Ο λόγος στον Γιώργο Ζαμπέτα:
«Ο Γιώργος ο Νεοφώτης, ένας μπουζουξής, αυτός ήτανε γαμπρός της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, είχε πάει κάτω, να πούμε, στην Αραπιά και μου φέρνει μια φωτογραφία που ήτανε με τους Μαύρους...»
Κάπως έτσι δημιουργείται και ηχογραφείται το 1961, με τη συμβολή του στενού συνεργάτη του Ζαμπέτα, του Χαράλαμπου Βασιλειάδη, του περίφημου «Τσάντα», ο πρώτος «Αράπης» με ερμηνευτή τον Μανώλη Καναρίδη.
Το τραγούδι, παρά το «λικνιστικό» του χαρακτήρα και το «τραβηκτικό» του περιεχόμενο δεν περπάτησε και πολύ…
O Ζαμπέτας είναι κατατοπιστικός στο βιβλίο που έγραψε η Ιωάννα Κλειάσιου, «Και η βρόχα έπιπτε στρέιτ θρου» (Εκδ. Ντέφι):
«Στα «Ξημερώματα» το ’64 έρχονταν σαν πελάτες πολλές φορές ο Τάκης Λαμπρόπουλος και ο Χιώτης με τη Μαίρη Λίντα. Με γούσταρε ο Χιώτης να με ακούει και το ‘λεγε σε όλους, δεν είχε κόμπλεξ. Μου έρχονται πάλι μια μέρα μαζί με τον Ξαρχάκο. Οπότε μου λέει ο Λαμπρόπουλος, «Ζαμπέτα το Σάββατο στις 9 το πρωί, όλα αυτά τα γράφουμε». «Και ποιος θα τα πει», ρωτάω. «Εσύ ο ίδιος» μου λέει. «Οχι ρε», του λέω, «τι είναι αυτά». Γέλαγα κι έκανα πλάκα. «Τι γελάς ρε», φώναζε αυτός, «εσύ θα τα πεις, δεν μπορεί κανείς να τα πει καλύτερα από σένα και θα τα πεις και μάγκικα με τον τρόπο που τα λες στο μαγαζί». «Ναι, ναι», φώναζε ο Χιώτης, «εσύ θα τα πεις και θα παίξω εγώ μπουζούκι και θα τραγουδήσουμε μαζί». Με το πες πες με πείθουνε τελικά».
Την ημέρα της ηχογράφησης στην Columbia στον Περισσό, εκτός από τους «σίγουρους» Χιώτη και Μαίρη Λίντα τυχαίνει να «γράφουν» κι άλλοι, o Αγγελόπουλος, ο Διονυσίου, η Λύδια, η Πόλυ Πάνου, ο Μπιθικώτσης, ο Ρεπάνης, ο Γαβαλάς και η Ρία Κούρτη…
Φωτογραφία του Τάκη Πανανίδη: «όοοααα»
Ο Ζαμπέτας εξηγεί:
«Λέω τον «Αράπη» στην αρχή, παίζει ο Χιώτης. Πέντε μπουζούκια παίζανε, Χιώτης, Καρνέζης, Κώστας Παπαδόπουλος, Στέλιος Μακρυδάκης και Γιάννης Καραμπεσίνης. Και πάνω στην ηχογράφηση και στην πλάκα φωνάζω όλους που ήτανε εκεί κι αρχίζουμε να φωνάζουμε «όοοααα» και τέτοια και τους φτιάχνω χορωδία. Μεγάλη πλάκα έγινε στο στούντιο, πολύ μεγάλη. Νταβαντούρι. Μια κι όξω τελειώνουμε τον «Αράπη», με την πρώτη τον «Μαθητή»… Πολύ ωραία ηχογράφηση! Βγαίνει ο δίσκος και γίνεται ανάρπαστος».
Είναι η χαρακτηριστική η αντίληψη και φιλοσοφία του Ζαμπέτα και για τα σκωπτικά του τραγούδια αλλά και για την γενικότερη καλλιτεχνική του στάση:
«Οι περισσότεροι ακούγοντας το όνομα Ζαμπέτας, τους έρχεται στο μυαλό μόνο χαβαλές και πλάκες. Εγώ τους λέω να κάτσουνε να σκεφτούνε και να ακούσουνε λίγο τον τρόπο που τα λέω αυτά. Εγώ κοροϊδεύοντας και βρίζοντας δεν απευθύνομαι μόνο σ' αυτούς που με ακούνε, αλλά σε όλες τις καταστάσεις της ζωής, στους βλάκες και ανεγκέφαλους, στους νεόπλουτους, στους τάχα μου και στους κυβερνώντες και σ' όλα τα στραβά μας».
«Ο Γιώργος ο Νεοφώτης, ένας μπουζουξής, αυτός ήτανε γαμπρός της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, είχε πάει κάτω, να πούμε, στην Αραπιά και μου φέρνει μια φωτογραφία που ήτανε με τους Μαύρους...»
Κάπως έτσι δημιουργείται και ηχογραφείται το 1961, με τη συμβολή του στενού συνεργάτη του Ζαμπέτα, του Χαράλαμπου Βασιλειάδη, του περίφημου «Τσάντα», ο πρώτος «Αράπης» με ερμηνευτή τον Μανώλη Καναρίδη.
Το τραγούδι, παρά το «λικνιστικό» του χαρακτήρα και το «τραβηκτικό» του περιεχόμενο δεν περπάτησε και πολύ…
O Ζαμπέτας είναι κατατοπιστικός στο βιβλίο που έγραψε η Ιωάννα Κλειάσιου, «Και η βρόχα έπιπτε στρέιτ θρου» (Εκδ. Ντέφι):
«Στα «Ξημερώματα» το ’64 έρχονταν σαν πελάτες πολλές φορές ο Τάκης Λαμπρόπουλος και ο Χιώτης με τη Μαίρη Λίντα. Με γούσταρε ο Χιώτης να με ακούει και το ‘λεγε σε όλους, δεν είχε κόμπλεξ. Μου έρχονται πάλι μια μέρα μαζί με τον Ξαρχάκο. Οπότε μου λέει ο Λαμπρόπουλος, «Ζαμπέτα το Σάββατο στις 9 το πρωί, όλα αυτά τα γράφουμε». «Και ποιος θα τα πει», ρωτάω. «Εσύ ο ίδιος» μου λέει. «Οχι ρε», του λέω, «τι είναι αυτά». Γέλαγα κι έκανα πλάκα. «Τι γελάς ρε», φώναζε αυτός, «εσύ θα τα πεις, δεν μπορεί κανείς να τα πει καλύτερα από σένα και θα τα πεις και μάγκικα με τον τρόπο που τα λες στο μαγαζί». «Ναι, ναι», φώναζε ο Χιώτης, «εσύ θα τα πεις και θα παίξω εγώ μπουζούκι και θα τραγουδήσουμε μαζί». Με το πες πες με πείθουνε τελικά».
Την ημέρα της ηχογράφησης στην Columbia στον Περισσό, εκτός από τους «σίγουρους» Χιώτη και Μαίρη Λίντα τυχαίνει να «γράφουν» κι άλλοι, o Αγγελόπουλος, ο Διονυσίου, η Λύδια, η Πόλυ Πάνου, ο Μπιθικώτσης, ο Ρεπάνης, ο Γαβαλάς και η Ρία Κούρτη…
Φωτογραφία του Τάκη Πανανίδη: «όοοααα»
Ο Ζαμπέτας εξηγεί:
«Λέω τον «Αράπη» στην αρχή, παίζει ο Χιώτης. Πέντε μπουζούκια παίζανε, Χιώτης, Καρνέζης, Κώστας Παπαδόπουλος, Στέλιος Μακρυδάκης και Γιάννης Καραμπεσίνης. Και πάνω στην ηχογράφηση και στην πλάκα φωνάζω όλους που ήτανε εκεί κι αρχίζουμε να φωνάζουμε «όοοααα» και τέτοια και τους φτιάχνω χορωδία. Μεγάλη πλάκα έγινε στο στούντιο, πολύ μεγάλη. Νταβαντούρι. Μια κι όξω τελειώνουμε τον «Αράπη», με την πρώτη τον «Μαθητή»… Πολύ ωραία ηχογράφηση! Βγαίνει ο δίσκος και γίνεται ανάρπαστος».
Είναι η χαρακτηριστική η αντίληψη και φιλοσοφία του Ζαμπέτα και για τα σκωπτικά του τραγούδια αλλά και για την γενικότερη καλλιτεχνική του στάση:
«Οι περισσότεροι ακούγοντας το όνομα Ζαμπέτας, τους έρχεται στο μυαλό μόνο χαβαλές και πλάκες. Εγώ τους λέω να κάτσουνε να σκεφτούνε και να ακούσουνε λίγο τον τρόπο που τα λέω αυτά. Εγώ κοροϊδεύοντας και βρίζοντας δεν απευθύνομαι μόνο σ' αυτούς που με ακούνε, αλλά σε όλες τις καταστάσεις της ζωής, στους βλάκες και ανεγκέφαλους, στους νεόπλουτους, στους τάχα μου και στους κυβερνώντες και σ' όλα τα στραβά μας».
