Το σημερινό ελληνικό κοινό ίσως να μην γνωρίζει ότι πρωτοσυναντηθήκαμε στα 1974 και συνεργαστήκαμε σε συναυλίες και ηχογραφήσεις ως τα 1977 με καρπούς κάποια τραγούδια από τον «Προδομένο Λαό» και τους κύκλους «Της Εξορίας» και «Εχθρός Λαός». Λίγο αργότερα μας έφερε κοντά η ποίηση του Καρυωτάκη, που μου έδωσε την αφορμή να γράψω και την πρώτη μου όπερα, τον «Κώστα Καρυωτάκη».
Πιστεύω ότι η περίπτωση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου μέσα στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι είναι μοναδική. Δηλαδή έχει τον αποκλειστικά δικό του τρόπο που τραγουδά, που σκέφτεται και που αντιμετωπίζει την περιρρέουσα πραγματικότητα. Το γεγονός ότι επέλεξε τον ήχο και το στυλ ροκ είναι μονάχα ένα από τα χαρακτηριστικά του.
Το άλλο χαρακτηριστικό του για μένα είναι η ακτινοβολία του προσωπικού του Ήθους, που κατάφερε να το διαφυλάξει ακέραιο σε χρόνους πονηρούς, όπως ήταν η δεκαετία του ΄80 ως σήμερα.
Ακόμα θεωρώ ότι η δυναμική στον τρόπο της ερμηνείας του Βασίλη είναι στο βάθος παράλληλη με τη δική μου, με τη διαφορά ότι όταν εκείνος αποφάσιζε το μοναχικό του πέταγμα (αμέσως μετά τα τραγούδια «Της Εξορίας»), είχε τα φτερά του ελεύθερα, ενώ τα δικά μου μοιάζανε με του αετού του Ριζίτικου τραγουδιού, που παρακαλεί τον ήλιο να ανατείλει για να λιώσουνε τα χιόνια από τα φτερά του και τα κρούσταλλα από τα ακρόνυχά του για να μπορέσει να πετάξει.
Βασίλη, θυμήσου τα κλειστά στάδια της Γερμανίας και κείνον τον ψηλό «ροκά» που τραγουδούσες κι εσύ μαζί του και το νεανικό ακροατήριο να πηδά και να φωνάζει «κι άλλο - κι άλλο - κι άλλο» σχεδόν επί μία ώρα μετά το τέλος της συναυλίας… Με τη διαφορά ότι το «ροκ» το δικό μου γεννήθηκε μέσα από τα βράχια της Κρήτης μαζί με τον Δία…
Αθήνα, Αύγουστος 2014 | Μίκης Θεοδωράκης
Πιστεύω ότι η περίπτωση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου μέσα στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι είναι μοναδική. Δηλαδή έχει τον αποκλειστικά δικό του τρόπο που τραγουδά, που σκέφτεται και που αντιμετωπίζει την περιρρέουσα πραγματικότητα. Το γεγονός ότι επέλεξε τον ήχο και το στυλ ροκ είναι μονάχα ένα από τα χαρακτηριστικά του.
Το άλλο χαρακτηριστικό του για μένα είναι η ακτινοβολία του προσωπικού του Ήθους, που κατάφερε να το διαφυλάξει ακέραιο σε χρόνους πονηρούς, όπως ήταν η δεκαετία του ΄80 ως σήμερα.
Ακόμα θεωρώ ότι η δυναμική στον τρόπο της ερμηνείας του Βασίλη είναι στο βάθος παράλληλη με τη δική μου, με τη διαφορά ότι όταν εκείνος αποφάσιζε το μοναχικό του πέταγμα (αμέσως μετά τα τραγούδια «Της Εξορίας»), είχε τα φτερά του ελεύθερα, ενώ τα δικά μου μοιάζανε με του αετού του Ριζίτικου τραγουδιού, που παρακαλεί τον ήλιο να ανατείλει για να λιώσουνε τα χιόνια από τα φτερά του και τα κρούσταλλα από τα ακρόνυχά του για να μπορέσει να πετάξει.
Βασίλη, θυμήσου τα κλειστά στάδια της Γερμανίας και κείνον τον ψηλό «ροκά» που τραγουδούσες κι εσύ μαζί του και το νεανικό ακροατήριο να πηδά και να φωνάζει «κι άλλο - κι άλλο - κι άλλο» σχεδόν επί μία ώρα μετά το τέλος της συναυλίας… Με τη διαφορά ότι το «ροκ» το δικό μου γεννήθηκε μέσα από τα βράχια της Κρήτης μαζί με τον Δία…
Αθήνα, Αύγουστος 2014 | Μίκης Θεοδωράκης
