Ο Χρήστος Μάστορας προλογίζει το βιβλίο του Κώστα Μπαλαχούτη «Γιώργος Μαργαρίτης – Ο Λαϊκός Τραγουδιστής» μαζί με τους τους Μίμη Ανδρουλάκη, Δημήτρη Παπαδημητρίου και Βασίλη Καπερνάρο.
Ο ξεχωριστός ερμηνευτής και μέλος συγκροτήματος ΜΕΛΙSSES γράφει στον πρόλογο της βιογραφίας για τον Γιώργο Μαργαρίτη:
Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2017, θέατρο Παλλάς, αφιέρωμα στον Στέλιο Καζαντζίδη και παράλληλα παρουσίαση του βιβλίου «Στέλιος Καζαντζίδης: Η φωνή του, Η ψυχή του, η Ζωή του», του Γιώργου Λιάνη, και έχουν μαζευτείόλα τα μεγαθήρια του πενταγράμμου να τιμήσουν την προσφορά του βάρδου στο ελληνικό τραγούδι. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο είμαι κι εγώ στους εμφανιζόμενους της βραδιάς.
Οι «μεγάλοι», πριν την έναρξη της παράστασης, έχουν κάνει πηγαδάκι και μιλάνε μεταξύ τους στο καμαρίνι, ενώ εγώ ψάχνω μέρος να κρυφτώ από την ντροπή μου. Καθώς λοιπόν μιλάνε, ακούγεται μια γνώριμη μπάσα φωνή να λέει «αν δεν το κάνουν οι νέοι, πάει ξεχάστηκε…», συζητώντας με τους άλλους για το αν θα πρέπει να αγγίζονται τα παλιά λαϊκά ή όχι από τους νεότερους καλλιτέχνες.
Εκεί, λοιπόν, αντιλήφθηκα γιατί ο Μαργαρίτης έβρισκε τον τρόπο να είναι επίκαιρος μουσικά καθ’ όλη τη διάρκεια της μεγάλης καριέρας του μέχρι και τις μέρες μας. Είτε με τους 667 είτε με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα πάντα καταφέρνει να συνδέει το λαϊκό τραγούδι με το τώρα. Έτσι γίνεσαι διαχρονικός.
Αργότερα εκείνη τη βραδιά μάς σύστησαν επιτέλους και κατάφερα κι εγώ να γνωρίσω για πρώτη φορά το «κελί 33». Μου μίλαγε για τις ιδέες του, για τα σχέδιά του, για τα βιβλία που διάβαζε εκείνον τον καιρό, τη βιογραφία που ετοίμαζε με τον Κώστα Μπαλαχούτη, για το πώς γνώρισε τον Καζαντζίδη και άλλα πολλά, και όλα αυτά λες κι είχε μόλις αρχίσει να ανακαλύπτει τον κόσμο. Για πάντα νέος…
Το κελί 33 δεν είναι ένα μικρό σκοτεινό δωμάτιο. Είναι μια αλάνα, γεμάτη αγάπη, αλήθεια και φως!
Ο ξεχωριστός ερμηνευτής και μέλος συγκροτήματος ΜΕΛΙSSES γράφει στον πρόλογο της βιογραφίας για τον Γιώργο Μαργαρίτη:
Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2017, θέατρο Παλλάς, αφιέρωμα στον Στέλιο Καζαντζίδη και παράλληλα παρουσίαση του βιβλίου «Στέλιος Καζαντζίδης: Η φωνή του, Η ψυχή του, η Ζωή του», του Γιώργου Λιάνη, και έχουν μαζευτείόλα τα μεγαθήρια του πενταγράμμου να τιμήσουν την προσφορά του βάρδου στο ελληνικό τραγούδι. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο είμαι κι εγώ στους εμφανιζόμενους της βραδιάς.
Οι «μεγάλοι», πριν την έναρξη της παράστασης, έχουν κάνει πηγαδάκι και μιλάνε μεταξύ τους στο καμαρίνι, ενώ εγώ ψάχνω μέρος να κρυφτώ από την ντροπή μου. Καθώς λοιπόν μιλάνε, ακούγεται μια γνώριμη μπάσα φωνή να λέει «αν δεν το κάνουν οι νέοι, πάει ξεχάστηκε…», συζητώντας με τους άλλους για το αν θα πρέπει να αγγίζονται τα παλιά λαϊκά ή όχι από τους νεότερους καλλιτέχνες.
Εκεί, λοιπόν, αντιλήφθηκα γιατί ο Μαργαρίτης έβρισκε τον τρόπο να είναι επίκαιρος μουσικά καθ’ όλη τη διάρκεια της μεγάλης καριέρας του μέχρι και τις μέρες μας. Είτε με τους 667 είτε με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα πάντα καταφέρνει να συνδέει το λαϊκό τραγούδι με το τώρα. Έτσι γίνεσαι διαχρονικός.
Αργότερα εκείνη τη βραδιά μάς σύστησαν επιτέλους και κατάφερα κι εγώ να γνωρίσω για πρώτη φορά το «κελί 33». Μου μίλαγε για τις ιδέες του, για τα σχέδιά του, για τα βιβλία που διάβαζε εκείνον τον καιρό, τη βιογραφία που ετοίμαζε με τον Κώστα Μπαλαχούτη, για το πώς γνώρισε τον Καζαντζίδη και άλλα πολλά, και όλα αυτά λες κι είχε μόλις αρχίσει να ανακαλύπτει τον κόσμο. Για πάντα νέος…
Το κελί 33 δεν είναι ένα μικρό σκοτεινό δωμάτιο. Είναι μια αλάνα, γεμάτη αγάπη, αλήθεια και φως!
