Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου προλογίζει τη βιογραφία του ερμηνευτή «Γιώργος Μαργαρίτης – Ο Λαϊκός Τραγουδιστής» που υπογράφει ο Κώστας Μπαλαχούτης.
Γράφει πηγαίος συνθέτης και μαέστρος:
Στην πεμπτουσία των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της λαϊκής τέχνης (στην οποία σαφώς ανήκει το λαϊκό τραγούδι) κυριαρχούν οι έννοιες της παράδοσης, της αυθεντικότητας και της βιωματικότητας. Οι έννοιες αυτές προσδιορίζουν θα έλεγα την Τέχνη γενικά όταν αυτή είναι μεγάλη, και άρα, εντέλει, λαϊκή.
Ο Γιώργος Μαργαρίτης ξενίζει τη μέση αστική αισθητική με την ένταση που περιέχει στα τρία αυτά χαρακτηριστικά του. Ξενίζει είτε απωθώντας είτε και αντίθετα υιοθετούμενος ως γραφικός από μερίδα της αστικής κουλτούρας. Έτσι είναι και η φωνή του Μάρκου Βαμβακάρη, της Μπέλλου, της Γεωργακοπούλου και πολλών άλλων που υπερέχουν στα τρία αυτά χαρακτηριστικά, που διατήρησαν αμιγή από άλλα αστικά καλολογικά στοιχεία, συνήθως δυτικής προέλευσης.
Στην τραγουδιστική προσωπικότητα του Μαργαρίτη βρίσκεις μια απόλυτα αληθινή και βιωματικά υποστηριγμένη εκφορά του λαϊκού τραγουδιού. Ο χρόνος και η παράδοση, αλλά και η προσωπική ζωή του ερμηνευτή στοχεύουν αλάθητα.
Στο αυτί του ακροατή το λαϊκό τραγούδι του Μαργαρίτη δεν μπορεί να αμφισβητηθεί αν είναι αυθεντικό. Αν δεν είναι, απλά καταρρίπτεται και καταστρέφεται αμέσως. Με αυτή την έννοια ο Μαργαρίτης είναι επικίνδυνος για την ψευτιά, την κενή ωραιολογία και το κατασκευασμένο. Είναι δε ο ιδανικός σύμμαχος για καθετί αντίθετο.
Έτσι τον είδα εγώ τον Γιώργο Μαργαρίτη, ιδανικό ερμηνευτή όσης λαϊκής αλήθειας μου έμεινε και μου διατηρήθηκε. Ελάχιστοι και όλο λιγότεροι έχουν τέτοια αρετή.
Ο Μαργαρίτης υπερέχει όμως και σε δύο ακόμη χαρακτηριστικά. Σε φωνητικές αρετές και εν γένει ήθος. Υποστηρίζει με αγάπη και πίστη παιδιού ό,τι πιστεύει και αγαπά ως ώριμος και έμπειρος τραγουδιστής. Είναι μαχητής των πιστεύω του και πιστός φίλος των φίλων του. Και αυτό δεν είναι ξένο προς τη λαϊκή κουλτούρα, της οποίας είναι σίγουρα για όλους μας σήμερα μια κεντρική σημαία.
Δημήτρης Παπαδημητρίου
Γράφει πηγαίος συνθέτης και μαέστρος:
Στην πεμπτουσία των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της λαϊκής τέχνης (στην οποία σαφώς ανήκει το λαϊκό τραγούδι) κυριαρχούν οι έννοιες της παράδοσης, της αυθεντικότητας και της βιωματικότητας. Οι έννοιες αυτές προσδιορίζουν θα έλεγα την Τέχνη γενικά όταν αυτή είναι μεγάλη, και άρα, εντέλει, λαϊκή.
Ο Γιώργος Μαργαρίτης ξενίζει τη μέση αστική αισθητική με την ένταση που περιέχει στα τρία αυτά χαρακτηριστικά του. Ξενίζει είτε απωθώντας είτε και αντίθετα υιοθετούμενος ως γραφικός από μερίδα της αστικής κουλτούρας. Έτσι είναι και η φωνή του Μάρκου Βαμβακάρη, της Μπέλλου, της Γεωργακοπούλου και πολλών άλλων που υπερέχουν στα τρία αυτά χαρακτηριστικά, που διατήρησαν αμιγή από άλλα αστικά καλολογικά στοιχεία, συνήθως δυτικής προέλευσης.
Στην τραγουδιστική προσωπικότητα του Μαργαρίτη βρίσκεις μια απόλυτα αληθινή και βιωματικά υποστηριγμένη εκφορά του λαϊκού τραγουδιού. Ο χρόνος και η παράδοση, αλλά και η προσωπική ζωή του ερμηνευτή στοχεύουν αλάθητα.
Στο αυτί του ακροατή το λαϊκό τραγούδι του Μαργαρίτη δεν μπορεί να αμφισβητηθεί αν είναι αυθεντικό. Αν δεν είναι, απλά καταρρίπτεται και καταστρέφεται αμέσως. Με αυτή την έννοια ο Μαργαρίτης είναι επικίνδυνος για την ψευτιά, την κενή ωραιολογία και το κατασκευασμένο. Είναι δε ο ιδανικός σύμμαχος για καθετί αντίθετο.
Έτσι τον είδα εγώ τον Γιώργο Μαργαρίτη, ιδανικό ερμηνευτή όσης λαϊκής αλήθειας μου έμεινε και μου διατηρήθηκε. Ελάχιστοι και όλο λιγότεροι έχουν τέτοια αρετή.
Ο Μαργαρίτης υπερέχει όμως και σε δύο ακόμη χαρακτηριστικά. Σε φωνητικές αρετές και εν γένει ήθος. Υποστηρίζει με αγάπη και πίστη παιδιού ό,τι πιστεύει και αγαπά ως ώριμος και έμπειρος τραγουδιστής. Είναι μαχητής των πιστεύω του και πιστός φίλος των φίλων του. Και αυτό δεν είναι ξένο προς τη λαϊκή κουλτούρα, της οποίας είναι σίγουρα για όλους μας σήμερα μια κεντρική σημαία.
Δημήτρης Παπαδημητρίου
