Ο Φοίβος Δεληβοριάς ήταν καλεσμένος της Τασούλας Επτακοίλη στο «γεύμα» με την Κυριακάτικη Καθημερινή .
Αφορμή της συνάντησής τους ο νέο δίσκος του τραγουδοποιού «Anime», που έχει συνατήσει θερμή καλλιτεχνική και εμπορική υποδοχή.
Απολαυστικός συνομιλητής, ο Δεληβοριάς, στάθηκε, μεταξύ άλλων, στις επιρροές του από το τεχνοχώρο της μουσικής, του σινεμά, της ποίησης και και της λογοτεχνία.
«Τη ζωή μου έχουν αλλάξει οι μουσικές του Μάνου Χατζιδάκι και του Διονύση Σαββόπουλου και οι ταινίες του Φεντερίκο Φελίνι. Ετυχε να τους ανακαλύψω σε τρυφερή ηλικία και μου έδωσαν πολλές απαντήσεις. Από εκεί και πέρα, υπάρχει μια σειρά Ελλήνων λογοτεχνών που με επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό: από τον Γιώργο Ιωάννου μέχρι τον Οδυσσέα Ελύτη, τον οποίο θεωρώ πολύ παρεξηγημένο, γιατί οι περισσότεροι στέκονται σε επιδερμικές αναγνώσεις των ποιημάτων του, ενώ έχουν απίστευτο βάθος. Υπάρχει, όμως, και η Αμερική εντός μου: ο Γούντι Αλεν και ο Λέοναρντ Κοέν, ο Μπομπ Ντίλαν, ο Τομ Γουέιτς και ο Ράντι Νιούμαν. Και δεν μπορώ να μην αναφέρω δύο σχολές τροβαδούρων που πάντα με γοήτευαν: τη γαλλική και την ιταλική. Βλέποντας και ακούγοντάς τους, πριν καν μάθω κιθάρα, ένιωθα ότι είμαι ένας από αυτούς».
Αφορμή της συνάντησής τους ο νέο δίσκος του τραγουδοποιού «Anime», που έχει συνατήσει θερμή καλλιτεχνική και εμπορική υποδοχή.
Απολαυστικός συνομιλητής, ο Δεληβοριάς, στάθηκε, μεταξύ άλλων, στις επιρροές του από το τεχνοχώρο της μουσικής, του σινεμά, της ποίησης και και της λογοτεχνία.
«Τη ζωή μου έχουν αλλάξει οι μουσικές του Μάνου Χατζιδάκι και του Διονύση Σαββόπουλου και οι ταινίες του Φεντερίκο Φελίνι. Ετυχε να τους ανακαλύψω σε τρυφερή ηλικία και μου έδωσαν πολλές απαντήσεις. Από εκεί και πέρα, υπάρχει μια σειρά Ελλήνων λογοτεχνών που με επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό: από τον Γιώργο Ιωάννου μέχρι τον Οδυσσέα Ελύτη, τον οποίο θεωρώ πολύ παρεξηγημένο, γιατί οι περισσότεροι στέκονται σε επιδερμικές αναγνώσεις των ποιημάτων του, ενώ έχουν απίστευτο βάθος. Υπάρχει, όμως, και η Αμερική εντός μου: ο Γούντι Αλεν και ο Λέοναρντ Κοέν, ο Μπομπ Ντίλαν, ο Τομ Γουέιτς και ο Ράντι Νιούμαν. Και δεν μπορώ να μην αναφέρω δύο σχολές τροβαδούρων που πάντα με γοήτευαν: τη γαλλική και την ιταλική. Βλέποντας και ακούγοντάς τους, πριν καν μάθω κιθάρα, ένιωθα ότι είμαι ένας από αυτούς».
