Ο Φοίβος Δεληβοριάς παραχώρησε συνέντευξη στην Τασούλα Επτακοίλη που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής.
Αφορμή η κυκλοφορία του νέου του δίσκου «Anime».
Εκεί, μεταξύ των άλλων, ο Δεληβοριάς ερωτήθηκε και απάντησε γιατί έγραψε το τραγούδι για την Ελένη Τοπαλούδη, το οποίο και συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ του.
Σας μεταφέρω το σχετικό απόσπασμα της συνομιλίας του Δεληβοριά με την ικανή δημοσιογράφο.
Γιατί έγραψες τραγούδι για την Ελένη Τοπαλούδη;
Δεν βλέπω πολλή τηλεόραση ούτε ασχολούμαι εμμονικά με την επικαιρότητα. Αλλά από την πρώτη στιγμή αυτή η υπόθεση με διέλυσε. Την παρακολούθησα σε όλες τις λεπτομέρειές της. Θυμάμαι, στην αρχή, πόσο με είχαν θυμώσει κάποια σχόλια για το κορίτσι, τα φρικτά «πήγαινε γυρεύοντας», «τα ήθελε»… Αρχισα να αισθάνομαι ότι αυτή η ιστορία είναι σαν το «Εγκλημα στο Οριάν Εξπρές» της Αγκαθα Κρίστι, που στο τέλος αποδεικνύεται ότι όλοι είναι ένοχοι. Αν, δηλαδή, ένας ντετέκτιβ μας μάζευε, ως κοινωνία, για να μας πει ποιος σκότωσε την Ελένη –και όλα τα κορίτσια που είχαν αντίστοιχο τέλος–, θα έπρεπε να δείξει όχι μόνον αυτούς που κρατούσαν το μαχαίρι, αλλά και όλους εμάς τους εξωτερικούς σχολιαστές, τη δομή που έχουμε φτιάξει και μέσα της ζούμε. Είδα πολλά και σε μένα, ανομολόγητα έως τότε, στον τρόπο που μεγάλωσα, στην εφηβεία μου, στα αστεία που έκανα με τους φίλους μου. Και θέλησα να μιλήσω για την Ελένη ως φταίχτης – τίποτα λιγότερο. Στη διάρκεια ενός αεροπορικού ταξιδιού, λοιπόν, ακούγοντας το «Canzone di Marinella» του Φαμπρίτσιο ντε Αντρέ, γραμμένο για ένα κορίτσι που πνίγηκε, έγραψα το τραγούδι για την Ελένη. Από το δίλημμα για το αν πρέπει να αναφέρω την ίδια ή όχι βγήκα γρήγορα. Μιλώντας γενικότερα για «καταστάσεις» και μην παίρνοντας θέση, είμαστε πληκτικοί συνήγοροι, κομπογιαννίτες κοινωνικοί λειτουργοί.
Το ότι είσαι πατέρας ενός κοριτσιού σίγουρα σε επηρέασε…
Αναμφίβολα. Τα αγόρια βλέπουν τα κορίτσια είτε μυθοποιητικά, είτε ανταγωνιστικά, είτε υποτιμητικά. Και οι τρεις προσεγγίσεις είναι λάθος. Εγώ παραδέχομαι ότι ρέπω προς τη μυθοποίηση, το μαρτυρούν και τα τραγούδια μου. Οταν, όμως, ζεις με μια γυναίκα, και πολύ περισσότερο όταν μεγαλώνεις ένα κορίτσι, βλέπεις και την αλήθεια τους, που είναι ωραιότερη από τον μύθο. Η Ιόλη είναι εννέα ετών. Με ρώτησε γιατί έγραψα αυτό το τραγούδι. Της ζήτησα να κάνει υπομονή ένα-δυο χρόνια για να συζητήσουμε το θέμα διεξοδικά. Σε αυτή την ηλικία δεν μπορεί να αντέξει τις λεπτομέρειες ενός τέτοιου εγκλήματος.
Με τους γονείς της μίλησες;
Είχα την τιμή να μου τηλεφωνήσει ο πατέρας της, τις μέρες της πρώτης δίκης, όταν είχα συμπεριλάβει το τραγούδι στο πρόγραμμά μου στο «Κύτταρο». Μετά την κυκλοφορία του «Anime» μιλήσαμε ξανά. Μου έκαναν εντύπωση η ηρεμία, η καλοσύνη, η ευθύτητα και η αξιοπρέπειά του. Τα ίδια με είχαν εντυπωσιάσει και σε συνομιλία μου, παλαιότερα, με τη Μάγδα Φύσσα. Ο λόγος αυτών των ανθρώπων δεν έχει τίποτα δραματικό ή πομπώδες. Καταλαβαίνεις, όμως, ότι κάτι ιερό έχει πεθάνει μέσα τους.
Αφορμή η κυκλοφορία του νέου του δίσκου «Anime».
Εκεί, μεταξύ των άλλων, ο Δεληβοριάς ερωτήθηκε και απάντησε γιατί έγραψε το τραγούδι για την Ελένη Τοπαλούδη, το οποίο και συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ του.
Σας μεταφέρω το σχετικό απόσπασμα της συνομιλίας του Δεληβοριά με την ικανή δημοσιογράφο.
Γιατί έγραψες τραγούδι για την Ελένη Τοπαλούδη;
Δεν βλέπω πολλή τηλεόραση ούτε ασχολούμαι εμμονικά με την επικαιρότητα. Αλλά από την πρώτη στιγμή αυτή η υπόθεση με διέλυσε. Την παρακολούθησα σε όλες τις λεπτομέρειές της. Θυμάμαι, στην αρχή, πόσο με είχαν θυμώσει κάποια σχόλια για το κορίτσι, τα φρικτά «πήγαινε γυρεύοντας», «τα ήθελε»… Αρχισα να αισθάνομαι ότι αυτή η ιστορία είναι σαν το «Εγκλημα στο Οριάν Εξπρές» της Αγκαθα Κρίστι, που στο τέλος αποδεικνύεται ότι όλοι είναι ένοχοι. Αν, δηλαδή, ένας ντετέκτιβ μας μάζευε, ως κοινωνία, για να μας πει ποιος σκότωσε την Ελένη –και όλα τα κορίτσια που είχαν αντίστοιχο τέλος–, θα έπρεπε να δείξει όχι μόνον αυτούς που κρατούσαν το μαχαίρι, αλλά και όλους εμάς τους εξωτερικούς σχολιαστές, τη δομή που έχουμε φτιάξει και μέσα της ζούμε. Είδα πολλά και σε μένα, ανομολόγητα έως τότε, στον τρόπο που μεγάλωσα, στην εφηβεία μου, στα αστεία που έκανα με τους φίλους μου. Και θέλησα να μιλήσω για την Ελένη ως φταίχτης – τίποτα λιγότερο. Στη διάρκεια ενός αεροπορικού ταξιδιού, λοιπόν, ακούγοντας το «Canzone di Marinella» του Φαμπρίτσιο ντε Αντρέ, γραμμένο για ένα κορίτσι που πνίγηκε, έγραψα το τραγούδι για την Ελένη. Από το δίλημμα για το αν πρέπει να αναφέρω την ίδια ή όχι βγήκα γρήγορα. Μιλώντας γενικότερα για «καταστάσεις» και μην παίρνοντας θέση, είμαστε πληκτικοί συνήγοροι, κομπογιαννίτες κοινωνικοί λειτουργοί.
Το ότι είσαι πατέρας ενός κοριτσιού σίγουρα σε επηρέασε…
Αναμφίβολα. Τα αγόρια βλέπουν τα κορίτσια είτε μυθοποιητικά, είτε ανταγωνιστικά, είτε υποτιμητικά. Και οι τρεις προσεγγίσεις είναι λάθος. Εγώ παραδέχομαι ότι ρέπω προς τη μυθοποίηση, το μαρτυρούν και τα τραγούδια μου. Οταν, όμως, ζεις με μια γυναίκα, και πολύ περισσότερο όταν μεγαλώνεις ένα κορίτσι, βλέπεις και την αλήθεια τους, που είναι ωραιότερη από τον μύθο. Η Ιόλη είναι εννέα ετών. Με ρώτησε γιατί έγραψα αυτό το τραγούδι. Της ζήτησα να κάνει υπομονή ένα-δυο χρόνια για να συζητήσουμε το θέμα διεξοδικά. Σε αυτή την ηλικία δεν μπορεί να αντέξει τις λεπτομέρειες ενός τέτοιου εγκλήματος.
Με τους γονείς της μίλησες;
Είχα την τιμή να μου τηλεφωνήσει ο πατέρας της, τις μέρες της πρώτης δίκης, όταν είχα συμπεριλάβει το τραγούδι στο πρόγραμμά μου στο «Κύτταρο». Μετά την κυκλοφορία του «Anime» μιλήσαμε ξανά. Μου έκαναν εντύπωση η ηρεμία, η καλοσύνη, η ευθύτητα και η αξιοπρέπειά του. Τα ίδια με είχαν εντυπωσιάσει και σε συνομιλία μου, παλαιότερα, με τη Μάγδα Φύσσα. Ο λόγος αυτών των ανθρώπων δεν έχει τίποτα δραματικό ή πομπώδες. Καταλαβαίνεις, όμως, ότι κάτι ιερό έχει πεθάνει μέσα τους.
