παρελθόντος, ανάλογα με τις επιλογές του δηλώνει την καταγωγή και την παιδεία του, και κρίνεται γι’ αυτές. Το ίδιο ισχύει και για τον τρόπο, τη φιλοσοφία, το ύφος, το ήθος και τις διαθέσεις με τις οποίες πλησιάζει αυτό το υλικό. Υπάρχουν περιπτώσεις -λιγοστές, βέβαια, αλλά αληθινές- που επανεκτελέσεις έγιναν γιατί υπήρχε εσωτερική ανάγκη και φλόγα αναδημιουργίας μέσα από δίσκους που σηματοδοτούν για κάθε καλλιτέχνη τον πυρήνα και τις τροχιές του. Όσοι εμπλέκονται, όμως, με το παλαιότερο ρεπερτόριο δεν αποκομίζουν μόνο οφέλη. Σαφώς και ρισκάρουν να εκτεθούν και να φανερώσουν τις αδυναμίες ή και τα καιροσκοπικά κίνητρά τους -όταν υπάρχουν- αφού η σύγκριση με τα «θηρία» συχνά είναι ζημιογόνα.
Όλες αυτές οι σκέψεις γράφονται με αφορμή την κυκλοφορία του δίσκου Β΄Ανάγνωση όπου ο Λιδάκης αποδίδει συνθέσεις του Σταύρου Ξαρχάκου. Κι αυτό γιατί πέρα από την παρουσίαση, ανάλυση αλλά και τον αντίκτυπο του εγχειρήματος, μιας και αναφερόμαστε σε κορυφαίους καλλιτέχνες και έργα, ο Λιδάκης και οι επανεκτελέσεις αποτελούν ένα ειδικό κεφάλαιο για τον ερμηνευτή αλλά και το ίδιο το τραγούδι. Άλλωστε, στην μέχρι τώρα διαδρομή του ο ερμηνευτής ακροβατεί μαεστρικά ανάμεσα στις όχθες «έντεχνο» και «λαϊκό» (για το ίδιο ποτάμι με τα καλά νερά μιλάμε).
Απ’ το ξεκίνημά του, κι αφού κατάφερε να πετάξει από πάνω του τον μανδύα του «σταρ», που προσπάθησαν να του φορέσουν εκπρόσωποι μεγάλης δισκογραφικής εταιρείας, έχτισε με συνέπεια μια καριέρα που είχε συστατικά το ποιοτικό τραγούδι με τον καλό στίχο, την λαϊκή αλλά με σύγχρονη άποψη και ενορχήστρωση μουσική, και τις συχνές αναφορές σε παλιά, όχι τετριμμένα και μερικές φορές ανέκδοτα ακούσματα. Για οδηγό στα πρώτα του βήματα είχε τον συλλέκτη, δισκογραφικό παραγωγό, συγγραφέα και μελετητή του λαϊκού τραγουδιού Κώστα Χατζηδουλή, που συχνά τού πρόσφερε «διαμάντια» από το πλούσιο αρχείο του. Να θυμηθούμε το περίφημο Τσα-τσα, του Χιώτη (Το τελευταίο ποτηράκι), αλλά και τον εύστοχο τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε το παλαιότερο παρεξηγημένο ρεπερτόριο κάνοντας εκ νέου σουξέ μέσα από το άλμπουμ Σαν Παλιό Κρασί (1999) με την Απονιά (Στ. Σωτηρίου/Καλιόππη Μαρμαρίνου) και το Ποιος θα το πίστευε (Στ. Σωτηρίου/Κ.Μαρμαρίνου-Αλ.Καγιάντα) που είχε πρωτοτραγουδήσει το 1974 ο Περικλής Περάκης, αλλά και το Αδυναμία μου μεγάλη (Μίμη Χριστόπουλου/Σάκη Καπίρη), ύμνο του Λευτέρη Ψιλόπουλου στις αρχές του ’70 μέσα από το cd single Για Να Σε Συναντήσω (2002), στα οποία ο Λιδάκης έβαλε τη δική του σφραγίδα. Αξίζει να αναγνωρίσουμε το θάρρος του τραγουδιστή. Χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις δισκογράφησε τραγούδια που παρέμεναν ξεχασμένα, θαμμένα, και αν κάπου ακούγονταν αυτό γινόταν σε μαγαζιά «δεύτερης κατηγορίας», αυτά που κάποιοι αποκαλούν «σκυλάδικα».
Αναλόγως κινήθηκε και στο Αυστηρώς Λαϊκόν, του 2006, όπου συναντάμε πάλι έξυπνες επιλογές αλλά και τραγούδια-σταθμούς που σφράγισαν φωνές όπως ο Οδυσσέας Μοσχονάς, ο Μανώλης Αγγελόπουλος, ο Στράτος Διονυσίου, ο Μιχάλης Μενιδιάτης και έξι δημιουργίες που πρωτοερμήνευσε ο Στέλιος Καζαντζίδης (Παράπονο, των Μίκη Θεοδωράκη και Δημήτρη Χριστοδούλου, Πάρε τα χνάρια, των Θεόδωρου Δερβενιώτη και Κώστα Βίρβου, Το θολωμένο μου μυαλό, του Άκη Πάνου, κ.ά.) Παράλληλα, τόσο στον εν λόγω δίσκο όπως και στη γενικότερη παλέτα των επανεκτελέσων του Λιδάκη υπάρχουν και πιο πρόσφατες καταθέσεις των Ορφέα Περίδη και Σωκράτη Μάλαμα που ο Λιδάκης έχει δοκιμάσει στις εμφανίσεις του αλλά και στο στούντιο
. Πριν την Σταύρου Ξαρχάκου Β΄ Ανάγνωση ο Λιδάκης είχε συνεργαστεί με τον Χρήστο Νικολόπουλο στο δίσκο Όλα Δικά Μας Κι Όλα Ξένα όπου και εκεί ανάμεσα στα πολλά καινούργια, «άγγιξε» και στιγμές απ’ τα παλιά. Στη ολοκληρωμένη αυτή σύμπραξή του με τον Νικολόπουλο -μέχρι τότε τους συνέδεαν σκόρπια τραγούδια, συμμετοχές του ενός σε εργασίες του άλλου- ο Λιδάκης εκπλήσσει ευχάριστα επανεκτελώντας τα Φοβάμαι και Έτσι σ’ αγάπησα, σε στίχους Λευτέρη Χαψιάδη, που είχαν πρωτοτραγουδήσει η Δήμητρα Γαλάνη και ο πρόωρα χαμένος Διονύσης Θεοδόσης στο υπερεπιτυχημένο άλμπουμ του συνθέτη με τον στιχουργό Τραγούδια Για Τους Φίλους Μου (1986) με τη συμμετοχή δώδεκα ερμηνευτών. Επίσης ο Λιδάκης ξανατραγουδά το Χτύπημα, σε στίχους του ιστορικού δίδυμου Βαγγέλης Ατραΐδης-Γιάννης Βασιλόπουλος, ένα πανέμορφο και αδικημένο στην εποχή του τραγούδι που περιλαμβανόταν στον δίσκο του Πάνου Γαβαλά (πάντα με τη Ρία Κούρτη στο πλευρό του) Λαϊκές Συγκινήσεις (1977). Ο Λιδάκης, ερμηνεύει με τόσο φωτεινό και αισθαντικό τρόπο τα συγκεκριμένα τραγούδια -ειδικά το τελευταίο- που σε κάνει να ξεχνάς τις πρώτες εκτελέσεις. Αυτός είναι γενικότερα ο στόχος και η ουσία μιας επανεκτέλεσης. Με στεναχωρεί βέβαια το γεγονός ότι σε τέτοιου είδους απόπειρες δεν αναγράφονται πληροφορίες και στοιχεία που αφορούν τις πρώτες κυκλοφορίες.
Στο διάβα των επανεκτελέσων του Μανώλη Λιδάκη αξίζει να σταθούμε επίσης στα κρητικά άσματα Άστρα μη με μαλώνετε του Λευτέρη Καμπουράκη καθώς και σε δημιουργίες του «δάσκαλου» του είδους Κώστα Μουντάκη, μεταξύ αυτών και στον ξακουστό Αποχαιρετισμό (Μεσοπέλαγα αρμενίζω).
Και φτάνουμε στο δίσκο με τα σπουδαία τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου, ενός από τους κορυφαίους δημιουργούς του παρελθόντος που, χωρίς να εμφανίζει νέο έργο εδώ και καιρό καταφέρνει, με ευρηματικό τρόπο, να επαναφέρει τα παλιά του τραγούδια σε συναυλίες και εμφανίσεις και να βρίσκεται με διακριτικότητα στο προσκήνιο.
Είναι νωρίς ακόμα για ώριμες και αποσαφηνισμένες σκέψεις, αφού οι ερμηνείες και ο συνολικό ακρόαμα δεν έχουν ακόμη «κατακάτσει» μέσα μας. Είναι και οι καιροί που κινούμεθα ταραγμένοι αλλά και οι καταστάσεις που βιώνουμε περίεργες και τα περιθώρια «στενεμένα» ώστε να βρουν τα τραγούδια τους δρόμους για να περάσουν στις ψυχές και τα χείλη. Τα κομμάτια της κοινωνίας αλλάζουν και μεταβάλλονται ανεξέλεγκτα το ένα από το άλλο με πιπτώσεις διαφορετικού χαρακτήρα στη ζήση, τον πολιτισμό, τα «θέλω» και το «μετά» μας.
Μακάρι για όλους το «κύμα» που θα σηκώσει η Β΄ Ανάγνωση –πέρα από τη δεδομένη επάρκειά του- να έχει την ίδια δυναμική με ορισμένες από τις παλαιότερες ευτυχείς και επιτυχημένες νέες αναγνώσεις τόσο του ερμηνευτή όσο και του δημιουργού που χάραξαν ρότες και χάρισαν απάγκια.
