Ο Βαγγέλης Κορακάκης είναι ένας σύγχρονος δημιουργός, που με βάση τις δισκογραφικές του καταθέσεις και τα μουσικά προγράμματα που παρουσιάζει στα μαγαζιά, μπορεί να θεωρηθεί ως συνεχιστής της σχολής του κλασικού λαϊκού τραγουδιού, όπως αυτό διαμορφώθηκε στον απόηχο του παλιού ρεμπέτικου στην δεκαετία του '50 και μέχρι τα πρώτα χρόνια αυτής του '70.
Προικισμένος συνθέτης, στιχουργός και μπουζουξής δεν αναπαράγει απλά το συγκεκριμένο είδος αλλά ταυτόχρονα, χωρίς να κάνει την ανατροπή, το εμπλουτίζει με προσωπικές πινελιές και κατευθύνσεις.
Τα λαϊκά του τραγούδια καταγράφουν στιγμές, προβλήματα, ανησυχίες και ίσως την μοναξιά και την αμηχανία του λαϊκού τραγουδοποιού σε μια ολοένα και περισσότερο ηλεκτρισμένη και δήθεν μοντερνοποιημένη εποχή. Ζεϊμπέκικα, χασάπικα, αλέγκρα και μινόρε που πατούν γερά στο χτες και προσπαθούν, γνέθοντας το νήμα που μας ενώνει, να εξηγήσουν το παρών. Ρυθμοί μελωδικοί, γοητευτικοί, “ξεκούραστοι” που άλλοτε ξυπνούν και μεθούν κι άλλοτε γαληνεύουν την ψυχή και το πνεύμα. Στίχοι έξυπνοι και ευρηματικοί που εξυπηρετούν και αναδεικνύουν τις μουσικές και που δεν ντρέπονται να μιλήσουν με αξιώσεις για καημούς, παράπονα, χαμένες ζωές και όνειρα, ανεκπλήρωτους πόθους και μυστικά.
Τα τραγούδια του έχουν αρχή, μέση και τέλος. Αποτελούν το όχημα με το οποίο ο δημιουργός κουβαλάει το στίγμα, την άποψη, την φιλοσοφία και τα αισθήματα που θέλει να διαβιβάσει και να καταθέσει στους ακροατές.
Ο ρόλος του “συνεχιστή” - ειδικά για το συγκεκριμένο είδος - σπανίζει στις μέρες μας. Κι εδώ κρύβεται η προσφορά του Κορακάκη, που με γνώση, μεράκι και μαστοριά παίρνει στις πλάτες του αυτό φορτίο, δίνοντας έτσι σημείο αναφοράς για τους “επόμενους”.
Προικισμένος συνθέτης, στιχουργός και μπουζουξής δεν αναπαράγει απλά το συγκεκριμένο είδος αλλά ταυτόχρονα, χωρίς να κάνει την ανατροπή, το εμπλουτίζει με προσωπικές πινελιές και κατευθύνσεις.
Τα λαϊκά του τραγούδια καταγράφουν στιγμές, προβλήματα, ανησυχίες και ίσως την μοναξιά και την αμηχανία του λαϊκού τραγουδοποιού σε μια ολοένα και περισσότερο ηλεκτρισμένη και δήθεν μοντερνοποιημένη εποχή. Ζεϊμπέκικα, χασάπικα, αλέγκρα και μινόρε που πατούν γερά στο χτες και προσπαθούν, γνέθοντας το νήμα που μας ενώνει, να εξηγήσουν το παρών. Ρυθμοί μελωδικοί, γοητευτικοί, “ξεκούραστοι” που άλλοτε ξυπνούν και μεθούν κι άλλοτε γαληνεύουν την ψυχή και το πνεύμα. Στίχοι έξυπνοι και ευρηματικοί που εξυπηρετούν και αναδεικνύουν τις μουσικές και που δεν ντρέπονται να μιλήσουν με αξιώσεις για καημούς, παράπονα, χαμένες ζωές και όνειρα, ανεκπλήρωτους πόθους και μυστικά.
Τα τραγούδια του έχουν αρχή, μέση και τέλος. Αποτελούν το όχημα με το οποίο ο δημιουργός κουβαλάει το στίγμα, την άποψη, την φιλοσοφία και τα αισθήματα που θέλει να διαβιβάσει και να καταθέσει στους ακροατές.
Ο ρόλος του “συνεχιστή” - ειδικά για το συγκεκριμένο είδος - σπανίζει στις μέρες μας. Κι εδώ κρύβεται η προσφορά του Κορακάκη, που με γνώση, μεράκι και μαστοριά παίρνει στις πλάτες του αυτό φορτίο, δίνοντας έτσι σημείο αναφοράς για τους “επόμενους”.
