Είναι ίσως η μοναδική οικογενειακή ποιητική συλλογή. Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν άλλες ανάλογες «ταυτόχρονες» δράσεις.
Δηλαδή ποιήματα, που με «βάση» μια αρχική ιδέα ξεκινούν να γράφουν, ο καθένας χωριστά, ο πατέρας, η μητέρα και ο γιος.
Έτσι ήταν πάντα ο Αντρέας Τσάπαλος. Ευρηματικός και… ενωτικός. Γι’ αυτό και για όσους είχαν την ευλογία να τον γνωρίσουν, τα χνάρια του παραμένουν παντοτινά, κι ας μην μένει εκείνος πια εδώ.
Δεν σβήνονται το ταλέντο, η ακεραιότητα, η γενναιοδωρία του, το χαμόγελό του, τα έργα του.
Και ήταν πολυτάλαντος ο Αντρέας. Ιατρός χειρουργός έγραφε η ταμπέλα του αλλά η καλλιτεχνία ήταν στο μεδούλι της ψυχής του.
Ζωγράφος με εκθέσεις στο ενεργητικό του και καλές προτάσεις και πωλήσεις (το εξώφυλλο του βιβλίου είναι παρμένο από πίνακά του), φωτογράφος (μας είχε στηρίξει αρκετά στις πρώτες ανάσες του ogdoo.gr), γνώστης της μουσικής και «ερασιτέχνης» -με την ακριβή έννοια της λέξης ποιητής και στιχουργός.
Ευρυμαθής, μπροστάρης στο μυαλό, διορατικός, ταπεινός, φίλος αληθινός… Λάτρευε τη Δώρα και το Νικολάκη. Ίσως η ιδέα γι’ αυτήν την πρωτότυπη ποιητική συλλογή να ήταν ένα ακόμη πρακτικό μάθημα για τον τελευταίο, να του υπογραμμίσει ξανά, πως όλα μπορούν να πραγματοποιηθούν, να εξηγηθούν και ταυτόχρονα ένας ακόμη κρίκος στο δέσιμο τους.
Μπράβο στη Δώρα (Θεοδώρα Στοϊμένου) που προέβη σ’ αυτήν την έκδοση, όσο «ζόρικο» κι ένα ήταν για εκείνη, ενδεχομένως και για το Νίκο που οδεύει στην ενηλικίωση.
Όμορφος τρόπος «μπούμε» στον μικρόκοσμό τους, να γευτούμε το μπόλιασμα του Αντρέα, την τέχνη τους, τα δώρα τους.
Όπως αναφέρει ο οικονομολόγος και συγγραφέας Θεόδωρος Δημητρόπουλος στον πρόλογο της έκδοσης: «Ποιητές που αν και εν τη γενέσει τους, εντυπωσιάζει το βάθος και η ωριμότητα της γραφής τους».
Μαζί του συντάσσεται στο σημείωμά του και ο Δε Μαθηματικής Φιλοσοφίας Μακρίδης: «Η ποιητική συλλογή είναι ποιήματα που γράφτηκαν από τον Ανδρέα, τη Θεοδώρα και τον Νικόλα, βράδια Ιλαρά στην Οικογενειακή Εστία, αγαπημένοι και στοχασμένοι. Αυτές τις στιγμές που εκείνος αγάπησε, με μιαν Αγάπη που δεν είχε τελειωμό μέχρι που εκοιμήθη».
ΣΧΕΔΙΟ
Σ’ ακολουθώ χωρίς μιλιά
Σα λύκος το κοπάδι
Όταν σε βλέπω απ’ τη δουλειά
Να έρχεσαι το βράδυ.
Ψάχνω να βρω την αφορμή
Να ‘ρθω να σου μιλήσω
Ν’ απλώσω την αγάπη μου
Μ’ αυτή να σε τυλίξω
(Ανδρέας)
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Μια ποιητική Συλλογή, αφιερωμένη στον Άνθρωπο που σκιαγραφεί τη ζωή του μέσα από την Οικογένεια και κάνει κοινωνό τον αναγνώστη, στα όνειρα, τον έρωτα, τη ζωή, τους προβληματισμούς του.
Σκιαγραφεί τη ζωή τού ανθρώπου στη σύγχρονη πόλη και δυναμικά προβάλλει το ασυμβίβαστο με τους κανόνες της, και την απομάκρυνση της οικογένειας από την εστία, με ένα Ηχηρό ΕΜΕΙΣ.
Επιγραμματική ποίηση, που προτιμάει τον αποφθεγματικό λόγο».
ΚΑΡΔΙΑ
Εκεί που θα ριζώνω
κανένας δεν ακολουθεί
την πίκρα μου γλυτώνω
τον πόνο μου μπαλώνω
(Νίκος)
ΤΟ ΦΙΛΕΜΑ
Αχ πίκρες που ‘χεις βρε ζωή
Νισάφι πια ανεμοδούρα γίνηκες
Κάτσε να ξαποστάσεις
Να σε φιλέψω, να σε πλανέψω
Το πέρασμα να βρω στην ξεγνοιασιά
Αχ βρε ζωή παιχνίδια που μου κάνεις
(Δώρα)
Δηλαδή ποιήματα, που με «βάση» μια αρχική ιδέα ξεκινούν να γράφουν, ο καθένας χωριστά, ο πατέρας, η μητέρα και ο γιος.
Έτσι ήταν πάντα ο Αντρέας Τσάπαλος. Ευρηματικός και… ενωτικός. Γι’ αυτό και για όσους είχαν την ευλογία να τον γνωρίσουν, τα χνάρια του παραμένουν παντοτινά, κι ας μην μένει εκείνος πια εδώ.
Δεν σβήνονται το ταλέντο, η ακεραιότητα, η γενναιοδωρία του, το χαμόγελό του, τα έργα του.
Και ήταν πολυτάλαντος ο Αντρέας. Ιατρός χειρουργός έγραφε η ταμπέλα του αλλά η καλλιτεχνία ήταν στο μεδούλι της ψυχής του.
Ζωγράφος με εκθέσεις στο ενεργητικό του και καλές προτάσεις και πωλήσεις (το εξώφυλλο του βιβλίου είναι παρμένο από πίνακά του), φωτογράφος (μας είχε στηρίξει αρκετά στις πρώτες ανάσες του ogdoo.gr), γνώστης της μουσικής και «ερασιτέχνης» -με την ακριβή έννοια της λέξης ποιητής και στιχουργός.
Ευρυμαθής, μπροστάρης στο μυαλό, διορατικός, ταπεινός, φίλος αληθινός… Λάτρευε τη Δώρα και το Νικολάκη. Ίσως η ιδέα γι’ αυτήν την πρωτότυπη ποιητική συλλογή να ήταν ένα ακόμη πρακτικό μάθημα για τον τελευταίο, να του υπογραμμίσει ξανά, πως όλα μπορούν να πραγματοποιηθούν, να εξηγηθούν και ταυτόχρονα ένας ακόμη κρίκος στο δέσιμο τους.
Μπράβο στη Δώρα (Θεοδώρα Στοϊμένου) που προέβη σ’ αυτήν την έκδοση, όσο «ζόρικο» κι ένα ήταν για εκείνη, ενδεχομένως και για το Νίκο που οδεύει στην ενηλικίωση.
Όμορφος τρόπος «μπούμε» στον μικρόκοσμό τους, να γευτούμε το μπόλιασμα του Αντρέα, την τέχνη τους, τα δώρα τους.
Όπως αναφέρει ο οικονομολόγος και συγγραφέας Θεόδωρος Δημητρόπουλος στον πρόλογο της έκδοσης: «Ποιητές που αν και εν τη γενέσει τους, εντυπωσιάζει το βάθος και η ωριμότητα της γραφής τους».
Μαζί του συντάσσεται στο σημείωμά του και ο Δε Μαθηματικής Φιλοσοφίας Μακρίδης: «Η ποιητική συλλογή είναι ποιήματα που γράφτηκαν από τον Ανδρέα, τη Θεοδώρα και τον Νικόλα, βράδια Ιλαρά στην Οικογενειακή Εστία, αγαπημένοι και στοχασμένοι. Αυτές τις στιγμές που εκείνος αγάπησε, με μιαν Αγάπη που δεν είχε τελειωμό μέχρι που εκοιμήθη».
ΣΧΕΔΙΟ
Σ’ ακολουθώ χωρίς μιλιά
Σα λύκος το κοπάδι
Όταν σε βλέπω απ’ τη δουλειά
Να έρχεσαι το βράδυ.
Ψάχνω να βρω την αφορμή
Να ‘ρθω να σου μιλήσω
Ν’ απλώσω την αγάπη μου
Μ’ αυτή να σε τυλίξω
(Ανδρέας)
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Μια ποιητική Συλλογή, αφιερωμένη στον Άνθρωπο που σκιαγραφεί τη ζωή του μέσα από την Οικογένεια και κάνει κοινωνό τον αναγνώστη, στα όνειρα, τον έρωτα, τη ζωή, τους προβληματισμούς του.
Σκιαγραφεί τη ζωή τού ανθρώπου στη σύγχρονη πόλη και δυναμικά προβάλλει το ασυμβίβαστο με τους κανόνες της, και την απομάκρυνση της οικογένειας από την εστία, με ένα Ηχηρό ΕΜΕΙΣ.
Επιγραμματική ποίηση, που προτιμάει τον αποφθεγματικό λόγο».
ΚΑΡΔΙΑ
Εκεί που θα ριζώνω
κανένας δεν ακολουθεί
την πίκρα μου γλυτώνω
τον πόνο μου μπαλώνω
(Νίκος)
ΤΟ ΦΙΛΕΜΑ
Αχ πίκρες που ‘χεις βρε ζωή
Νισάφι πια ανεμοδούρα γίνηκες
Κάτσε να ξαποστάσεις
Να σε φιλέψω, να σε πλανέψω
Το πέρασμα να βρω στην ξεγνοιασιά
Αχ βρε ζωή παιχνίδια που μου κάνεις
(Δώρα)
