Εξαιρετική η δίτομη έκδοση της Κυριακάτικης Καθημερινής «Παγκόσμιο Κύπελλο – Πρόσωπα και Ιστορίες».
Ανάμεσα στην ύλη του δεύτερου τόμου υπάρχει και το κεφάλαιο «Το Αμερικάνικο Όνειρο» του Χρήστου Κοντού.
Εκεί, μεταξύ άλλων ο σπουδαίος Δημήτρης Σαραβάκος αναφέρει:
Η αποστολή έφυγε από την Αμερική ένα μήνα πριν από το πρώτο παιχνίδι με την Αργεντινή. Ήμαστε οι πρώτοι που φθάσαμε στις ΗΠΑ, υποτίθεται για πιο εύκολη προσαρμογή, αλλά στην πραγματικότητα για να κάνουμε πασαρέλα. Η λατρεία των ομογενών ήταν απίστευτη…
Πάρα πολλές εκδηλώσεις, άλλες απαραίτητες και άλλες εντελώς αχρείαστες…
Ευθύνες είχε και η ΕΠΟ. Καμία οργάνωση. Όλα χύμα. Εντάξει δεν είχαν την εμπειρία, πρωτάρηδες ήταν κι αυτοί…
Μη μιλήσω για τα προπονητήρια που ήταν πολύ μακριά από το ξενοδοχείο και όσο χρόνο μας άφηναν ελεύθερο οι εκδηλώσεις τον τρώγαμε στις διαδρομές.
Φταίξαμε κι εμείς, οι ποδοσφαιριστές, ειδικά οι πιο έμπειροι. Ενώ το βλέπαμε και το καταλαβαίναμε απόλυτα ότι το καράβι πηγαίνει ολοταχώς στα βράχια, δεν κάναμε κάτι. Μόνο ο Μανωλάς τρελάθηκε και απείλησε ότι θα γυρίσει στην Ελλάδα εάν συνεχιζότανε αυτό το χάλι. Ο Παναγούλιας ήθελε να τον διώξει και το μόνο που πετύχαμε εμείς οι υπόλοιποι ήταν να τον κρατήσουμε στην ομάδα…
Πολλά λάθη έγινα και αγωνιστικά. Ο Αλκέτας ήταν ένας εκπληκτικός ψυχολόγος… Τα υπόλοιπα όμως, από το κοουτσάρισμα μέχρι την προπόνηση και την τακτική, δεν ήταν τα δυνατά του σημεία…
Και συνεχίζει ο Δημήτρης Σαραβάκος, στο άρθρο που επιμελήθηκε ο Χρήστος Κόντος για την ειδική έκδοση της Κυριακάτικης Καθημερινής:
Στο πρώτο παιχνίδι με την Αργεντινή μείναμε στο πούλμαν σχεδόν δυόμισι ώρες μέχρι να φτάσουμε στο γήπεδο… Με τη Βουλγαρία πήγαμε να παίξουμε έναν τελικό κι ούτε καταλάβαμε πως ήρθε ένα νέο 4-0. Γονατίσαμε, δεν μας έβγαινε τίποτα…
Οι βαριές ήττες ήταν καταστροφικές για μας , κάναμε πολύ καιρό να το ξεπεράσουμε. Οι Έλληνες της Αμερικής αντίθετα, στεναχωρήθηκαν μεν, αλλά δεν τα έβαψαν μαύρα. Είχαν εντελώς άλλη κουλτούρα και στο τέλος της ημέρας απόλαυσαν την εμπειρία και την αίσθηση ότι βρέθηκαν κοντά στην πατρίδα…
Εμείς, ας μην το συζητάμε. Ο πάντα αισιόδοξος Αλκέτας, η χαρά της ζωής, ήταν αγνώριστος. Δεν τον είχα ξαναδεί έτσι. Εκτός εαυτού, έβριζε στα αποδυτήρια τους πάντες και τα πάντα.
Από όλη αυτή την ιστορία ίσως βγήκε και κάτι καλό. Φάγαμε «ξύλο», πήραμε το μάθημά μας και στην επόμενη μεγάλη διοργάνωση που πήγαμε το 2004 δεν είχαμε εικόνα σχολικής εκδρομής.
Ανάμεσα στην ύλη του δεύτερου τόμου υπάρχει και το κεφάλαιο «Το Αμερικάνικο Όνειρο» του Χρήστου Κοντού.
Εκεί, μεταξύ άλλων ο σπουδαίος Δημήτρης Σαραβάκος αναφέρει:
Η αποστολή έφυγε από την Αμερική ένα μήνα πριν από το πρώτο παιχνίδι με την Αργεντινή. Ήμαστε οι πρώτοι που φθάσαμε στις ΗΠΑ, υποτίθεται για πιο εύκολη προσαρμογή, αλλά στην πραγματικότητα για να κάνουμε πασαρέλα. Η λατρεία των ομογενών ήταν απίστευτη…
Πάρα πολλές εκδηλώσεις, άλλες απαραίτητες και άλλες εντελώς αχρείαστες…
Ευθύνες είχε και η ΕΠΟ. Καμία οργάνωση. Όλα χύμα. Εντάξει δεν είχαν την εμπειρία, πρωτάρηδες ήταν κι αυτοί…
Μη μιλήσω για τα προπονητήρια που ήταν πολύ μακριά από το ξενοδοχείο και όσο χρόνο μας άφηναν ελεύθερο οι εκδηλώσεις τον τρώγαμε στις διαδρομές.
Φταίξαμε κι εμείς, οι ποδοσφαιριστές, ειδικά οι πιο έμπειροι. Ενώ το βλέπαμε και το καταλαβαίναμε απόλυτα ότι το καράβι πηγαίνει ολοταχώς στα βράχια, δεν κάναμε κάτι. Μόνο ο Μανωλάς τρελάθηκε και απείλησε ότι θα γυρίσει στην Ελλάδα εάν συνεχιζότανε αυτό το χάλι. Ο Παναγούλιας ήθελε να τον διώξει και το μόνο που πετύχαμε εμείς οι υπόλοιποι ήταν να τον κρατήσουμε στην ομάδα…
Πολλά λάθη έγινα και αγωνιστικά. Ο Αλκέτας ήταν ένας εκπληκτικός ψυχολόγος… Τα υπόλοιπα όμως, από το κοουτσάρισμα μέχρι την προπόνηση και την τακτική, δεν ήταν τα δυνατά του σημεία…
Και συνεχίζει ο Δημήτρης Σαραβάκος, στο άρθρο που επιμελήθηκε ο Χρήστος Κόντος για την ειδική έκδοση της Κυριακάτικης Καθημερινής:
Στο πρώτο παιχνίδι με την Αργεντινή μείναμε στο πούλμαν σχεδόν δυόμισι ώρες μέχρι να φτάσουμε στο γήπεδο… Με τη Βουλγαρία πήγαμε να παίξουμε έναν τελικό κι ούτε καταλάβαμε πως ήρθε ένα νέο 4-0. Γονατίσαμε, δεν μας έβγαινε τίποτα…
Οι βαριές ήττες ήταν καταστροφικές για μας , κάναμε πολύ καιρό να το ξεπεράσουμε. Οι Έλληνες της Αμερικής αντίθετα, στεναχωρήθηκαν μεν, αλλά δεν τα έβαψαν μαύρα. Είχαν εντελώς άλλη κουλτούρα και στο τέλος της ημέρας απόλαυσαν την εμπειρία και την αίσθηση ότι βρέθηκαν κοντά στην πατρίδα…
Εμείς, ας μην το συζητάμε. Ο πάντα αισιόδοξος Αλκέτας, η χαρά της ζωής, ήταν αγνώριστος. Δεν τον είχα ξαναδεί έτσι. Εκτός εαυτού, έβριζε στα αποδυτήρια τους πάντες και τα πάντα.
Από όλη αυτή την ιστορία ίσως βγήκε και κάτι καλό. Φάγαμε «ξύλο», πήραμε το μάθημά μας και στην επόμενη μεγάλη διοργάνωση που πήγαμε το 2004 δεν είχαμε εικόνα σχολικής εκδρομής.
