Ο Άκης Πάνου δηλώνει στον Γιώργο Λιάνη:
Ο Καζαντζίδης δεν είναι από τα πρόσωπα που περιγράφονται με δυο λόγια.
Εγώ ξεκίνησα τη γνωριμία μου με τον Καζαντζίδη το 1957. Είχαμε ένα μαγαζί με τον Κολοκοτρώνη τον Χρήστο και ήταν η εποχή που ο Καζαντζίδης είχε πια κυριαρχήσει στη συνείδηση του κόσμου, αλλά ακόμη δεν είχε εδραιωθεί σαν αυτόν που είναι σήμερα.
Εγώ αρχικά δεν τον είχα πάρει με καλό μάτι. Τελικά, πήγαμε να τον ακούσουμε. Στο μαγαζί δεν έπεφτε καρφίτσα και μας έβαλαν να κάτσουμε σε τελάρα από λεμονάδες.
Την ώρα, που έλεγε ένα τραγούδι του Καλδάρα «Μα κανένας δε μου φταίει για το χάλι μου, σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου» ένας πελάτης έχει σηκωθεί, έχει πάρει ένα ποτήρι και το έχει καρφώσει στο μέτωπό του.
Την ώρα που τον βγάζουν έξω ματωμένο εκείνος συνεχίζει να φωνάζει: Γεια σου Στελάρα!
Εκείνη την ώρα κατάλαβα τι ήταν αυτό που έκανε τον κόσμο και πήγαινε και τον άκουγε.
Τότε λέω: Αν βγει αυτός ο άνθρωπος και τραγουδάει μέχρι το Σύνταγμα, με όλους τους ανθρώπους που θα μαζέψει πίσω του δεν κάνει επανάσταση; Εγώ θα πω κάτι και ας πουν ό,τι θέλουν.
Όλους τους τραγουδιστές αν πετάξουν σε ένα καζάνι δε μας κάνουν μισό Καζαντζίδη. Μεγάλες φίρμες υπάρχουν, μεγάλοι τραγουδιστές όχι. Δίπλα στον Καζαντζίδη δεν μπορούνε να σταθούνε αυτοί οι άνθρωποι.
Το τραγούδι στο οποίο αναφέρεται ο Άκης Πάνου είναι η δημιουργία του Απόστολου Καλδάρα και της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου «Απ’τα ψηλά στα χαμηλά» που φωνογραφήθηκε τον Ιούνιο του 1958.
Στο βιβλίο του Νίκου Χατζηνικολάου για τον Απόστολο Καλδάρα περιγράφεται η αφορμή της γέννησης του τραγουδιού. Διηγείται ο Απόστολος Καλδάρας:
Στο κέντρο που εργαζόμουν μια εποχή στην Αθήνα σύχναζε ένας γνωστός μου στρατιώτης, οδηγός στον βασιλιά Γεώργιο. Όσο ήταν οδηγός στον βασιλιά η ζωή του ήταν μεγαλείο. Απολύθηκε όμως κι έγινε φορτηγατζής. Μια μέρα, μετά από καιρό, ήρθε ξανά στο μαγαζί. Τον ρώτησα πού χάθηκε. «Άσ'τα φίλε Αποστόλη», μου είπε, «Απ' τα ψηλά στα χαμηλά και απ' τα πολλά στα λίγα». Ξαφνιάστηκα και του απάντησα: «Ξέρεις τι είπες τώρα;» Εκείνος φοβήθηκε νομίζοντας πως είπε κάτι που με ενόχλησε. Εγώ επανέλαβα. «Ξέρεις τι είπες τώρα; Είπες μεγάλα λόγια. Είπες μια επιτυχία».
Ο Καζαντζίδης δεν είναι από τα πρόσωπα που περιγράφονται με δυο λόγια.
Εγώ ξεκίνησα τη γνωριμία μου με τον Καζαντζίδη το 1957. Είχαμε ένα μαγαζί με τον Κολοκοτρώνη τον Χρήστο και ήταν η εποχή που ο Καζαντζίδης είχε πια κυριαρχήσει στη συνείδηση του κόσμου, αλλά ακόμη δεν είχε εδραιωθεί σαν αυτόν που είναι σήμερα.
Εγώ αρχικά δεν τον είχα πάρει με καλό μάτι. Τελικά, πήγαμε να τον ακούσουμε. Στο μαγαζί δεν έπεφτε καρφίτσα και μας έβαλαν να κάτσουμε σε τελάρα από λεμονάδες.
Την ώρα, που έλεγε ένα τραγούδι του Καλδάρα «Μα κανένας δε μου φταίει για το χάλι μου, σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου» ένας πελάτης έχει σηκωθεί, έχει πάρει ένα ποτήρι και το έχει καρφώσει στο μέτωπό του.
Την ώρα που τον βγάζουν έξω ματωμένο εκείνος συνεχίζει να φωνάζει: Γεια σου Στελάρα!
Εκείνη την ώρα κατάλαβα τι ήταν αυτό που έκανε τον κόσμο και πήγαινε και τον άκουγε.
Τότε λέω: Αν βγει αυτός ο άνθρωπος και τραγουδάει μέχρι το Σύνταγμα, με όλους τους ανθρώπους που θα μαζέψει πίσω του δεν κάνει επανάσταση; Εγώ θα πω κάτι και ας πουν ό,τι θέλουν.
Όλους τους τραγουδιστές αν πετάξουν σε ένα καζάνι δε μας κάνουν μισό Καζαντζίδη. Μεγάλες φίρμες υπάρχουν, μεγάλοι τραγουδιστές όχι. Δίπλα στον Καζαντζίδη δεν μπορούνε να σταθούνε αυτοί οι άνθρωποι.
Το τραγούδι στο οποίο αναφέρεται ο Άκης Πάνου είναι η δημιουργία του Απόστολου Καλδάρα και της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου «Απ’τα ψηλά στα χαμηλά» που φωνογραφήθηκε τον Ιούνιο του 1958.
Στο βιβλίο του Νίκου Χατζηνικολάου για τον Απόστολο Καλδάρα περιγράφεται η αφορμή της γέννησης του τραγουδιού. Διηγείται ο Απόστολος Καλδάρας:
Στο κέντρο που εργαζόμουν μια εποχή στην Αθήνα σύχναζε ένας γνωστός μου στρατιώτης, οδηγός στον βασιλιά Γεώργιο. Όσο ήταν οδηγός στον βασιλιά η ζωή του ήταν μεγαλείο. Απολύθηκε όμως κι έγινε φορτηγατζής. Μια μέρα, μετά από καιρό, ήρθε ξανά στο μαγαζί. Τον ρώτησα πού χάθηκε. «Άσ'τα φίλε Αποστόλη», μου είπε, «Απ' τα ψηλά στα χαμηλά και απ' τα πολλά στα λίγα». Ξαφνιάστηκα και του απάντησα: «Ξέρεις τι είπες τώρα;» Εκείνος φοβήθηκε νομίζοντας πως είπε κάτι που με ενόχλησε. Εγώ επανέλαβα. «Ξέρεις τι είπες τώρα; Είπες μεγάλα λόγια. Είπες μια επιτυχία».
