*Απαγορεύεται η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή του κειμένου ή μέρος αυτού χωρίς την άδεια του συντάκτη και του ogdoo.gr
Ο Μανώλης Λιδάκης λίγο πριν την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ του μας χάρισε μοναδικά φωτογραφικά στιγμιότυπα μέσα από την πολύχρονη διαδρομή του.
Ανάμεσά τους και στιγμές του με τον Στέλιο Καζαντζίδη και τον Γρηγόρη Μπιθικώτση.
Ο Λιδάκης σε συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει και δημοσιευθεί στο περιοδικό Όασις, μου είχε δηλώσει για τους δύο θρύλους του τραγουδιού μας:
Ο Μπιθικώτσης και ο Καζαντζίδης ήταν οι μεγαλύτεροι Έλληνες τραγουδιστές οι οποίοι εκδηλώσανε την επιθυμία να με γνωρίσουνε και να μου πούνε αυτά που αισθάνονταν για μένα. Ο Μανώλης Καραντίνης, ο μπουζουξής, μου εξομολογήθηκε ότι ο Καζαντζίδης τού είπε «Φέρε μου αυτό το παιδί, να το γνωρίσω, να το φιλήσω στον λαιμό πριν πεθάνω». Πήγα, τον είδα, και πραγματικά με φίλησε στον λαιμό!
Ήταν εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες· άλλοι άνθρωποι. Και με τους δύο έχουμε κάνει ατελείωτες κουβέντες. Ο Στέλιος πιστεύω ότι είχε στηρίξει το οικοδόμημα τις προσωπικότητας του σε δύο πόλους. Ο ένας είναι ότι ήξερε πως ήταν η μεγαλύτερη φωνή, και ο άλλος στο ότι ένιωθε ο πιο αδικημένος καλλιτέχνης. Από τις συγκυρίες, τις εταιρείες, τα βιώματά του. Ο Μπιθικώτσης δεν είχε τέτοια συμπλέγματα. Ο Μπιθικώτσης σού λέει εγώ είμαι ο Μπιθικώτσης, ο Καζαντζίδης είναι ο Καζαντζίδης, και δεν κουβάλαγε το σύνδρομο της αδικίας. Γι’ αυτό ήταν και πιο χαρωπός· είχε χιούμορ.
Νομίζω ότι και τους δύο μπορώ να τους ερμηνεύσω σαν Λιδάκης, απέριττα, χωρίς να ενοχλήσω. Και αυτό είναι το σημαντικό όταν καλείσαι να συγκριθείς με καλλιτέχνες που έχουν πιάσει το άριστα· δέκα με τόνο. Αν ακουμπήσεις εσύ το οκτώμισι ή το εννιά, είσαι επιτυχημένος.
Ο Μανώλης Λιδάκης λίγο πριν την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ του μας χάρισε μοναδικά φωτογραφικά στιγμιότυπα μέσα από την πολύχρονη διαδρομή του.
Ανάμεσά τους και στιγμές του με τον Στέλιο Καζαντζίδη και τον Γρηγόρη Μπιθικώτση.
Ο Λιδάκης σε συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει και δημοσιευθεί στο περιοδικό Όασις, μου είχε δηλώσει για τους δύο θρύλους του τραγουδιού μας:
Ο Μπιθικώτσης και ο Καζαντζίδης ήταν οι μεγαλύτεροι Έλληνες τραγουδιστές οι οποίοι εκδηλώσανε την επιθυμία να με γνωρίσουνε και να μου πούνε αυτά που αισθάνονταν για μένα. Ο Μανώλης Καραντίνης, ο μπουζουξής, μου εξομολογήθηκε ότι ο Καζαντζίδης τού είπε «Φέρε μου αυτό το παιδί, να το γνωρίσω, να το φιλήσω στον λαιμό πριν πεθάνω». Πήγα, τον είδα, και πραγματικά με φίλησε στον λαιμό!
Ήταν εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες· άλλοι άνθρωποι. Και με τους δύο έχουμε κάνει ατελείωτες κουβέντες. Ο Στέλιος πιστεύω ότι είχε στηρίξει το οικοδόμημα τις προσωπικότητας του σε δύο πόλους. Ο ένας είναι ότι ήξερε πως ήταν η μεγαλύτερη φωνή, και ο άλλος στο ότι ένιωθε ο πιο αδικημένος καλλιτέχνης. Από τις συγκυρίες, τις εταιρείες, τα βιώματά του. Ο Μπιθικώτσης δεν είχε τέτοια συμπλέγματα. Ο Μπιθικώτσης σού λέει εγώ είμαι ο Μπιθικώτσης, ο Καζαντζίδης είναι ο Καζαντζίδης, και δεν κουβάλαγε το σύνδρομο της αδικίας. Γι’ αυτό ήταν και πιο χαρωπός· είχε χιούμορ.
Νομίζω ότι και τους δύο μπορώ να τους ερμηνεύσω σαν Λιδάκης, απέριττα, χωρίς να ενοχλήσω. Και αυτό είναι το σημαντικό όταν καλείσαι να συγκριθείς με καλλιτέχνες που έχουν πιάσει το άριστα· δέκα με τόνο. Αν ακουμπήσεις εσύ το οκτώμισι ή το εννιά, είσαι επιτυχημένος.
