Το να πεί κανείς ότι «την ώρα που γεννήθηκε σχολάγανε οι μοίρες» δεν θα ήταν υπερβολή. Ένα πλάσμα που γεννήθηκε για το θέατρο και τον κινηματογράφο, πού όμως η ζωή δεν της χαρίστηκε.
Όταν προβλήθηκε η ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Το κορίτσι με τα μαύρα» σε κάποιο μεγάλο κινηματογραφικό φεστιβάλ του εξωτερικού, ένας έγκριτος κριτικός έγραψε πώς από τον καιρό της Γκρέτα Γκάρμπο είχε να ερωτευθεί τόσο πολύ ο κινηματογραφικός φακός το πρόσωπο μιας ηθοποιού.
Ευτυχώς κάποιες ταινίες και πολύ θέατρο. Οσοι είχαμε την τύχη να την δούμε στο θέατρο δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την κλάση της, την θεατρική της ιδιοφυία. Ρόλοι που στοίχειωσαν το ελληνικό θέατρο.
Δεν θα υπάρξει ποτέ μια άλλη «Δεσποινίς Μαργαρίτα» ή «Φιλουμένα Μαρτουράνο ή «Σάρα».
Δεν θα υπάρξει ποτέ «Βισσινόκηπος» σαν κι αυτός που πρωταγωνίστησε. Μια φορά αν την έβλεπες στο θέατρο την ερωτευόσουν. Την θυμάμαι στην «Φιλουμένα» να κάθεται σε μια καρέκλα μπροστά μπροστά στη σκηνή και να κλαίει με λυγμούς.
Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο να συμβαίνει σε απόσταση δυό μέτρων από εμένα. Θα το θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή. Και δίπλα της ένας θίασος σπάνιος: Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Σαπφώ Νοταρά, Κατερίνα Γώγου, Γιώργος Μοσχίδης, Αντώνης Καφετζόπουλος, σε σκηνοθεσία του Μάουρο Μπολονίνι και μετάφραση του έργου του Εντουάρντο ντε Φίλιππο από τον Κώστα Ταχτσή. Μυθική παράσταση.
Από δίπλα της πέρασαν, επίσης , μυθικά ονόματα: Δημήτρης Χορν, Μαρίκα Κοτοπούλη, Μάριος Πλωρίτης.
Θα μπορούσε να είναι μια ζωή σαν παραμύθι.Δεν ήταν. Ηταν απλά μια γυναίκα που πάλεψε και πόνεσε. Ευτυχώς που υπάρχουν οι ταινίες που πρωταγωνίστησε. Από «Το κορίτσι με τα μαύρα» μέχρι την «Κάλπικη Λίρα» στο ελληνικό σινεμά θα υπάρχει ένα μόνο «Σ' αγαπώ».
Το δικό της.
Όταν προβλήθηκε η ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Το κορίτσι με τα μαύρα» σε κάποιο μεγάλο κινηματογραφικό φεστιβάλ του εξωτερικού, ένας έγκριτος κριτικός έγραψε πώς από τον καιρό της Γκρέτα Γκάρμπο είχε να ερωτευθεί τόσο πολύ ο κινηματογραφικός φακός το πρόσωπο μιας ηθοποιού.
Ευτυχώς κάποιες ταινίες και πολύ θέατρο. Οσοι είχαμε την τύχη να την δούμε στο θέατρο δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την κλάση της, την θεατρική της ιδιοφυία. Ρόλοι που στοίχειωσαν το ελληνικό θέατρο.
Δεν θα υπάρξει ποτέ μια άλλη «Δεσποινίς Μαργαρίτα» ή «Φιλουμένα Μαρτουράνο ή «Σάρα».
Δεν θα υπάρξει ποτέ «Βισσινόκηπος» σαν κι αυτός που πρωταγωνίστησε. Μια φορά αν την έβλεπες στο θέατρο την ερωτευόσουν. Την θυμάμαι στην «Φιλουμένα» να κάθεται σε μια καρέκλα μπροστά μπροστά στη σκηνή και να κλαίει με λυγμούς.
Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο να συμβαίνει σε απόσταση δυό μέτρων από εμένα. Θα το θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή. Και δίπλα της ένας θίασος σπάνιος: Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Σαπφώ Νοταρά, Κατερίνα Γώγου, Γιώργος Μοσχίδης, Αντώνης Καφετζόπουλος, σε σκηνοθεσία του Μάουρο Μπολονίνι και μετάφραση του έργου του Εντουάρντο ντε Φίλιππο από τον Κώστα Ταχτσή. Μυθική παράσταση.
Από δίπλα της πέρασαν, επίσης , μυθικά ονόματα: Δημήτρης Χορν, Μαρίκα Κοτοπούλη, Μάριος Πλωρίτης.
Θα μπορούσε να είναι μια ζωή σαν παραμύθι.Δεν ήταν. Ηταν απλά μια γυναίκα που πάλεψε και πόνεσε. Ευτυχώς που υπάρχουν οι ταινίες που πρωταγωνίστησε. Από «Το κορίτσι με τα μαύρα» μέχρι την «Κάλπικη Λίρα» στο ελληνικό σινεμά θα υπάρχει ένα μόνο «Σ' αγαπώ».
Το δικό της.
