«Υπάρχει λόγος που ξεκινάω σήμερα με το "αφεντικό". Σαν σήμερα πριν 49 χρόνια στην ίδια συχνότητα – να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας – στο Πρώτο Πρόγραμμα ξεκινούσε η εκπομπή αυτή. Του χρόνου θα είναι 50 χρόνια. Στην αρχή ήταν δύο φορές την εβδομάδα, την Άνοιξη του ’75 και μετά το καλοκαίρι έγινε καθημερινή, όπως είναι τώρα. Το Καλοκαίρι του 1975 είμαστε εμείς εδώ στο Α Πρόγραμμα με αυτό το άλμπουμ και αυτό το τραγούδι του Μπρους Σπρίνγκστιν. Έχω λοιπόν στο μυαλό μου ότι υπάρχει μια παράλληλη πορεία με την καριέρα του Σπρίνγκστιν που είναι ένας ή Ο απόλυτος ρόκερ με αυτή την εκπομπή σε μια λίστα που είχα με μεταδώσει πριν μερικά χρόνια, εδώ με τον Κώστα τον Ζουγρή, τον είχαμε Νο1 Καλλιτέχνη στα χρόνια από το 1975 και μετά, και παραμένει. Κι εμείς εδώ και δεν κάνουμε τίποτα παραπάνω από αυτό που λέει ο Μπρους στο τραγούδι Born To Run».
Με αυτά τα λόγια προλόγισε την μακροβιότερη ραδιοφωνική εκπομπή για World Guiness ο Γιάννης Πετρίδης «Από τις 4 στις 5» την Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024. Μια επετειακή εκπομπή με μουσική επικαιρότητα που διαδέχθηκε ένα διήμερo, αφιερωμένο στο 1961. Οι εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη είναι απίθανες και τις παρακολουθώ ανελλιπώς καθημερινά από Δευτέρα έως Παρασκευή εδώ και πολύ καιρό και τις ηχογραφώ. Σε αυτές εναλλάσσεται η μουσική επικαιρότητα με αναδρομές στο παρελθόν, αλλά και μουσικές αποκαλύψεις και φυσικά πληροφορίες και σπάνια τραγούδια από την τεράστια συλλογή βινυλίων του που πολλές φορές επιλέγει και παίζει στη διάρκεια της εκπομπής του από το πικάπ στο στούντιο το Πρώτου Προγράμματος. Πρόσφατα έπαιξε από 45 στροφές ένα πολύ σπάνιο τραγούδι του Γιώργου Ρωμανού που ηχογράφησε στη Γαλλία. Επίσης υπάρχουν και θεματικές εκπομπές που είναι αφιερωμένες σε διάφορα έτη από τις οποίες δεν λείπει και η μουσική στην Ελλάδα, όπως μία από την σειρά του 1971 που παρουσίασε τραγούδια που κυκλοφόρησαν εκείνη τη χρονιά στη χώρα μας, όπως η «Ευδοκία» του Μάνου Λοΐζου, το «Ήλιε μου» των Poll και τραγούδια από το Νίκο Ξυλούρη τη χρονιά αυτή.
Ο Γιάννης Πετρίδης μπροστά στην υπερ-δισκοθήκη του
Beatles vs Rolling Stones
Ανάμεσα στα πολύ ενδιαφέροντα που αναφέρει στις εκπομπές του ο Γιάννης Πετρίδης ειπώθηκαν σε εκείνη της 23ης Φεβρουαρίου με καλεσμένο του τον Γιάννη Ηλίδη. Αφορμή της παρουσίας του στην εκπομπή ήταν η κυκλοφορία του βιβλίου του «Μέρες Μαγικές με Γρανίτες και Ταμ Ταμ» με αναφορές στην γοητευτική περίοδο των δεκαετιών ´50, ´60 και ’70 αυτών δηλαδή που διαμόρφωσαν τη φυσιογνωμία της σύγχρονης Ελλάδας, όπου ο Γιάννης Πετρίδης αποκάλυψε ότι τη δεκαετία του ’60 οι Rolling Stones ήταν πιο δημοφιλείς από τους Beatles στην Ελλάδα κι εξήγησε τους λόγους: «Η Music Box είχε τους Rolling Stones στη Decca. Τους Beatles τους είχε η EMI με την Parlophone. Έχω την εντύπωση ότι οι Stones είχαν πολύ μεγάλη διεισδυτικότητα, παρόλο που οι Beatles ήταν ένα φαινόμενο παγκόσμιο, ακουγόντουσαν περισσότερο και είχαν μια προβολή. Και πιστεύω ότι οι Beatles που οπωσδήποτε ακούστηκαν -και οι δίσκοι τους κυκλοφορούσαν σε μικρούς δίσκους - περισσότερο με το Κόκκινο και το Μπλε άλμπουμ, αργότερα, στη δεκαετία του ’70. Συμφωνείς ότι στη χώρα μας ο κόσμος άκουγε πάρα πολύ Rolling Stones ;», ρώτησε εδώ τον κ. Ηλίδη: «Συμφωνώ ότι τα πρώτα χρόνια λόγω της προβολής τους από την Music Box και το Νίκο Μαστοράκη ήταν πολύ πιο δημοφιλείς οι Stones. Αντίθετα οι Beatles είχαν μείνει πίσω γιατί ήταν στη Parlophone που τότε ήταν ανήκε στην ΕΜΙ αλλά τότε δεν..». Τότε ο Γ. Πετρίδης παρεμβαίνει: «Θα σου πω. Η ΕΜΙ τότε ήταν η εταιρία με το σπουδαιότερο ελληνικό ρεπερτόριο. Ήταν η εποχή του Λαμπρόπουλου που έβγαλαν τα σπουδαία του ελληνικού ρεπερτορίου οι μεγάλοι μας συνθέτες. Χατζιδάκις, Θεοδωράκης και όλοι οι άλλοι στη δεκαετία του ’60. Παράλληλα και τα μεγάλα λαϊκά ονόματα ήταν εκεί. Έτσι η ΕΜΙ είχε δώσει παρότι είχε ετικέτες δικές της να τις δουλέψουν εταιρίες όπως η Music Box…». Η συζήτηση πήγε μακριά και όποιος θέλει να την ακούσει υπάρχει στο ERTEcho όπως και όλες οι εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη.
Όλα αυτά τα ωραία συμβαίνουν καθημερινά στην εκπομπή «Από τις 4 στις 5» που εκτός από μουσική επικαιρότητα έχει και πολλές αναφορές και στην κινηματογραφική μουσική του χθες και του σήμερα, καθώς ο Γιάννης Πετρίδης πάντα είχε αδυναμία στο σινεμά.
Ο Ian Gillan διαλέγει τον πρώτο δίσκο του Elvis ενώ ο Γιάννης Πετρίδης βάζει το επόμενο κομμάτι υπό το βλέμμα του Κώστα Ζουγρή. Σεπτέμβριος 1980
Rory Gallager
Οι αναμνήσεις πολλές, αλλά η πιο θρυλική εκπομπή του, τουλάχιστον για μένα, ήταν στις 10 Σεπτεμβρίου 1981 όταν στο τότε «Ποπ Κλάμπ» ήρθε καλεσμένος του στο στούντιο ο μέγας Rory Gallagher με αφορμή την ιστορική συναυλία του στο παλιό γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, ένα μουσικό ίνδαλμα της νιότης πολλών. Στην εκπομπή εκτός της συνέντευξής του στο Γιάννη Πετρίδη ακούστηκαν κομμάτια από την δισκογραφία του Ιρλανδού ρόκερ, όπως τα Tattoo Lady, Let Me In, Do You Read Me αλλά και επιλογές του Rory Gallagher από μπλουζίστες που τον επηρέασαν όπως ο Muddy Waters ή ο Buddy Guy στο My Babe Left Me, αλλά κι ο Bod Dylan.
Ένα μεγάλο κίνητρο για να ακούω μέχρι σήμερα μετά μανίας τις εκπομπές του, όπως παλιά, ήταν το γεγονός που όταν συναντηθήκαμε με τον Γιάννη Πετρίδη στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ στην Αγ. Παρασκευή το 2004 για μια συνέντευξη, με αφορμή τα 29α γενέθλια τότε της εκπομπής του, με ρώτησε αν ακούω την εκπομπή ακόμη κάτι που ήταν εξαιρετικά δύσκολο εκείνη την περίοδο καθώς δούλευα στην «Βραδυνή» και 4 με 5 ήταν ώρα αιχμής στην εφημερίδα για να ακούσω την εκπομπή, το όποιο δεν παρέλειπα βέβαια όταν ήταν δυνατόν. Τότε ο Γιάννης Πετρίδης μού είπε «ότι όλους εσάς τους παλιούς ακροατές σας έχει φάει η καθημερινότητα…». Και είχε δίκιο. Από τότε τα λόγια του τριγύριζαν συνέχεια στο μυαλό μου. Έτσι από τον Οκτώβριο του 2013 που τελείωσε αυτή η δημοσιογραφική συνεργασία μου έπεσα με τα μούτρα στην εκπομπή του, μια όμορφη συνήθειά μου από τα μέσα του ’70 που ξεκίνησε η εκπομπή, αλλά και τις επόμενες δύο δεκαετίες.
Ακούστε την εκπομπή με τον Rory Gallagher εδώ
Η συνέντευξη του Γιάννη Πετρίδη (16-4-04)
Θυμάμαι την συγκλονιστική φωνή του να αναγγέλλει το θάνατο του John Lennon, λίγο μετά, την ίδια μέρα, την εποχή που το ραδιόφωνο έπαιζε τον πρώτο ρόλο στην πληροφόρηση. Πώς να το ξεχάσει κανείς αυτό. Ήταν μία από τις πιο συγκλονιστικές ραδιοφωνικές στιγμές, όπως και εκείνη η εκπομπή του που ανήγγειλε το θάνατο του Elvis Presley και ξεκίνησε την εκπομπή του με το «Moody Blue», την τελευταία επιτυχία του, κι εγώ άκουγα στο τρανζιστοράκι μου μέσα σε μια σκηνή στο κάμπινγκ «Cococamp» στη Ραφήνα.
Στο στούντιο την ημέρα της συνέντευξη. Φωτο: Γ. Κανελλόπουλος
«Από τις 4 στις 5». Η μακροβιότερη εκπομπή του στην ιστορία του ραδιοφώνου με την σφραγίδα της ζεστής φωνής του. Ένα απλησίαστο ρεκόρ για οποιονδήποτε ραδιοφωνικό παραγωγό στον κόσμο. Εκεί μπορεί κανείς ν’ ακούσει τους Him να συναντούν τους Shadows μαθαίνοντας ότι οι δεύτεροι είναι το πιο εμπορικό γκρουπ στην Βρετανία στα σινγκλς, και ο Μπαγιαντέρας με την «Άνοιξη» του ’34 τους Queens of the Stone Age του 2004. To αλφαβητάρι του Γιάννη Πετρίδη είναι το αλφαβητάρι της μουσικής. Ασυναγώνιστος στο είδος του. Ναι, είναι ο «Βασιλιάς του Ραδιοφώνου». Μουσικάνθρωπος. Γνωρίζει τα πάντα γύρω από το αντικείμενο του πόθου του, την μουσική, την οποία έχει υπηρετήσει εκτός από μουσικός παραγωγός, ως διευθυντής του περιοδικού «Ποπ και Ροκ», ως μουσικός διευθυντής της δισκογραφικής εταιρίας Virgin, ως παραγωγός δίσκων, ως αρθρογράφος σε εφημερίδες, ενώ άνοιξε το κεφάλαιο εκδόσεων με την κυκλοφορία δύο βιβλίων με «Τα Τραγούδια του Αιώνα» και «Τα Άλμπουμ του Αιώνα».
Συναντηθήκαμε τότε λίγο πριν από μια μεγάλη στιγμή στην ραδιοφωνική καριέρα του, αλλά και της ζωής του καθώς την επόμενη Κυριακή 23 Μαΐου 2004, από τις 10 το πρωί και για ένα δίωρο κάθισε απέναντι του ο Μίκης Θεοδωράκης, σε μια απρόβλεπτη ζωντανή εκπομπή στο Δεύτερο Πρόγραμμα τότε. Τον συνάντησα στο στούντιο αμέσως μετά την εκπομπή του στην οποία έχει φιλοξενήσει ζωντανά θρύλους της μουσικής. Ο πρώτος που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Rory Gallagher. Ποπ και Ροκ λοιπόν…
Ο Γιάννης Πετρίδης με τον Joe Cocker στο στούντιο της ΕΡΑ
-Σε όλα τα χρόνια της πορείας σας «παίξατε» πολύ με τις λέξεις Ποπ και Ροκ. Πώς αντιλαμβάνεστε τις έννοιες τους και που απευθύνονται σήμερα;
Η Ποπ και το Ροκ είναι δύο ορισμοί καθοριστικοί όχι μόνο στην πορεία της μουσικής τα τελευταία πενήντα χρόνια, αλλά και στον τρόπο ζωής των κάθε νέων, της κάθε δεκαετίας. Είναι δύο λέξεις που όταν τις πρωτοχρησιμοποιήσαμε το 1975 σαν τίτλους των εκπομπών εδώ, ήταν καινούργιες λέξεις. Ας μην κρυβόμαστε. Στη δεκαετία του εξήντα, όλο αυτό το κίνημα που δημιουργήθηκε έξω δεν πέρασε στην Ελλάδα στις πραγματικές διαστάσεις του. Οι νέοι της δεκαετίες του ογδόντα μην νομίζουν ότι στη δεκαετία του εξήντα υπήρχαν στήλες στις εφημερίδες ή σε μουσικά περιοδικά ή στο ραδιόφωνα που να λένε "τι είναι η Ποπ" και ποια είναι τα καινούργια τραγούδια των Beatles. Αυτά τα ψάχναμε μερικοί που είμαστε τότε από τους ξένους σταθμούς ή τα παίρναμε από δίσκους εισαγωγής που αγοράζαμε από ειδικευμένα καταστήματα.
Οι λέξεις Ποπ και Ροκ χρησιμοποιήθηκαν από εμένα για την εκπομπή αυτή και για το περιοδικό που έφτιαξα, γιατί ήθελα να δείξω τον προσανατολισμό του προγράμματος στο ραδιόφωνο που μέσα από την Ποπ και την Ροκ κάλυπτε σχεδόν όλο το φάσμα της μουσικής. Μπορεί να μην ακούγεται η λέξη Σόουλ, αλλά μέσα στην Ροκ και στην Ποπ είναι και η Σόουλ και το Ρυθμ’ ν’ Μπλουζ…είναι τα πάντα. Οι λέξεις αυτές έχουν μία μαγεία. Η Ποπ, ιδιαίτερα στις δεκαετίες του ογδόντα, ενενήντα και αυτή που διανύουμε, και σαν μια υποτιμητική λέξη γιατί πια συμπεριλαμβάνει όλα αυτά τα ποπ ελαφρά συγκροτήματα, τα αγορίστικα και κοριτσίστικα γκρουπ της δεκαετίας του ενενήντα, όπως τους Take That και τις Spice Girls και τους απογόνους τους, σε εισαγωγικά, που είναι οι καλλιτέχνες που βγαίνουν από τα ριάλιτυ παιχνίδια. Μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα λέμε σκυλο-ποπ το μεγαλύτερο μέρος του σημερινού ελληνικού τραγουδιού και όλοι ξέρουμε ποιο είναι αυτό. Υπάρχει δηλαδή μια μπερδεμένη κατάσταση με την Ποπ, η οποία και αφορά αυτού του είδους τα ονόματα, αλλά αφορά και μια καλή Ποπ, η οποία υπάρχει και γίνεται από αρκετούς.
-Όσον αφορά τη Ροκ μουσική, πιστεύετε ότι ήρθε το τέλος της;
Η Ροκ μουσική παραμένει ότι λέει ο τίτλος της, δηλαδή βράχος. Η Ροκ, είναι η μόνη μουσική που μένει αναλλοίωτη ως τις μέρες μας. Στον κόσμο υπάρχει η εντύπωση ότι έπαψε να υπάρχει, ιδιαίτερα στη χώρα μας, που κυριαρχεί στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, η εύπεπτη Ποπ. Ωστόσο τα στοιχεία που δόθηκαν για τις πωλήσεις των δίσκων στην Αμερική, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, με το τέλος του 2003, η Ροκ έχει το μεγαλύτερο μερίδιο σε πωλήσεις. Μην νομίσετε ότι αυτά που λέμε Ποπ πουλάνε εκατομμύρια δίσκους, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις.
Με τους Mungo Jerry στη Γλυφάδα στα 70s
Υπάρχει χώρος για συγκροτήματα σε μια εποχή που κυριαρχούν οι τραγουδιστές και οι τραγουδίστριες με το ανάλογο "σπρώξιμο" των δισκογραφικών εταιριών;
Αυτό είναι μία ψευδαίσθηση που βολεύει τα media που προβάλλουν τους τραγουδιστές και τις τραγουδίστριες. Στην πραγματικότητα η εποχή είναι και για τα συγκροτήματα. Για παράδειγμα στην Αγγλία όπου τα pop idol και τα fame bands έχουν μεγάλη επιτυχία, παράλληλα όμως ο κόσμος τρέχει και βλέπει συγκροτήματα καινούργια τα οποία δεν τα ξέραμε καθόλου πέρυσι και είναι sold out οι συναυλίες τους, όπως οι Franz Ferdinand, που γίνονται γνωστοί και στην Ελλάδα. Για να έρθει το τέλος της Ροκ πρέπει να αλλάξει εντελώς η μουσική, μια νέα επανάσταση, όπως το 1955 που ήρθε το ροκενρόλ.
Πώς εξηγείτε το γεγονός του ενδιαφέροντος του κόσμου για τα συγκροτήματα της καλής εποχής της Ροκ, που κάνει πολλά μέλη τους να επανασυνδέονται και να ξαναβγαίνουν στο δρόμο, όπως οι Doors και οι Who, αλλά και να ηχογραφούν δίσκους;
Το ενδιαφέρον είναι αμείωτο από τις νέες γενιές για τα μεγάλα ονόματα του παρελθόντος, ακόμη και για ονόματα του εξήντα. Από την άλλη επειδή συνεχίζουμε να ζούμε την εποχή του ροκενρόλ, μεγαλώνουμε και γερνάμε μαζί τους. Άρα, από τη στιγμή που δεν έχει αλλάξει η μουσική είναι επόμενο το ενδιαφέρον για τα κλασικά συγκροτήματα του ροκ να μην εξαντλείτε. Δεν περιμένουμε τίποτα καινούργιο από αυτούς που έκαναν τη δουλειά τους στα είκοσι και τριάντα τους χρόνια, απλώς παραμένουν κοντά μας και τους βλέπουμε. Το Ροκ, το ανανεώνουν τα νέα συγκροτήματα.
Πολλοί τραγουδιστές συγκροτημάτων στην Ελλάδα δέχονται πιέσεις από τις δισκογραφικές εταιρίες στην Ελλάδα να συνεχίσουν σόλο πορεία…
Παρατηρούμε ότι η κάθε εποχή ανάλογα με τον κοινωνικό περίγυρο δημιουργεί τη Ροκ σκηνή. Στη δεκαετία του εξήντα κυριαρχούσε η Ποπ με συγκροτήματα όπως οι Charms, Idols, Forminx. Ακολουθεί μία ενηλικίωση των συγκροτημάτων με τους Πελόμα Μποκιού, τον Εξαδάκτυλο, τους Poll, τους Socrates. Μετά αυτή η ομάδα σιγά – σιγά φεύγει και υπάρχει αυτή η πρωτοποριακή φιγούρα του Παύλου Σιδηρόπουλου με τη Σπυριδούλα που προετοίμασε την έκρηξη των συγκροτημάτων που ήρθε αμέσως μετά με τις Τρύπες, Last Drive, Ξύλινα Σπαθιά και τους άλλους. Αυτά τα γκρουπ της δεκαετίας του ογδόντα έκαναν τον κύκλο τους. Ο χθεσινός περίγυρος των τελών της δεκαετίας του ενενήντα και αρχών της δεκαετίας αυτής, με την προώθηση των Ποπ και Λαϊκο – σκυλο – ποπ σιγά – σιγά απομάκρυνε τα συγκροτήματα. Είμαι σίγουρος ότι είμαστε μπροστά σε μια καινούργια γενιά νέων ελληνικών γκρουπ που θα δώσουν συνέχεια στο εγχώριο ροκ. Διαισθάνομαι ότι τώρα είναι κάποια παιδιά με ταλέντο, δώδεκα – δεκατεσσάρων ετών είναι σε κάποια πολυκατοικία, σε κάποια πόλη και παίζουν μουσική που θα βγει στο προσκήνιο στα επόμενα χρόνια…
Γιάννης Πετρίδης – Αριάδνη MacKinnon Andrew – Σταύρος Λογαρίδης
Οι δικές σας παραγωγές δίσκων είναι επίλεκτες και πρωτοποριακές, όπως ο πρώτος σόλο ομώνυμος δίσκος του Σταύρου Λογαρίδη το 1980, με τελείως διαφορετικό ήχο από τους υπόλοιπους της εποχής του. Ποια ήταν τα κριτήριά σας;
Εκείνη την εποχή ξεκινούσα την καριέρα μου στην Polygram – πολύ μικρός είχα ξεκινήσει από την Music Box όπου είχαν φέρει μια κασέτα οι Persons, οι πρώιμοι δηλαδή Socrates, και επέμεινα να υπογράψουν συμβόλαιο και μετά ήμουν πολύ κοντά τους στην πορεία τους και μετέπειτα σαν Plaza που τους πήρε η Virgin – ήταν και οι Poll. Ήμουν φίλος με τα παιδιά, τον Λογαρίδη, τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς και τον Τουρνά που ήρθε σαν τρελός το 1973 στο γραφείο μου και μου είπε ότι είδε στο Λονδίνο τον David Bowie με τα περίεργα ντυσίματά του, μια εικόνα που θα τον κυνηγάει σε όλη του τη ζωή. Με αυτά τα παιδιά μεγαλώναμε μαζί και μιλάγαμε. Έτσι γνώριζα ότι ήξεραν μουσική, άκουγαν ξένο τραγούδι, ο Τουρνάς άκουγε Μπόουι, ο Λογαρίδης άκουγε ηλεκτρονική μουσική και ήταν επόμενο να θέλουμε να παρουσιάσουμε κάτι καινούργιο στο δίσκο αυτό που έκανα παραγωγή στο Λογαρίδη. Επίσης εκείνη την εποχή παρακολουθούσα την πορεία του Βαγγέλη Παπαθανασίου που έβγαζε τους προσωπικούς δίσκους του στην Polygram στη δεκαετία του εβδομήντα. Ωστόσο οι παραγωγές δεν ήταν μια δουλειά από τις αγαπημένες μου γιατί με κούραζε να κάθομαι στο στούντιο με τις ώρες. Αργότερα στην Virgin ήμουν πίσω από όλα τα παιδιά των συγκροτημάτων, όπως τον Αγγελάκα, τον Παυλίδη, τον Γρηγοριάδη, την Κατερίνα Κυρμιζή, την Ηρώ…Συζητούσα μαζί τους πριν μπουν στο στούντιο και έλεγα τη γνώμη μου.
Η ζεστή και εκφραστική φωνή σας συνέβαλε τα μέγιστα στην επιτυχία σας ως ραδιοφωνικός παραγωγός, καθηλώνοντας το ακροατήριό όλα αυτά τα χρόνια. Ποιες άλλες φωνές τραγουδιστών και τραγουδιστριών σας γοήτευσαν περισσότερο;
Θα ήθελα να σας πω πρώτα, ότι ντρέπομαι όταν ακούω τις ηχογραφημένες εκπομπές μου και τις ακούω μόνο και μόνο αν μου αρέσουν από μουσικής άποψης. Σαν καλύτερες φωνές θεωρώ ότι έχουν οι Frank Sinatra, Nat King Cole, στην εποχή του ροκ Robert Plant, Roger Daltrey, στους άντρες και Ella Fitzgerald, Sarah Vaughn, Dinah Washington, Barbra Streisand, από γυναίκες.
Ο Γιάννης Αλεξίου με τον Γιάννη Πετρίδη στο στούντιο της ΕΡΑ την ημέρα της συνέντευξης. Φωτο: Γ. Κανελλόπουλος.
Στα 29 χρόνια των εκπομπών έχουν παρελάσει όλα τα ονόματα, γνωστά και άγνωστα. Θυμάστε την πρώτη σας εκπομπή, με τι ξεκινήσατε;
Με το Sgt.Peppers Lonely Hearts Club Band των Beatles. Στην πρώτη εκπομπή ήθελα να δείξω το στίγμα μου και έπαιξα Beatles, Rolling Stones, Led Zeppelin… αγαπημένα πράγματα. Πριν το 1975 δεν υπήρχε εκπομπή που να έπαιζε τέτοια πράγματα παρά μόνο διαφημιστικές εκπομπές των εταιριών. Έτσι ερχόμουν φουριόζος να παίξω αυτά τα οποία μάζευα τόσα χρόνια σε μια εποχή που ήταν δύσκολο να πάρεις κανείς εκπομπή με τέτοιο περιεχόμενο. Ήταν μια ζώνη στο ραδιόφωνο που δημιούργησε ο Μάνος Χατζιδάκις.
Πώς καταφέρνετε σήμερα να διατηρείτε τους παλιότερους ακροατές σας και ταυτόχρονα να ανανεώνετε το ακροατήριο της εκπομπής σας;
Δεν έχω ανοίξει ακόμη όλα τα ντουλάπια μου, τα οποία κατά καιρούς τα ανοίγω και βγάζω από μέσα την ανανέωση που χρειάζεται αυτή η εκπομπή. Από καθαρά μουσική εκπομπή με τα χρόνια έβαλα και κινηματογραφική μουσική, μιλούσα πότε για την μία μουσική πότε για την άλλη, δηλαδή συνέχεια βγάζω τους εαυτούς μου σαν να είμαι μια προσωπικότητα σπασμένη σε πολλές. Προσαρμόζω την εκπομπή στην εποχή μας γιατί με ενδιαφέρουν πολλοί οι καινούργιοι ακροατές, αλλά και από την άλλη να κρατήσω τους παλιούς και να δείξω κιόλας ότι η μουσική του σήμερα συνδυάζεται με τις παλιότερες. Παράλληλα ετοιμάζουμε μια έκδοση ακόμη που έχει σχέση με τα τριάντα χρόνια μουσικής από το 1975 έως σήμερα, παράλληλα με τα τριάντα χρόνια στο ραδιόφωνο και στην εκπομπή, ένα ημερολόγιο για την Ελλάδα και τη διεθνή μουσική.
Ο Γιάννης Πετρίδης με τον David Byrne και τους Talking Heads
Από τους καλεσμένους σας ζωντανά στο στούντιο πέρασαν θρυλικά ονόματα. Ποιος ήταν εκείνος που συνέβαλε περισσότερο στην αρτιότητα της εκπομπής σας;
Μια μεγάλη προσωπικότητα ήταν ο Πίτερ Γκάμπριελ. Και ο Ντέηβιντ Μπερν. Με δίδαξαν απόψεις για τη μουσική. Τα τελευταία χρόνια έχω περιορίσει τις συνεντεύξεις αυτές γιατί δεν έρχονται πολύ μεγάλα ονόματα στην Ελλάδα, τα ονόματα που θα ήθελα να έρθουν στην Ελλάδα. Με το τέλος του κεφαλαίου Virgin για μένα, θα έχω περισσότερο χρόνο να αφιερώσω στο ραδιόφωνο που είναι η μεγάλη μου αγάπη και υπόσχομαι πολύ ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις και με ξένους και με Έλληνες.
Ποιος θα είναι ο επόμενος καλεσμένος σας;
Στις 23 του μήνα θα πραγματοποιηθεί ένα όνειρο ζωής με την συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη, Κυριακή πρωί στις δέκα στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Μια πρώτη ένδειξη των πραγμάτων που ετοιμάζω και που έχουν σχέση και με το ελληνικό τραγούδι πια, παράλληλα με το ξένο στο πλαίσιο μιας νέας ραδιοφωνικής ζώνης. Οι ακροατές θα στέλνουν sms απ’ όλη την Ελλάδα και τον πλανήτη με μουσικές ερωτήσεις για τα τραγούδια που έχει γράψει για τον κινηματογράφο της περιόδου 1958 – 75. Θα του κάνω πολλές εκπλήξεις παίζοντας του τραγούδια τα οποία ίσως και ο ίδιος δεν γνωρίζει ότι του έχουν κάνει εκτελέσεις στο εξωτερικό τόσο μεγάλα ονόματα. Δεν θα τα αποκαλύψω γιατί θέλω να είναι έκπληξη για τον ίδιο τον κ. Θεοδωράκη. Στην εκπομπή αυτή θα δείξω την παγκοσμιότητα που είχε η μουσική του Μίκη. Είναι γνωστό ότι οι Beatles έχουν παίξει τραγούδι του, αλλά θα αποκαλύψω σε ποιο τραγούδι του έχει κάνει παραγωγή ο Πωλ ΜακΚάρτνεϊ. Φυσικά θα παραμείνει η εκπομπή "Από τις 4 στις 5".
Με τον Μίκη Θεοδωράκη στο στούντιο
Οι άνθρωποι και οι καλλιτέχνες που μπήκαν τόσα βαθιά στην μουσική, τους διακρίνουν αυτοκαταστροφικές τάσεις, όπως ναρκωτικά, αυτοκτονίες, αλκοόλ. Εσείς πώς καταφέρατε να μείνετε ανέγγιχτος στο μακροβούτι της μουσικής;
Δεν είμαι από εκείνους τους τύπους που δίνουν εξηγήσεις γι’ αυτό δεν θέλω να έχω τηλεοπτικές εμφανίσεις. Έχω περάσει κι εγώ πάρα πολλά πράγματα τα οποία τα κρατάω για τον εαυτό μου. Πέρασα από πολλά που έχουν σχέση με τη μουσική, δεν ξέρω αν πέρασα ανέγγιχτος, μπορεί έτσι να φαίνεται στον κόσμο, αλλά και τα πέρασα, είναι βιώματά μου και τα παίρνω μαζί μου. Είναι αλήθεια ότι κάποιος που είναι τόσο πολύ μέσα στην μουσική και μάλιστα σε αυτού του είδους την μουσική πρέπει να έχει περάσει από κάποια πράγματα. Αλλά το ότι πέρασα από αυτά και είμαι μια χαρά σημαίνει ότι η μουσική εμπεριέχει αυτοκαταστροφικές τάσεις, αλλά όσοι στην ηλικία μου υπάρχουν σημαίνει ότι και αυτοί πέρασαν διάφορα και είναι μια χαρά. Βλέπε τον Μικ Τζάγγερ, τον Κηθ Ρίτσαρντς, τον Έρικ Κλάπτον…Σε άλλους αφήνει σημάδια, όπως ο Στηβ Γουίντγουντ, που γνώρισα πριν πέντε – έξι χρόνια, οι επιρροές από αυτή τη ζωή που έχει κάνει, φαίνονται ακόμη και στον τρόπο της ομιλίας του. Άλλοι δυστυχώς έφυγαν...
Περνάς και αν βγεις είσαι και πιο δυνατός…
Έτσι είναι…
Σας ευχαριστώ πολύ για την περιήγηση στο μαγικό κόσμο της μουσικής…
Το Όγδοο και προσωπικά εγώ ένας παλιός ακροατής του, τού ευχόμαστε η εκπομπή του να τα εκατοστίσει.
*Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο της εκπομπής «Από τις 4 στις 5»
Με αυτά τα λόγια προλόγισε την μακροβιότερη ραδιοφωνική εκπομπή για World Guiness ο Γιάννης Πετρίδης «Από τις 4 στις 5» την Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024. Μια επετειακή εκπομπή με μουσική επικαιρότητα που διαδέχθηκε ένα διήμερo, αφιερωμένο στο 1961. Οι εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη είναι απίθανες και τις παρακολουθώ ανελλιπώς καθημερινά από Δευτέρα έως Παρασκευή εδώ και πολύ καιρό και τις ηχογραφώ. Σε αυτές εναλλάσσεται η μουσική επικαιρότητα με αναδρομές στο παρελθόν, αλλά και μουσικές αποκαλύψεις και φυσικά πληροφορίες και σπάνια τραγούδια από την τεράστια συλλογή βινυλίων του που πολλές φορές επιλέγει και παίζει στη διάρκεια της εκπομπής του από το πικάπ στο στούντιο το Πρώτου Προγράμματος. Πρόσφατα έπαιξε από 45 στροφές ένα πολύ σπάνιο τραγούδι του Γιώργου Ρωμανού που ηχογράφησε στη Γαλλία. Επίσης υπάρχουν και θεματικές εκπομπές που είναι αφιερωμένες σε διάφορα έτη από τις οποίες δεν λείπει και η μουσική στην Ελλάδα, όπως μία από την σειρά του 1971 που παρουσίασε τραγούδια που κυκλοφόρησαν εκείνη τη χρονιά στη χώρα μας, όπως η «Ευδοκία» του Μάνου Λοΐζου, το «Ήλιε μου» των Poll και τραγούδια από το Νίκο Ξυλούρη τη χρονιά αυτή.
Ο Γιάννης Πετρίδης μπροστά στην υπερ-δισκοθήκη του
Beatles vs Rolling Stones
Ανάμεσα στα πολύ ενδιαφέροντα που αναφέρει στις εκπομπές του ο Γιάννης Πετρίδης ειπώθηκαν σε εκείνη της 23ης Φεβρουαρίου με καλεσμένο του τον Γιάννη Ηλίδη. Αφορμή της παρουσίας του στην εκπομπή ήταν η κυκλοφορία του βιβλίου του «Μέρες Μαγικές με Γρανίτες και Ταμ Ταμ» με αναφορές στην γοητευτική περίοδο των δεκαετιών ´50, ´60 και ’70 αυτών δηλαδή που διαμόρφωσαν τη φυσιογνωμία της σύγχρονης Ελλάδας, όπου ο Γιάννης Πετρίδης αποκάλυψε ότι τη δεκαετία του ’60 οι Rolling Stones ήταν πιο δημοφιλείς από τους Beatles στην Ελλάδα κι εξήγησε τους λόγους: «Η Music Box είχε τους Rolling Stones στη Decca. Τους Beatles τους είχε η EMI με την Parlophone. Έχω την εντύπωση ότι οι Stones είχαν πολύ μεγάλη διεισδυτικότητα, παρόλο που οι Beatles ήταν ένα φαινόμενο παγκόσμιο, ακουγόντουσαν περισσότερο και είχαν μια προβολή. Και πιστεύω ότι οι Beatles που οπωσδήποτε ακούστηκαν -και οι δίσκοι τους κυκλοφορούσαν σε μικρούς δίσκους - περισσότερο με το Κόκκινο και το Μπλε άλμπουμ, αργότερα, στη δεκαετία του ’70. Συμφωνείς ότι στη χώρα μας ο κόσμος άκουγε πάρα πολύ Rolling Stones ;», ρώτησε εδώ τον κ. Ηλίδη: «Συμφωνώ ότι τα πρώτα χρόνια λόγω της προβολής τους από την Music Box και το Νίκο Μαστοράκη ήταν πολύ πιο δημοφιλείς οι Stones. Αντίθετα οι Beatles είχαν μείνει πίσω γιατί ήταν στη Parlophone που τότε ήταν ανήκε στην ΕΜΙ αλλά τότε δεν..». Τότε ο Γ. Πετρίδης παρεμβαίνει: «Θα σου πω. Η ΕΜΙ τότε ήταν η εταιρία με το σπουδαιότερο ελληνικό ρεπερτόριο. Ήταν η εποχή του Λαμπρόπουλου που έβγαλαν τα σπουδαία του ελληνικού ρεπερτορίου οι μεγάλοι μας συνθέτες. Χατζιδάκις, Θεοδωράκης και όλοι οι άλλοι στη δεκαετία του ’60. Παράλληλα και τα μεγάλα λαϊκά ονόματα ήταν εκεί. Έτσι η ΕΜΙ είχε δώσει παρότι είχε ετικέτες δικές της να τις δουλέψουν εταιρίες όπως η Music Box…». Η συζήτηση πήγε μακριά και όποιος θέλει να την ακούσει υπάρχει στο ERTEcho όπως και όλες οι εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη.
Όλα αυτά τα ωραία συμβαίνουν καθημερινά στην εκπομπή «Από τις 4 στις 5» που εκτός από μουσική επικαιρότητα έχει και πολλές αναφορές και στην κινηματογραφική μουσική του χθες και του σήμερα, καθώς ο Γιάννης Πετρίδης πάντα είχε αδυναμία στο σινεμά.
Ο Ian Gillan διαλέγει τον πρώτο δίσκο του Elvis ενώ ο Γιάννης Πετρίδης βάζει το επόμενο κομμάτι υπό το βλέμμα του Κώστα Ζουγρή. Σεπτέμβριος 1980
Rory Gallager
Οι αναμνήσεις πολλές, αλλά η πιο θρυλική εκπομπή του, τουλάχιστον για μένα, ήταν στις 10 Σεπτεμβρίου 1981 όταν στο τότε «Ποπ Κλάμπ» ήρθε καλεσμένος του στο στούντιο ο μέγας Rory Gallagher με αφορμή την ιστορική συναυλία του στο παλιό γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, ένα μουσικό ίνδαλμα της νιότης πολλών. Στην εκπομπή εκτός της συνέντευξής του στο Γιάννη Πετρίδη ακούστηκαν κομμάτια από την δισκογραφία του Ιρλανδού ρόκερ, όπως τα Tattoo Lady, Let Me In, Do You Read Me αλλά και επιλογές του Rory Gallagher από μπλουζίστες που τον επηρέασαν όπως ο Muddy Waters ή ο Buddy Guy στο My Babe Left Me, αλλά κι ο Bod Dylan.
Ένα μεγάλο κίνητρο για να ακούω μέχρι σήμερα μετά μανίας τις εκπομπές του, όπως παλιά, ήταν το γεγονός που όταν συναντηθήκαμε με τον Γιάννη Πετρίδη στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ στην Αγ. Παρασκευή το 2004 για μια συνέντευξη, με αφορμή τα 29α γενέθλια τότε της εκπομπής του, με ρώτησε αν ακούω την εκπομπή ακόμη κάτι που ήταν εξαιρετικά δύσκολο εκείνη την περίοδο καθώς δούλευα στην «Βραδυνή» και 4 με 5 ήταν ώρα αιχμής στην εφημερίδα για να ακούσω την εκπομπή, το όποιο δεν παρέλειπα βέβαια όταν ήταν δυνατόν. Τότε ο Γιάννης Πετρίδης μού είπε «ότι όλους εσάς τους παλιούς ακροατές σας έχει φάει η καθημερινότητα…». Και είχε δίκιο. Από τότε τα λόγια του τριγύριζαν συνέχεια στο μυαλό μου. Έτσι από τον Οκτώβριο του 2013 που τελείωσε αυτή η δημοσιογραφική συνεργασία μου έπεσα με τα μούτρα στην εκπομπή του, μια όμορφη συνήθειά μου από τα μέσα του ’70 που ξεκίνησε η εκπομπή, αλλά και τις επόμενες δύο δεκαετίες.
Ακούστε την εκπομπή με τον Rory Gallagher εδώ
Η συνέντευξη του Γιάννη Πετρίδη (16-4-04)
Θυμάμαι την συγκλονιστική φωνή του να αναγγέλλει το θάνατο του John Lennon, λίγο μετά, την ίδια μέρα, την εποχή που το ραδιόφωνο έπαιζε τον πρώτο ρόλο στην πληροφόρηση. Πώς να το ξεχάσει κανείς αυτό. Ήταν μία από τις πιο συγκλονιστικές ραδιοφωνικές στιγμές, όπως και εκείνη η εκπομπή του που ανήγγειλε το θάνατο του Elvis Presley και ξεκίνησε την εκπομπή του με το «Moody Blue», την τελευταία επιτυχία του, κι εγώ άκουγα στο τρανζιστοράκι μου μέσα σε μια σκηνή στο κάμπινγκ «Cococamp» στη Ραφήνα.
Στο στούντιο την ημέρα της συνέντευξη. Φωτο: Γ. Κανελλόπουλος
«Από τις 4 στις 5». Η μακροβιότερη εκπομπή του στην ιστορία του ραδιοφώνου με την σφραγίδα της ζεστής φωνής του. Ένα απλησίαστο ρεκόρ για οποιονδήποτε ραδιοφωνικό παραγωγό στον κόσμο. Εκεί μπορεί κανείς ν’ ακούσει τους Him να συναντούν τους Shadows μαθαίνοντας ότι οι δεύτεροι είναι το πιο εμπορικό γκρουπ στην Βρετανία στα σινγκλς, και ο Μπαγιαντέρας με την «Άνοιξη» του ’34 τους Queens of the Stone Age του 2004. To αλφαβητάρι του Γιάννη Πετρίδη είναι το αλφαβητάρι της μουσικής. Ασυναγώνιστος στο είδος του. Ναι, είναι ο «Βασιλιάς του Ραδιοφώνου». Μουσικάνθρωπος. Γνωρίζει τα πάντα γύρω από το αντικείμενο του πόθου του, την μουσική, την οποία έχει υπηρετήσει εκτός από μουσικός παραγωγός, ως διευθυντής του περιοδικού «Ποπ και Ροκ», ως μουσικός διευθυντής της δισκογραφικής εταιρίας Virgin, ως παραγωγός δίσκων, ως αρθρογράφος σε εφημερίδες, ενώ άνοιξε το κεφάλαιο εκδόσεων με την κυκλοφορία δύο βιβλίων με «Τα Τραγούδια του Αιώνα» και «Τα Άλμπουμ του Αιώνα».
Συναντηθήκαμε τότε λίγο πριν από μια μεγάλη στιγμή στην ραδιοφωνική καριέρα του, αλλά και της ζωής του καθώς την επόμενη Κυριακή 23 Μαΐου 2004, από τις 10 το πρωί και για ένα δίωρο κάθισε απέναντι του ο Μίκης Θεοδωράκης, σε μια απρόβλεπτη ζωντανή εκπομπή στο Δεύτερο Πρόγραμμα τότε. Τον συνάντησα στο στούντιο αμέσως μετά την εκπομπή του στην οποία έχει φιλοξενήσει ζωντανά θρύλους της μουσικής. Ο πρώτος που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Rory Gallagher. Ποπ και Ροκ λοιπόν…
Ο Γιάννης Πετρίδης με τον Joe Cocker στο στούντιο της ΕΡΑ
-Σε όλα τα χρόνια της πορείας σας «παίξατε» πολύ με τις λέξεις Ποπ και Ροκ. Πώς αντιλαμβάνεστε τις έννοιες τους και που απευθύνονται σήμερα;
Η Ποπ και το Ροκ είναι δύο ορισμοί καθοριστικοί όχι μόνο στην πορεία της μουσικής τα τελευταία πενήντα χρόνια, αλλά και στον τρόπο ζωής των κάθε νέων, της κάθε δεκαετίας. Είναι δύο λέξεις που όταν τις πρωτοχρησιμοποιήσαμε το 1975 σαν τίτλους των εκπομπών εδώ, ήταν καινούργιες λέξεις. Ας μην κρυβόμαστε. Στη δεκαετία του εξήντα, όλο αυτό το κίνημα που δημιουργήθηκε έξω δεν πέρασε στην Ελλάδα στις πραγματικές διαστάσεις του. Οι νέοι της δεκαετίες του ογδόντα μην νομίζουν ότι στη δεκαετία του εξήντα υπήρχαν στήλες στις εφημερίδες ή σε μουσικά περιοδικά ή στο ραδιόφωνα που να λένε "τι είναι η Ποπ" και ποια είναι τα καινούργια τραγούδια των Beatles. Αυτά τα ψάχναμε μερικοί που είμαστε τότε από τους ξένους σταθμούς ή τα παίρναμε από δίσκους εισαγωγής που αγοράζαμε από ειδικευμένα καταστήματα.
Οι λέξεις Ποπ και Ροκ χρησιμοποιήθηκαν από εμένα για την εκπομπή αυτή και για το περιοδικό που έφτιαξα, γιατί ήθελα να δείξω τον προσανατολισμό του προγράμματος στο ραδιόφωνο που μέσα από την Ποπ και την Ροκ κάλυπτε σχεδόν όλο το φάσμα της μουσικής. Μπορεί να μην ακούγεται η λέξη Σόουλ, αλλά μέσα στην Ροκ και στην Ποπ είναι και η Σόουλ και το Ρυθμ’ ν’ Μπλουζ…είναι τα πάντα. Οι λέξεις αυτές έχουν μία μαγεία. Η Ποπ, ιδιαίτερα στις δεκαετίες του ογδόντα, ενενήντα και αυτή που διανύουμε, και σαν μια υποτιμητική λέξη γιατί πια συμπεριλαμβάνει όλα αυτά τα ποπ ελαφρά συγκροτήματα, τα αγορίστικα και κοριτσίστικα γκρουπ της δεκαετίας του ενενήντα, όπως τους Take That και τις Spice Girls και τους απογόνους τους, σε εισαγωγικά, που είναι οι καλλιτέχνες που βγαίνουν από τα ριάλιτυ παιχνίδια. Μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα λέμε σκυλο-ποπ το μεγαλύτερο μέρος του σημερινού ελληνικού τραγουδιού και όλοι ξέρουμε ποιο είναι αυτό. Υπάρχει δηλαδή μια μπερδεμένη κατάσταση με την Ποπ, η οποία και αφορά αυτού του είδους τα ονόματα, αλλά αφορά και μια καλή Ποπ, η οποία υπάρχει και γίνεται από αρκετούς.
-Όσον αφορά τη Ροκ μουσική, πιστεύετε ότι ήρθε το τέλος της;
Η Ροκ μουσική παραμένει ότι λέει ο τίτλος της, δηλαδή βράχος. Η Ροκ, είναι η μόνη μουσική που μένει αναλλοίωτη ως τις μέρες μας. Στον κόσμο υπάρχει η εντύπωση ότι έπαψε να υπάρχει, ιδιαίτερα στη χώρα μας, που κυριαρχεί στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, η εύπεπτη Ποπ. Ωστόσο τα στοιχεία που δόθηκαν για τις πωλήσεις των δίσκων στην Αμερική, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, με το τέλος του 2003, η Ροκ έχει το μεγαλύτερο μερίδιο σε πωλήσεις. Μην νομίσετε ότι αυτά που λέμε Ποπ πουλάνε εκατομμύρια δίσκους, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις.
Με τους Mungo Jerry στη Γλυφάδα στα 70s
Υπάρχει χώρος για συγκροτήματα σε μια εποχή που κυριαρχούν οι τραγουδιστές και οι τραγουδίστριες με το ανάλογο "σπρώξιμο" των δισκογραφικών εταιριών;
Αυτό είναι μία ψευδαίσθηση που βολεύει τα media που προβάλλουν τους τραγουδιστές και τις τραγουδίστριες. Στην πραγματικότητα η εποχή είναι και για τα συγκροτήματα. Για παράδειγμα στην Αγγλία όπου τα pop idol και τα fame bands έχουν μεγάλη επιτυχία, παράλληλα όμως ο κόσμος τρέχει και βλέπει συγκροτήματα καινούργια τα οποία δεν τα ξέραμε καθόλου πέρυσι και είναι sold out οι συναυλίες τους, όπως οι Franz Ferdinand, που γίνονται γνωστοί και στην Ελλάδα. Για να έρθει το τέλος της Ροκ πρέπει να αλλάξει εντελώς η μουσική, μια νέα επανάσταση, όπως το 1955 που ήρθε το ροκενρόλ.
Πώς εξηγείτε το γεγονός του ενδιαφέροντος του κόσμου για τα συγκροτήματα της καλής εποχής της Ροκ, που κάνει πολλά μέλη τους να επανασυνδέονται και να ξαναβγαίνουν στο δρόμο, όπως οι Doors και οι Who, αλλά και να ηχογραφούν δίσκους;
Το ενδιαφέρον είναι αμείωτο από τις νέες γενιές για τα μεγάλα ονόματα του παρελθόντος, ακόμη και για ονόματα του εξήντα. Από την άλλη επειδή συνεχίζουμε να ζούμε την εποχή του ροκενρόλ, μεγαλώνουμε και γερνάμε μαζί τους. Άρα, από τη στιγμή που δεν έχει αλλάξει η μουσική είναι επόμενο το ενδιαφέρον για τα κλασικά συγκροτήματα του ροκ να μην εξαντλείτε. Δεν περιμένουμε τίποτα καινούργιο από αυτούς που έκαναν τη δουλειά τους στα είκοσι και τριάντα τους χρόνια, απλώς παραμένουν κοντά μας και τους βλέπουμε. Το Ροκ, το ανανεώνουν τα νέα συγκροτήματα.
Πολλοί τραγουδιστές συγκροτημάτων στην Ελλάδα δέχονται πιέσεις από τις δισκογραφικές εταιρίες στην Ελλάδα να συνεχίσουν σόλο πορεία…
Παρατηρούμε ότι η κάθε εποχή ανάλογα με τον κοινωνικό περίγυρο δημιουργεί τη Ροκ σκηνή. Στη δεκαετία του εξήντα κυριαρχούσε η Ποπ με συγκροτήματα όπως οι Charms, Idols, Forminx. Ακολουθεί μία ενηλικίωση των συγκροτημάτων με τους Πελόμα Μποκιού, τον Εξαδάκτυλο, τους Poll, τους Socrates. Μετά αυτή η ομάδα σιγά – σιγά φεύγει και υπάρχει αυτή η πρωτοποριακή φιγούρα του Παύλου Σιδηρόπουλου με τη Σπυριδούλα που προετοίμασε την έκρηξη των συγκροτημάτων που ήρθε αμέσως μετά με τις Τρύπες, Last Drive, Ξύλινα Σπαθιά και τους άλλους. Αυτά τα γκρουπ της δεκαετίας του ογδόντα έκαναν τον κύκλο τους. Ο χθεσινός περίγυρος των τελών της δεκαετίας του ενενήντα και αρχών της δεκαετίας αυτής, με την προώθηση των Ποπ και Λαϊκο – σκυλο – ποπ σιγά – σιγά απομάκρυνε τα συγκροτήματα. Είμαι σίγουρος ότι είμαστε μπροστά σε μια καινούργια γενιά νέων ελληνικών γκρουπ που θα δώσουν συνέχεια στο εγχώριο ροκ. Διαισθάνομαι ότι τώρα είναι κάποια παιδιά με ταλέντο, δώδεκα – δεκατεσσάρων ετών είναι σε κάποια πολυκατοικία, σε κάποια πόλη και παίζουν μουσική που θα βγει στο προσκήνιο στα επόμενα χρόνια…
Γιάννης Πετρίδης – Αριάδνη MacKinnon Andrew – Σταύρος Λογαρίδης
Οι δικές σας παραγωγές δίσκων είναι επίλεκτες και πρωτοποριακές, όπως ο πρώτος σόλο ομώνυμος δίσκος του Σταύρου Λογαρίδη το 1980, με τελείως διαφορετικό ήχο από τους υπόλοιπους της εποχής του. Ποια ήταν τα κριτήριά σας;
Εκείνη την εποχή ξεκινούσα την καριέρα μου στην Polygram – πολύ μικρός είχα ξεκινήσει από την Music Box όπου είχαν φέρει μια κασέτα οι Persons, οι πρώιμοι δηλαδή Socrates, και επέμεινα να υπογράψουν συμβόλαιο και μετά ήμουν πολύ κοντά τους στην πορεία τους και μετέπειτα σαν Plaza που τους πήρε η Virgin – ήταν και οι Poll. Ήμουν φίλος με τα παιδιά, τον Λογαρίδη, τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς και τον Τουρνά που ήρθε σαν τρελός το 1973 στο γραφείο μου και μου είπε ότι είδε στο Λονδίνο τον David Bowie με τα περίεργα ντυσίματά του, μια εικόνα που θα τον κυνηγάει σε όλη του τη ζωή. Με αυτά τα παιδιά μεγαλώναμε μαζί και μιλάγαμε. Έτσι γνώριζα ότι ήξεραν μουσική, άκουγαν ξένο τραγούδι, ο Τουρνάς άκουγε Μπόουι, ο Λογαρίδης άκουγε ηλεκτρονική μουσική και ήταν επόμενο να θέλουμε να παρουσιάσουμε κάτι καινούργιο στο δίσκο αυτό που έκανα παραγωγή στο Λογαρίδη. Επίσης εκείνη την εποχή παρακολουθούσα την πορεία του Βαγγέλη Παπαθανασίου που έβγαζε τους προσωπικούς δίσκους του στην Polygram στη δεκαετία του εβδομήντα. Ωστόσο οι παραγωγές δεν ήταν μια δουλειά από τις αγαπημένες μου γιατί με κούραζε να κάθομαι στο στούντιο με τις ώρες. Αργότερα στην Virgin ήμουν πίσω από όλα τα παιδιά των συγκροτημάτων, όπως τον Αγγελάκα, τον Παυλίδη, τον Γρηγοριάδη, την Κατερίνα Κυρμιζή, την Ηρώ…Συζητούσα μαζί τους πριν μπουν στο στούντιο και έλεγα τη γνώμη μου.
Η ζεστή και εκφραστική φωνή σας συνέβαλε τα μέγιστα στην επιτυχία σας ως ραδιοφωνικός παραγωγός, καθηλώνοντας το ακροατήριό όλα αυτά τα χρόνια. Ποιες άλλες φωνές τραγουδιστών και τραγουδιστριών σας γοήτευσαν περισσότερο;
Θα ήθελα να σας πω πρώτα, ότι ντρέπομαι όταν ακούω τις ηχογραφημένες εκπομπές μου και τις ακούω μόνο και μόνο αν μου αρέσουν από μουσικής άποψης. Σαν καλύτερες φωνές θεωρώ ότι έχουν οι Frank Sinatra, Nat King Cole, στην εποχή του ροκ Robert Plant, Roger Daltrey, στους άντρες και Ella Fitzgerald, Sarah Vaughn, Dinah Washington, Barbra Streisand, από γυναίκες.
Ο Γιάννης Αλεξίου με τον Γιάννη Πετρίδη στο στούντιο της ΕΡΑ την ημέρα της συνέντευξης. Φωτο: Γ. Κανελλόπουλος.
Στα 29 χρόνια των εκπομπών έχουν παρελάσει όλα τα ονόματα, γνωστά και άγνωστα. Θυμάστε την πρώτη σας εκπομπή, με τι ξεκινήσατε;
Με το Sgt.Peppers Lonely Hearts Club Band των Beatles. Στην πρώτη εκπομπή ήθελα να δείξω το στίγμα μου και έπαιξα Beatles, Rolling Stones, Led Zeppelin… αγαπημένα πράγματα. Πριν το 1975 δεν υπήρχε εκπομπή που να έπαιζε τέτοια πράγματα παρά μόνο διαφημιστικές εκπομπές των εταιριών. Έτσι ερχόμουν φουριόζος να παίξω αυτά τα οποία μάζευα τόσα χρόνια σε μια εποχή που ήταν δύσκολο να πάρεις κανείς εκπομπή με τέτοιο περιεχόμενο. Ήταν μια ζώνη στο ραδιόφωνο που δημιούργησε ο Μάνος Χατζιδάκις.
Πώς καταφέρνετε σήμερα να διατηρείτε τους παλιότερους ακροατές σας και ταυτόχρονα να ανανεώνετε το ακροατήριο της εκπομπής σας;
Δεν έχω ανοίξει ακόμη όλα τα ντουλάπια μου, τα οποία κατά καιρούς τα ανοίγω και βγάζω από μέσα την ανανέωση που χρειάζεται αυτή η εκπομπή. Από καθαρά μουσική εκπομπή με τα χρόνια έβαλα και κινηματογραφική μουσική, μιλούσα πότε για την μία μουσική πότε για την άλλη, δηλαδή συνέχεια βγάζω τους εαυτούς μου σαν να είμαι μια προσωπικότητα σπασμένη σε πολλές. Προσαρμόζω την εκπομπή στην εποχή μας γιατί με ενδιαφέρουν πολλοί οι καινούργιοι ακροατές, αλλά και από την άλλη να κρατήσω τους παλιούς και να δείξω κιόλας ότι η μουσική του σήμερα συνδυάζεται με τις παλιότερες. Παράλληλα ετοιμάζουμε μια έκδοση ακόμη που έχει σχέση με τα τριάντα χρόνια μουσικής από το 1975 έως σήμερα, παράλληλα με τα τριάντα χρόνια στο ραδιόφωνο και στην εκπομπή, ένα ημερολόγιο για την Ελλάδα και τη διεθνή μουσική.
Ο Γιάννης Πετρίδης με τον David Byrne και τους Talking Heads
Από τους καλεσμένους σας ζωντανά στο στούντιο πέρασαν θρυλικά ονόματα. Ποιος ήταν εκείνος που συνέβαλε περισσότερο στην αρτιότητα της εκπομπής σας;
Μια μεγάλη προσωπικότητα ήταν ο Πίτερ Γκάμπριελ. Και ο Ντέηβιντ Μπερν. Με δίδαξαν απόψεις για τη μουσική. Τα τελευταία χρόνια έχω περιορίσει τις συνεντεύξεις αυτές γιατί δεν έρχονται πολύ μεγάλα ονόματα στην Ελλάδα, τα ονόματα που θα ήθελα να έρθουν στην Ελλάδα. Με το τέλος του κεφαλαίου Virgin για μένα, θα έχω περισσότερο χρόνο να αφιερώσω στο ραδιόφωνο που είναι η μεγάλη μου αγάπη και υπόσχομαι πολύ ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις και με ξένους και με Έλληνες.
Ποιος θα είναι ο επόμενος καλεσμένος σας;
Στις 23 του μήνα θα πραγματοποιηθεί ένα όνειρο ζωής με την συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη, Κυριακή πρωί στις δέκα στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Μια πρώτη ένδειξη των πραγμάτων που ετοιμάζω και που έχουν σχέση και με το ελληνικό τραγούδι πια, παράλληλα με το ξένο στο πλαίσιο μιας νέας ραδιοφωνικής ζώνης. Οι ακροατές θα στέλνουν sms απ’ όλη την Ελλάδα και τον πλανήτη με μουσικές ερωτήσεις για τα τραγούδια που έχει γράψει για τον κινηματογράφο της περιόδου 1958 – 75. Θα του κάνω πολλές εκπλήξεις παίζοντας του τραγούδια τα οποία ίσως και ο ίδιος δεν γνωρίζει ότι του έχουν κάνει εκτελέσεις στο εξωτερικό τόσο μεγάλα ονόματα. Δεν θα τα αποκαλύψω γιατί θέλω να είναι έκπληξη για τον ίδιο τον κ. Θεοδωράκη. Στην εκπομπή αυτή θα δείξω την παγκοσμιότητα που είχε η μουσική του Μίκη. Είναι γνωστό ότι οι Beatles έχουν παίξει τραγούδι του, αλλά θα αποκαλύψω σε ποιο τραγούδι του έχει κάνει παραγωγή ο Πωλ ΜακΚάρτνεϊ. Φυσικά θα παραμείνει η εκπομπή "Από τις 4 στις 5".
Με τον Μίκη Θεοδωράκη στο στούντιο
Οι άνθρωποι και οι καλλιτέχνες που μπήκαν τόσα βαθιά στην μουσική, τους διακρίνουν αυτοκαταστροφικές τάσεις, όπως ναρκωτικά, αυτοκτονίες, αλκοόλ. Εσείς πώς καταφέρατε να μείνετε ανέγγιχτος στο μακροβούτι της μουσικής;
Δεν είμαι από εκείνους τους τύπους που δίνουν εξηγήσεις γι’ αυτό δεν θέλω να έχω τηλεοπτικές εμφανίσεις. Έχω περάσει κι εγώ πάρα πολλά πράγματα τα οποία τα κρατάω για τον εαυτό μου. Πέρασα από πολλά που έχουν σχέση με τη μουσική, δεν ξέρω αν πέρασα ανέγγιχτος, μπορεί έτσι να φαίνεται στον κόσμο, αλλά και τα πέρασα, είναι βιώματά μου και τα παίρνω μαζί μου. Είναι αλήθεια ότι κάποιος που είναι τόσο πολύ μέσα στην μουσική και μάλιστα σε αυτού του είδους την μουσική πρέπει να έχει περάσει από κάποια πράγματα. Αλλά το ότι πέρασα από αυτά και είμαι μια χαρά σημαίνει ότι η μουσική εμπεριέχει αυτοκαταστροφικές τάσεις, αλλά όσοι στην ηλικία μου υπάρχουν σημαίνει ότι και αυτοί πέρασαν διάφορα και είναι μια χαρά. Βλέπε τον Μικ Τζάγγερ, τον Κηθ Ρίτσαρντς, τον Έρικ Κλάπτον…Σε άλλους αφήνει σημάδια, όπως ο Στηβ Γουίντγουντ, που γνώρισα πριν πέντε – έξι χρόνια, οι επιρροές από αυτή τη ζωή που έχει κάνει, φαίνονται ακόμη και στον τρόπο της ομιλίας του. Άλλοι δυστυχώς έφυγαν...
Περνάς και αν βγεις είσαι και πιο δυνατός…
Έτσι είναι…
Σας ευχαριστώ πολύ για την περιήγηση στο μαγικό κόσμο της μουσικής…
Το Όγδοο και προσωπικά εγώ ένας παλιός ακροατής του, τού ευχόμαστε η εκπομπή του να τα εκατοστίσει.
*Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο της εκπομπής «Από τις 4 στις 5»
