Το 2015 υπέγραψα τη βιογραφία του Χρήστου Νικολόπουλου, «Η Ζωή μου, τα Τραγούδια μου».
Περάσαμε τέσσερα χρόνια μαζί συνομιλώντας για τη γέννησή της.
Σας μεταφέρω αποσπάσματα μαρτυριών του Χρήστου Νικολόπουλου για τον Τόλη Βοσκόπουλο, απ’ τη δεκαετία του ’60 μέχρι και την τελευταία ολοκληρωμένη συνεργασία τους προς τα τέλη του ’90.
«Απ’ το στρατόπεδο στο στούντιο τ’ απογεύματα για ηχογραφήσεις και μετά στο μαγαζί και το πρωί πάλι φαντάρος. Αυτό ήταν η καθημερινότητά μου… Η καλοκαιρινή «Βεντέττα» πήγαινε πολύ πιο καλά απ’ τη χειμερινή. Θυμάμαι ερχόταν συχνά ο Βοσκόπουλος. Περνούσε περισσότερο σαν ηθοποιός και συνθέτης και λιγότερο ως τραγουδιστής. Μάλιστα είχα συμμετάσχει σαν μπουζουξής σε τραγούδια του. Ντυμένος μονίμως στην πένα και με αρχοντική εμφάνιση. Καθόταν μόνος του, παράγγελνε μπουκάλι ουίσκι και άφηνε γερό φιλοδώρημα. Τζέντλεμαν»
«Το καλοκαίρι του 1971 πηγαίνω στην καλοκαιρινή «Φαντασία» στην παραλιακή, δίπλα στη θάλασσα, ακριβώς απέναντι από το αεροδρόμιο του Ελληνικού. Τραγουδούν ο Τόλης Βοσκόπουλος, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Γιάννης Καλατζής και μαζί τους ο Μιχάλης Μενιδιάτης. Το μαγαζί το διαχειριζόταν ο αδελφός του Μιχάλη, ο Κοσμάς Καλογράνης μαζί και με άλλα μέλη της οικογένειας. Εγώ παίζω με τον Τόλη και το Γρηγόρη και ο Σπύρος Λιόσης με το Μιχάλη. Είναι εποχή που ο Βοσκόπουλος λάμπει. Έχει κατακτήσει τη κορυφή κάνοντας άλματα στην πορεία του. Έχει τραγουδήσει την «Αγωνία» του Ζαμπέτα, το «Αδέλφια αλήτες πουλιά» που έχει γράψει ο ίδιος και έχει βραβευτεί με τον Γιάννη Βογιατζή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, παίζει στον κινηματογράφο σε πιο μεγάλες παραγωγές πλέον. Με λίγα λόγια είναι ένα αστέρι. Έχει και τα προηγούμενά του σουξέ, δηλαδή «Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε», «Έχω μια αρραβωνιάρα», «Του χωρισμού η ώρα» που είχαν πει σαν ντουέτο με τη Δούκισσα αλλά τραγουδά και συνθέσεις του Δερβενιώτη και του Βίρβου, όπως το «Ψύλλοι στ’ αυτιά μου μπήκανε», του Βασιλειάδη το «Λυπάμαι» ενώ γράφει και καινούργια δικά του που κάνουν πάταγο, όπως το «Εκείνη» και το «Παιδί που ‘ναι θλιμμένο στη γωνιά και δεν θέλει άνθρωπο να δει». Άρχοντας πραγματικός ο Τόλης και μάγκας σε όλα του. Ευγενής, συνεργάσιμος και προστατευτικός με τους μουσικούς. Σ’ ένα εξτρά που κάναμε στο τέλος της σεζόν στη Θεσσαλονίκη μας είχε στα ώπα ώπα. Να μείνουμε στα καλύτερα ξενοδοχεία, να φάμε ότι πιο εκλεκτό, να πάρουμε γερά μεροκάματα».
Και καταλήγει ο Χρήστος Νικολόπουλος στη βιογραφία του:
«Του χρόνου τα γυρίσματα τα φέραν έτσι ώστε το 1998 ο Τόλης Βοσκόπουλος να μου ζητήσει να γράψω τα τραγούδια της θεατρικής μουσικοχορευτικής παράστασης «Ήρθες σαν όνειρο» που ανέβηκε στο Θέατρο Ακροπόλ σε σκηνοθεσία του Ανδρέα Βουτσινά. Εκεί ο Τόλης είχε στο πλευρό τη σύντροφό του, Άντζελα Γκερέκου, τον τελευταίο μεγάλο έρωτα της πολυτάραχης ζωής του. Αυτός ο άνθρωπος όταν βρεθεί στη σκηνή αποκτά μια πρωτόγνωρη λάμψη. Θαρρείς πως το σανίδι, το πατάρι είναι το σπίτι του. Εκεί μεταμορφώνεται… Νομίζεις πως είναι ένας γίγαντας, ένας πλάσμα από άλλον πλανήτη, που ξέρει να μαγεύει το κοινό όσο λίγοι. Και ερμηνευτικά όμως ο Βοσκόπουλος δημιούργησε τη δική του σχολή. Διαθέτει προσωπικό ύφος και τρόπο έκφρασης. Ερμηνεύει την κάθε λέξη με μια απαράμιλλη θεατρικότητα. Δεν είναι εύκολο να συνεργαστείς με καλλιτέχνες που έχουν συγκεκριμένη ταυτότητα. Πρέπει να υπηρετήσεις τον κώδικά τους, να σεβαστείς τους κανόνες της συγκεκριμένης παράστασης και παράλληλα να μην προδώσεις και το δικό σου χαρακτήρα. Να πας κοντά του αλλά να έρθει κι εκείνος σιμά σε σένα. Στιχουργικά συνεργάστηκα με την Ελένη Γιαννατσούλια και σε δύο τραγούδια με το Γιάννη Πάριο. Από τον δίσκο που προέκυψε τα «Η αγάπη θέλει φαντασία» και «Μου χρωστάει μια αγάπη η ζωή» είναι δυο απ’ τα τραγούδια που ξεχώρισαν σε πρώτη ακρόαση… Αστράφταν και οι δύο τους στο Ακροπόλ, ο Τόλης με το ταπεραμέντο και τη φλόγα του σταρ, η Γκερέκου με την αρχαϊκή, κλασική θα έλεγα, ομορφιά της. Είχαμε και τα αστεία μας, και τα καλαμπούρια μας, γιατί ο Τόλης είναι και μεγάλο πειραχτήρι».
Περάσαμε τέσσερα χρόνια μαζί συνομιλώντας για τη γέννησή της.
Σας μεταφέρω αποσπάσματα μαρτυριών του Χρήστου Νικολόπουλου για τον Τόλη Βοσκόπουλο, απ’ τη δεκαετία του ’60 μέχρι και την τελευταία ολοκληρωμένη συνεργασία τους προς τα τέλη του ’90.
«Απ’ το στρατόπεδο στο στούντιο τ’ απογεύματα για ηχογραφήσεις και μετά στο μαγαζί και το πρωί πάλι φαντάρος. Αυτό ήταν η καθημερινότητά μου… Η καλοκαιρινή «Βεντέττα» πήγαινε πολύ πιο καλά απ’ τη χειμερινή. Θυμάμαι ερχόταν συχνά ο Βοσκόπουλος. Περνούσε περισσότερο σαν ηθοποιός και συνθέτης και λιγότερο ως τραγουδιστής. Μάλιστα είχα συμμετάσχει σαν μπουζουξής σε τραγούδια του. Ντυμένος μονίμως στην πένα και με αρχοντική εμφάνιση. Καθόταν μόνος του, παράγγελνε μπουκάλι ουίσκι και άφηνε γερό φιλοδώρημα. Τζέντλεμαν»
«Το καλοκαίρι του 1971 πηγαίνω στην καλοκαιρινή «Φαντασία» στην παραλιακή, δίπλα στη θάλασσα, ακριβώς απέναντι από το αεροδρόμιο του Ελληνικού. Τραγουδούν ο Τόλης Βοσκόπουλος, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Γιάννης Καλατζής και μαζί τους ο Μιχάλης Μενιδιάτης. Το μαγαζί το διαχειριζόταν ο αδελφός του Μιχάλη, ο Κοσμάς Καλογράνης μαζί και με άλλα μέλη της οικογένειας. Εγώ παίζω με τον Τόλη και το Γρηγόρη και ο Σπύρος Λιόσης με το Μιχάλη. Είναι εποχή που ο Βοσκόπουλος λάμπει. Έχει κατακτήσει τη κορυφή κάνοντας άλματα στην πορεία του. Έχει τραγουδήσει την «Αγωνία» του Ζαμπέτα, το «Αδέλφια αλήτες πουλιά» που έχει γράψει ο ίδιος και έχει βραβευτεί με τον Γιάννη Βογιατζή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, παίζει στον κινηματογράφο σε πιο μεγάλες παραγωγές πλέον. Με λίγα λόγια είναι ένα αστέρι. Έχει και τα προηγούμενά του σουξέ, δηλαδή «Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε», «Έχω μια αρραβωνιάρα», «Του χωρισμού η ώρα» που είχαν πει σαν ντουέτο με τη Δούκισσα αλλά τραγουδά και συνθέσεις του Δερβενιώτη και του Βίρβου, όπως το «Ψύλλοι στ’ αυτιά μου μπήκανε», του Βασιλειάδη το «Λυπάμαι» ενώ γράφει και καινούργια δικά του που κάνουν πάταγο, όπως το «Εκείνη» και το «Παιδί που ‘ναι θλιμμένο στη γωνιά και δεν θέλει άνθρωπο να δει». Άρχοντας πραγματικός ο Τόλης και μάγκας σε όλα του. Ευγενής, συνεργάσιμος και προστατευτικός με τους μουσικούς. Σ’ ένα εξτρά που κάναμε στο τέλος της σεζόν στη Θεσσαλονίκη μας είχε στα ώπα ώπα. Να μείνουμε στα καλύτερα ξενοδοχεία, να φάμε ότι πιο εκλεκτό, να πάρουμε γερά μεροκάματα».
Και καταλήγει ο Χρήστος Νικολόπουλος στη βιογραφία του:
«Του χρόνου τα γυρίσματα τα φέραν έτσι ώστε το 1998 ο Τόλης Βοσκόπουλος να μου ζητήσει να γράψω τα τραγούδια της θεατρικής μουσικοχορευτικής παράστασης «Ήρθες σαν όνειρο» που ανέβηκε στο Θέατρο Ακροπόλ σε σκηνοθεσία του Ανδρέα Βουτσινά. Εκεί ο Τόλης είχε στο πλευρό τη σύντροφό του, Άντζελα Γκερέκου, τον τελευταίο μεγάλο έρωτα της πολυτάραχης ζωής του. Αυτός ο άνθρωπος όταν βρεθεί στη σκηνή αποκτά μια πρωτόγνωρη λάμψη. Θαρρείς πως το σανίδι, το πατάρι είναι το σπίτι του. Εκεί μεταμορφώνεται… Νομίζεις πως είναι ένας γίγαντας, ένας πλάσμα από άλλον πλανήτη, που ξέρει να μαγεύει το κοινό όσο λίγοι. Και ερμηνευτικά όμως ο Βοσκόπουλος δημιούργησε τη δική του σχολή. Διαθέτει προσωπικό ύφος και τρόπο έκφρασης. Ερμηνεύει την κάθε λέξη με μια απαράμιλλη θεατρικότητα. Δεν είναι εύκολο να συνεργαστείς με καλλιτέχνες που έχουν συγκεκριμένη ταυτότητα. Πρέπει να υπηρετήσεις τον κώδικά τους, να σεβαστείς τους κανόνες της συγκεκριμένης παράστασης και παράλληλα να μην προδώσεις και το δικό σου χαρακτήρα. Να πας κοντά του αλλά να έρθει κι εκείνος σιμά σε σένα. Στιχουργικά συνεργάστηκα με την Ελένη Γιαννατσούλια και σε δύο τραγούδια με το Γιάννη Πάριο. Από τον δίσκο που προέκυψε τα «Η αγάπη θέλει φαντασία» και «Μου χρωστάει μια αγάπη η ζωή» είναι δυο απ’ τα τραγούδια που ξεχώρισαν σε πρώτη ακρόαση… Αστράφταν και οι δύο τους στο Ακροπόλ, ο Τόλης με το ταπεραμέντο και τη φλόγα του σταρ, η Γκερέκου με την αρχαϊκή, κλασική θα έλεγα, ομορφιά της. Είχαμε και τα αστεία μας, και τα καλαμπούρια μας, γιατί ο Τόλης είναι και μεγάλο πειραχτήρι».
