Απόσπασμα από συνέντευξη που είχε παραχωρήσει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος στον Παναγιώτη Τιμογιαννάκη το 1992 (είχε δημοσιευτεί στο τεύχος του περιοδικού «Ταχυδρόμος» που είχε κυκλοφορήσει στις 30 Σεπτεμβρίου 1992).
Διάλεξα την απάντηση του Λευτέρη Παπαδόπουλου στο ερώτημα: Ποιητής ή στιχουργός;
“Εγώ γράφω τραγούδια. Οι ταμπέλες δεν με αφορούν. Σημασία έχει αν υπάρχει ποίηση στο ποίημα ή στο στιχούργημα που είναι το τραγούδι. Εγώ έχω γράψει τραγούδια που έχουν πολλή ποίηση και αληθινή ποίηση. Όταν γράφεις ένα ποίημα, δεν δίνεις λογαριασμό στον αναγνώστη. Γράφεις ό,τι θες εσύ. Αυτό που γράφεις μπορεί να είναι χιλιάδες στίχοι, μπορεί και τέσσερις. Στο τραγούδι, όμως, έχεις απέναντί σου τον ακροατή. Κι αυτό που γράφεις πρέπει να έχει συγκεκριμένη διάρκεια. Δίνεις λογαριασμό στον απέναντί σου και θέλεις ετούτο δω το πράγμα να του το φυτέψεις μέσα του. Εκείνη τη στιγμή. Κι εγώ το ’χω κάνει αυτό το πράγμα. Να βγαίνει το τραγούδι σε ένα κομμάτι χαρτί που να μπαίνει στην ψυχή του άλλου κι αυτό το τραγούδι να μένει αιώνιο. Ήμουν τυχερός, διότι είχα πίσω μου πράγματα. Την Κατοχή, την παγωνιά, την πείνα, τη γειτονιά. Ήμουν αυτό που λέει ο Ελύτης «από καλή γενιά». Κι επιπλέον, βγήκα στη δεκαετία του ’60. Τότε που μύριζε άνοιξη ολόκληρο το ελληνικό τραγούδι. Ολόκληρη η Ελλάδα”.
Ο Βαγγέλης Στεργιόπουλος παρουσίασε στο in.gr εκτεταμένες στιγμές της συνέντευξης του Λευτέρη Παπαδόπουλου στον Παναγιώτη Τιμογιαννάκη και τον «Ταχυδρόμο».
Διάλεξα την απάντηση του Λευτέρη Παπαδόπουλου στο ερώτημα: Ποιητής ή στιχουργός;
“Εγώ γράφω τραγούδια. Οι ταμπέλες δεν με αφορούν. Σημασία έχει αν υπάρχει ποίηση στο ποίημα ή στο στιχούργημα που είναι το τραγούδι. Εγώ έχω γράψει τραγούδια που έχουν πολλή ποίηση και αληθινή ποίηση. Όταν γράφεις ένα ποίημα, δεν δίνεις λογαριασμό στον αναγνώστη. Γράφεις ό,τι θες εσύ. Αυτό που γράφεις μπορεί να είναι χιλιάδες στίχοι, μπορεί και τέσσερις. Στο τραγούδι, όμως, έχεις απέναντί σου τον ακροατή. Κι αυτό που γράφεις πρέπει να έχει συγκεκριμένη διάρκεια. Δίνεις λογαριασμό στον απέναντί σου και θέλεις ετούτο δω το πράγμα να του το φυτέψεις μέσα του. Εκείνη τη στιγμή. Κι εγώ το ’χω κάνει αυτό το πράγμα. Να βγαίνει το τραγούδι σε ένα κομμάτι χαρτί που να μπαίνει στην ψυχή του άλλου κι αυτό το τραγούδι να μένει αιώνιο. Ήμουν τυχερός, διότι είχα πίσω μου πράγματα. Την Κατοχή, την παγωνιά, την πείνα, τη γειτονιά. Ήμουν αυτό που λέει ο Ελύτης «από καλή γενιά». Κι επιπλέον, βγήκα στη δεκαετία του ’60. Τότε που μύριζε άνοιξη ολόκληρο το ελληνικό τραγούδι. Ολόκληρη η Ελλάδα”.
Ο Βαγγέλης Στεργιόπουλος παρουσίασε στο in.gr εκτεταμένες στιγμές της συνέντευξης του Λευτέρη Παπαδόπουλου στον Παναγιώτη Τιμογιαννάκη και τον «Ταχυδρόμο».
