Πολλές φορές σε συντροφιές και παρέες έχει τύχει να «κουβεντιάζεται» ποιος είναι καλύτερος στιχουργός… ο Λευτέρης Παπαδόπουλος ή ο Μάνος Ελευθερίου.
Το τραγούδι ξέρετε δεν είναι πρωτάθλημα και… οι κορυφές του βουνού δεν συγκρίνονται. Δεν υπάρχει ούτε λόγος, ούτε μέτρο όταν μιλάμε για δύο αληθινά σπουδαίους. Μόνο ευγνωμοσύνη «χωράει» για όσα μας χάρισαν.
Σύγκριση όμως μπορεί να γίνει ανάμεσα σε δύο τραγούδια που «αφιερώθηκαν» στους δύο αυτούς μεγάλους δημιουργούς.
Και θα την κάνετε εσείς…
Κοινή τους πλατφόρμα ο λόγος, δηλαδή ο άνθρωπος που έγραψε τους στίχους τους, ο Νίκος Αναγνωστάκης.
Πρώτα να μείνουμε σε αυτό που έχει για τίτλο του όνομα τους ενός… Ο Λευτέρης. Ο φίλος δηλαδή αλλά και λατρεμένος του Αναγνωστάκη. Η μουσική είναι ενός άλλου ευλογημένου, φίλου τους, του Χρήστου Νικολόπουλου. Στης παρέα τους ο πολύτιμος Μανώλης Μητσιάς.
Στη μικρή μας γειτονιά γεννήθηκε ο Λευτέρης
που όλα τα τραγούδια του φοράς.
Στη γιορτή μου αν θα `ρθεις, τίποτα μη φέρεις,
μόνο ένα βιβλίο του στο χέρι να κρατάς.
Τρέξε στις σελίδες του, όμως θα σε φτάσω.
Πίσω από το άγαλμα, ξέρω, θα κρυφτείς.
Κι απ’ το πάρκο δίπλα του λουλούδια θα σου μάσω
να σου στρώσω, αγάπη μου για να κοιμηθείς.
Στη μικρή πλατεία μας μάθαμε τον κόσμο,
τι θα πει ψωμί, φτωχολογιά.
Το απομεσήμερο βάραινε στον ώμο.
Δε βαριέσαι, ήμασταν, ήμασταν παιδιά.
Διαφορετική, και στην κοπή και την υφή, η αφιέρωση στον Ελευθερίου.
Το ίδιο όμως πανέμορφη, εύστοχα κεντραρισμένη, διεισδυτική, γεμάτη αγάπη για τον άνθρωπο και το έργο του.
Κι εδώ ο μελωδός και η ερμηνεύτρια ανήκουν στους ξεχωριστούς. Ανδρέας Κατσιγιάννης και Γιώτα Νέγκα…
Φόρεσε το μανδύα του
Και το χρυσό καπέλο
Και να η ζωή αξίωσε
Να παίξει τον Οθέλλο
Στα βλέμματα των θεατών
Τη νιότη του γυρεύει
Και της ζωής του την κλωστή
Στα δάχτυλα μαζεύει
Παίζει ο γέρος ποιητής
Το ρόλο της ζωής του
Αυτόν που κράταγε κρυφό
Βαθιά μεσ' στην ψυχή του
Χρόνια των στίχων γητευτής
Τις ρίμες ξεκαρφώνει
Ρομαντικός πραματευτής
Στο τζάμπα τις σκοτώνει
Αψήφησε τη μοίρα του
Κάθε λογής κανόνες
Κι έτσι στο τέλος της γιορτής
Θα 'ναι στους επιζώντες
Παίζει ό,τι ονειρεύτηκε
Το χτες του ξεγυμνώνει
Και τη ζωή περιφρονεί
Σαν τη γριά την πόρνη
Λοιπόν; Ποια είναι η καλύτερη αφιέρωση…
Αυτή προς τον Παπαδόπουλο ή εκείνη προς τον Ελευθερίου;
Τελικά, τα ωραία τραγούδια πάντα θα μας… «τυραννάνε».
Το τραγούδι ξέρετε δεν είναι πρωτάθλημα και… οι κορυφές του βουνού δεν συγκρίνονται. Δεν υπάρχει ούτε λόγος, ούτε μέτρο όταν μιλάμε για δύο αληθινά σπουδαίους. Μόνο ευγνωμοσύνη «χωράει» για όσα μας χάρισαν.
Σύγκριση όμως μπορεί να γίνει ανάμεσα σε δύο τραγούδια που «αφιερώθηκαν» στους δύο αυτούς μεγάλους δημιουργούς.
Και θα την κάνετε εσείς…
Κοινή τους πλατφόρμα ο λόγος, δηλαδή ο άνθρωπος που έγραψε τους στίχους τους, ο Νίκος Αναγνωστάκης.
Πρώτα να μείνουμε σε αυτό που έχει για τίτλο του όνομα τους ενός… Ο Λευτέρης. Ο φίλος δηλαδή αλλά και λατρεμένος του Αναγνωστάκη. Η μουσική είναι ενός άλλου ευλογημένου, φίλου τους, του Χρήστου Νικολόπουλου. Στης παρέα τους ο πολύτιμος Μανώλης Μητσιάς.
Στη μικρή μας γειτονιά γεννήθηκε ο Λευτέρης
που όλα τα τραγούδια του φοράς.
Στη γιορτή μου αν θα `ρθεις, τίποτα μη φέρεις,
μόνο ένα βιβλίο του στο χέρι να κρατάς.
Τρέξε στις σελίδες του, όμως θα σε φτάσω.
Πίσω από το άγαλμα, ξέρω, θα κρυφτείς.
Κι απ’ το πάρκο δίπλα του λουλούδια θα σου μάσω
να σου στρώσω, αγάπη μου για να κοιμηθείς.
Στη μικρή πλατεία μας μάθαμε τον κόσμο,
τι θα πει ψωμί, φτωχολογιά.
Το απομεσήμερο βάραινε στον ώμο.
Δε βαριέσαι, ήμασταν, ήμασταν παιδιά.
Διαφορετική, και στην κοπή και την υφή, η αφιέρωση στον Ελευθερίου.
Το ίδιο όμως πανέμορφη, εύστοχα κεντραρισμένη, διεισδυτική, γεμάτη αγάπη για τον άνθρωπο και το έργο του.
Κι εδώ ο μελωδός και η ερμηνεύτρια ανήκουν στους ξεχωριστούς. Ανδρέας Κατσιγιάννης και Γιώτα Νέγκα…
Φόρεσε το μανδύα του
Και το χρυσό καπέλο
Και να η ζωή αξίωσε
Να παίξει τον Οθέλλο
Στα βλέμματα των θεατών
Τη νιότη του γυρεύει
Και της ζωής του την κλωστή
Στα δάχτυλα μαζεύει
Παίζει ο γέρος ποιητής
Το ρόλο της ζωής του
Αυτόν που κράταγε κρυφό
Βαθιά μεσ' στην ψυχή του
Χρόνια των στίχων γητευτής
Τις ρίμες ξεκαρφώνει
Ρομαντικός πραματευτής
Στο τζάμπα τις σκοτώνει
Αψήφησε τη μοίρα του
Κάθε λογής κανόνες
Κι έτσι στο τέλος της γιορτής
Θα 'ναι στους επιζώντες
Παίζει ό,τι ονειρεύτηκε
Το χτες του ξεγυμνώνει
Και τη ζωή περιφρονεί
Σαν τη γριά την πόρνη
Λοιπόν; Ποια είναι η καλύτερη αφιέρωση…
Αυτή προς τον Παπαδόπουλο ή εκείνη προς τον Ελευθερίου;
Τελικά, τα ωραία τραγούδια πάντα θα μας… «τυραννάνε».
