Όσοι είδαμε, απολαύσαμε, κλάψαμε (κρυφά ή φανερά), ταυτιστήκαμε και μας λείπει το Bojack Horseman βρήκαμε μια τηλεοπτική αγκαλιά γεμάτη μίζερη θαλπωρή στο “Kidding”, που έκανε πρεμιέρα το φθινόπωρο του 2018 και η δεύτερη σεζόν ήρθε μόλις αυτόν τον χειμώνα.
Στη κωμικοδραματική (κάργα δραματική, τι να λέμε) σειρά πρωταγωνιστεί ο τιτανομέγιστος Jim Carrey (ο οποίος εκτελεί και χρέη παραγωγού), με την επαναφορά του σε έναν δραματικό ρόλο να είναι ίσως η καλύτερη δυνατή επιλογή της καριέρας του αυτή τη στιγμή, έχοντας αναθεωρήσει πολλά κεφάλαια της ζωής του.
Ο Mr. Pickles (Jim Carrey) είναι ένα αιώνιο παιδί, πρωταγωνιστής μιας επιτυχημένης παιδικής σειράς τύπου Sesame Street, πλούσιος χωρίς να τον νοιάζει, μοναχικός, καλοκάγαθος στα όρια της βλακείας, ταλαιπωρημένος από μια προσωπική απώλεια που περιλαμβάνει έναν θάνατο, έναν χωρισμό και μια στροφή 180ο στα υπαρξιακά του δεδομένα, όπου η παιδικότητα της σκέψης του κολλάει να αντιμετωπίσει προκειμένου να πάει παρακάτω. Η εικόνα του θυμίζει κάποιον ανώμαλο ψυχασθενή, σαν βγαλμένος από κάποιο άσυλο, στοιχείο που θέλει να τονίσει ακόμα περισσότερο την αντίφαση στα δεδομένα. Πίσω από τις μαριονέτες και τα πολύχρωμα σκηνικά συμβαίνουν αλλόκοτα, στενάχωρα και κωμικοτραγικά ενήλικα πράγματα, που δεν υπακούουν στο τι θέλουν οι χαρακτήρες του καστ, αλλά στο τι πρέπει να γίνει, καθώς και στο γεγονός πως πάντα εκτός από τις επιλογές μας ερχόμαστε πάντα αντιμέτωποι και με τις επιλογές των άλλων, ή απλά, με μια κακιά ώρα.
Είναι απίστευτα γλυκόπικρο το μπλέξιμο που γίνεται με το δράμα και το μιούζικαλ, την παιδικότητα και την σκληρή ενηλικίωση, το σεξ που δεν έχει προβλέψιμη κατεύθυνση και τα συναισθήματα που βιώνουν οι πρωταγωνιστές, ακόμα κι όταν δεν μπορούν να τα εκφράσουν σωστά ή, χειρότερα, και καθόλου. Στη ζωή του Mr. Pickles μια κακή μέρα μπορεί να είναι η αφορμή για μια τρομερά μεγάλη ευκαιρία, όταν την επόμενη μέρα αυτή η ευκαιρία και το μεγαλεπίβολο σχέδιο θα δημιουργήσουν ένα... παγκόσμιο πονοκέφαλο, από κάτι πο φαινομενικά μέχρι χθες ήταν αθώο. Τελικά νικάει η παιδικότητα και ο αφελής τρόπος σκέψης ή κάπου ο ενήλικας μέσα του θα πρέπει κι αυτός να πάρει θέση και να αναλάβει ένα κομμάτι της ευθύνης; Ρεαλισμός ή φαντασία, ποιος κερδίζει άραγε στο τέλος;
Ο λόγος που γράφω σχεδόν με γρίφους είναι γιατί δε θέλω να χαλάσω την όποια έκπληξη μπορεί να προσφέρει η συγκεκριμένη σειρά σε όποιον δεν την έχει δει ακόμα και και επιλέξει να το κάνει. Το καστ συμπληρώνουν ο πάντα εκπληκτικός Frank Langella που υποδύεται τον άλλοτε τρυφερό και άλλοτε άκρως απαιτητικό πατέρα του Jeff, η Catherine Keener που είναι η αδερφή του Mr. Pickles (εθισμένη στην κόλλα και όχι μόνο), και η Judy Greer, πρώην σύζυγος του. Και αν διατηρείτε αμφιβολίες για το κατά πόσο ο Carrey μπορεί να υποστηρίξει έναν δραματικό ρόλο που κινείται μεταξύ πραγματικότητας και αλληγορίας, μην ξεχνάτε ποτέ την «Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού»...
Στη κωμικοδραματική (κάργα δραματική, τι να λέμε) σειρά πρωταγωνιστεί ο τιτανομέγιστος Jim Carrey (ο οποίος εκτελεί και χρέη παραγωγού), με την επαναφορά του σε έναν δραματικό ρόλο να είναι ίσως η καλύτερη δυνατή επιλογή της καριέρας του αυτή τη στιγμή, έχοντας αναθεωρήσει πολλά κεφάλαια της ζωής του.
Ο Mr. Pickles (Jim Carrey) είναι ένα αιώνιο παιδί, πρωταγωνιστής μιας επιτυχημένης παιδικής σειράς τύπου Sesame Street, πλούσιος χωρίς να τον νοιάζει, μοναχικός, καλοκάγαθος στα όρια της βλακείας, ταλαιπωρημένος από μια προσωπική απώλεια που περιλαμβάνει έναν θάνατο, έναν χωρισμό και μια στροφή 180ο στα υπαρξιακά του δεδομένα, όπου η παιδικότητα της σκέψης του κολλάει να αντιμετωπίσει προκειμένου να πάει παρακάτω. Η εικόνα του θυμίζει κάποιον ανώμαλο ψυχασθενή, σαν βγαλμένος από κάποιο άσυλο, στοιχείο που θέλει να τονίσει ακόμα περισσότερο την αντίφαση στα δεδομένα. Πίσω από τις μαριονέτες και τα πολύχρωμα σκηνικά συμβαίνουν αλλόκοτα, στενάχωρα και κωμικοτραγικά ενήλικα πράγματα, που δεν υπακούουν στο τι θέλουν οι χαρακτήρες του καστ, αλλά στο τι πρέπει να γίνει, καθώς και στο γεγονός πως πάντα εκτός από τις επιλογές μας ερχόμαστε πάντα αντιμέτωποι και με τις επιλογές των άλλων, ή απλά, με μια κακιά ώρα.
Είναι απίστευτα γλυκόπικρο το μπλέξιμο που γίνεται με το δράμα και το μιούζικαλ, την παιδικότητα και την σκληρή ενηλικίωση, το σεξ που δεν έχει προβλέψιμη κατεύθυνση και τα συναισθήματα που βιώνουν οι πρωταγωνιστές, ακόμα κι όταν δεν μπορούν να τα εκφράσουν σωστά ή, χειρότερα, και καθόλου. Στη ζωή του Mr. Pickles μια κακή μέρα μπορεί να είναι η αφορμή για μια τρομερά μεγάλη ευκαιρία, όταν την επόμενη μέρα αυτή η ευκαιρία και το μεγαλεπίβολο σχέδιο θα δημιουργήσουν ένα... παγκόσμιο πονοκέφαλο, από κάτι πο φαινομενικά μέχρι χθες ήταν αθώο. Τελικά νικάει η παιδικότητα και ο αφελής τρόπος σκέψης ή κάπου ο ενήλικας μέσα του θα πρέπει κι αυτός να πάρει θέση και να αναλάβει ένα κομμάτι της ευθύνης; Ρεαλισμός ή φαντασία, ποιος κερδίζει άραγε στο τέλος;
Ο λόγος που γράφω σχεδόν με γρίφους είναι γιατί δε θέλω να χαλάσω την όποια έκπληξη μπορεί να προσφέρει η συγκεκριμένη σειρά σε όποιον δεν την έχει δει ακόμα και και επιλέξει να το κάνει. Το καστ συμπληρώνουν ο πάντα εκπληκτικός Frank Langella που υποδύεται τον άλλοτε τρυφερό και άλλοτε άκρως απαιτητικό πατέρα του Jeff, η Catherine Keener που είναι η αδερφή του Mr. Pickles (εθισμένη στην κόλλα και όχι μόνο), και η Judy Greer, πρώην σύζυγος του. Και αν διατηρείτε αμφιβολίες για το κατά πόσο ο Carrey μπορεί να υποστηρίξει έναν δραματικό ρόλο που κινείται μεταξύ πραγματικότητας και αλληγορίας, μην ξεχνάτε ποτέ την «Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού»...
