Με εκνευρίζει το βλέμμα του, οι μυτεροί του κυνόδοντες που προσθέτουν ένα τσικ ειρωνείας στο πρόσωπο του, το ανέκφραστο γέλιο του, το βρετανικό χιούμορ του, το αντιαισθητικό σουλούπι του: ο Ricky Gervais έχει όλα αυτά τα στοιχεία που συνθέτουν μια φιγούρα που αντιπαθώ να βλέπω.
Άρα ποιος ο λόγος να ξεκινήσω μια σειρά στην οποία πρωταγωνιστεί; Ο λόγος για το “After Life” που έκανε πρεμιέρα πέρυσι και πριν από λίγες μέρες παρουσιάστηκε η δεύτερη σεζόν στο Netflix. Ο αρχικός λόγος λοιπόν ήταν γιατί σε αυτή τη σειρά είχα την ευκαιρία να τον δω να υποφέρει, και ίσως να αντλούσα κάποιου είδους αρρωστημένης χαράς μέσα από αυτό. Άβυσσος η ψυχή του θεατή…
Με τη Βρετανία να έχει μια παράδοση εδώ και δεκαετίες στις black comedy (“Black Books”, “How Not To Live Your Life”, and the list goes on and on), το “Alter Life” δεν θα μπορούσε να μην παίζει με τον πήχη ψηλά. Ειδικά με ένα σενάριο που παίζει μεταξύ μαύρου χιούμορ και δράματος, φλερτάροντας με τη δύναμη της απώλειας και το πώς τελικά μαθαίνει κάποιος να ζει με αυτή (ή χειρότερα, με αυτές).
O Ricky Gervais είναι ο Tony, ένας άντρας που πενθεί για τον χαμό της γυναίκας του, προσπαθεί να υπάρξει μέσα στον κοινωνικό περίγυρο χωρίς να μπορεί να κρατήσει το βρωμόστομα του κλειστό, ζει κάνοντας ηλίθια ρεπορτάζ για χάρη της τοπικής εφημερίδας της φανταστικής επαρχιακής πόλης Tambury και έχει σκεφτεί παραπάνω από μία φορές να αυτοκτονήσει, αλλά ευτυχώς έχει λυκόσκυλο.
Το “After Life”, πάρα το πρωταγωνιστικό θλιβερό του θέμα, δεν είναι μια ακόμη cheesy σειρά, και σε αυτό βοηθάει ο Ricky Gervais και η καταγωγή του. Η απώλεια και το πένθος περνούν μέσα από τη σειρά με ένα διαφορετικό φιλτράρισμα, υπάρχει ο πόνος, υπάρχει η παραδοχή του, υπάρχει και η ροή της ζωής όμως που σε πάει παρακάτω νομοτελειακά. Ο κυνισμός και η ψυχρότητα του Tony, η ανάγκη του να ζήσει στο τώρα και το άγχος του για το μετά, είναι τόσο πραγματικά, που δεν χωρούν σε μεταφυσικά και μεταθανάτια καλούπια. Στη σειρά εκτυλίσσονται χιουμοριστικοί διάλογοι, αλλά ειπώνονται και φλεγματικές ατάκες, κυρίως από τον Tony, που τα βάζει με την ύπαρξη των πάντων, τα συναισθήματα όλων και την ανάγκη του να νιώσει επιπλέον πόνο, γιατί μόνο σε αυτό είναι ανοιχτός πια.
Ο Tony περιβάλλεται από ανθρώπους που ο ένας είναι πιο αλλόκοτος από τον άλλο, προσθέτοντας την δική τους πινελιά σε αυτό το παζλ ατόμων της μικρής κωμόπολης. Και είναι και αυτοί που ζουν μέσα από τις δικές τους απώλειες, τις δικές τους χαμένες μάχες και τα δικά τους καθημερινά προβλήματα, είτε αυτά είναι ένα διαζύγιο ή ένα κατεπείγον… ντους. Ο Tony πολεμάει το κατεστημένο, το όποιο κατεστημένο, τους κανόνες, τα “comme il faut”, όλα τα πρέπει που δεν του ταιριάζουν, ξέρει πως δεν πρέπει να πίνει αλλά το κάνει, πως δεν πρέπει να μειώνει τους γύρω του, αλλά το κάνει επίσης. Γιατί είναι ο δικός του τρόπος να μείνει ζωντανός, χωρίς ιδιαίτερες και στενές επαφές, αλλά ζωντανός. Και αυτό είναι το νόημα στο τέλος. Να μένεις ζωντανός με τον δικό σου τρόπο, και όλα τ’ αλλά θα βρουν την πορεία τους, όπως η ζωή το ορίζει.
Άρα ποιος ο λόγος να ξεκινήσω μια σειρά στην οποία πρωταγωνιστεί; Ο λόγος για το “After Life” που έκανε πρεμιέρα πέρυσι και πριν από λίγες μέρες παρουσιάστηκε η δεύτερη σεζόν στο Netflix. Ο αρχικός λόγος λοιπόν ήταν γιατί σε αυτή τη σειρά είχα την ευκαιρία να τον δω να υποφέρει, και ίσως να αντλούσα κάποιου είδους αρρωστημένης χαράς μέσα από αυτό. Άβυσσος η ψυχή του θεατή…
Με τη Βρετανία να έχει μια παράδοση εδώ και δεκαετίες στις black comedy (“Black Books”, “How Not To Live Your Life”, and the list goes on and on), το “Alter Life” δεν θα μπορούσε να μην παίζει με τον πήχη ψηλά. Ειδικά με ένα σενάριο που παίζει μεταξύ μαύρου χιούμορ και δράματος, φλερτάροντας με τη δύναμη της απώλειας και το πώς τελικά μαθαίνει κάποιος να ζει με αυτή (ή χειρότερα, με αυτές).
O Ricky Gervais είναι ο Tony, ένας άντρας που πενθεί για τον χαμό της γυναίκας του, προσπαθεί να υπάρξει μέσα στον κοινωνικό περίγυρο χωρίς να μπορεί να κρατήσει το βρωμόστομα του κλειστό, ζει κάνοντας ηλίθια ρεπορτάζ για χάρη της τοπικής εφημερίδας της φανταστικής επαρχιακής πόλης Tambury και έχει σκεφτεί παραπάνω από μία φορές να αυτοκτονήσει, αλλά ευτυχώς έχει λυκόσκυλο.
Το “After Life”, πάρα το πρωταγωνιστικό θλιβερό του θέμα, δεν είναι μια ακόμη cheesy σειρά, και σε αυτό βοηθάει ο Ricky Gervais και η καταγωγή του. Η απώλεια και το πένθος περνούν μέσα από τη σειρά με ένα διαφορετικό φιλτράρισμα, υπάρχει ο πόνος, υπάρχει η παραδοχή του, υπάρχει και η ροή της ζωής όμως που σε πάει παρακάτω νομοτελειακά. Ο κυνισμός και η ψυχρότητα του Tony, η ανάγκη του να ζήσει στο τώρα και το άγχος του για το μετά, είναι τόσο πραγματικά, που δεν χωρούν σε μεταφυσικά και μεταθανάτια καλούπια. Στη σειρά εκτυλίσσονται χιουμοριστικοί διάλογοι, αλλά ειπώνονται και φλεγματικές ατάκες, κυρίως από τον Tony, που τα βάζει με την ύπαρξη των πάντων, τα συναισθήματα όλων και την ανάγκη του να νιώσει επιπλέον πόνο, γιατί μόνο σε αυτό είναι ανοιχτός πια.
Ο Tony περιβάλλεται από ανθρώπους που ο ένας είναι πιο αλλόκοτος από τον άλλο, προσθέτοντας την δική τους πινελιά σε αυτό το παζλ ατόμων της μικρής κωμόπολης. Και είναι και αυτοί που ζουν μέσα από τις δικές τους απώλειες, τις δικές τους χαμένες μάχες και τα δικά τους καθημερινά προβλήματα, είτε αυτά είναι ένα διαζύγιο ή ένα κατεπείγον… ντους. Ο Tony πολεμάει το κατεστημένο, το όποιο κατεστημένο, τους κανόνες, τα “comme il faut”, όλα τα πρέπει που δεν του ταιριάζουν, ξέρει πως δεν πρέπει να πίνει αλλά το κάνει, πως δεν πρέπει να μειώνει τους γύρω του, αλλά το κάνει επίσης. Γιατί είναι ο δικός του τρόπος να μείνει ζωντανός, χωρίς ιδιαίτερες και στενές επαφές, αλλά ζωντανός. Και αυτό είναι το νόημα στο τέλος. Να μένεις ζωντανός με τον δικό σου τρόπο, και όλα τ’ αλλά θα βρουν την πορεία τους, όπως η ζωή το ορίζει.
