διψούσα να τους ξαναδώ μαζί. Είχε περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία τους συναυλία. Προφανώς όμως δεν ήμουνα η μόνη με τη δίψα αυτή. Αλλιώς δε μπορώ να εξηγήσω το πόσο ασφυκτικά γεμάτο ήταν το αντικειμενικά μικρό θέατρο. Οι οργανωτές είχαν βάλει αρκετές έξτρα καρέκλες οι οποίες όμως και πάλι φαίνεται ότι δεν αρκούσαν να καλύψουν τη ζήτηση με αποτέλεσμα λίγο πριν την έναρξη της συναυλίας το θέατρο να ασφυκτιά από ανθρώπους καθισμένους οκλαδόν μπροστά στη σκηνή, καθιστούς σε κάθε δυνατό σκαλοπάτι ή άλλου είδους ύψωμα και πάρα πολλούς όρθιους.
Μόλις σβήσανε τα φώτα άρχισε να παίζει playback ένα από τα τραγούδια της καινούργιας δουλειάς τους με τίτλο « Beat Poetry» την οποία και μπορείτε να βρείτε στο e-shop του www.ogdoo.gr. (δείτε περισσότερα ΕΔΩ)
Πρώτος στη σκηνή βγήκε ο Πάνος και μας καλωσόρισε με το «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον». Τραγούδι που στη συγκεκριμένη συναυλία είχε και ένα επιπλέον νόημα: Αφού το μέλλον του τραγουδιού βρωμοκοπάει απ’ τα σκουπίδια που μας πλασάρουνε είναι καλύτερα να επιμείνουμε στο παρόν της αποψινής συναυλίας.
Λίγο μετά ανέβηκε ο Χάρης. Και συνέβη το ίδιο θαύμα που συμβαίνει πάντα με τους Κατσιμιχαίους. Η χημεία τους απογείωσε τη συναυλία. Οι ατάκες – μπηχτές εναλλάσσονταν μεταξύ τους συνεχώς, το χιούμορ τους έκανε όλο το ακροατήριο να ξεκαρδίζεται όπως όταν π.χ. μετά τα δύο πρώτα τραγούδια που είπε ο Χάρης ξαφνικά αφήνει το μικρόφωνο και μας λέει δείχνοντας τον Πάνο: εγώ αυτά ήρθα να πω, φεύγω και σας αφήνω με το βοηθό μου.
Η συναυλία κράτησε 2μιση ώρες και τα είχε όλα. Τραγούδια απ’ όλους τους δίσκους τους , συμμετοχές τους σε δίσκους άλλων, πειράγματα, αστεία, ιστορίες απ’ το παρελθόν μα πάνω απ’ όλα είχε μαγική ατμόσφαιρα.
Το ακροατήριο παρακολουθούσε μαγεμένο τα επί σκηνής δρώμενα και οι Κατσιμιχαίοι πυροδοτούσαν με κάθε τους τραγούδι τις καρδιές μας.
Η συναυλία αυτή ήταν πραγματικά κάτι το πολύ ξεχωριστό. Ήταν πραγματική ψυχαγωγία. Φεύγοντας από τη συναυλία σκεφτόμουν ότι αμφιβάλλω αν ακόμα και οι ίδιοι οι Κατσιμιχαίοι έχουν συνειδητοποιήσει το τι έχουν δημιουργήσει τόσα χρόνια. Ανέβασαν τον ποιοτικό πήχη στα τραγούδια, εκπαίδευσαν το κοινό τόσο όσον αφορά τα ακούσματά τους όσο και «συναυλιακά» και φυσικά έχουν καταφέρει να είναι πλέον κλασσικοί και συνάμα πάντα σύγχρονοι.
Εύχομαι να συνεχίσουν να τραγουδούν ενωμένοι για πολλά χρόνια ακόμα και ειδικά σε αυτήν την περίοδο όπου σιγά σιγά έχουμε αρχίσει και ξεχωρίζουμε το χρυσό απ’ το μπακίρι.
