* * Γράφει ο Θάνος Μαντζάνας
Η πλέον πολυαναμενόμενη συναυλία της χρονιάς πραγματοποιήθηκε το Σάββατο στο σχεδόν πλήρες Παναθηναϊκό (Καλλιμάρμαρο) Στάδιο με απόλυτη επιτυχία σε όλα τα επίπεδα. Οι Madrugada μας άφησαν για άλλη μια φορά τις πιο όμορφες αναμνήσεις αλλά και μας έδωσαν την ευκαιρία να εξάγουμε κάποια ενδιαφέροντα συμπεράσματα.
Το πρώτο από αυτά τα συμπεράσματα είναι η επιβεβαίωση ότι αυτό που λέμε «ελληνικό rock κοινό» δεν είναι καθόλου ομοιογενές. Για να φέρω ένα απλό παράδειγμα σίγουρα υπήρχαν άνθρωποι στο κοινό της συναυλίας που είχαν παρακολουθήσει για παράδειγμα και την εμφάνιση του Iggy Pop στο εφετινό Release Athens Festival αλλά ήταν λίγοι, μια μειονότητα. Για τη συντριπτική πλειονότητα του κοινού που ήταν στους Madrugada ούτε καν θα περνούσε ποτέ από το μυαλό τους να πάνε στη συναυλία του Iggy Pop και το ίδιο φυσικά ίσχυε αντίστοιχα για το κοινό της συναυλίας του δεύτερου. Τον κύριο λόγο για αυτό θα τον δούμε στη συνέχεια.
H Amanda Tenfjord (ή Γεωργιάδη, όπως την «βαφτίσαμε» για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στον διαγωνισμό της Eurovision) διαθέτει μια καλή φωνή, γράφει, έστω όχι μόνη της, τουλάχιστον ευπρεπή τραγούδια και μόνον η σκηνική παρουσία της είναι μια ιδέα αδέξια ακόμα. Πού είναι το πρόβλημα; Ότι αυτό που κάνει δεν έχει καμία σχέση με εκείνο το οποίο κάνουν οι Madrugada, για την ακρίβεια είναι δύο διαφορετικά σύμπαντα. Για να είμαστε βέβαια ειλικρινείς, αν και όχι φυσικά σε τόσο μεγάλο βαθμό, ούτε με την Eurovision είχε τόση σχέση. Το κοινό της Αmanda Tenfjord είναι το ίδιο με της Adele και προσωπικά της εύχομαι να κερδίσει το τμήμα του που της αναλογεί γιατί το αξίζει πραγματικά.
Από την άλλη όμως είναι σίγουρο ότι αν δεν είχε σχέση – άλλου τύπου βέβαια από αυτή των Madrugada – τόσο με την Ελλάδα όσο και με τη Νορβηγία δεν θα βρισκόταν στη σκηνή του Καλλιμάρμαρου. Το προσπάθησε σκληρά και συνειδητά, έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε ανοίγοντας τη συναυλία αλλά, χωρίς βέβαια να ενοχλήσει, άφησε το μεγαλύτερο μέρος του κοινού αδιάφορο.
A majestic melancholy
Αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει την μουσική των Madrugada και βρίσκεται στο επίκεντρο της είναι η μελαγχολία, όχι η θλίψη που επιφανειακά της μοιάζει αλλά είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Αυτή η μελαγχολία ενυπάρχει σε όλα τα τραγούδια τους, ακόμα και σε όσα εκφράζουν θετικά και ευχάριστα συναισθήματα, ως και στα πιο ερωτικά, κάτι που ίσχυε άλλωστε και για αυτά της προσωπικής διαδρομής του Sivert Høyem την δεκαετία που το συγκρότημα είχε διαλυθεί, από το 2008 μέχρι το ’18.
Οσο παράδοξο και αν φαίνεται αυτή η μελαγχολία κάποιων που γεννήθηκαν και έζησαν το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής τους στον παγωμένο και σκοτεινό για το μισό ρου έτους σκανδιναβικό βορρά ήρθε και ταίριαξε με την για διαφορετικούς λόγους και αιτίες μελαγχολία ενός αρκετά ως πολύ μεγάλου μέρους του ελληνικού tock κοινού του ηλικιακού φάσματος 30 – 60. Είναι η ίδια μελαγχολία που βρίσκει στη μουσική του Nick Cave, των REM για όσο υπήρχαν και των Βρετανών Tindersticks για να αναφέρω τρία μόνο πάρα πολύ αγαπημένα στη χώρα μας ονόματα, το πρώτο και το τελευταίο μάλιστα έχουν εμφανιστεί πολλές φορές εδώ και πάντα με μεγάλη επιτυχία.
Αυτό το τμήμα του rock κοινού λοιπόν που πήγε ίσως με ευχαρίστηση στους Pet Shop Boys οι οποίοι δεν είναι rock στον Iggy Pop πήγε γιατί το παρέσυρε/πίεσε η παρέα του και στους Slipknot δεν θα πήγαινε ούτε δεμένο, για να αναφέρω αντίστοιχα τρία άλλα ονόματα που εμφανίστηκαν στο εφετινό φεστιβάλ Release Athens επίσης με πολύ μεγάλη επιτυχία. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το κοινό το οποίο εκφράζει η οργή που με τον έναν τρόπο ή τον άλλο κυριαρχεί στην μουσική των δύο τελευταίων δεν θα πήγαινε στους Madrugada ακόμα και αν του έκαναν δώρο τα εισιτήρια, είναι πιθανό μάλιστα κάποιοι/ες να μη σκέφτονταν καν να τα προσφέρουν σε κάποιους/ες που θα τα ήθελαν, τόσο απεχθείς τους είναι η Madrugada και αυτό που εκπροσωπούν. Όπως ακριβώς η ελληνική κοινωνία έτσι και το υποσύνολο της που είναι το εγχώριο rock κοινό έχει πάρα πολλές διαφοροποιήσεις, αντιθέσεις, ακόμα και αντιπαλότητες.
What doesn’t kill you…
Χρειάστηκε σίγουρα πάρα πολύ θάρρος, ακόμα ίσως και γενναιότητα, όταν το ’18 ο Sivert Høyem, ο μπασίστας Frode Jacobsen που μαζί είχαν συνεχίσει το γκρουπ μέχρι το ’08 και ο ντράμερ Jon Lauvland Pettersen ο οποίος είχε αποχωρήσει το ’02 αλλά επέστρεψε τότε αποφάσισαν να ξανασχηματίσουν τους Madrudagada. Ο κυριότερος λόγος ήταν ότι έπρεπε να βρουν τρόπο να αναπληρώσουν την βασική μουσική αλλά κα ηχητική μονάδα του γκρουπ, τον κιθαρίστα Robert Burås που άλλωστε ο ουσιαστικά για ακόμα αδιευκρίνιστα αίτια θάνατος του το ’07 ήταν και ο λόγος για τον οποίο διαλύθηκαν. Η λύση που βρήκαν ήταν να τον αντικαταστήσουν όχι με έναν αλλά με δύο μουσικούς, τους κιθαρίστες μα και κιμπορντίστες Cato Thomassen και Christer Knutsen, αμφότερους από την ως τότε προσωπική μπάντα του Sivert Høyem.
Αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Η εμφάνιση των Madrugada το ’19 στο γήπεδο του Τάε Κβο Ντο, στο πλαίσιο της περιοδείας τους για τα είκοσι χρόνια από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους «Industrial Silence», ήταν εξαίρετη. Αν την συνέκρινες όμως με συναυλίες τους στο παρελθόν ήταν φανερό ότι στη σκηνή βρισκόταν ένα γκρουπ που έπαιζε με πάρα πολύ μεγάλη προσοχή, δεν μπορούσε αλλά κα δεν ήθελε ίσως να «απογειωθεί» καθώς τα δύο νέα μέλη του προσπαθούσαν ακόμα να ενταχθούν ουσιαστικά στο όραμα αλλά και τον ήχο που είχαν δημιουργήσει και καλλιεργήσει επί τόσα χρόνια, έστω και με την ενδιάμεση διάλυση, τα παλαιότερα.
Από τότε όμως πέρασαν τρία χρόνια, τα δύο βέβαια από αυτά πανδημίας και καραντίνας αλλά ίσως ακριβώς για αυτό τους έδωσαν την ευκαιρία να παίξουν, να προβάρουν και να γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, εντέλει να αναπτύξουν την μεταξύ τους χημεία, στο στούντιο αλλά και στη σκηνή.
Τα πρώτα αποτελέσματα φάνηκαν στο «Chimes At Midnight», το θαυμάσιο έκτο album τους που κυκλοφόρησαν (δέκα τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά το προηγούμενο) στις αρχές του ’22. Επιβεβαιώθηκαν και έλαμψαν ακόμα περισσότερο στη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο. Οι Madrugada είναι πια μια πενταμελής μπάντα σε υψηλότερο επίπεδο και καλύτερη φόρμα από οποτεδήποτε άλλοτε!
Οι δύο κιθαρίστες πλέον δεν έχουν απλά ενταχθεί πλήρως αλλά είναι επί της ουσίας μέλη του συγκροτήματος όπως και όσο οι υπόλοιποι τρεις. Εχουν υπερβεί κατά πολύ την αναπλήρωση του Robert Burås, ο μεταξύ τους συνδυασμός συνδυασμός αλλά και το άριστο πια δέσιμο τους με τους άλλους τρεις ανοίγει νέους μουσικούς και ηχητικούς δρόμους στο συγκρότημα με πολλές κα ανεξερεύνητες ακόμα δυνατότητες. Το ότι στα φωτογραφίες, τα βίντεο και γενικότερα στο promotion φαίνονται μόνον οι άλλοι τρεις οφείλεται σε ευνόητους λόγους marketing, η έμφαση στο γεγονός ότι το ιδρυτικό σχήμα διατηρείται και συνεχίζει. Προσωπικά δεν αποκλείω καθόλου από τον επόμενο ήδη δίσκο να φαίνονται παντού και σε όλα και τα πέντε πλέον μέλη των Madrugada.
Electric!
Ηδη από το πρώτο τραγούδι ήταν φανερό ότι στη σκηνή βρισκόταν ένα γκρουπ που έχει αλλάξει αλλά και εξελιχθεί κατά πολύ, ακόμα και σε σχέση με την προηγούμενη συναυλία του στην Αθήνα. Το «βρώμικο» και «μεταλλαγμένο blues» που ανέκαθεν βρισκόταν στον πυρήνα της μουσικής τους είναι πάντα εκεί αλλά πλέον έχουν προστεθεί νέα στοιχεία, «ανορθόδοξες» για τα δεδομένα τους αναπτύξεις αλλά και μια όχι ευκαταφρόνητη δόση noise (θορύβου). Η συνολική πιο «θορυβώδης» προσέγγιση διακρινόταν όχι μόνο στις κιθάρες αλλά και στο μπάσο του Frode Jacobsen, ακόμα και το πως λειτουργούσε μαζί με τα ντραμς του Jon Lauvland Pettersen ως rhythm section με το παίξιμο του τελευταίου να «βγαίνει μπροστά» περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά στο παρελθόν.
Οσο για τον Sivert Høyem ήδη από την σόλο συναυλία του στο Ηρώδειο είχε γίνει φανερό πόσο είχε ωριμάσει σε σχέση με το ξεκίνημα του. Η διαδικασία αυτή είναι διαρκής και συνεχίζεται και έτσι πια είναι απλά ένας από τους καλύτερους rock ερμηνευτές της γενεάς του σε διεθνές επίπεδο.
Το υλικό της συναυλίας προερχόταν κατά κύριο λόγο από τα δύο πρώτα albums των Madrugada μαζί με τα καλύτερα και γνωστότερα τραγούδια των τριών επομένων και με εμβόλιμα κάποια, όχι όλα, από αυτά του «Chimes At Midnight». Διαχρονικό highlight βέβαια το «Strange Colour Blue», το εμβληματικότερο τραγούδι του «Industrial Silence»» καθώς από έναν στίχο του προήλθε ο τίτλος.
Highlight επίσης ήταν η εμφάνιση της Ane Brun, έστω και για ένα μόνο τραγούδι. Αντίθετα με την Amanda Tenfjord σε αυτή την περίπτωση έχουμε μια ερμηνεύτρια και τραγουδοποιό που δεν είναι μόνον ομοεθνής τους αλλά και πολύ κοντινή στο ύφος των Madrugada. Δεν είναι καθόλου συμπτωματικό ότι μαζί με τον Sivert Høyem κυριολεκτικά απογείωσαν το «Lift Me», τη συνεργασία της με τους Madrugada του ‘05.
Το ίδιο ισχύει και για τα δύο τραγούδια που ήταν η αναγγελθείσα μόλις δύο ημέρες πριν την συναυλία μικρή έκπληξη της βραδιάς, η συμμετοχή του Ιrida Vocal Ensemble, ενός δεκαμελούς δηλαδή γυναικείου τμήματος της μικτής χορωδίας που έχει ιδρύσει η εξαίρετη ερμηνεύτρια Δήμητρς Καραμπεροπούλου υπό την διεύθυνση φυσικά της ιδίας. Αν μάλιστα στο πολύ σκοτεινό «Stabat Mater» του «Chimes At Midnight» αυτό ήταν αναμενόμενο να συμβεί ήταν εντυπωσιακό το πόσο ανέδειξε το χορωδιακό μέρος την εύθραυστη, σχεδόν αραχνοϋφαντη τρυφερότητα του «Honey Bee».
Subterranean Sunlight
Αν και όμως αυτή η συναυλία των Madrugada ήταν σε όλα τα επίπεδα πολύ καλύτερη από του ’19 στο Τάε Κβο Ντο προσωπικά δεν με «γέμισε» όσο εκείνη. Οι λόγοι είναι δύο, ο πρώτος είναι η προσκόλληση και αυτού του τμήματος, όπως και όλων των άλλων, του ελληνικού rock κοινού στα παλαιότερα και πιο γνωστά τραγούδια. Αυτό φυσικά το γνωρίζουν πολύ καλά οι Madrugada και για αυτό δεν έπαιξαν όσα τραγούδια από το «Chimes At Midnight» θα μπορούσαν και θα ήθελα
Ο δεύτερος είναι ότι όσο και αν ένας ανοιχτός και μάλιστα εμβληματικός όπως το Καλλιμάρμαρο χώρος, με τον ουρανό από πάνω κ,λπ. έχει μια δική του πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα η κλειστοφοβική μουσική των Madrugada, όπως έχουν πει και οι ίδιοι έμμεσα κατά καιρούς, είναι φτιαγμένη για κλειστούς.
Περιμένω λοιπόν να τους δω ξανά σε έναν τέτοιο όπου θα παρουσιάσουν, όπως πρέπει και του αξίζει, το «Chimes At Midnight» στην ολότητα του. Till then, Sivert and the rest of you guys thanks for another great gig. See you next time soon!
Η πλέον πολυαναμενόμενη συναυλία της χρονιάς πραγματοποιήθηκε το Σάββατο στο σχεδόν πλήρες Παναθηναϊκό (Καλλιμάρμαρο) Στάδιο με απόλυτη επιτυχία σε όλα τα επίπεδα. Οι Madrugada μας άφησαν για άλλη μια φορά τις πιο όμορφες αναμνήσεις αλλά και μας έδωσαν την ευκαιρία να εξάγουμε κάποια ενδιαφέροντα συμπεράσματα.
Το πρώτο από αυτά τα συμπεράσματα είναι η επιβεβαίωση ότι αυτό που λέμε «ελληνικό rock κοινό» δεν είναι καθόλου ομοιογενές. Για να φέρω ένα απλό παράδειγμα σίγουρα υπήρχαν άνθρωποι στο κοινό της συναυλίας που είχαν παρακολουθήσει για παράδειγμα και την εμφάνιση του Iggy Pop στο εφετινό Release Athens Festival αλλά ήταν λίγοι, μια μειονότητα. Για τη συντριπτική πλειονότητα του κοινού που ήταν στους Madrugada ούτε καν θα περνούσε ποτέ από το μυαλό τους να πάνε στη συναυλία του Iggy Pop και το ίδιο φυσικά ίσχυε αντίστοιχα για το κοινό της συναυλίας του δεύτερου. Τον κύριο λόγο για αυτό θα τον δούμε στη συνέχεια.
H Amanda Tenfjord (ή Γεωργιάδη, όπως την «βαφτίσαμε» για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στον διαγωνισμό της Eurovision) διαθέτει μια καλή φωνή, γράφει, έστω όχι μόνη της, τουλάχιστον ευπρεπή τραγούδια και μόνον η σκηνική παρουσία της είναι μια ιδέα αδέξια ακόμα. Πού είναι το πρόβλημα; Ότι αυτό που κάνει δεν έχει καμία σχέση με εκείνο το οποίο κάνουν οι Madrugada, για την ακρίβεια είναι δύο διαφορετικά σύμπαντα. Για να είμαστε βέβαια ειλικρινείς, αν και όχι φυσικά σε τόσο μεγάλο βαθμό, ούτε με την Eurovision είχε τόση σχέση. Το κοινό της Αmanda Tenfjord είναι το ίδιο με της Adele και προσωπικά της εύχομαι να κερδίσει το τμήμα του που της αναλογεί γιατί το αξίζει πραγματικά.
Από την άλλη όμως είναι σίγουρο ότι αν δεν είχε σχέση – άλλου τύπου βέβαια από αυτή των Madrugada – τόσο με την Ελλάδα όσο και με τη Νορβηγία δεν θα βρισκόταν στη σκηνή του Καλλιμάρμαρου. Το προσπάθησε σκληρά και συνειδητά, έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε ανοίγοντας τη συναυλία αλλά, χωρίς βέβαια να ενοχλήσει, άφησε το μεγαλύτερο μέρος του κοινού αδιάφορο.
A majestic melancholy
Αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει την μουσική των Madrugada και βρίσκεται στο επίκεντρο της είναι η μελαγχολία, όχι η θλίψη που επιφανειακά της μοιάζει αλλά είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Αυτή η μελαγχολία ενυπάρχει σε όλα τα τραγούδια τους, ακόμα και σε όσα εκφράζουν θετικά και ευχάριστα συναισθήματα, ως και στα πιο ερωτικά, κάτι που ίσχυε άλλωστε και για αυτά της προσωπικής διαδρομής του Sivert Høyem την δεκαετία που το συγκρότημα είχε διαλυθεί, από το 2008 μέχρι το ’18.
Οσο παράδοξο και αν φαίνεται αυτή η μελαγχολία κάποιων που γεννήθηκαν και έζησαν το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής τους στον παγωμένο και σκοτεινό για το μισό ρου έτους σκανδιναβικό βορρά ήρθε και ταίριαξε με την για διαφορετικούς λόγους και αιτίες μελαγχολία ενός αρκετά ως πολύ μεγάλου μέρους του ελληνικού tock κοινού του ηλικιακού φάσματος 30 – 60. Είναι η ίδια μελαγχολία που βρίσκει στη μουσική του Nick Cave, των REM για όσο υπήρχαν και των Βρετανών Tindersticks για να αναφέρω τρία μόνο πάρα πολύ αγαπημένα στη χώρα μας ονόματα, το πρώτο και το τελευταίο μάλιστα έχουν εμφανιστεί πολλές φορές εδώ και πάντα με μεγάλη επιτυχία.
Αυτό το τμήμα του rock κοινού λοιπόν που πήγε ίσως με ευχαρίστηση στους Pet Shop Boys οι οποίοι δεν είναι rock στον Iggy Pop πήγε γιατί το παρέσυρε/πίεσε η παρέα του και στους Slipknot δεν θα πήγαινε ούτε δεμένο, για να αναφέρω αντίστοιχα τρία άλλα ονόματα που εμφανίστηκαν στο εφετινό φεστιβάλ Release Athens επίσης με πολύ μεγάλη επιτυχία. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το κοινό το οποίο εκφράζει η οργή που με τον έναν τρόπο ή τον άλλο κυριαρχεί στην μουσική των δύο τελευταίων δεν θα πήγαινε στους Madrugada ακόμα και αν του έκαναν δώρο τα εισιτήρια, είναι πιθανό μάλιστα κάποιοι/ες να μη σκέφτονταν καν να τα προσφέρουν σε κάποιους/ες που θα τα ήθελαν, τόσο απεχθείς τους είναι η Madrugada και αυτό που εκπροσωπούν. Όπως ακριβώς η ελληνική κοινωνία έτσι και το υποσύνολο της που είναι το εγχώριο rock κοινό έχει πάρα πολλές διαφοροποιήσεις, αντιθέσεις, ακόμα και αντιπαλότητες.
What doesn’t kill you…
Χρειάστηκε σίγουρα πάρα πολύ θάρρος, ακόμα ίσως και γενναιότητα, όταν το ’18 ο Sivert Høyem, ο μπασίστας Frode Jacobsen που μαζί είχαν συνεχίσει το γκρουπ μέχρι το ’08 και ο ντράμερ Jon Lauvland Pettersen ο οποίος είχε αποχωρήσει το ’02 αλλά επέστρεψε τότε αποφάσισαν να ξανασχηματίσουν τους Madrudagada. Ο κυριότερος λόγος ήταν ότι έπρεπε να βρουν τρόπο να αναπληρώσουν την βασική μουσική αλλά κα ηχητική μονάδα του γκρουπ, τον κιθαρίστα Robert Burås που άλλωστε ο ουσιαστικά για ακόμα αδιευκρίνιστα αίτια θάνατος του το ’07 ήταν και ο λόγος για τον οποίο διαλύθηκαν. Η λύση που βρήκαν ήταν να τον αντικαταστήσουν όχι με έναν αλλά με δύο μουσικούς, τους κιθαρίστες μα και κιμπορντίστες Cato Thomassen και Christer Knutsen, αμφότερους από την ως τότε προσωπική μπάντα του Sivert Høyem.
Αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Η εμφάνιση των Madrugada το ’19 στο γήπεδο του Τάε Κβο Ντο, στο πλαίσιο της περιοδείας τους για τα είκοσι χρόνια από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους «Industrial Silence», ήταν εξαίρετη. Αν την συνέκρινες όμως με συναυλίες τους στο παρελθόν ήταν φανερό ότι στη σκηνή βρισκόταν ένα γκρουπ που έπαιζε με πάρα πολύ μεγάλη προσοχή, δεν μπορούσε αλλά κα δεν ήθελε ίσως να «απογειωθεί» καθώς τα δύο νέα μέλη του προσπαθούσαν ακόμα να ενταχθούν ουσιαστικά στο όραμα αλλά και τον ήχο που είχαν δημιουργήσει και καλλιεργήσει επί τόσα χρόνια, έστω και με την ενδιάμεση διάλυση, τα παλαιότερα.
Από τότε όμως πέρασαν τρία χρόνια, τα δύο βέβαια από αυτά πανδημίας και καραντίνας αλλά ίσως ακριβώς για αυτό τους έδωσαν την ευκαιρία να παίξουν, να προβάρουν και να γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, εντέλει να αναπτύξουν την μεταξύ τους χημεία, στο στούντιο αλλά και στη σκηνή.
Τα πρώτα αποτελέσματα φάνηκαν στο «Chimes At Midnight», το θαυμάσιο έκτο album τους που κυκλοφόρησαν (δέκα τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά το προηγούμενο) στις αρχές του ’22. Επιβεβαιώθηκαν και έλαμψαν ακόμα περισσότερο στη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο. Οι Madrugada είναι πια μια πενταμελής μπάντα σε υψηλότερο επίπεδο και καλύτερη φόρμα από οποτεδήποτε άλλοτε!
Οι δύο κιθαρίστες πλέον δεν έχουν απλά ενταχθεί πλήρως αλλά είναι επί της ουσίας μέλη του συγκροτήματος όπως και όσο οι υπόλοιποι τρεις. Εχουν υπερβεί κατά πολύ την αναπλήρωση του Robert Burås, ο μεταξύ τους συνδυασμός συνδυασμός αλλά και το άριστο πια δέσιμο τους με τους άλλους τρεις ανοίγει νέους μουσικούς και ηχητικούς δρόμους στο συγκρότημα με πολλές κα ανεξερεύνητες ακόμα δυνατότητες. Το ότι στα φωτογραφίες, τα βίντεο και γενικότερα στο promotion φαίνονται μόνον οι άλλοι τρεις οφείλεται σε ευνόητους λόγους marketing, η έμφαση στο γεγονός ότι το ιδρυτικό σχήμα διατηρείται και συνεχίζει. Προσωπικά δεν αποκλείω καθόλου από τον επόμενο ήδη δίσκο να φαίνονται παντού και σε όλα και τα πέντε πλέον μέλη των Madrugada.
Electric!
Ηδη από το πρώτο τραγούδι ήταν φανερό ότι στη σκηνή βρισκόταν ένα γκρουπ που έχει αλλάξει αλλά και εξελιχθεί κατά πολύ, ακόμα και σε σχέση με την προηγούμενη συναυλία του στην Αθήνα. Το «βρώμικο» και «μεταλλαγμένο blues» που ανέκαθεν βρισκόταν στον πυρήνα της μουσικής τους είναι πάντα εκεί αλλά πλέον έχουν προστεθεί νέα στοιχεία, «ανορθόδοξες» για τα δεδομένα τους αναπτύξεις αλλά και μια όχι ευκαταφρόνητη δόση noise (θορύβου). Η συνολική πιο «θορυβώδης» προσέγγιση διακρινόταν όχι μόνο στις κιθάρες αλλά και στο μπάσο του Frode Jacobsen, ακόμα και το πως λειτουργούσε μαζί με τα ντραμς του Jon Lauvland Pettersen ως rhythm section με το παίξιμο του τελευταίου να «βγαίνει μπροστά» περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά στο παρελθόν.
Οσο για τον Sivert Høyem ήδη από την σόλο συναυλία του στο Ηρώδειο είχε γίνει φανερό πόσο είχε ωριμάσει σε σχέση με το ξεκίνημα του. Η διαδικασία αυτή είναι διαρκής και συνεχίζεται και έτσι πια είναι απλά ένας από τους καλύτερους rock ερμηνευτές της γενεάς του σε διεθνές επίπεδο.
Το υλικό της συναυλίας προερχόταν κατά κύριο λόγο από τα δύο πρώτα albums των Madrugada μαζί με τα καλύτερα και γνωστότερα τραγούδια των τριών επομένων και με εμβόλιμα κάποια, όχι όλα, από αυτά του «Chimes At Midnight». Διαχρονικό highlight βέβαια το «Strange Colour Blue», το εμβληματικότερο τραγούδι του «Industrial Silence»» καθώς από έναν στίχο του προήλθε ο τίτλος.
Highlight επίσης ήταν η εμφάνιση της Ane Brun, έστω και για ένα μόνο τραγούδι. Αντίθετα με την Amanda Tenfjord σε αυτή την περίπτωση έχουμε μια ερμηνεύτρια και τραγουδοποιό που δεν είναι μόνον ομοεθνής τους αλλά και πολύ κοντινή στο ύφος των Madrugada. Δεν είναι καθόλου συμπτωματικό ότι μαζί με τον Sivert Høyem κυριολεκτικά απογείωσαν το «Lift Me», τη συνεργασία της με τους Madrugada του ‘05.
Το ίδιο ισχύει και για τα δύο τραγούδια που ήταν η αναγγελθείσα μόλις δύο ημέρες πριν την συναυλία μικρή έκπληξη της βραδιάς, η συμμετοχή του Ιrida Vocal Ensemble, ενός δεκαμελούς δηλαδή γυναικείου τμήματος της μικτής χορωδίας που έχει ιδρύσει η εξαίρετη ερμηνεύτρια Δήμητρς Καραμπεροπούλου υπό την διεύθυνση φυσικά της ιδίας. Αν μάλιστα στο πολύ σκοτεινό «Stabat Mater» του «Chimes At Midnight» αυτό ήταν αναμενόμενο να συμβεί ήταν εντυπωσιακό το πόσο ανέδειξε το χορωδιακό μέρος την εύθραυστη, σχεδόν αραχνοϋφαντη τρυφερότητα του «Honey Bee».
Subterranean Sunlight
Αν και όμως αυτή η συναυλία των Madrugada ήταν σε όλα τα επίπεδα πολύ καλύτερη από του ’19 στο Τάε Κβο Ντο προσωπικά δεν με «γέμισε» όσο εκείνη. Οι λόγοι είναι δύο, ο πρώτος είναι η προσκόλληση και αυτού του τμήματος, όπως και όλων των άλλων, του ελληνικού rock κοινού στα παλαιότερα και πιο γνωστά τραγούδια. Αυτό φυσικά το γνωρίζουν πολύ καλά οι Madrugada και για αυτό δεν έπαιξαν όσα τραγούδια από το «Chimes At Midnight» θα μπορούσαν και θα ήθελα
Ο δεύτερος είναι ότι όσο και αν ένας ανοιχτός και μάλιστα εμβληματικός όπως το Καλλιμάρμαρο χώρος, με τον ουρανό από πάνω κ,λπ. έχει μια δική του πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα η κλειστοφοβική μουσική των Madrugada, όπως έχουν πει και οι ίδιοι έμμεσα κατά καιρούς, είναι φτιαγμένη για κλειστούς.
Περιμένω λοιπόν να τους δω ξανά σε έναν τέτοιο όπου θα παρουσιάσουν, όπως πρέπει και του αξίζει, το «Chimes At Midnight» στην ολότητα του. Till then, Sivert and the rest of you guys thanks for another great gig. See you next time soon!
