Ο Σαμ Λέι, ο δυνατός και δεξιοτέχνης ντράμερ, ιδρυτικό μέλος του Paul Butterfield Blues Band, έπαιξε με πολλούς θρυλικούς μπλουζίστες και με τον Bob Dylan στην περιβόητη ηλεκτρική συναυλία του στο Newport Folk Festival το 1965, πέθανε σε νοσηλευτική μονάδα στο Σικάγο. Ήταν 86 ετών. Στο πλευρό του ήταν η κόρη του Ντέμπι Λέι που επιβεβαίωσε το θάνατό του το Σάββατο 5 Φεβρουαρίου.
Ήταν μέλος του Rock & Roll Hall of Fame από το 2015, ως μέλος του Paul Butterfield Blues Band, και μέλος του Blues Hall of Fame τρία χρόνια αργότερα.
Το πληθωρικό και ιδιότυπο παίξιμο των τύμπανο του Mr. Lay περιγράφεται «σαν τρεις διαφορετικοί ντράμερ που παίζουν τον ίδιο ρυθμό, αλλά δεν χτυπούν ταυτόχρονα», στο «Sam Lay in Bluesland», ντοκιμαντέρ του 2015 σε σκηνοθεσία του John Anderson που πήρε τον τίτλο του από ένα προσωπικό άλμπουμ του που κυκλοφόρησε το 1968.
Bob Dylan – Sam Lay
Ο μακροχρόνιος συνεργάτης του, ο αρμονικίστας Corky Siegel, δήλωσε : «Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι έπαιζε δυνατά. Η αλήθεια είναι ότι το παίξιμό του είχε τέτοιο εύρος που ακουγόταν σαν μια ατμομηχανή που έρχεται προς το μέρος σου. Στην περίπτωση του Σαμ, ήταν σαν πέντε ατμομηχανές…!».
Ο Λέι πήγε στο Σικάγο στις αρχές του 1960, όπου έπαιξε σε μπάντες με επικεφαλής τον αρμονικίστα και τραγουδιστή Little Walter και τον τραγουδιστή Howlin' Wolf, με τους οποίους ηχογράφησε κορυφαία Blues κομμάτια, όπως τα "Killing Floor", "The Red Rooster". και “I Aint’ Superstitious”.
Κάποτε, αφού του επιβλήθηκε πρόστιμο από τον Howlin' Wolf λόγω ενδυμασίας (αθλητικό παντελόνι με μαύρη λωρίδα), ο Lay υποστήριξε ότι κανείς δεν μπορεί να δει το παντελόνι του πίσω από το τύμπανά του. Όταν η διαμάχη τους διήρκησε, ο Λέι τράβηξε ένα όπλο Smith & Wesson και το έστρεψε στο πρόσωπο του Howlin' Wolf.
Στο μέσον με τους Paul Butterfield Blues Band
Ο Lay άφησε τον Howlin' Wolf για να προσχωρήσει στους Paul Butterfield Blues Band το 1963, με αμοιβή 20 δολάρια την συναυλία, σχεδόν τα τριπλάσια από αυτά που έπαιρνε έως τότε. Με επικεφαλής τον Paul Butterfield – φυσιογνωμία στο Chicago Blues - στην φυσαρμόνικα και τα φωνητικά, το συγκρότημα - το οποίο περιλάμβανε επιπλέον τους κιθαρίστες Elvin Bishop και Mike Bloomfield, τον μπασίστα Jerome Arnold και τον κημπορντίστα Mark Naftalin – όλοι ένας κι ένας – είχε μέλη λευκούς και μαύρους, κάτι σπάνιο για την εποχή. Έπαιζαν τα Blues μπροστά σε λευκό ακροατήριο σε μια εποχή που οι μαύροι μάχονταν για τα πολιτικά δικαιώματα τους.
Paul Butterfield Blues Band
Οι Paul Butterfield Blues Band εμφανίστηκαν στο Newport Folk Festival στις 25 Ιουλίου 1965. Μερικές ώρες μετά το σετ τους, οι Λέι, Άρνολντ και Μπλούμφιλντ συμμετείχαν στο εφεδρικό συγκρότημα του Μπομπ Ντύλαν όταν ξάφνιασε τους θεατές ερμηνεύοντας ένα ηλεκτρικό σετ , το οποίο ξεκίνησε με το κομμάτι "Maggie's Farm".
Ο Sam Lay με τον Bob Dylan στο Newport Folk Festival
Αμέσως μετά, ο Ντύλαν ζήτησε από τον Λέι να παίξει στο δίσκο του "Highway 61 Revisited". Ο Λέι ερμήνευσε ένα παιχνίδι με σφυρίχτρα στην εισαγωγή του. Ο οργανίστας Αλ Κούπερ έχει δηλώσει ότι ο Λέι ήταν αυτός που εισήγαγε τη σφυρίχτρα στο στούντιο.
«Ακουγόταν σαν σειρήνα», είχε πει ο κ. Λάι τους Chicago Sun-Times το 2004. «Ο Μπομπ είπε: «Κάνε το ξανά». Έτσι το έκανα ξανά».
Αργότερα, το 1965, κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος του Butterfield με τίτλο "The Paul Butterfield Blues Band", όπου στο "I Got My Mojo Working", έκανε τα πρώτα φωνητικά.
I Got My Mojo Working
Μια ασθένεια οδήγησε τον Λέι να φύγει από το συγκρότημα στα τέλη του 1965.
Ο Samuel Julian Lay, γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου 1935 στο Μπέρμιγχαμ. Ο πατέρας του, ο Φόστερ, ένας αχθοφόρος που έπαιζε μπάντζο σε συγκρότημα, πέθανε όταν ο Σαμ ήταν 17 μηνών. Η μαμά του, Elsie (Favors) Lay, καθάριζε αυτοκίνητα - πούλμαν.
Μεγαλώνοντας, άκουγε παραδοσιακή μουσική και ως νέος παρακολούθησε μαθήματα ντραμς από το W.C. Handy Jr., τον γιο του συνθέτη. Εγκατέλειψε το γυμνάσιο στο οποίο ονειρευόταν να τρέξει γρηγορότερα από τον Ολυμπιονίκη Τζέσι Όουενς. Το 1954 μετακόμισε στο Κλίβελαντ, όπου εργάστηκε σε ένα μεταλλουργείο και άρχισε την μουσική του πορεία.
Μια μέρα, σταμάτησε έξω από ένα οινοποιείο όταν άκουσε τον ήχο μιας φυσαρμόνικας του Little Walter, ο οποίος του ζήτησε να καθίσει κι εκεί ανακάλυψε ότι ο Λέι έπαιζε ντραμς. Στα τέλη της δεκαετίας του '50, ο Λέι έγινε μέλος των Thunderbirds, ένα γκρουπ Blues και R&B.
Όταν ο Little Walter πυροβολήθηκε, ο Lay τον φρόντισε και όταν έγινε καλά εντάχθηκε στο συγκρότημα του. Αλλά δεν έμεινε πολύ καθώς γρήγορα προσλήφθηκε από τον Howlin’ Wolf.
Ο Λέι είχε στυλ και φορούσε κάπες και καπέλα, ενώ κρατούσε ένα μπαστούνι στους περιπάτους του. Για ένα διάστημα έφτιαχνε τα μαλλιά του σαν τον Little Richard. Είχε ψηφιακή κάμερα οκτώ χιλιοστών που έπαιρνε μαζί του στο γκολφ στη δεκαετία του ’60. Η κάμερα αυτή δεν είχε ήχο, ωστόσο τράβηξε πλάνα με τους Little Walter, Howlin’ Wolf, Muddy Waters, Albert King, Buddy Guy και άλλων στην σκηνή.
«Μόλις ο Howlin’ Wolf κατάλαβε ότι μια κάμερα τον παρακολουθούσε, εκνευρίστηκε τόσο πολύ που νόμιζες ότι ήταν δαιμονισμένος με κάποιο τρόπο», δήλωσε ο Λέι στο ντοκιμαντέρ του Άντερσον.
Τα πλάνα που τράβηξε χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία του Άντερσον και στην τηλεοπτική σειρά του Μάρτιν Σκορσέζε το 2003, «The Blues».
Το 1969, ο Lay ήταν μέλος του all-star συγκροτήματος, που περιλάμβανε επίσης τους Muddy Waters και Paul Butterfield και ηχογράφησαν το άλμπουμ "Fathers and Sons", το οποίο στο Νο. 70 στο Billboard chart.
Στη συνέχεια συμμετείχε στα γκρουπ Siegel-Schwall Band, Chamber Blues και Chicago Blues Reunion, παράλληλα με την προσωπική του μπλουζ μπάντα που ήταν η βασική ενασχόληση του.
Εκτός από την κόρη του, είχε 4 εγγόνια και τρία δισέγγονα. Η σύζυγός του, Elizabeth (Buirts) Lay, πέθανε το 2017. Ο γιος του Bobby πέθανε το 2019 και ο άλλος γιος του Michael πέθανε πρόσφατα.
«Το μυστικό είναι να προσέχεις τι παίζουν οι άλλοι και να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και το μυαλό σου», δήλωσε ο Λέι στο ντοκιμαντέρ του κ. Άντερσον.
Ήταν μέλος του Rock & Roll Hall of Fame από το 2015, ως μέλος του Paul Butterfield Blues Band, και μέλος του Blues Hall of Fame τρία χρόνια αργότερα.
Το πληθωρικό και ιδιότυπο παίξιμο των τύμπανο του Mr. Lay περιγράφεται «σαν τρεις διαφορετικοί ντράμερ που παίζουν τον ίδιο ρυθμό, αλλά δεν χτυπούν ταυτόχρονα», στο «Sam Lay in Bluesland», ντοκιμαντέρ του 2015 σε σκηνοθεσία του John Anderson που πήρε τον τίτλο του από ένα προσωπικό άλμπουμ του που κυκλοφόρησε το 1968.
Bob Dylan – Sam LayΟ μακροχρόνιος συνεργάτης του, ο αρμονικίστας Corky Siegel, δήλωσε : «Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι έπαιζε δυνατά. Η αλήθεια είναι ότι το παίξιμό του είχε τέτοιο εύρος που ακουγόταν σαν μια ατμομηχανή που έρχεται προς το μέρος σου. Στην περίπτωση του Σαμ, ήταν σαν πέντε ατμομηχανές…!».
Ο Λέι πήγε στο Σικάγο στις αρχές του 1960, όπου έπαιξε σε μπάντες με επικεφαλής τον αρμονικίστα και τραγουδιστή Little Walter και τον τραγουδιστή Howlin' Wolf, με τους οποίους ηχογράφησε κορυφαία Blues κομμάτια, όπως τα "Killing Floor", "The Red Rooster". και “I Aint’ Superstitious”.
Κάποτε, αφού του επιβλήθηκε πρόστιμο από τον Howlin' Wolf λόγω ενδυμασίας (αθλητικό παντελόνι με μαύρη λωρίδα), ο Lay υποστήριξε ότι κανείς δεν μπορεί να δει το παντελόνι του πίσω από το τύμπανά του. Όταν η διαμάχη τους διήρκησε, ο Λέι τράβηξε ένα όπλο Smith & Wesson και το έστρεψε στο πρόσωπο του Howlin' Wolf.
Στο μέσον με τους Paul Butterfield Blues BandΟ Lay άφησε τον Howlin' Wolf για να προσχωρήσει στους Paul Butterfield Blues Band το 1963, με αμοιβή 20 δολάρια την συναυλία, σχεδόν τα τριπλάσια από αυτά που έπαιρνε έως τότε. Με επικεφαλής τον Paul Butterfield – φυσιογνωμία στο Chicago Blues - στην φυσαρμόνικα και τα φωνητικά, το συγκρότημα - το οποίο περιλάμβανε επιπλέον τους κιθαρίστες Elvin Bishop και Mike Bloomfield, τον μπασίστα Jerome Arnold και τον κημπορντίστα Mark Naftalin – όλοι ένας κι ένας – είχε μέλη λευκούς και μαύρους, κάτι σπάνιο για την εποχή. Έπαιζαν τα Blues μπροστά σε λευκό ακροατήριο σε μια εποχή που οι μαύροι μάχονταν για τα πολιτικά δικαιώματα τους.
Paul Butterfield Blues Band Οι Paul Butterfield Blues Band εμφανίστηκαν στο Newport Folk Festival στις 25 Ιουλίου 1965. Μερικές ώρες μετά το σετ τους, οι Λέι, Άρνολντ και Μπλούμφιλντ συμμετείχαν στο εφεδρικό συγκρότημα του Μπομπ Ντύλαν όταν ξάφνιασε τους θεατές ερμηνεύοντας ένα ηλεκτρικό σετ , το οποίο ξεκίνησε με το κομμάτι "Maggie's Farm".
Ο Sam Lay με τον Bob Dylan στο Newport Folk FestivalΑμέσως μετά, ο Ντύλαν ζήτησε από τον Λέι να παίξει στο δίσκο του "Highway 61 Revisited". Ο Λέι ερμήνευσε ένα παιχνίδι με σφυρίχτρα στην εισαγωγή του. Ο οργανίστας Αλ Κούπερ έχει δηλώσει ότι ο Λέι ήταν αυτός που εισήγαγε τη σφυρίχτρα στο στούντιο.
«Ακουγόταν σαν σειρήνα», είχε πει ο κ. Λάι τους Chicago Sun-Times το 2004. «Ο Μπομπ είπε: «Κάνε το ξανά». Έτσι το έκανα ξανά».
Αργότερα, το 1965, κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος του Butterfield με τίτλο "The Paul Butterfield Blues Band", όπου στο "I Got My Mojo Working", έκανε τα πρώτα φωνητικά.
I Got My Mojo Working
Μια ασθένεια οδήγησε τον Λέι να φύγει από το συγκρότημα στα τέλη του 1965.
Ο Samuel Julian Lay, γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου 1935 στο Μπέρμιγχαμ. Ο πατέρας του, ο Φόστερ, ένας αχθοφόρος που έπαιζε μπάντζο σε συγκρότημα, πέθανε όταν ο Σαμ ήταν 17 μηνών. Η μαμά του, Elsie (Favors) Lay, καθάριζε αυτοκίνητα - πούλμαν.
Μεγαλώνοντας, άκουγε παραδοσιακή μουσική και ως νέος παρακολούθησε μαθήματα ντραμς από το W.C. Handy Jr., τον γιο του συνθέτη. Εγκατέλειψε το γυμνάσιο στο οποίο ονειρευόταν να τρέξει γρηγορότερα από τον Ολυμπιονίκη Τζέσι Όουενς. Το 1954 μετακόμισε στο Κλίβελαντ, όπου εργάστηκε σε ένα μεταλλουργείο και άρχισε την μουσική του πορεία.
Μια μέρα, σταμάτησε έξω από ένα οινοποιείο όταν άκουσε τον ήχο μιας φυσαρμόνικας του Little Walter, ο οποίος του ζήτησε να καθίσει κι εκεί ανακάλυψε ότι ο Λέι έπαιζε ντραμς. Στα τέλη της δεκαετίας του '50, ο Λέι έγινε μέλος των Thunderbirds, ένα γκρουπ Blues και R&B.
Όταν ο Little Walter πυροβολήθηκε, ο Lay τον φρόντισε και όταν έγινε καλά εντάχθηκε στο συγκρότημα του. Αλλά δεν έμεινε πολύ καθώς γρήγορα προσλήφθηκε από τον Howlin’ Wolf.
Ο Λέι είχε στυλ και φορούσε κάπες και καπέλα, ενώ κρατούσε ένα μπαστούνι στους περιπάτους του. Για ένα διάστημα έφτιαχνε τα μαλλιά του σαν τον Little Richard. Είχε ψηφιακή κάμερα οκτώ χιλιοστών που έπαιρνε μαζί του στο γκολφ στη δεκαετία του ’60. Η κάμερα αυτή δεν είχε ήχο, ωστόσο τράβηξε πλάνα με τους Little Walter, Howlin’ Wolf, Muddy Waters, Albert King, Buddy Guy και άλλων στην σκηνή.
«Μόλις ο Howlin’ Wolf κατάλαβε ότι μια κάμερα τον παρακολουθούσε, εκνευρίστηκε τόσο πολύ που νόμιζες ότι ήταν δαιμονισμένος με κάποιο τρόπο», δήλωσε ο Λέι στο ντοκιμαντέρ του Άντερσον.
Τα πλάνα που τράβηξε χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία του Άντερσον και στην τηλεοπτική σειρά του Μάρτιν Σκορσέζε το 2003, «The Blues».
Το 1969, ο Lay ήταν μέλος του all-star συγκροτήματος, που περιλάμβανε επίσης τους Muddy Waters και Paul Butterfield και ηχογράφησαν το άλμπουμ "Fathers and Sons", το οποίο στο Νο. 70 στο Billboard chart.
Στη συνέχεια συμμετείχε στα γκρουπ Siegel-Schwall Band, Chamber Blues και Chicago Blues Reunion, παράλληλα με την προσωπική του μπλουζ μπάντα που ήταν η βασική ενασχόληση του.
Εκτός από την κόρη του, είχε 4 εγγόνια και τρία δισέγγονα. Η σύζυγός του, Elizabeth (Buirts) Lay, πέθανε το 2017. Ο γιος του Bobby πέθανε το 2019 και ο άλλος γιος του Michael πέθανε πρόσφατα.
«Το μυστικό είναι να προσέχεις τι παίζουν οι άλλοι και να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και το μυαλό σου», δήλωσε ο Λέι στο ντοκιμαντέρ του κ. Άντερσον.
