Ο Νότης Μαυρουδής πέρα από τα δεξιοτεχνικά «κιθαριστικά» του, είναι και ένας ξεχωριστός συνθέτης με δικό του χαρακτήρα.
Απ’ την εποχή του Νέου Κύματος μέχρι και τις μέρες χαράζει τη δική του στράτα, με συνέπεια και… «συνείδηση» της τέχνης του.
Ακόμα και όταν οι εργασίες του δεν αγκαλιάζονται απ’ τις «γυαλιστερές» στιγμές της «ενημέρωσης» εκείνος δεν κάμπτεται και δεν απογοητεύεται, ή ακόμη και αν συμβαίνει το τελευταίο, βρίσκει δύναμη να συνεχίσει απτόητα τη «σταθερή», όσον αφορά το μεδούλι της, ρότα του.
Το συνθετικό έργο του, αναφέρομαι στα τραγούδια, είναι αξιοπρόσεκτο σε όλα τα «επίπεδά» του.
Βέβαια μιλάμε για ένα πολυσχιδή στην έκφρασή του μελωδό και σολίστα, όπου στην τραγουδοποιία καταλήγει όταν έχει και θέλει, κάτι να μας πει.
Στην τελευταία του, πολυσυλλεκτική όπως συχνά πράττει από πλευράς ερμηνευτών κατάθεσή του, δίνει χώρο σε νέους στιχουργούς απ’ τη σχολή του μάστορα Κώστα Φασουλά, να «φανούν» και ταυτόχρονα εμπνέεται απ’ την ματιά τους.
Δεν έχω προλάβει ν’ ακούσω όλο το έργο, με τον τίτλο «Ξαφνικοί Επισκέπτες», όμως τα πρώτα δείγματα γραφής είναι ενδεικτικά, πως και αυτός «κύκλος» τραγουδιών, διατηρεί τις συνιστώσες με τις οποίες ο Μαυρουδής πορεύεται όλα αυτά τα χρόνια, οπότε αναλογίζομαι πως ανάλογη θα είναι και η συντεταγμένη και κατά συνέπεια και το «εμβαδόν» του.
Αν μάλιστα τα τραγούδια, ευτυχήσουν να βρουν διέξοδο στις ζόρικες ραδιοφωνικές «συμπληγάδες» των καιρών μας, τότε ίσως αποκτήσουν και εκτόπισμα στο ευρύ κοινό.
Γιατί μες την ταπεινότητά τους, έχουν και αετίσιο πέταγμα.
Μετά το «Λίγο Μπλε» (στίχοι Νάνσυ Φωτοπούλου, ερμηνεία Μόρφω Τσαϊρέλη) έρχεται το «Μοναχικό Ταξίδι» σε στίχους της Δήμητρας Κουντουριώτη με τον Δώρο Δημοσθένους.
Απ’ την εποχή του Νέου Κύματος μέχρι και τις μέρες χαράζει τη δική του στράτα, με συνέπεια και… «συνείδηση» της τέχνης του.
Ακόμα και όταν οι εργασίες του δεν αγκαλιάζονται απ’ τις «γυαλιστερές» στιγμές της «ενημέρωσης» εκείνος δεν κάμπτεται και δεν απογοητεύεται, ή ακόμη και αν συμβαίνει το τελευταίο, βρίσκει δύναμη να συνεχίσει απτόητα τη «σταθερή», όσον αφορά το μεδούλι της, ρότα του.
Το συνθετικό έργο του, αναφέρομαι στα τραγούδια, είναι αξιοπρόσεκτο σε όλα τα «επίπεδά» του.
Βέβαια μιλάμε για ένα πολυσχιδή στην έκφρασή του μελωδό και σολίστα, όπου στην τραγουδοποιία καταλήγει όταν έχει και θέλει, κάτι να μας πει.
Στην τελευταία του, πολυσυλλεκτική όπως συχνά πράττει από πλευράς ερμηνευτών κατάθεσή του, δίνει χώρο σε νέους στιχουργούς απ’ τη σχολή του μάστορα Κώστα Φασουλά, να «φανούν» και ταυτόχρονα εμπνέεται απ’ την ματιά τους.
Δεν έχω προλάβει ν’ ακούσω όλο το έργο, με τον τίτλο «Ξαφνικοί Επισκέπτες», όμως τα πρώτα δείγματα γραφής είναι ενδεικτικά, πως και αυτός «κύκλος» τραγουδιών, διατηρεί τις συνιστώσες με τις οποίες ο Μαυρουδής πορεύεται όλα αυτά τα χρόνια, οπότε αναλογίζομαι πως ανάλογη θα είναι και η συντεταγμένη και κατά συνέπεια και το «εμβαδόν» του.
Αν μάλιστα τα τραγούδια, ευτυχήσουν να βρουν διέξοδο στις ζόρικες ραδιοφωνικές «συμπληγάδες» των καιρών μας, τότε ίσως αποκτήσουν και εκτόπισμα στο ευρύ κοινό.
Γιατί μες την ταπεινότητά τους, έχουν και αετίσιο πέταγμα.
Μετά το «Λίγο Μπλε» (στίχοι Νάνσυ Φωτοπούλου, ερμηνεία Μόρφω Τσαϊρέλη) έρχεται το «Μοναχικό Ταξίδι» σε στίχους της Δήμητρας Κουντουριώτη με τον Δώρο Δημοσθένους.
