Εκεί στα μισά της δεκαετίας του '80 κυκλοφόρησε ένας απολαυστικός διπλός δίσκος με τίτλο «Πολιτικώς αντίθετοι μα η αγάπη… αγάπη!»
Η «Αθηναϊκή Κομπανία» είχε ήδη βγει δυναμικά στο προσκήνιο, ολοκληρώνοντας την τριλογία της με το «Θείο Τάκη» (Αγαπητέ μου, Θυμήσου, Χόρεψε το) ψάχνοντας το βηματισμό της μέσα απ’ το «Μινόρε της αυγής» για την «Επόμενη στάση».
Με λίγα λόγια ήταν στα πάνω της!
Έτσι το «τόλμημα» με το διπλό αυτό δίσκο, πάντα σε παραγωγή του Ηλία Μπενέτου, ήταν μια φιλόδοξη αλλά δικαιολογημένη, την ίδια ώρα, κίνηση.
Μάλιστα το εγχείρημα περιελάμβανε μια πλευρά με τα δικά τους –ως συνήθως σε στίχους και μουσική του μπουζουξή Δημήτρη Χατζηδιάκου- μια άλλη πλευρά με συνθέσεις του Γιώργου Κόρου –με ορισμένα λαϊκοδημοτικά της «φωτιάς», μια ακόμη με συνθέσεις του Χρήστου Νικολόπουλου –που τότε ότι έγραφε ντυνόταν με χρυσάφι- και τέλος μια πλευρά με απρόσμενες επανεκτελέσεις -ορισμένες εκ των οποίων άκρως γοητευτικές- σε δημιουργίες των Σπανού, Κωχ, Γκάρτζου, Γερμανού κ.ά.
Το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου ερμήνευε η Βούλα Καραχάλιου, μία από τις δύο «ντάμες» τότε του σχήματος, η άλλη ήταν η ξεχωριστή Σοφία Εμφιετζή.
Τότε βέβαια οι «αντίθετοι» υποστήριζαν άλλα «χρώματα»… αλλά στην «κατακλείδα» παραμένουν ίδιοι… Είναι αυτοί -κι αυτό- που δεν πρέπει να είμαστε!
Να προσθέσω πως ο Χατζηδιάκος είναι ένας προικισμένος στιχουργός και ωραίος συνθέτης, που δυστυχώς, δεν έχουμε ακόμα «κεντράρει» την ξεχωριστή περίπτωσή του. Ομολογώ πως έρχονται φορές, που «ζηλεύω» τους στίχους του, την αμεσότητα, τη μαστοριά, τις εικόνες και την ουσία του.
Το τραγούδι του, ήρθε αυθόρμητα στα χείλη λόγω των ημερών… Απλό… αλλά με νόημα. Όπως κάθε τι ζηλευτό. Λοιπόν, «Πολιτικώς αντίθετοι μα η αγάπη… αγάπη!»
Η «Αθηναϊκή Κομπανία» είχε ήδη βγει δυναμικά στο προσκήνιο, ολοκληρώνοντας την τριλογία της με το «Θείο Τάκη» (Αγαπητέ μου, Θυμήσου, Χόρεψε το) ψάχνοντας το βηματισμό της μέσα απ’ το «Μινόρε της αυγής» για την «Επόμενη στάση».
Με λίγα λόγια ήταν στα πάνω της!
Έτσι το «τόλμημα» με το διπλό αυτό δίσκο, πάντα σε παραγωγή του Ηλία Μπενέτου, ήταν μια φιλόδοξη αλλά δικαιολογημένη, την ίδια ώρα, κίνηση.
Μάλιστα το εγχείρημα περιελάμβανε μια πλευρά με τα δικά τους –ως συνήθως σε στίχους και μουσική του μπουζουξή Δημήτρη Χατζηδιάκου- μια άλλη πλευρά με συνθέσεις του Γιώργου Κόρου –με ορισμένα λαϊκοδημοτικά της «φωτιάς», μια ακόμη με συνθέσεις του Χρήστου Νικολόπουλου –που τότε ότι έγραφε ντυνόταν με χρυσάφι- και τέλος μια πλευρά με απρόσμενες επανεκτελέσεις -ορισμένες εκ των οποίων άκρως γοητευτικές- σε δημιουργίες των Σπανού, Κωχ, Γκάρτζου, Γερμανού κ.ά.
Το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου ερμήνευε η Βούλα Καραχάλιου, μία από τις δύο «ντάμες» τότε του σχήματος, η άλλη ήταν η ξεχωριστή Σοφία Εμφιετζή.
Τότε βέβαια οι «αντίθετοι» υποστήριζαν άλλα «χρώματα»… αλλά στην «κατακλείδα» παραμένουν ίδιοι… Είναι αυτοί -κι αυτό- που δεν πρέπει να είμαστε!
Να προσθέσω πως ο Χατζηδιάκος είναι ένας προικισμένος στιχουργός και ωραίος συνθέτης, που δυστυχώς, δεν έχουμε ακόμα «κεντράρει» την ξεχωριστή περίπτωσή του. Ομολογώ πως έρχονται φορές, που «ζηλεύω» τους στίχους του, την αμεσότητα, τη μαστοριά, τις εικόνες και την ουσία του.
Το τραγούδι του, ήρθε αυθόρμητα στα χείλη λόγω των ημερών… Απλό… αλλά με νόημα. Όπως κάθε τι ζηλευτό. Λοιπόν, «Πολιτικώς αντίθετοι μα η αγάπη… αγάπη!»
