Με το Σταμάτη Κραουνάκη, δεν κάνουμε παρέα, αλλά είμαστε φίλοι «καρδιακοί». Μας ενώνουν κοινές αγάπες και αντιλήψεις καθώς και ένα «αγαπημένο» τραγούδι, το «Φίλα με» σε μουσική του Χρήστου Παπαδόπουλου που σφράγισε με τη φλογισμένη μεστή ερμηνεία του. Όμορφο συναίσθημα να ακούς τα λόγια σου αποδοσμένα με τόσο ξεχωριστό τρόπο. Φωτίζονται τα νοήματα, οι λέξεις… Ταξιδεύουν, αναγεννιούνται, μπολιάζουν και μπολιάζονται, μεταλλάσσονται ανάλογα με το ακροατήριο και τις εποχές.
Όμως το τραγούδι αυτό ίσως να μην έβγαινε ποτέ δυναμικά στην επιφάνεια αν δεν το «πίστευε» και το «πάλευε» ο ίδιος ο Σταμάτης.
Όταν με τον Χρήστο Παπαδόπουλο δημιουργήσαμε -εκείνος ως συνθέτης κι εγώ ως στιχουργός- τον κύκλο τραγουδιών «Ξεριζωμός» με τη συμμετοχή σπουδαίων ερμηνευτών, σκεφτήκαμε στο φινάλε να υπάρχει ένα «κόντρα» τραγούδι που θα σηματοδοτεί το νέο ξεκίνημα, το λουλούδι που γεννιέται μέσα απ’ την καμένη γη.
Γι’ αυτό και μελωδικά το «Φίλα με» διαφέρει απ’ τα υπόλοιπα του δίσκου. Όταν ο Χρήστος με ρώτησε «ποιος θα τα πει;» η απάντηση ήταν «Ο Κραουνάκης».
Δεν ήμουν «Κραουνακικός» αλλά πάντα αναγνώριζα τους «άξιους»… Δεν γνωριζόμαστε στενά με τον Σταμάτη. Μερικές συνεντεύξεις μέσα σε κάποια χρόνια, μέχρι εκεί. Του ζήτησα ν’ ακούσει το τραγούδι, του άρεσε και ήρθε σεμνά και ταπεινά και το ‘πε στο στούντιο. Δεν το τραγούδησε απλά, το έσκισε…
Ο δίσκος κυκλοφόρησε με κυριακάτικη εφημερίδα και είχε την «τύχη» ανάλογων εκδόσεων. Δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα… αλλά μέχρι εκεί.
Ο Σταμάτης -προς τιμήν του και τιμή μας- ήρθε και το τραγούδησε και στη ζωντανή παρουσίαση του δίσκου.
Και το σημαντικότερο μας ζήτησε ευγενικά -έτσι είναι οι αληθινά ξεχωριστοί- την άδεια για να το συμπεριλάβει στο δικό του δίσκο που κυκλοφόρησε μερικούς μήνες αργότερα με τίτλο «Stamdoc14 η Λειτουργία των Πόλεων». Το «Φίλα με» είναι το μοναδικό «ξένο» τραγούδι του διπλού άλμπουμ. Σε όλα τα υπόλοιπα ο Κραουνάκης είναι δημιουργός ή συνδημιουργός.
Κι όμως ο Σταμάτης ανέδειξε το «Φίλα με». Το έκανε παράσταση… κι εξακολουθεί να το τρέχει δυναμικά στην Ελλάδα και τον κόσμο.
Δε συναντάς εύκολα στις «μικρές» μέρες μας τέτοιες «μεγάλες» εξηγήσεις.
Έχω ξαναγράψει πως την ίδια ώρα που οι περισσότεροι «δεινόσαυροι» αλλά και πάμπολλοι καινούργιοι αναμασούν με «λήθη» και «άγνοια» το χτες, ντοπαρισμένοι με πρόσκαιρες βοήθειες, ο Σταμάτης έκανε, και το σημαντικότερο εξακολουθεί να καταθέτει ευρηματικές και ανατρεπτικές προτάσεις πλατιάς γκάμας σε ποικίλα επίπεδα της τέχνης του. Και μάλιστα «μπουρλοτιασμένος» από ανάγκη «να τα πει», να επικοινωνήσει, να ευαισθητοποιήσει, να συσπειρώσει και εν τέλει να δημιουργήσει πυρήνες «γνώσης» και αντίδρασης.
Δεν του βγαίνει πάντα, ρισκάρει, εκτίθεται, ίσως και να χάνει μάχες, αλλά στον δίκαιο πόλεμό του βγαίνει νικητής.
Χρόνια Πολλά φίλε Σταμάτη: Σε φιλώ!
Όμως το τραγούδι αυτό ίσως να μην έβγαινε ποτέ δυναμικά στην επιφάνεια αν δεν το «πίστευε» και το «πάλευε» ο ίδιος ο Σταμάτης.
Η άγνωστη ιστορία του «Φίλα με»
Όταν με τον Χρήστο Παπαδόπουλο δημιουργήσαμε -εκείνος ως συνθέτης κι εγώ ως στιχουργός- τον κύκλο τραγουδιών «Ξεριζωμός» με τη συμμετοχή σπουδαίων ερμηνευτών, σκεφτήκαμε στο φινάλε να υπάρχει ένα «κόντρα» τραγούδι που θα σηματοδοτεί το νέο ξεκίνημα, το λουλούδι που γεννιέται μέσα απ’ την καμένη γη.
Γι’ αυτό και μελωδικά το «Φίλα με» διαφέρει απ’ τα υπόλοιπα του δίσκου. Όταν ο Χρήστος με ρώτησε «ποιος θα τα πει;» η απάντηση ήταν «Ο Κραουνάκης».
Δεν ήμουν «Κραουνακικός» αλλά πάντα αναγνώριζα τους «άξιους»… Δεν γνωριζόμαστε στενά με τον Σταμάτη. Μερικές συνεντεύξεις μέσα σε κάποια χρόνια, μέχρι εκεί. Του ζήτησα ν’ ακούσει το τραγούδι, του άρεσε και ήρθε σεμνά και ταπεινά και το ‘πε στο στούντιο. Δεν το τραγούδησε απλά, το έσκισε…
Ο δίσκος κυκλοφόρησε με κυριακάτικη εφημερίδα και είχε την «τύχη» ανάλογων εκδόσεων. Δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα… αλλά μέχρι εκεί.
Ο Σταμάτης -προς τιμήν του και τιμή μας- ήρθε και το τραγούδησε και στη ζωντανή παρουσίαση του δίσκου.
Και το σημαντικότερο μας ζήτησε ευγενικά -έτσι είναι οι αληθινά ξεχωριστοί- την άδεια για να το συμπεριλάβει στο δικό του δίσκο που κυκλοφόρησε μερικούς μήνες αργότερα με τίτλο «Stamdoc14 η Λειτουργία των Πόλεων». Το «Φίλα με» είναι το μοναδικό «ξένο» τραγούδι του διπλού άλμπουμ. Σε όλα τα υπόλοιπα ο Κραουνάκης είναι δημιουργός ή συνδημιουργός.
Κι όμως ο Σταμάτης ανέδειξε το «Φίλα με». Το έκανε παράσταση… κι εξακολουθεί να το τρέχει δυναμικά στην Ελλάδα και τον κόσμο.
Δε συναντάς εύκολα στις «μικρές» μέρες μας τέτοιες «μεγάλες» εξηγήσεις.
Έχω ξαναγράψει πως την ίδια ώρα που οι περισσότεροι «δεινόσαυροι» αλλά και πάμπολλοι καινούργιοι αναμασούν με «λήθη» και «άγνοια» το χτες, ντοπαρισμένοι με πρόσκαιρες βοήθειες, ο Σταμάτης έκανε, και το σημαντικότερο εξακολουθεί να καταθέτει ευρηματικές και ανατρεπτικές προτάσεις πλατιάς γκάμας σε ποικίλα επίπεδα της τέχνης του. Και μάλιστα «μπουρλοτιασμένος» από ανάγκη «να τα πει», να επικοινωνήσει, να ευαισθητοποιήσει, να συσπειρώσει και εν τέλει να δημιουργήσει πυρήνες «γνώσης» και αντίδρασης.
Δεν του βγαίνει πάντα, ρισκάρει, εκτίθεται, ίσως και να χάνει μάχες, αλλά στον δίκαιο πόλεμό του βγαίνει νικητής.
Χρόνια Πολλά φίλε Σταμάτη: Σε φιλώ!
