Όταν τον Ιούνιο του 1928 αποσπάται στην Πρέβεζα, ο Κώστας Καρυωτάκης είναι ήδη αηδιασμένος από τη γραφειοκρατία και τη ζωή του δημόσιου υπάλληλου. Σε γράμματα που στέλνει σε φίλους και συγγενείς του, εκφράζει την αηδία του αυτή. Την 1η Ιουλίου στέλνει σε έναν ξάδερφό του, το ποίημα που φέρει τον τίτλο της πόλης της Πρέβεζας.
Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί κι ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.
Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίσει μια "ελλιπή" μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.
Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα
επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.
Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
"Υπάρχω;" λες, κι ύστερα "δεν υπάρχεις!"
Φτάνει το πλοίο, υψωμένη σημαία,
ίσως έρχεται ο κύριος Νομάρχης.
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.
Ο Κώστας Καρυωτάκης αυτοκτόνησε στην Πρέβεζα στις 21 Ιουλίου 1928. 47 χρόνια μετά, το 1975, το ποίημά του γνώρισε δυο μελοποιήσεις. Μία από τον Γιάννη Γλέζο, η οποία ηχογραφήθηκε από τον Θανάση Γκαϊφύλλια- χωρίς την τελευταία στροφή- και συμπεριλήφθηκε στο δεύτερο μεγάλο δίσκο του Θρακιώτη τραγουδοποιού «Η ατέλειωτη εκδρομή του Γκαϊφύλλια» που κυκλοφόρησε εκείνη τη χρονιά από τη Minos.
Η άλλη εκδοχή ήταν σε μουσική του Δήμου Μούτση και εντάχθηκε, τραγουδισμένη από τον Χρήστο Λεττονό, στο δίσκο «Τετραλογία», που κυκλοφόρησε επίσης το 1975 από την Columbia. Στην «Τετραλογία» έκανε την πρώτη της εμφάνιση η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ενώ τραγουδούσε και ο Μανώλης Μητσιάς. Η εκδοχή του Γιάννη Γλέζου ηχογραφήθηκε το 1979, από τον ίδιο τον συνθέτη για τον δίσκο του «Αυτά που αγαπήσαμε», ενώ το 1982 ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ενέταξε το τραγούδι και πάλι με τη μουσική του Γλέζου στο δίσκο του «Φοβάμαι».
Πηγή: www.prevezainfo.gr
Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί κι ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.
Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίσει μια "ελλιπή" μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.
Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα
επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.
Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
"Υπάρχω;" λες, κι ύστερα "δεν υπάρχεις!"
Φτάνει το πλοίο, υψωμένη σημαία,
ίσως έρχεται ο κύριος Νομάρχης.
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.
Ο Κώστας Καρυωτάκης αυτοκτόνησε στην Πρέβεζα στις 21 Ιουλίου 1928. 47 χρόνια μετά, το 1975, το ποίημά του γνώρισε δυο μελοποιήσεις. Μία από τον Γιάννη Γλέζο, η οποία ηχογραφήθηκε από τον Θανάση Γκαϊφύλλια- χωρίς την τελευταία στροφή- και συμπεριλήφθηκε στο δεύτερο μεγάλο δίσκο του Θρακιώτη τραγουδοποιού «Η ατέλειωτη εκδρομή του Γκαϊφύλλια» που κυκλοφόρησε εκείνη τη χρονιά από τη Minos.
Η άλλη εκδοχή ήταν σε μουσική του Δήμου Μούτση και εντάχθηκε, τραγουδισμένη από τον Χρήστο Λεττονό, στο δίσκο «Τετραλογία», που κυκλοφόρησε επίσης το 1975 από την Columbia. Στην «Τετραλογία» έκανε την πρώτη της εμφάνιση η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ενώ τραγουδούσε και ο Μανώλης Μητσιάς. Η εκδοχή του Γιάννη Γλέζου ηχογραφήθηκε το 1979, από τον ίδιο τον συνθέτη για τον δίσκο του «Αυτά που αγαπήσαμε», ενώ το 1982 ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ενέταξε το τραγούδι και πάλι με τη μουσική του Γλέζου στο δίσκο του «Φοβάμαι».
Πηγή: www.prevezainfo.gr
