Μάη του 1964. Για πολύ λίγο όμως. Την Καθαρά Δευτέρα του 1966 ο Καζαντζίδης αποφασίζει οριστικά και αμετάκλητα, όπως αποδείχθηκε, το τέλος των εμφανίσεών του στα κέντρα. Το Σεπτέμβρη του 1966 χωρίζουν... Ξαναβρίσκονται το 1968, για μια σειρά ηχογραφήσεων, που κυκλοφορούν σε δίσκους 45 στροφών, αλλά και στο μεγάλο δίσκο «Καζαντζίδης-Μαρινέλλα» της εταιρείας Philips. Τη χρονιά εκείνη η Μαρινέλλα, μόνη της πλέον, ηχογραφεί ένα δίσκο 45 στροφών με δυο συνθέσεις του Γιώργου Κατσαρού σε στίχους Πυθαγόρα. Το «Συννεφιασμένο χάραμα», αλλά κι ένα τραγούδι, που, αν και μάλλον τυχαία, λέει «Οι άντρες δεν κλαίνε», από πολλούς θεωρείται τότε «σπόντα» της Μαρινέλλας προς τον Καζαντζίδη και δίνει την αφορμή στον ίδιο στιχουργό, τον Πυθαγόρα, λίγο καιρό μετά, να απαντήσει ο ίδιος, και να γράψει τους στίχους σε ένα τραγούδι, που ερμηνεύει ο Καζαντζίδης, με μουσική Βασίλη Βασιλειάδη που λέει: «Κι όμως κυρία μου κι οι άντρες κλαίνε…». Μπουζούκια παίζουν ο Χρήστος Νικολόπουλος με το Θύμιο Στουραΐτη και κιθάρα ο Αντώνης
Βαρδής. Το τραγούδι κυκλοφορεί σε δίσκο 45 στροφών Minos και λίγο αργότερα στο Lp «Ένα γράμμα». Το «Οι άντρες δεν κλαίνε» εντάσσεται στο μεγάλο δίσκο της Μαρινέλλας «Σταλιά, σταλιά». Το 1970 ο Καζαντζίδης εμφανίζεται στην ταινία «Φουκαράδες και λεφτάδες» σε σενάριο Θάνου Λειβαδίτη και σκηνοθεσία Κώστα Καραγιάννη, να τραγουδά το «Κι οι άντρες κλαίνε». Πριν το τραγούδι μάλιστα, προηγείται ένας απολαυστικός διάλογος του τραγουδιστή με τον πρωταγωνιστή Νίκο Ρίζο, συνέχεια του διαλόγου Καζαντζίδη και Ρίζου στην ταινία «Ο γίγας της Κυψέλης». Η ταινία κόβει 274.595 εισιτήρια και έρχεται στην 22η θέση ανάμεσα σε 99 ταινίες.
Η ιστορία των δυο τραγουδιών, μαζί με πολλές ακόμα ιστορίες «Τραγουδιών σε… συνέχειες» ακούστηκε στις 29/5 στην εκπομπή «Εγώ, δεν έχω βγάλει το… ωδείο» που επιμελείται και παρουσιάζει ο υπογράφων στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης στους 100,6 fm. Ολόκληρη η εκπομπή ΕΔΩ
