Χαρακτηριστική περίπτωση όλων αυτών, ένας δίσκος που κυκλοφόρησε από την Polygram το 1968 (σύμφωνα με τον κατάλογο της δισκογραφίας του συνθέτη που βρίσκεται στο βιβλίο της Ιωάννας Κλειάσιου «Γιώργος Ζαμπέτας – Βίος και πολιτεία») ή το 1970 (σύμφωνα τον Οδηγό Ελληνικής Δισκογραφίας του Πέτρου Δραγουμάνου και την αμερικάνικη έκδοση του βινυλίου, την οποία έχω στην κατοχή μου). Τίτλος του δίσκου «Η ιστορία γράφεται με νότες». Δώδεκα πρωτότυπα ορχηστρικά θέματα, γραμμένα πάνω σε ρυθμούς από το τσάμικο ως το ταγκό.
1) Ο αϊτός και η πέρδικα (τσάμικο)
2) Οι καμπάνες (5/8)
3) Το μεγάλο ταξίδι (ταγκό)
4) Μ' ένα γαρύφαλλο κυρά μου (καρσιλαμάς)
5) Το ποτάμι (καλαματιανό)
6) Ιστορίες ερώτων (χασάπικο)
7) Ο άνθρωπος (χασάπικο μινόρε)
8) Ένας λεβέντης (ζειμπέκικο)
9) Αθήνα-Βιέννη-Παρίσι-Λονδίνο (βαλς)
10) Στο σκοτάδι (σόλο μπουζούκι)
11) Τα παιδιά (σέρβικο)
12) Εκείνα τα χρόνια (ρούμπα)
Ο Ζαμπέτας είχε ηχογραφήσει αρκετούς δίσκους με πρωτότυπα ορχηστρικά, που δεν είχαν κυκλοφορήσει δηλαδή ως τραγούδια με στίχους. Και αυτός είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες. Εδώ ο λαϊκός δημιουργός, εκτός από τους κλασικούς λαϊκούς ρυθμούς, πειραματίζεται με τον τσάμικο, το ταγκό ή το βαλς, έχοντας μια εξαιρετική ορχήστρα για συνοδεία. Ο δίσκος κυκλοφόρησε από την Peters International και για την αμερικάνικη αγορά, ενώ, απ ’όσο ξέρω, μέχρι σήμερα δεν έχει επανεκδοθεί σε cd.
Στο σημείωμα του οπισθοφύλλου αναγράφονται τα εξής:
«Μπουζούκι» και «Ζαμπέτας» στην Ελλάδα, είναι δυο λέξεις σχεδόν συνώνυμες. Μπουζούκι θα πει Ζαμπέτας και Ζαμπέτας θα πει Μπουζούκι. Η φήμη τους ξεπέρασε τα στενά ελληνικά όρια και κατέκτησε ολόκληρο τον κόσμο. Συνεπώς τούτος ο μακράς διαρκείας δίσκος του Ζαμπέτα πέφτει σε έδαφος κατάλληλα προετοιμασμένο.
Ο Γιώργος Ζαμπέτας είναι μουσικός με πολύπλευρο ταλέντο. Είναι θαυμάσιος ερμηνευτής του μπουζουκιού, εξαιρετικά αγαπητός συνθέτης Λαϊκής μουσικής, ιδιοκτήτης και διευθυντής νυκτερινού κέντρου και χιουμορίστας τραγουδιστής.
Σαν ερμηνευτής ο Ζαμπέτας ακολουθεί τον παραδοσιακό τρόπο της γλυκοπενιάς που συγκινεί τον θιασώτη της λαϊκής μουσικής. Όντας δε θαυμάσιος δεξιοτέχνης του μπουζουκιού δεν νοιάζεται για την επίδειξη αυτή καθ’ εαυτή, αλλά αποβλέπει να μεταδώσει ένα ορισμένο συναίσθημα με μόνο το απλό κτύπημα της χορδής. Και το πετυχαίνει πάντα. Σαν συνθέτης όμως και ενορχηστρωτής, ο Ζαμπέτας αρέσκεται στο να αναζητεί νέους δρόμους και να πειραματίζεται πάνω σε φρέσκιες ιδέες. Ενδιαφέρεται να δει τι μπορεί να επιτύχει το μπουζούκι πέρα από το καθαρά δικό του είδος και καταπιάνεται με άγνωστους γι’ αυτό ρυθμούς: το ταγκό, το βαλς, την ρούμπα. Δηλαδή ακριβώς το είδος της μουσικής που εκτοπίστηκε από το μπουζούκι. Υπάρχουν πάντως στο δίσκο του και αρκετά ρεμπέτικα για να κρατηθεί η απαραίτητη ισορροπία.
