Το είπε σε πρώτη εκτέλεση ο Στέλιος Καζαντζίδης, στις αρχές της καριέρας του κι αυτός, το 1954, αλλά πέρασε σχεδόν απαρατήρητο.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 έρχεται στο προσκήνιο μια δεύτερη εκτέλεση από τον Μάρκο Βαμβακάρη από την ιστορική ζωντανή ηχογράφηση που έγινε στου Βρανά το 1961. Σε αυτή την ηχογράφηση ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Στράτος Παγιουμτζής, δύο από τους μεγαλύτερους εκφραστές του ρεμπέτικου, τραγουδούν τραγούδια απαγορευμένα από την λογοκρισία της εποχής τους, όπως τον «Πρεζάκια» του Δελιά ή το «Κάντονε Σταύρο» αλλά και κατοπινά όπως τον «Κάβουρα» και το «Βαθειά στη θάλασσα θα πέσω». Ο Μάρκος δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία στο τραγούδι, κατά κάποιους πολύ ανώτερη της πρώτης εκτέλεσης. Εδώ είναι και το σημείο που συμβαίνει η παρεξήγηση. Οι εκδότες του δίσκου αναφέρουν ως συνθέτη το Μάρκο Βαμβακάρη και όχι τον Ζαμπέτα και δεδομένου της ευρείας αναγνώρισης του τραγουδιού και της «ξεχασμένης» πρώτης εκτέλεσης, για τους περισσότερους πέρασε σαν συνθέτης του ο Βαμβακάρης. Το γεγονός ότι ο Ζαμπέτας ζούσε αλλά δεν αντέδρασε σε αυτό την «παρεξήγηση», οδήγησε ορισμένους να πουν ότι ήταν όντως του Μάρκου και να χαρακτηρίσουν «κλέφτη» το Ζαμπέτα. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά. Στη διάρκεια της καλλιτεχνικής πορείας του Ζαμπέτα δεν ακούστηκε ποτέ ότι πήρε μελωδίες από άλλους για να τις περάσει στο όνομά του, όπως κάνανε πολλοί από τους μεγάλους συνθέτες της εποχής. Ήτανε άλλωστε ο παραγωγικότερος συνθέτης στο θέμα μελωδία. Πως θα μπορούσε άλλωστε ένας νέος συνθέτης να κλέψει το Βαμβακάρη που ήτανε από τους κορυφαίους της εποχής χωρίς καμία αντίδραση;
Πολλοί μιλήσανε για το διαφορετικό ύφος από τα μετέπειτα τραγούδια του Ζαμπέτα. Κι εδώ υπάρχει λάθος. Στα πρώτα τραγούδια που ηχογράφησε ο Ζαμπέτας διατήρησε το κλασικό ρεμπέτικο ύφος των μεγάλων της εποχής προτού ανακαλύψει το δικό του προσωπικό ύφος. Με αυτούς δούλευε στο πάλκο και λογικό ήτανε να έχει επηρεαστεί. Για παράδειγμα το «Σαν σήμερα σαν σήμερα» που ηχογράφησε το 1953 με τον Πρόδρομο Τσαουσάκη είναι γραμμένο σε τέτοιο ύφος αλλά και αρκετά άλλα της πρώτης περιόδου. Κατά πολλούς πάλι, το γεγονός ότι το τραγούδι είναι γραμμένο σε δρόμο Σαμπάχ, είναι πάλι στοιχείο αμφισβήτησης της πατρότητας του Ζαμπέτα. Όντως ο Ζαμπέτας δεν χρησιμοποιούσε τέτοιους δρόμους αλλά ούτε και ο Μάρκος. Στο Ζαμπέτα δεν άρεσαν οι δρόμοι που δεν είχανε σιγόντο και έχει δώσει ελάχιστα τέτοια τραγούδια όπως και ο Μάρκος. Αυτό όμως συνέβη στη μετέπειτα πορεία του που δημιούργησε το καθαρά δικό του ύφος και στυλ παιξίματος και καθιερώθηκε σαν δημιουργός.
Ο Ζαμπέτας δημιούργησε τη δική του σχολή παιξίματος και μελωδίας. Πολλά τραγούδια ακόμα και σήμερα χαρακτηρίζονται «Ζαμπετικά», γεγονός που περίτρανα αποδεικνύει ότι δεν «δανείστηκε» από άλλους συνθέτες μελωδίες. Το τραγούδι λοιπόν ανήκει στο Ζαμπέτα και το γεγονός ότι μία δεύτερη εκτέλεση επισκιάζει την πρώτη, σε συνδυασμό με ένα τυπογραφικό λάθος στο εξώφυλλο ενός δίσκου, δεν ακυρώνει την πατρότητα της σύνθεσης. Ο Ζαμπέτας αγαπούσε πολύ αυτό το τραγούδι και ιδιαίτερα προς το τέλος της ζωής του που ένοιωθε ξεχασμένος και προδομένος από πολλούς παλιούς συνεργάτες του το τραγουδούσε συνεχώς. Η εκτέλεση που ακολουθεί είναι από ζωντανή ηχογράφηση στις αρχές του 1990 στο μαγαζί του γιου του Μιχάλη «Τελεσίγραφο». Τραγουδάει ο στενός συνεργάτης του Ζαμπέτα εκείνη την εποχή, Τάσος Γετίμης.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 έρχεται στο προσκήνιο μια δεύτερη εκτέλεση από τον Μάρκο Βαμβακάρη από την ιστορική ζωντανή ηχογράφηση που έγινε στου Βρανά το 1961. Σε αυτή την ηχογράφηση ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Στράτος Παγιουμτζής, δύο από τους μεγαλύτερους εκφραστές του ρεμπέτικου, τραγουδούν τραγούδια απαγορευμένα από την λογοκρισία της εποχής τους, όπως τον «Πρεζάκια» του Δελιά ή το «Κάντονε Σταύρο» αλλά και κατοπινά όπως τον «Κάβουρα» και το «Βαθειά στη θάλασσα θα πέσω». Ο Μάρκος δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία στο τραγούδι, κατά κάποιους πολύ ανώτερη της πρώτης εκτέλεσης. Εδώ είναι και το σημείο που συμβαίνει η παρεξήγηση. Οι εκδότες του δίσκου αναφέρουν ως συνθέτη το Μάρκο Βαμβακάρη και όχι τον Ζαμπέτα και δεδομένου της ευρείας αναγνώρισης του τραγουδιού και της «ξεχασμένης» πρώτης εκτέλεσης, για τους περισσότερους πέρασε σαν συνθέτης του ο Βαμβακάρης. Το γεγονός ότι ο Ζαμπέτας ζούσε αλλά δεν αντέδρασε σε αυτό την «παρεξήγηση», οδήγησε ορισμένους να πουν ότι ήταν όντως του Μάρκου και να χαρακτηρίσουν «κλέφτη» το Ζαμπέτα. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά. Στη διάρκεια της καλλιτεχνικής πορείας του Ζαμπέτα δεν ακούστηκε ποτέ ότι πήρε μελωδίες από άλλους για να τις περάσει στο όνομά του, όπως κάνανε πολλοί από τους μεγάλους συνθέτες της εποχής. Ήτανε άλλωστε ο παραγωγικότερος συνθέτης στο θέμα μελωδία. Πως θα μπορούσε άλλωστε ένας νέος συνθέτης να κλέψει το Βαμβακάρη που ήτανε από τους κορυφαίους της εποχής χωρίς καμία αντίδραση;
Πολλοί μιλήσανε για το διαφορετικό ύφος από τα μετέπειτα τραγούδια του Ζαμπέτα. Κι εδώ υπάρχει λάθος. Στα πρώτα τραγούδια που ηχογράφησε ο Ζαμπέτας διατήρησε το κλασικό ρεμπέτικο ύφος των μεγάλων της εποχής προτού ανακαλύψει το δικό του προσωπικό ύφος. Με αυτούς δούλευε στο πάλκο και λογικό ήτανε να έχει επηρεαστεί. Για παράδειγμα το «Σαν σήμερα σαν σήμερα» που ηχογράφησε το 1953 με τον Πρόδρομο Τσαουσάκη είναι γραμμένο σε τέτοιο ύφος αλλά και αρκετά άλλα της πρώτης περιόδου. Κατά πολλούς πάλι, το γεγονός ότι το τραγούδι είναι γραμμένο σε δρόμο Σαμπάχ, είναι πάλι στοιχείο αμφισβήτησης της πατρότητας του Ζαμπέτα. Όντως ο Ζαμπέτας δεν χρησιμοποιούσε τέτοιους δρόμους αλλά ούτε και ο Μάρκος. Στο Ζαμπέτα δεν άρεσαν οι δρόμοι που δεν είχανε σιγόντο και έχει δώσει ελάχιστα τέτοια τραγούδια όπως και ο Μάρκος. Αυτό όμως συνέβη στη μετέπειτα πορεία του που δημιούργησε το καθαρά δικό του ύφος και στυλ παιξίματος και καθιερώθηκε σαν δημιουργός.
Ο Ζαμπέτας δημιούργησε τη δική του σχολή παιξίματος και μελωδίας. Πολλά τραγούδια ακόμα και σήμερα χαρακτηρίζονται «Ζαμπετικά», γεγονός που περίτρανα αποδεικνύει ότι δεν «δανείστηκε» από άλλους συνθέτες μελωδίες. Το τραγούδι λοιπόν ανήκει στο Ζαμπέτα και το γεγονός ότι μία δεύτερη εκτέλεση επισκιάζει την πρώτη, σε συνδυασμό με ένα τυπογραφικό λάθος στο εξώφυλλο ενός δίσκου, δεν ακυρώνει την πατρότητα της σύνθεσης. Ο Ζαμπέτας αγαπούσε πολύ αυτό το τραγούδι και ιδιαίτερα προς το τέλος της ζωής του που ένοιωθε ξεχασμένος και προδομένος από πολλούς παλιούς συνεργάτες του το τραγουδούσε συνεχώς. Η εκτέλεση που ακολουθεί είναι από ζωντανή ηχογράφηση στις αρχές του 1990 στο μαγαζί του γιου του Μιχάλη «Τελεσίγραφο». Τραγουδάει ο στενός συνεργάτης του Ζαμπέτα εκείνη την εποχή, Τάσος Γετίμης.
