Ο Νίκος Μπελογιάννης έμεινε γνωστός ως «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», από ένα γαρύφαλλο με το οποίο φωτογραφήθηκε κατά τη διάρκεια της δίκης, που τον οδήγησε τελικά στο εκτελεστικό απόσπασμα, με την κατηγορία της κατασκοπείας. Η δίκη του πήρε μεγάλη δημοσιότητα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο. Ο Πάμπλο Πικάσο εμπνεύστηκε ένα διάσημο σκίτσο από την εικόνα του, ενώ σημαντικές προσωπικότητες της πολιτικής, αλλά και των γραμμάτων & των τεχνών, όπως ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Τσάρλι Τσάπλιν κ.ά. προσπάθησαν να αποτρέψουν την εκτέλεση.
Με το θάνατό του, ο Νίκος Μπελογιάννης έγινε ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες της ελληνικής αριστεράς και ενέπνευσε πολλούς δημιουργούς.
Το 1973 κυκλοφόρησε από τη Lyra ο δίσκος «Δεν περισσεύει υπομονή» των Αργύρη Κουνάδη & Βαγγέλη Γκούφα, που περιείχε εννέα τραγούδια, όλα πολιτικού περιεχομένου, τα οποία ερμήνευσαν οι Σωτηρία Μπέλλου, Σταύρος Πασπαράκης, η πρωτοεμφανιζόμενη τότε Ελένη Βιτάλη & χορωδία.
Ένα από τα τραγούδια του δίσκου αυτού, το «Αι γαρούφαλλο μου (Εις μνημόσυνον)», που ερμηνεύει η Ελένη Βιτάλη αναφερόταν στο Νίκο Μπελογιάννη, τον άνθρωπο με το γαρύφαλλο, τον κομμουνιστή που εκτελέστηκε σαν σήμερα, το 1952, όπως μας ενημερώνει ο Στέλιος Ελληνιάδης σε παλαιότερο άρθρο του. Η πληροφορία αυτή αποκρύφτηκε, όπως συνέβαινε συχνά, προς αποφυγή της λογοκρισίας του τραγουδιού.
Μια ακόμα πληροφορία που μας δίνει, είναι πως το συγκεκριμένο τραγούδι δεν είναι στην πραγματικότητα σύνθεση του Αργύρη Κουνάδη, αλλά μια διασκευή του ισπανικού τραγουδιού του εμφυλίου «Gallo rojo, gallo negro» (Κόκκινος κόκορας, μαύρος κόκορας). Το τραγούδι έγραψε τη δεκαετία του ‘60 ο Ισπανός Chicho Sánchez Ferlosio κι έγινε συνώνυμο του ισπανικού εμφυλίου, του Αντιδικτατορικού αγώνα και του Αναρχικού κινήματος.
Με το θάνατό του, ο Νίκος Μπελογιάννης έγινε ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες της ελληνικής αριστεράς και ενέπνευσε πολλούς δημιουργούς.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια για το Νίκο Μπελογιάννη
Το 1973 κυκλοφόρησε από τη Lyra ο δίσκος «Δεν περισσεύει υπομονή» των Αργύρη Κουνάδη & Βαγγέλη Γκούφα, που περιείχε εννέα τραγούδια, όλα πολιτικού περιεχομένου, τα οποία ερμήνευσαν οι Σωτηρία Μπέλλου, Σταύρος Πασπαράκης, η πρωτοεμφανιζόμενη τότε Ελένη Βιτάλη & χορωδία.
Ένα από τα τραγούδια του δίσκου αυτού, το «Αι γαρούφαλλο μου (Εις μνημόσυνον)», που ερμηνεύει η Ελένη Βιτάλη αναφερόταν στο Νίκο Μπελογιάννη, τον άνθρωπο με το γαρύφαλλο, τον κομμουνιστή που εκτελέστηκε σαν σήμερα, το 1952, όπως μας ενημερώνει ο Στέλιος Ελληνιάδης σε παλαιότερο άρθρο του. Η πληροφορία αυτή αποκρύφτηκε, όπως συνέβαινε συχνά, προς αποφυγή της λογοκρισίας του τραγουδιού.
Μια ακόμα πληροφορία που μας δίνει, είναι πως το συγκεκριμένο τραγούδι δεν είναι στην πραγματικότητα σύνθεση του Αργύρη Κουνάδη, αλλά μια διασκευή του ισπανικού τραγουδιού του εμφυλίου «Gallo rojo, gallo negro» (Κόκκινος κόκορας, μαύρος κόκορας). Το τραγούδι έγραψε τη δεκαετία του ‘60 ο Ισπανός Chicho Sánchez Ferlosio κι έγινε συνώνυμο του ισπανικού εμφυλίου, του Αντιδικτατορικού αγώνα και του Αναρχικού κινήματος.
