Το άρθρο ενός ξεχωριστού συνεργάτη και συνοδοιπόρου έδωσε την «πάσα» για την ακρόαση που ακολουθεί.
Ο καφές είναι ακριβή -με την ομορφιά της λέξης- και πολυσύνθετη υπόθεση, το ίδιο και τα καφενεία…
Μπορεί συχνά να τα «χρησιμοποιούμε» μεταφορικά για να χαρακτηρίσουμε αρνητικά κάποιες καταστάσεις, όμως η δημιουργία και η λειτουργία τους είναι πολύτιμη, συνθήκη αναγκαία και ικανή!
Εν αρχή… το μεγάλο μας «Καφενείο», σαν «Χρονικό» του 1950, κι ας τραγουδήθηκε σχεδόν 20 χρόνια αργότερα.
Σπουδαίος ο μελωδός, καίριος τεχνίτης ο στιχουργός κι η ερμηνεία του παλικαριού, που με συγκινεί περισσότερο.
Κι απ’ τον Γιάννη Μαρκόπουλο και τον Κ.Χ. Μύρη στον Μάνο Λοΐζο και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, και βέβαια των νεαρό, τότε, Γιώργο Νταλάρα, εδώ σε μια «διαμαντένια» εκτέλεση.
Να πάμε όμως, πέντε βήματα παρακάτω, όσα και τα χρόνια, και σ’ ένα λαϊκό Μικρασιάτικο καφενείο, που ως γνωστόν δε σερβίρει μόνο καφέδες σε ταπεινούς και… δερβισάδες. Έχει και πιοτά αλλά και… μαντάτα.
Ο Τάκης Μουσαφίρης, με τη Δούκισσα, είπαν τα ίδια πράγματα με τον Βασίλη Βασιλειάδη και τον Τάκη Κωλέττη, συνοψίζοντας πως…
Όταν στην καρδιά σου μπαίνουν μέσα
Περισσότεροι από δύο
Δεν είναι καρδιά, δεν είναι καρδιά
Είναι… καφενείο!
Πάνω κάτω την ίδια περίοδο, ο Πυθαγόρας σκιτσάρει μοναδικά κι ανάγλυφα, μια ιδιαίτερη «περίπτωση» στο επαρχιακό καφενείο της Λεπενούς.
Τα μικρά καφέ έχουν τη δική τους αύρα και γλύκα. Κάποιοι προτιμούν να συχνάζουν εκεί και άλλοι όχι… Έτσι που όσο κι αν θέλουμε, ποτές δε θα ιδωθούμε
Δεν έχει πια ζωή στα καφενεία
Στον τόπο αυτό που γέμισε πληγές
Απ’ το μαλαματένιο σαράκι του Μάνου Ελευθερίου με τον Θέμη Ανδρεάδη και τη Σοφία Μιχαηλίδου
Ένας άλλος δαντελένιος και αιχμηρός συνάμα ποιητής, ατενίζει τα απότιστα γκρενά γαρύφαλλά του.
Ευτχώς ο Σταύρος Ξαρχάκος και ο Γιάννης Πάριος δεν θα τ' αφήσουν να μαραθούν.
Στα καφενεία τα μουντά
μόλις και σκοτεινιάζει
παίζουν τ' αγόρια
της μέρας τα λεφτά
τάβλι, μπιλιάρδο και χαρτιά.
Καθίσαμε στο ίδιο καφενείο
Είχε μια δίγλωσση ταμπέλα ανορθόγραφη
Και μιαν ατμόσφαιρα χαμένη ανυπόγραφη…
Φινάλε, αλά… γαλλικά, αλλά ελληνικά… Να κομπλάρει ο Ανταμό!
Au café du temps perdu j’allais retrouver la bande
Et les promesses en sarabande d’un avenir non avenue
*Δεν έχει +1, παρότι εκ των θεσμοθετών του, καθότι πλέον το «προσθέτουν» όλοι.
Εννοείτε πως υπάρχουν «άπειρα» τραγούδια για «θέμα», απλώς οι χρόνοι της «εκπομπής» δεν επιτρέπουν περισσότερα.
Ο καφές είναι ακριβή -με την ομορφιά της λέξης- και πολυσύνθετη υπόθεση, το ίδιο και τα καφενεία…
Μπορεί συχνά να τα «χρησιμοποιούμε» μεταφορικά για να χαρακτηρίσουμε αρνητικά κάποιες καταστάσεις, όμως η δημιουργία και η λειτουργία τους είναι πολύτιμη, συνθήκη αναγκαία και ικανή!
Εν αρχή… το μεγάλο μας «Καφενείο», σαν «Χρονικό» του 1950, κι ας τραγουδήθηκε σχεδόν 20 χρόνια αργότερα.
Σπουδαίος ο μελωδός, καίριος τεχνίτης ο στιχουργός κι η ερμηνεία του παλικαριού, που με συγκινεί περισσότερο.
Κι απ’ τον Γιάννη Μαρκόπουλο και τον Κ.Χ. Μύρη στον Μάνο Λοΐζο και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, και βέβαια των νεαρό, τότε, Γιώργο Νταλάρα, εδώ σε μια «διαμαντένια» εκτέλεση.
Να πάμε όμως, πέντε βήματα παρακάτω, όσα και τα χρόνια, και σ’ ένα λαϊκό Μικρασιάτικο καφενείο, που ως γνωστόν δε σερβίρει μόνο καφέδες σε ταπεινούς και… δερβισάδες. Έχει και πιοτά αλλά και… μαντάτα.
Ο Τάκης Μουσαφίρης, με τη Δούκισσα, είπαν τα ίδια πράγματα με τον Βασίλη Βασιλειάδη και τον Τάκη Κωλέττη, συνοψίζοντας πως…
Όταν στην καρδιά σου μπαίνουν μέσα
Περισσότεροι από δύο
Δεν είναι καρδιά, δεν είναι καρδιά
Είναι… καφενείο!
Πάνω κάτω την ίδια περίοδο, ο Πυθαγόρας σκιτσάρει μοναδικά κι ανάγλυφα, μια ιδιαίτερη «περίπτωση» στο επαρχιακό καφενείο της Λεπενούς.
Τα μικρά καφέ έχουν τη δική τους αύρα και γλύκα. Κάποιοι προτιμούν να συχνάζουν εκεί και άλλοι όχι… Έτσι που όσο κι αν θέλουμε, ποτές δε θα ιδωθούμε
Δεν έχει πια ζωή στα καφενεία
Στον τόπο αυτό που γέμισε πληγές
Απ’ το μαλαματένιο σαράκι του Μάνου Ελευθερίου με τον Θέμη Ανδρεάδη και τη Σοφία Μιχαηλίδου
Ένας άλλος δαντελένιος και αιχμηρός συνάμα ποιητής, ατενίζει τα απότιστα γκρενά γαρύφαλλά του.
Ευτχώς ο Σταύρος Ξαρχάκος και ο Γιάννης Πάριος δεν θα τ' αφήσουν να μαραθούν.
Στα καφενεία τα μουντά
μόλις και σκοτεινιάζει
παίζουν τ' αγόρια
της μέρας τα λεφτά
τάβλι, μπιλιάρδο και χαρτιά.
Καθίσαμε στο ίδιο καφενείο
Είχε μια δίγλωσση ταμπέλα ανορθόγραφη
Και μιαν ατμόσφαιρα χαμένη ανυπόγραφη…
Φινάλε, αλά… γαλλικά, αλλά ελληνικά… Να κομπλάρει ο Ανταμό!
Au café du temps perdu j’allais retrouver la bande
Et les promesses en sarabande d’un avenir non avenue
*Δεν έχει +1, παρότι εκ των θεσμοθετών του, καθότι πλέον το «προσθέτουν» όλοι.
Εννοείτε πως υπάρχουν «άπειρα» τραγούδια για «θέμα», απλώς οι χρόνοι της «εκπομπής» δεν επιτρέπουν περισσότερα.
