Οι «Νεροσταγόνες» του Γιάννη Ρίτσου
«Νεροσταγόνες - Εννέα αποστάγματα μιας προσωπικής μου κατάθεσης στο φως, μέσα από μικρές φωτεινές γραφές του απέραντου Γιάννη Ρίτσου. Μέσα από τρίστιχα εναλλάσσεται ο έρωτας, η απώλεια και η απουσία. Ζωντανεύει η μνήμη, ο χρόνος και ένα κρυμμένο παιδί. Επάνω σε κάθε συλλαβή τους ακούμπησα με προσοχή τις ταπεινές μου νότες».
Τα τραγούδια του cd
1) Κορίτσια με ομπρέλες – Ρίτα Αντωνοπούλου
2) Της ωραίας γυναίκας – Πάνος Μπούσαλης
3) Το χρονόμετρο – Ρίτα Αντωνοπούλου
4) Νυχτοπεταλούδα – Πάνος Μπούσαλης
5) Νεροσταγόνα – Δημήτρης Κάσσαρης
6) Το φόρεμά σου – Πάνος Μπούσαλης
7) Άδειο το σπίτι – Δημήτρης Κάσσαρης
8) Λεϊμονιές πορτοκαλιές – Ρίτα Αντωνοπούλου
9) Έναστρες νύχτες – Πάνος Μπούσαλης
Έπαιξαν οι μουσικοί: Μανώλης Ανδρουλιδάκης (κιθάρες, μαντολίνο, μπαλαλάικες), Τάσος Αθανασιάς (ακορντεόν, ακκορντίνα), Μάνος Αβαράκης (φυσαρμόνικες, φλάουτα), Σταύρος Παργινός (τσέλο, μαντολίνο), Γιώργος Τσοκάνης (πιάνο, πλήκτρα), Ανδρέας Νικόλης (ντραμς, κρουστά), Λευτέρης Κρητικός (σαξόφωνο, soprano) και ο Δημήτρης Κάσσαρης (κλασική κιθάρα). Η ηχοληψία, η μίξη και το mastering έγιναν από τον Πάνο Τσεκούρα στο studio Topfloor, ενώ ο δίσκος κυκλοφορεί από την Protasis Music.
2) Της ωραίας γυναίκας – Πάνος Μπούσαλης
3) Το χρονόμετρο – Ρίτα Αντωνοπούλου
4) Νυχτοπεταλούδα – Πάνος Μπούσαλης
5) Νεροσταγόνα – Δημήτρης Κάσσαρης
6) Το φόρεμά σου – Πάνος Μπούσαλης
7) Άδειο το σπίτι – Δημήτρης Κάσσαρης
8) Λεϊμονιές πορτοκαλιές – Ρίτα Αντωνοπούλου
9) Έναστρες νύχτες – Πάνος Μπούσαλης
Έπαιξαν οι μουσικοί: Μανώλης Ανδρουλιδάκης (κιθάρες, μαντολίνο, μπαλαλάικες), Τάσος Αθανασιάς (ακορντεόν, ακκορντίνα), Μάνος Αβαράκης (φυσαρμόνικες, φλάουτα), Σταύρος Παργινός (τσέλο, μαντολίνο), Γιώργος Τσοκάνης (πιάνο, πλήκτρα), Ανδρέας Νικόλης (ντραμς, κρουστά), Λευτέρης Κρητικός (σαξόφωνο, soprano) και ο Δημήτρης Κάσσαρης (κλασική κιθάρα). Η ηχοληψία, η μίξη και το mastering έγιναν από τον Πάνο Τσεκούρα στο studio Topfloor, ενώ ο δίσκος κυκλοφορεί από την Protasis Music.
Λίγα λόγια για το δίσκο
Τα ανεπανάληπτα ερωτικά ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου, ευτύχησαν να μελοποιηθούν από τον Δημήτρη Κάσσαρη και να γεννηθεί μια εξαιρετικά λυρική και μελωδική δουλειά. (Η ακρόαση των «Νεροσταγόνων» μου θύμισε την επίσης επιτυχημένη μελοποίηση του Χρήστου Λεοντή, πάνω στο «Πρωινό άστρο» του Γιάννη Ρίτσου, που κυκλοφόρησε το 2011).
Ευτύχησαν επίσης να ενορχηστρωθούν από ένα ξεχωριστό μουσικό και συνθέτη και τραγουδηθούν από δυο σημαντικούς ερμηνευτές της νεότερης γενιάς, αλλά και τον ίδιο το δημιουργό τους, που πρωτοάκουσα να τραγουδά στα τέλη της δεκαετίας του ’80, συμμετέχοντας σε παραστάσεις του Γιώργου Χατζηνάσιου και του Μάριου Τόκα.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Το θέμα είναι τι γίνεται από δω και πέρα. Ποια θα είναι, στη σημερινή εποχή, η τύχη και η αποδοχή αυτού του δίσκου από τα μέσα και το κοινό; Υπάρχουν ακόμα ακροατές που θα στηρίξουν αυτή την προσπάθεια; Ακόμα και οι ερμηνευτές, θα παρουσιάσουν τα τραγούδια στις εμφανίσεις τους; Ερωτήματα, μάλλον αναπάντητα, που προκύπτουν κάθε φορά μετά από την ακρόαση μουσικού υλικού αυτής της κατηγορίας. Σε κάθε περίπτωση όμως, η δισκογραφική κατάθεση μένει κι ίσως εντέλει αυτό να είναι το ζητούμενο. Από κει και πέρα ότι αξίζει θα βρει το δρόμο του…
