Σταύρος Κουγιουμτζής - «Τραγούδια του καιρού μας» με τον Κώστα Σμοκοβίτη

Η ενορχήστρωση και διεύθυνση της ορχήστρας έγινε από τον συνθέτη, η παραγωγή του δίσκου από τον Αχιλλέα Θεοφίλου και η ηχογράφηση από τον Τάκη Φιλιππίδη στο στούντιο ΕΜΙ. Ο δίσκος κυκλοφόρησε αρχικά με ένα πίνακα ζωγραφικής στο εξώφυλλο, σύντομα όμως αποσύρθηκε και αντικαταστάθηκε από διαφορετικό εξώφυλλο με τη φωτογραφία των συντελεστών. Πολύ αργότερα κυκλοφόρησε και σε cd, αρκετά δυσεύρετο σήμερα. Θυμάμαι πως, την εποχή που κυκλοφόρησε, το «Σαν τα τριαντάφυλλα» παιζόταν συνέχεια στα ραδιόφωνα από τις διαφημιστικές κυριακάτικες εκπομπές της Minos και όχι μόνο. Εκτός από το συγκεκριμένο τραγούδι, ξεχώρισαν επίσης και σήμερα θεωρούνται διαχρονικά, τόσο «Το καλοκαίρι το μορτάκι» όσο και «Η μικρή οθόνη», χωρίς βεβαίως να υστερούν τα υπόλοιπα. Σε αυτή τη δουλειά επίσης, υπάρχει ένα ξεχωριστό ζεϊμπέκικο, το «Θα φύγω κάποια μέρα», από τα αγαπημένα του Κουγιουμτζή, το οποίο αποδείχθηκε προφητικό. Αν και οι στίχοι ήταν του Μιχάλη Μπουρμπούλη, ήταν σαν να τους έγραψε ο ίδιος ο Κουγιουμτζής, αφού εκφράζανε στο 100% τη δική του επιθυμία, που ήταν από τότε, να φύγει από την Αθήνα και να επιστρέψει στην αγαπημένη του γενέτειρα τη Θεσσαλονίκη. Για μια ακόμη φορά προφητικός λοιπόν ο Μπουρμπούλης, μετά το «Θα ‘ταν 12 του Μάρτη»… Και είμαι βέβαιος πως κάθε μέρα που περνά, οι στίχοι αυτοί, του «Θα φύγω κάποια μέρα» δηλαδή, εκφράζουν όλο και περισσότερους. Τα «Τραγούδια του καιρού μας» ήταν έντεκα λαϊκά κομμάτια, με την ευαισθησία, τη μελωδικότητα και το στίγμα του συνθέτη τους, που ευτύχησαν να αποδοθούν από έναν τραγουδιστή, για τον οποίον έχω ξαναγράψει πως αν και ερμήνευσε σπουδαίους δημιουργούς και τραγούδια, τελικά δεν κατάφερε να κάνει μεγάλη καριέρα. Η αντιμετώπιση από την τότε εταιρεία του, τη Minos, όπως άλλωστε έχει δηλώσει και ο ίδιος σε συνεντεύξεις του, δεν ήταν και τόσο θετική απέναντί του. Αλλά ακόμα και όταν άλλαξε εταιρεία (μετά από τον συγκεκριμένο δίσκο), παρόλο που έκανε κάποιες σημαντικές συμμετοχές αλλά και ολοκληρωμένους δίσκους, όπως αυτοί που προανέφερα, του Δερβενιώτη και του Μιχάλη Τερζή, δεν έκανε το μεγάλο «μπαμ», που λέμε…. Παρόλα αυτά είναι και σήμερα δημιουργικός, ηχογραφεί νέα τραγούδια, συμμετέχει επιλεκτικά σε εκδηλώσεις και, απ’ όσο ξέρω, χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης τόσο από τον καλλιτεχνικό κύκλο, όσο και από μεγάλη μερίδα του κοινού που ξέρει από καλή μουσική.

Δυο από τα «Τραγούδια του καιρού μας» αποδίδει με ιδιαίτερη ευαισθησία η σύζυγός του Κουγιουμτζή, η Αιμιλία, για την οποία, έχω την αίσθηση όταν την ακούω, πως είναι η φωνή της ψυχής του ίδιου του Σταύρου.

Συζητώντας πριν από 4 χρόνια με τον Κώστα Σμοκοβίτη, μου είπε τα εξής, σχετικά με αυτή τη δουλειά:

Το 1977 με φωνάζει ο Σταύρος και κάνουμε τα «Τραγούδια του καιρού μας». Τότε μέναμε πολύ κοντά με τον Μιχάλη Μπουρμπούλη το στιχουργό. Εγώ έμενα Αλεξάνδρας και Λουκάρεως κι αυτός από πάνω, προς το Λυκαβηττό. Όποτε κάναμε πρόβα γι’ αυτό τον δίσκο με το Σταύρο, πηγαίναμε μαζί με τον Μιχάλη. Ένα απόγευμα μου λέει ο Μιχάλης «Ρε Κώστα, έχουμε πρόβλημα». Του λέω «Τι πρόβλημα ρε Μιχάλη;» «Ο Σταύρος έχει κολλήσει…» μου λέει. «Πού έχει κολλήσει;» « Έχει κολλήσει διότι του λείπει ένα αλέγκρο κομμάτι, ένα γρήγορο κομμάτι, για να υπάρχει μια ισορροπία στο δίσκο κι αυτό τον καιρό μου απεκάλυψε ότι δεν έχει έμπνευση. Εγώ ξέρω όμως, ότι έχει γράψει κάποια έτοιμα τραγούδια, τα οποία δεν τα θεωρεί σημαντικά. Επειδή εσένα σ ’αγαπάει και σ ’εκτιμάει και το ξέρω, μου το ’χει αποκαλύψει, μήπως μπορέσεις να τον πείσεις εσύ, να βγει νωρίτερα αυτή η δουλειά, γιατί θα καθυστερήσει… Δεν ξέρω… Τον είδα πολύ απαισιόδοξο. Έχει ένα τραγούδι του Άκου Δασκαλόπουλου». Στο δίσκο επίσης είχε γράψει στίχους ο Άκος Δασκαλόπουλος, σε τραγούδια που έγιναν επιτυχίες. «Η μικρή οθόνη», «Το μπλου-τζιν» και «Το καλοκαίρι το μορτάκι». Και πρόσεξε να δεις τη μεγαλοψυχία του Μιχάλη του Μπουρμπούλη. Δεν το εκμεταλλεύτηκε για να δώσει ένα στίχο στο Σταύρο, για να κάνει δικό του τραγούδι και να έχει περισσότερα στο δίσκο. Κι όπως συζητούσαμε στο δρόμο μου λέει «Για πες του να σου παίξει το κομμάτι να το ακούσεις». Στο ραντεβού αυτό της πρόβας μου λέει ο Σταύρος «Κώστα θα καθυστερήσουμε λιγάκι, γιατί δεν έχω έμπνευση αυτό τον καιρό και μας λείπει ένα τραγούδι το οποίο πρέπει να είναι γρήγορο…» Του λέω «Δεν έχεις κανένα έτοιμο ρε Σταύρο;» Εγώ είχα «πάρει γραμμή» από τον Μπουρμπούλη. «Ε, έχω κάτι» μου λέει… «Γίνεται να μου το παίξεις να το ακούσω κι εγώ;» Και μου παίζει «Το καλοκαίρι το μορτάκι». Μόλις το ακούω «τρελαίνομαι». Και του λέω «Σταύρο, αυτό το τραγούδι θα το πω για τον εαυτό μου, όπως θα πω και τα υπόλοιπα τόσο για τον εαυτό μου, όσο και για σένα, αλλά σε παρακαλώ, εγώ το θέλω αυτό το τραγούδι». Μου λέει «Σοβαρά; Εγώ το είχα για το καλάθι των αχρήστων». Έτσι, επί λέξει. Του λέω «σε παρακαλώ, βάλτο αυτό το τραγούδι και τελειώσαμε, γιατί μου αρέσει». «Σου αρέσει αυτό το τραγούδι;» Του λέω «Ναι». Κι έτσι μπήκε το τραγούδι αυτό και τελείωσε ο δίσκος και βγήκε. Αυτή είναι η ιστορία με τα «Τραγούδια του καιρού μας». Αργότερα βέβαια, το 1983, κάναμε συναυλίες στην Κρήτη με τον Σταύρο, με τη Βάσια Ζήλου, το Μιχάλη Δημητριάδη και την Αιμιλία. Ήταν μια ωραία, γόνιμη περίοδος. Θυμάμαι πόση λατρεία είχε όλη η Κρήτη για τον Σταύρο! Είχα την τύχη επίσης, μετά τη συνεργασία μας να γίνουμε και κουμπάροι. Με πάντρεψε και μου βάφτισε και τον γιο μου τον Παναγιώτη… Κι αυτό το «μετά», θέλω να το τονίσω, για να μη νομίσει ο κόσμος πως εκμεταλλεύτηκα τη σχέση μου με το Σταύρο για να μου γράψει τραγούδια…