Βασίλης Δημητρίου & Δημήτρης Χριστοδούλου: «Παραθύρι, παραθύρι»

1) To ταξίδι - Αλέκα Αλιμπέρτη
2) Πράσινο φεγγάρι - Αλέκα Αλιμπέρτη
3) Την λένε νύχτα την αγάπη - Νίκος Γεωργής
4) Πόσες φορές - Αλέκα Αλιμπέρτη
5) Το βράδυ της Παρασκευής - Γιάννης Μπογδάνος
6) Ξεχάστηκαν τα νιάτα μας - Αλέκα Αλιμπέρτη-χορωδία
7) Παραθύρι, παραθύρι - Γιάννης Μπογδάνος-χορωδία
8) Τα παιδιά κρατάν τον ήλιο - Αλέκα Αλιμπέρτη-χορωδία
9) Ήτανε στρατιώτης - Νίκος Γεωργής-χορωδία
10) Έχει ο καιρός - Αλέκα Αλιμπέρτη
11) Το ταξίδι - Ορχήστρα
12) Αγάπη μου μανταρινιά - Γιάννης Μπογδάνος, Λιλή Τσιτριμπίνη

Η ενορχήστρωση και διεύθυνση της ορχήστρας έγινε από τον συνθέτη και η ηχογράφηση από τον Στέλιο Γιαννακόπουλο στην Columbia. Η διεύθυνση παραγωγής ήταν του Γιώργου Μακράκη ενώ το εξώφυλλο φιλοτέχνησε ο Χρόνης Μπότσογλου. Πρόκειται για μια δουλειά με τον κλασικό ήχο του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού της δεκαετίας του ’70, με μπαλάντες αλλά και ρυθμικά τραγούδια, κυρίως με κοινωνικοπολιτικό στίχο, στο πνεύμα της εποχής. Όσον αφορά τους ερμηνευτές, ο Γιάννης Μπογδάνος – ανιψιός του Γρηγόρη Μπιθικώτση – υπήρξε ένα από τα σταθερά «χαρτιά» της εταιρείας Lyra στη δεκαετία του ’70 και στις αρχές του ’80. Την εποχή εκείνη η φωνή του ακουγόταν ιδιαίτερα στις επανεκτελέσεις τραγουδιών του Γιώργου Μητσάκη. Στα «χνάρια» της Μαρίας Φαραντούρη η Αλέκα Αλιμπέρτη, αν και έκανε το «μπαμ» με το «Καλημέρα ήλιε» του Λοΐζου, δεν είχε ανάλογη συνέχεια. Αυτή είναι και η τελευταία της δισκογραφική παρουσία. Με πολύ μικρή πορεία στη δισκογραφία και ο, αγνώστων λοιπών στοιχείων, Νίκος Γεωργής. Το «Παραθύρι, παραθύρι» ήταν από τους δίσκους που δυστυχώς δεν είχαν καμία τύχη και τα τραγούδια έμειναν παντελώς άγνωστα. Το 2009 επανεκδόθηκε για πρώτη φορά σε ένα διπλό cd, μαζί με τα έργα του Βασίλη Δημητρίου «Σεργιάνι στον Παράδεισο» σε στίχους Μάνου Ελευθερίου και το οργανικό «Κυκλάδες». Στο ένθετο αυτής της έκδοσης ο συνθέτης σημειώνει: 

 

Θυμάμαι ένα καλοκαιριάτικο βράδυ του 1972-73 στην «Αρχόντισσα» στην Πλάκα που τραγουδούσε ο Μητσιάς με τη Γαλάνη. Μόλις πήγα να καθίσω σ’ένα τραπέζι ήρθε ένας σερβιτόρος και μου είπε πως ο κύριος Τάκης Λαμπρόπουλος ήθελε να πάω στο τραπέζι του. Πήγα και τον βρήκα να κάθεται συντροφιά με τις γυναίκες τους μ’ έναν ψηλό, γελαστό, ευχάριστο άντρα. Ήταν ο ποιητής Δημήτρης Χριστοδούλου, τον γνώριζα, γιατί πριν από τη δικτατορία ερχόταν συχνά στην μπουάτ «Παράγκα» όπου συνόδευα την Καίτη Χωματά στο πιάνο. Ο Λαμπρόπουλος με σύστησε με τα καλύτερα λόγια και τον προέτρεψε να συνεργαστούμε… Από εκείνη τη στιγμή αρχίσαμε να κάνουμε παρέα με τον Δημήτρη Χριστοδούλου συζητώντας, τραγουδώντας και πίνοντας. Θυμάμαι που, όταν κάποιος από την παρέα διαφωνούσε μαζί του, για να υποστηρίξει καλύτερα τα επιχειρήματά του, άρπαζε την ευκαιρία και με το γνωστό του ύφος άρχιζε να φέρνει παραδείγματα από την Ιστορία. Εκείνη την εποχή κάθε μεσημέρι συναντιόμαστε στο Κολωνάκι αρχικά, για κάποια χρόνια στη Λυκόβρυση και στη συνέχεια στου Μπόκολα. Στην παρέα τότε ήμαστε ο Κ. Μουρσελάς, ο Γ. Μιχαλακόπουλος, ο Γ. Μοσχίδης, ο Κ. Κουτσομύτης, ο Β. Γκούφας, ο Γ. Σγουράκης. Ένα μεσημέρι είχαν φύγει όλοι και είχαμε μείνει οι δυο μας, είχε περάσει κάνα δεκάλεπτο και δεν είχαμε πει κουβέντα- γιατί αντέχαμε ακόμα τη σιωπή και μπορούσαμε να κάνουμε παρέα χωρίς να φλυαρούμε-, ξαφνικά τον άκουσα να καλεί ένα ταξί που περνούσε εκείνη την ώρα, να με σκουντάει με τον αγκώνα του, να σηκώνεται απότομα και να με προστάζει: «Πάμε». Χωρίς να έχω καταλάβει τι και για πού, τον ακολούθησα, μπήκαμε στο ταξί και τον άκουσα να λέει στον ταξιτζή «Αιγάλεω» και σε μένα «Οδήγησέ τον». «Πού πάμε ρε Δημήτρη;» «Σπίτι σου, ρε, δεν το κατάλαβες;» - τότε έμενα ακόμα στο Αιγάλεω με τη μητέρα μου. «Ξεκινάμε, θα γράψουμε τραγούδια, αργήσαμε, ο Τάκης η αλεπού τότε που μας γνώριζε κάτι ήξερε». Πήγαμε στο σπίτι μου, κάθισα στο πιάνο και άρχισα να παίζω μελωδίες, άλλοτε αυτοσχεδίαζα, εκείνος σχολίαζε, παρατηρούσε, έντυνε τις μελωδίες με μεγάλη ευκολία έτσι σαν «οδηγό». Με ατέλειωτα τσιγάρα, αμέτρητους καφέδες και τη μητέρα μου που μας παρακαλούσε να βάλουμε κάτι στο στόμα μας: «Όλο τσιγάρο και καφέ, σταματήστε να τσιμπήσετε και κάτι…» Και τον Δημήτρη να την πειράζει: «Μικρασιάτισσα, μη μου πηγαινοέρχεσαι και τρίβεσαι πολύ με το “φάτε και τσιμπήστε κάτι” γιατί θα σ’τη δώσω την τσιμπιά εκεί που θέλεις και θα το δει κι ο γιος σου…» Έτσι, όταν ακούσαμε τα πρώτα λεωφορεία και τα βήματα στο δρόμο, καταλάβαμε ότι είχε έρθει η ώρα εμείς να πάμε για ύπνο τώρα. Έτσι ξεκίνησε και η δεύτερη σχέση μας, η «επαγγελματική», με τον Δ. Χριστοδούλου, σε μια στιγμή απρόβλεπτη, όπως συνήθως συνέβαινε τότε. Μα και ο Δ. Χριστοδούλου έτσι πηγαίος, αυθόρμητος και απρόβλεπτος ήταν, ένας ποιητής που έδωσε στο ελληνικό τραγούδι πολύ σπουδαίους στίχους και σε όσους γράφουν έδειξε με το λόγο και τη στάση του, τον τρόπο, το ύφος και το ήθος της αισθητικής. Την παραγωγή του δίσκου τότε δεν την έκανε ο Τάκης Β. Λαμπρόπουλος, που μας είχε φέρει σε πρώτη επαφή, άλλωστε είχε εγκαταλείψει δυστυχώς τη δισκογραφία και την ΕΜΙΑΛ μερικά χρόνια πριν, αλλά ο άλλος σπουδαίος και μεγάλος της ελληνικής δισκογραφίας τότε: ο Αλέκος Πατσιφάς και η εταιρεία του, η LYRA.

 

Βασίλης Δημητρίου | Αύγουστος 2009.

Υ.Γ: Την αφορμή για να γράψω γι’ αυτό τον δίσκο, μου την έδωσε πριν από ένα μήνα περίπου ο τετράχρονος γιος μου, όταν ακούγοντας το ομώνυμο τραγούδι στο αυτοκίνητο, μου είπε «Μπαμπά, βάλε ξανά το παραθύρι!». Και μετά, «ξανά» και «ξανά…» Το ακούσαμε συνεχόμενα γύρω στις 4-5 φορές… Το «Παραθύρι» έγινε το soundtrack του φετινού καλοκαιριού…

«Παραθύρι, παραθύρι» (Βασίλη Δημητρίου-Δημήτρη Χριστοδούλου)
Τραγουδά ο Γιάννης Μπογδάνος και χορωδία. Video: Θανάσης Γιώγλου