Θέλω να είμαι ειλικρινής. Δεν το γνωρίζω σε βάθος το θέμα, πως και τι και τα δια ταύτα.
Παρά ταύτα, και μ’ όλα ταύτα, καθώς «αχός βαρύς» έχει σηκωθεί κι επειδή ως Φάλτσος είμαι φαν της Ακρίτα αλλά και φαν του Χωμενίδη (δις φαν δηλαδή, και ως γνωστό το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού) μεταφέρω την απάντηση του τελευταίου με αφορμή τα σχόλια πρώτης με αφορμή την ανάρτησή του…
Όπως και θα μεταφέρω -τι διάολο για μια ενημέρωση ζούμε σε ζητήματα σοβαρά, ζωής και θανάτου και βάλε, όπως αυτό- και τη ανταπάντηση της Ακρίτα με αφορμή όλα τα παραπάνω… κοκ (σε δουλειά να βρισκόμαστε κι εμείς της ενημέρωσης και το κοινό που διψά γι’ αυτήν).
Έγραψε λοιπόν ο Χρήστος Χωμενίδης στο facebook -σε ότι δηλαδή πιο ιερό και όσιο έχουμε σ’ αυτήν τη ζωή- μετά την παρεξήγηση που δημιουργήθηκε με αφορμή τα σχόλια της Έλενας Ακρίτα, που μπέρδεψε τις αναφορές στα σινιέ ρούχα των νεοελλήνων, που άκουγαν τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου… με τα δικά του ρούχα και ολίγη από ψαρόλαδο:
ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΗΣΩ
«Φαντάζεστε πώς είναι, στα καλά καθούμενα, κάποια ξανθιά κυρία, κόβοντας και ράβοντας, διαστρέφοντας όχι μόνο το πνεύμα αλλά και το γράμμα ενός κειμένου σου, να δίνει το σύνθημα της επίθεσης εναντίον σου; (Και έπειτα βέβαια να σβήνει τα ίχνη της, όπως η γάτα τις βρωμιές της...)
Φαντάζεστε πώς είναι εκατοντάδες άνθρωποι να σου επιτίθενται ξαφνικά -δίχως οι περισσότεροι να έχουν καν διαβάσει παρά ένα μικρό απόσπασμα τού άρθρου σου-, να σού απευθύνουν τις βαρύτερες κατηγορίες, να αναπαράγουν τις πιό ανυπόστατες και χυδαίες συκοφαντίες, να σε ονομάζουν ανάξιο των γονιών και των παππούδων σου, την αληθινή ιστορία των οποίων ανάθεμα και αν γνωρίζουν; Να νοιώθεις ένα σμήνος νυχτερίδες να γδέρνει την ψυχή σου, να κοπρίζει πάνω σε ό,τι έχεις ιερό;
Ξέρω πολύ καλά ποιός είμαι και τι κάνω στη ζωή μου. Έχω -όπως κι εσείς- τους πιό κοντινούς μου ανθρώπους που με υπεραγαπούν. Έχω σοβαρούς και γενναίους συμπολίτες μας, οι οποίοι με υποστήριξαν. Πάνω από όλα όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχω όλο το δίκιο με το μέρος μου. Ολοστρόγγυλο και αστραφτερό σαν τον ήλιο.
Και όμως, χθες για μιά στιγμή, ένοιωσα να έχω φτάσει στα όρια μου.
Τα καθημερινά διαδικτυακά λιντσαρίσματα πρέπει κάπως να σταματήσουν. Υπερβαίνουν ως φαινόμενο κάθε έννοια πολιτικής ή ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Αποτελούν σκέτη βαρβαρότητα, ίδια με το μπούλινγκ που οδηγεί πολλούς εφήβους στην απόγνωση.
Ξέρω ότι το διαδίκτυο είναι από τη φύση του σχεδόν ανεξέλεγκτο. Πως μοιάζει λιγότερο με γήπεδο και περισσότερο με αρένα.
Εάν ωστόσο αρκούμασταν στη διαπίστωση ότι "homo hominis lupus" -"ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος"-, δεν θα είχαμε κάνει ένα βήμα μπροστά στον πολιτισμό μας.
Απευθύνω έκκληση να ξεκινήσει μία πολύ σοβαρή συζήτηση. Προς υπεράσπιση της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας του λόγου, της ασφάλειας που πρέπει να αισθάνεται ο καθένας ώστε να εκφράζει τις απόψεις του.
Η προηγούμενη παρόμοια βαρβαρότητα, οι μεταμεσονύκτιες τηλεδίκες κατά τη δεκαετία του 1990, εξόντωσαν ηθικά και σωματικά παραπάνω από έναν ανθρώπους. Ας μη βιώσουμε ξανά ως κοινωνία κάτι τέτοιο»
.
Παρά ταύτα, και μ’ όλα ταύτα, καθώς «αχός βαρύς» έχει σηκωθεί κι επειδή ως Φάλτσος είμαι φαν της Ακρίτα αλλά και φαν του Χωμενίδη (δις φαν δηλαδή, και ως γνωστό το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού) μεταφέρω την απάντηση του τελευταίου με αφορμή τα σχόλια πρώτης με αφορμή την ανάρτησή του…
Όπως και θα μεταφέρω -τι διάολο για μια ενημέρωση ζούμε σε ζητήματα σοβαρά, ζωής και θανάτου και βάλε, όπως αυτό- και τη ανταπάντηση της Ακρίτα με αφορμή όλα τα παραπάνω… κοκ (σε δουλειά να βρισκόμαστε κι εμείς της ενημέρωσης και το κοινό που διψά γι’ αυτήν).
Έγραψε λοιπόν ο Χρήστος Χωμενίδης στο facebook -σε ότι δηλαδή πιο ιερό και όσιο έχουμε σ’ αυτήν τη ζωή- μετά την παρεξήγηση που δημιουργήθηκε με αφορμή τα σχόλια της Έλενας Ακρίτα, που μπέρδεψε τις αναφορές στα σινιέ ρούχα των νεοελλήνων, που άκουγαν τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου… με τα δικά του ρούχα και ολίγη από ψαρόλαδο:
ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΗΣΩ
«Φαντάζεστε πώς είναι, στα καλά καθούμενα, κάποια ξανθιά κυρία, κόβοντας και ράβοντας, διαστρέφοντας όχι μόνο το πνεύμα αλλά και το γράμμα ενός κειμένου σου, να δίνει το σύνθημα της επίθεσης εναντίον σου; (Και έπειτα βέβαια να σβήνει τα ίχνη της, όπως η γάτα τις βρωμιές της...)
Φαντάζεστε πώς είναι εκατοντάδες άνθρωποι να σου επιτίθενται ξαφνικά -δίχως οι περισσότεροι να έχουν καν διαβάσει παρά ένα μικρό απόσπασμα τού άρθρου σου-, να σού απευθύνουν τις βαρύτερες κατηγορίες, να αναπαράγουν τις πιό ανυπόστατες και χυδαίες συκοφαντίες, να σε ονομάζουν ανάξιο των γονιών και των παππούδων σου, την αληθινή ιστορία των οποίων ανάθεμα και αν γνωρίζουν; Να νοιώθεις ένα σμήνος νυχτερίδες να γδέρνει την ψυχή σου, να κοπρίζει πάνω σε ό,τι έχεις ιερό;
Ξέρω πολύ καλά ποιός είμαι και τι κάνω στη ζωή μου. Έχω -όπως κι εσείς- τους πιό κοντινούς μου ανθρώπους που με υπεραγαπούν. Έχω σοβαρούς και γενναίους συμπολίτες μας, οι οποίοι με υποστήριξαν. Πάνω από όλα όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχω όλο το δίκιο με το μέρος μου. Ολοστρόγγυλο και αστραφτερό σαν τον ήλιο.
Και όμως, χθες για μιά στιγμή, ένοιωσα να έχω φτάσει στα όρια μου.
Τα καθημερινά διαδικτυακά λιντσαρίσματα πρέπει κάπως να σταματήσουν. Υπερβαίνουν ως φαινόμενο κάθε έννοια πολιτικής ή ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Αποτελούν σκέτη βαρβαρότητα, ίδια με το μπούλινγκ που οδηγεί πολλούς εφήβους στην απόγνωση.
Ξέρω ότι το διαδίκτυο είναι από τη φύση του σχεδόν ανεξέλεγκτο. Πως μοιάζει λιγότερο με γήπεδο και περισσότερο με αρένα.
Εάν ωστόσο αρκούμασταν στη διαπίστωση ότι "homo hominis lupus" -"ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος"-, δεν θα είχαμε κάνει ένα βήμα μπροστά στον πολιτισμό μας.
Απευθύνω έκκληση να ξεκινήσει μία πολύ σοβαρή συζήτηση. Προς υπεράσπιση της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας του λόγου, της ασφάλειας που πρέπει να αισθάνεται ο καθένας ώστε να εκφράζει τις απόψεις του.
Η προηγούμενη παρόμοια βαρβαρότητα, οι μεταμεσονύκτιες τηλεδίκες κατά τη δεκαετία του 1990, εξόντωσαν ηθικά και σωματικά παραπάνω από έναν ανθρώπους. Ας μη βιώσουμε ξανά ως κοινωνία κάτι τέτοιο»
.
