«Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις» είχε πει κάποτε ο ηθοποιός Τζαβαλάς Καρούσος, αν και ο αστικός μύθος απέδωσε τη φράση στον Γιάννη Τσαρούχη…
Αυτή, βέβαια, είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη πλευρά αφορά αυτές καθαυτές τις δηλώσεις. Και παραφράζοντας τον Καρούσο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην Ελλάδα δηλώνεις ό,τι σου κατέβει!
Τελευταίο παράδειγμα, ο βιολονίστας Λεωνίδας Καβάκος, ο οποίος σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ δήλωσε: «Η ψυχολογική επίδραση που έχει το κείμενο ενός ρεμπέτικου ή λαϊκού τραγουδιού, είναι μία ψυχολογική επίδρασις απόλυτης παρακμής»!
Ναι, ακριβώς αυτό είπε, αφού προηγουμένως είχε μιλήσει για την... «πάνσοφη ελληνική γλώσσα»! Προφανώς θα του διέφυγε να αναφέρει ότι, επίσης, είναι... πανέξυπνη και πανέμορφη!
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς... Το μέγεθος της αμάθειας ή της βλακείας; Ή μήπως και τα δύο;
Δηλαδή, ο σύγχρονος Λεωνίδας (χωρίς τους 300 και μάλλον, χωρίς να τά ’χει 400...) πιστεύει ότι όταν ακούς τραγούδια του Τσιτσάνη, του Βαμβακάρη, του Μητσάκη, του Ζαμπέτα ή του Ξαρχάκου (ναι κι αυτός γράφει λαϊκά τραγούδια, αν δεν ενοχλεί το σολίστα...) οδηγείσαι στην παρακμή. Ώρα είναι να μας πει ότι και για την κρίση της ελληνικής κοινωνίας ευθύνονται τα... τραγούδια που ακούμε (αν και πολλά δεν ακούγονται, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...). Όπως οι παπάδες που θεωρούν ως αιτία λοιμών, λιμών και καταποντισμών τον αμαρτωλό μας βίο...
Τουλάχιστον, δεν κινδυνεύει ο ίδιος να παρακμάσει (αυτό αποτελεί παρηγοριά στον άρρωστο και είναι ακόμα μία κοινωνική προσφορά του...). Όχι μόνο επειδή δεν ακούει τα πλάνα λαϊκά ή τα εθιστικά ρεμπέτικα, αλλά και επειδή η δική του ακμή ήταν μόνο η εφηβική!
Σοβαρά, τώρα. Τι συνέβη στο παιδί;
• Έχει 40 πυρετό που λέει και το τραγούδι (παρότι δεν το ακούει...);
• Δεν τον έπαιζαν μικρό τα γειτονόπουλα;
• Δεν τον είχαν δεχτεί στην κομπανία τους «Τα παιδιά από την Πάτρα»;
• Μήπως ήθελε να γράψει κι αυτός λαϊκά, αλλά ζήτησε συνεργασία από λάθος Παπαδόπουλο και του έστειλαν... μπισκότα; Και προφανώς παρεξηγήθηκε, αφού είναι γνωστό τοις πάσι ότι τρώει μόνο... Αλλατίνη!
Μεταξύ μας, τώρα, Λεωνίδα. Στις ερωτικές απογοητεύσεις σας ακούτε... Μπαχ και στα γλέντια σας ξεφαντώνετε με... Μπραμς; Και μην αναρωτιέστε γιατί η ξανθούλα του δευτέρου ορόφου σάς άφησε στα κρύα του λουτρού. Μα κι εσείς με... Μέντελσον θα φτιάχνατε ατμόσφαιρα;
Ειλικρινά, πάντως, προβληματιστήκαμε με τις βαρυ(α)σήμαντες δηλώσεις του και σκεφθήκαμε πώς και γιατί οδηγήθηκε σε μία άποψη, τόσο σύγχρονη όσο η λίθινη εποχή...
Προφανώς, θεωρεί ότι τραγούδια όπως «Στου Μπελαμή το ουζερί» και «Ρίξε μια ζαριά καλή» μας εθίζουν στο αλκοόλ και τον τζόγο. Όσο για το «Δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία, στην περίπτωσή μας, όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος» αποτελεί βόμβα στα θεμέλια της αγίας ελληνικής οικογένειας και των χρηστών ηθών...
Από την άλλη, τραγούδια όπως «Συννεφιασμένη Κυριακή» και «Στον Πειραιά συννέφιασε και στην Αθήνα βρέχει» μας οδηγούν στην κατάθλιψη, ενώ το «Συ μου χάραξες πορεία, εσύ γλυκιά μου αμαρτία» και το «Ιστορία μου, αμαρτία μου» παρασέρνουν τα νέα και αθώα κορίτσια στο βούρκο και την ακολασία!
Σίγουρα, υπάρχουν κι άλλα τραγούδια που για τον Λεωνίδα θα έπρεπε να είναι... απαγορευμένα. Υποθέτουμε πως ανάμεσά τους είναι: «Και φούμα φούμα στη Φρεατύδα ότι μ'αγάπαγες άπιστη είδα», που ρίχνει τα παιδιά μας στα ναρκωτικά και «Η μάνα σου είναι τρελή», γιατί αποτελεί ασέβεια στην Ελληνίδα μάνα και ντροπή στον Θεοδωράκη που το έγραψε και το μελοποίησε!
Μήπως Λεωνίδα μας να απαγορευτεί και το... ανθελληνικό «Τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε», διότι προσβάλλει την περήφανη ελληνική ναυτοσύνη;
Και ίσως, θα έπρεπε -για το καλό μας, βέβαια- να εισηγηθεί την επανίδρυση του Γραφείου Λογοκρισίας! Και όσοι δεν συμμορφώνονται προς τας μουσικάς υποδείξεις να στέλνονται σε ξερονήσια, σε μουσικές φυλακές και στα ρεσιτάλ του!
Αχ βρε Λεωνίδα μας, μεγαλώσατε και δεν μάθατε πως οι μπαρούφες ακόμα και με περιτύλιγμα σοβαρότητας παραμένουν μπαρούφες...
Και όπως είχε γράψει ο αγαπημένος μας αιρετικός Όσκαρ Ουάϊλντ «Η σοβαρότητα είναι το μόνο καταφύγιο των ρηχών ανθρώπων»...
Αυτή, βέβαια, είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη πλευρά αφορά αυτές καθαυτές τις δηλώσεις. Και παραφράζοντας τον Καρούσο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην Ελλάδα δηλώνεις ό,τι σου κατέβει!
Τελευταίο παράδειγμα, ο βιολονίστας Λεωνίδας Καβάκος, ο οποίος σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ δήλωσε: «Η ψυχολογική επίδραση που έχει το κείμενο ενός ρεμπέτικου ή λαϊκού τραγουδιού, είναι μία ψυχολογική επίδρασις απόλυτης παρακμής»!
Ναι, ακριβώς αυτό είπε, αφού προηγουμένως είχε μιλήσει για την... «πάνσοφη ελληνική γλώσσα»! Προφανώς θα του διέφυγε να αναφέρει ότι, επίσης, είναι... πανέξυπνη και πανέμορφη!
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς... Το μέγεθος της αμάθειας ή της βλακείας; Ή μήπως και τα δύο;
Δηλαδή, ο σύγχρονος Λεωνίδας (χωρίς τους 300 και μάλλον, χωρίς να τά ’χει 400...) πιστεύει ότι όταν ακούς τραγούδια του Τσιτσάνη, του Βαμβακάρη, του Μητσάκη, του Ζαμπέτα ή του Ξαρχάκου (ναι κι αυτός γράφει λαϊκά τραγούδια, αν δεν ενοχλεί το σολίστα...) οδηγείσαι στην παρακμή. Ώρα είναι να μας πει ότι και για την κρίση της ελληνικής κοινωνίας ευθύνονται τα... τραγούδια που ακούμε (αν και πολλά δεν ακούγονται, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...). Όπως οι παπάδες που θεωρούν ως αιτία λοιμών, λιμών και καταποντισμών τον αμαρτωλό μας βίο...
Τουλάχιστον, δεν κινδυνεύει ο ίδιος να παρακμάσει (αυτό αποτελεί παρηγοριά στον άρρωστο και είναι ακόμα μία κοινωνική προσφορά του...). Όχι μόνο επειδή δεν ακούει τα πλάνα λαϊκά ή τα εθιστικά ρεμπέτικα, αλλά και επειδή η δική του ακμή ήταν μόνο η εφηβική!
Σοβαρά, τώρα. Τι συνέβη στο παιδί;
• Έχει 40 πυρετό που λέει και το τραγούδι (παρότι δεν το ακούει...);
• Δεν τον έπαιζαν μικρό τα γειτονόπουλα;
• Δεν τον είχαν δεχτεί στην κομπανία τους «Τα παιδιά από την Πάτρα»;
• Μήπως ήθελε να γράψει κι αυτός λαϊκά, αλλά ζήτησε συνεργασία από λάθος Παπαδόπουλο και του έστειλαν... μπισκότα; Και προφανώς παρεξηγήθηκε, αφού είναι γνωστό τοις πάσι ότι τρώει μόνο... Αλλατίνη!
Μεταξύ μας, τώρα, Λεωνίδα. Στις ερωτικές απογοητεύσεις σας ακούτε... Μπαχ και στα γλέντια σας ξεφαντώνετε με... Μπραμς; Και μην αναρωτιέστε γιατί η ξανθούλα του δευτέρου ορόφου σάς άφησε στα κρύα του λουτρού. Μα κι εσείς με... Μέντελσον θα φτιάχνατε ατμόσφαιρα;
Ειλικρινά, πάντως, προβληματιστήκαμε με τις βαρυ(α)σήμαντες δηλώσεις του και σκεφθήκαμε πώς και γιατί οδηγήθηκε σε μία άποψη, τόσο σύγχρονη όσο η λίθινη εποχή...
Προφανώς, θεωρεί ότι τραγούδια όπως «Στου Μπελαμή το ουζερί» και «Ρίξε μια ζαριά καλή» μας εθίζουν στο αλκοόλ και τον τζόγο. Όσο για το «Δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία, στην περίπτωσή μας, όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος» αποτελεί βόμβα στα θεμέλια της αγίας ελληνικής οικογένειας και των χρηστών ηθών...
Από την άλλη, τραγούδια όπως «Συννεφιασμένη Κυριακή» και «Στον Πειραιά συννέφιασε και στην Αθήνα βρέχει» μας οδηγούν στην κατάθλιψη, ενώ το «Συ μου χάραξες πορεία, εσύ γλυκιά μου αμαρτία» και το «Ιστορία μου, αμαρτία μου» παρασέρνουν τα νέα και αθώα κορίτσια στο βούρκο και την ακολασία!
Σίγουρα, υπάρχουν κι άλλα τραγούδια που για τον Λεωνίδα θα έπρεπε να είναι... απαγορευμένα. Υποθέτουμε πως ανάμεσά τους είναι: «Και φούμα φούμα στη Φρεατύδα ότι μ'αγάπαγες άπιστη είδα», που ρίχνει τα παιδιά μας στα ναρκωτικά και «Η μάνα σου είναι τρελή», γιατί αποτελεί ασέβεια στην Ελληνίδα μάνα και ντροπή στον Θεοδωράκη που το έγραψε και το μελοποίησε!
Μήπως Λεωνίδα μας να απαγορευτεί και το... ανθελληνικό «Τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε», διότι προσβάλλει την περήφανη ελληνική ναυτοσύνη;
Και ίσως, θα έπρεπε -για το καλό μας, βέβαια- να εισηγηθεί την επανίδρυση του Γραφείου Λογοκρισίας! Και όσοι δεν συμμορφώνονται προς τας μουσικάς υποδείξεις να στέλνονται σε ξερονήσια, σε μουσικές φυλακές και στα ρεσιτάλ του!
Αχ βρε Λεωνίδα μας, μεγαλώσατε και δεν μάθατε πως οι μπαρούφες ακόμα και με περιτύλιγμα σοβαρότητας παραμένουν μπαρούφες...
Και όπως είχε γράψει ο αγαπημένος μας αιρετικός Όσκαρ Ουάϊλντ «Η σοβαρότητα είναι το μόνο καταφύγιο των ρηχών ανθρώπων»...
