Πέρασαν πέντε χρόνια από τις 22 Ιουλίου 2018 που έσβησε το καντήλι του Μάνου.
Ο καιρός περνάει αλλά παραμονεύει πάντα φαρμακωμένος. Είναι και αυτή η απώλεια που γίνεται ένα θεριό που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότερο και σε πνίγει.
Τα κείμενα του Μάνου είναι αιμάτινα και αγιασμένα. Όταν τα προσεγγίζεις αισθάνεσαι ότι αγγίζεις μιαν άκρια απ’ το πανωφόρι ενός Αγίου.
Στάζουν Δάκρυα και Αίμα απ΄ το παρελθόν, αγωνία για το παρόν, απορίες και ερωτηματικά για το μέλλον.
Ο Μάνος ζωντανεύει φωτογραφίες που είναι στιγμιαία σταματήματα του χρόνου.
Δίνει ανάσες στα πρόσωπα που εμπεριέχονται μέσα, δίνει φωνές σε μισογκρεμισμένους τοίχους, σε παλιά ερειπωμένα σπίτια που διηγούνται συγκλονιστικές ιστορίες ανθρώπων άλλοτε χαράς και άλλοτε πένθους.
Ήξερε να ανασταίνει μέσα από τη γραφή του φωνές αδικημένες, ταλαιπωρημένες, απελπισμένες που άλλες αντιστάθηκαν στη μοίρα και άλλες υπέκυψαν από αδυναμία.
Ο καιρός περνάει αλλά παραμονεύει πάντα φαρμακωμένος. Είναι και αυτή η απώλεια που γίνεται ένα θεριό που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότερο και σε πνίγει.
Τα κείμενα του Μάνου είναι αιμάτινα και αγιασμένα. Όταν τα προσεγγίζεις αισθάνεσαι ότι αγγίζεις μιαν άκρια απ’ το πανωφόρι ενός Αγίου.
Στάζουν Δάκρυα και Αίμα απ΄ το παρελθόν, αγωνία για το παρόν, απορίες και ερωτηματικά για το μέλλον.
Ο Μάνος ζωντανεύει φωτογραφίες που είναι στιγμιαία σταματήματα του χρόνου.
Δίνει ανάσες στα πρόσωπα που εμπεριέχονται μέσα, δίνει φωνές σε μισογκρεμισμένους τοίχους, σε παλιά ερειπωμένα σπίτια που διηγούνται συγκλονιστικές ιστορίες ανθρώπων άλλοτε χαράς και άλλοτε πένθους.
Ήξερε να ανασταίνει μέσα από τη γραφή του φωνές αδικημένες, ταλαιπωρημένες, απελπισμένες που άλλες αντιστάθηκαν στη μοίρα και άλλες υπέκυψαν από αδυναμία.
Φωνές από ανθρώπους όπου η ιστορία δεν χαλάλισε ούτε δυο αράδες γράμματα γι’ αυτούς και οι εφημερίδες ούτε ένα μονόστηλο εκτός ίσως από την ανακοίνωση της αποδημίας τους στην κοινωνική στήλη.
Ο Μάνος παίρνει μια ρίζα κάτω από τη γη απλών και ανώνυμων ανθρώπων και τη φτιάχνει κορμό, κλαδιά, φύλλα, καρπούς που σκορπάνε μυρωδιές μεθυστικές στον ενεστώτα χρόνο.
Συνομιλεί με Αγίους, με γνωστούς και αγνώστους Θεούς, συνδέει τη μυθολογία με την ιστορία, τον Άμλετ με τα μπουλούκια και το Ελληνικό θέατρο, τη σκληράδα της πόλης με την ερημιά της επαρχίας.
Ο Μάνος είναι μια προσωπικότητα που δεν θα ξεθυμάνει ποτέ και θα είναι αναντικατάστατή μέσα στη συλλογική μας μνήμη για πάρα πολλές δεκαετίες.
Φίλε Μάνο, στα χρόνια της υπομονής, εμείς θα σε θυμόμαστε πάντα, έστω και αν αυτή η θύμηση θα είναι με παραπονεμένα λόγια της ψυχής.
Ο Μάνος παίρνει μια ρίζα κάτω από τη γη απλών και ανώνυμων ανθρώπων και τη φτιάχνει κορμό, κλαδιά, φύλλα, καρπούς που σκορπάνε μυρωδιές μεθυστικές στον ενεστώτα χρόνο.
Συνομιλεί με Αγίους, με γνωστούς και αγνώστους Θεούς, συνδέει τη μυθολογία με την ιστορία, τον Άμλετ με τα μπουλούκια και το Ελληνικό θέατρο, τη σκληράδα της πόλης με την ερημιά της επαρχίας.
Ο Μάνος είναι μια προσωπικότητα που δεν θα ξεθυμάνει ποτέ και θα είναι αναντικατάστατή μέσα στη συλλογική μας μνήμη για πάρα πολλές δεκαετίες.
Φίλε Μάνο, στα χρόνια της υπομονής, εμείς θα σε θυμόμαστε πάντα, έστω και αν αυτή η θύμηση θα είναι με παραπονεμένα λόγια της ψυχής.
