Απ’ το δεύτερο δεκαήμερο του Μαΐου τα πανηγύρια δίνουν και παίρνουν.
Μέχρι και τον Οκτώβρη για να βρεις «ελεύθερο» κλαρίνο ή ερμηνευτή του είδους, πρέπει να έχεις βίσμα από Μπάιντεν και πάνω.
Σύγχρονοι αστέρες όπως ο Βελισσάρης, η Γρίβα, ο Καψάλης, η Κατσίγιαννη και άλλοι αρκετοί (στρατός ολόκληρος) είναι περιζήτητοι σε όλη την επικράτεια.
Το ίδιο ισχύει και για τον Σταύρο Παζαρέντζη, τον Ματθαίο Γιαννούλη αλλά και σημερινές ερμηνεύτριες όπως η Μαριάννα Παπαμακαρίου, η Ρία Ελληνίδου και άλλες και άλλους.
Όπου δε εμφανίζονται κάνουν μεγάλες καταστάσεις και παρατηρείται το αδιαχώρητο.
Αντιστοίχως «τρέχουν» και βετεράνοι του δημοτικού που κινούνται σε ορθόδοξες στράτες όπως π.χ. ο Αντώνης Κυρίτσης ή και ο νεότερός του, αλλά με πολλά χιλιόμετρα στο κοντέρ του, Παναγιώτης Λάλεζας.
Δεν είναι τυχαίο πως τη σεζόν που πέρασε, στην καρδιά της αθηναϊκής διασκέδασης, γνωστό και πολύχρονο μαγαζί που φιλοξένησε λαϊκοδημοτικό σχήμα, σημείω σε sold out τροχιές.
Την ίδια ώρα βέβαια οι επίσημες ραδιοσυχνότητες της Αττικής, δηλαδή πληθυσμιακά της μισής Ελλάδας, αγνοούν την όλη κατάσταση…
Στην υπόλοιπη όμως επικράτεια η ραδιοφωνία αντηχεί αλλιώς και τα βιολιά και τα κλαρίνα, όπως και το λαϊκό, χωρίς προκαλύψεις και μασκαρέματα, έχουν την τιμητική τους.
Στην τωρινή λαϊκοδημοτική σκηνή συναντάμε εξαιρετικές περιπτώσεις αλλά και πολλά παρατράγουδα.
Λείπουν οι φωτισμένοι ηγέτες που θα βάλουν τις προικισμένες δυνάμεις στη σωστή στράτα, όπως έκανε π.χ. ο Σαββόπουλος με τον Χριστοδουλόπουλο στη Lyra.
Τα «παραπτώματα» ενισχύονται και επωφελούνται και από την απουσία ικανών αντίβαρων. Κάτι ανάλογο ισχύει και στο σημερινό νεολαϊκό.
Που θα πάει π.χ. κάποιος να ακούσει το συναισθηματικό ρεπερτόριο του Σούκα, του Ρεπάνη και άλλων μαστόρων; Πόσες επιλογές έχει; Και κάπως έτσι γεμίζουν αυτοί που… τα γεμίζουν.
Πάντως η έξαρση του λαϊκοδημοτικού είναι δεδομένη.
Θυμίζει «κρυφό σχολειό». Όλοι το ξέρουμε, αλλά επισήμως, δεν το λέει κανείς, ή το παραδέχονται λίγοι.
Μέχρι και τον Οκτώβρη για να βρεις «ελεύθερο» κλαρίνο ή ερμηνευτή του είδους, πρέπει να έχεις βίσμα από Μπάιντεν και πάνω.
Σύγχρονοι αστέρες όπως ο Βελισσάρης, η Γρίβα, ο Καψάλης, η Κατσίγιαννη και άλλοι αρκετοί (στρατός ολόκληρος) είναι περιζήτητοι σε όλη την επικράτεια.
Το ίδιο ισχύει και για τον Σταύρο Παζαρέντζη, τον Ματθαίο Γιαννούλη αλλά και σημερινές ερμηνεύτριες όπως η Μαριάννα Παπαμακαρίου, η Ρία Ελληνίδου και άλλες και άλλους.
Όπου δε εμφανίζονται κάνουν μεγάλες καταστάσεις και παρατηρείται το αδιαχώρητο.
Αντιστοίχως «τρέχουν» και βετεράνοι του δημοτικού που κινούνται σε ορθόδοξες στράτες όπως π.χ. ο Αντώνης Κυρίτσης ή και ο νεότερός του, αλλά με πολλά χιλιόμετρα στο κοντέρ του, Παναγιώτης Λάλεζας.
Δεν είναι τυχαίο πως τη σεζόν που πέρασε, στην καρδιά της αθηναϊκής διασκέδασης, γνωστό και πολύχρονο μαγαζί που φιλοξένησε λαϊκοδημοτικό σχήμα, σημείω σε sold out τροχιές.
Την ίδια ώρα βέβαια οι επίσημες ραδιοσυχνότητες της Αττικής, δηλαδή πληθυσμιακά της μισής Ελλάδας, αγνοούν την όλη κατάσταση…
Στην υπόλοιπη όμως επικράτεια η ραδιοφωνία αντηχεί αλλιώς και τα βιολιά και τα κλαρίνα, όπως και το λαϊκό, χωρίς προκαλύψεις και μασκαρέματα, έχουν την τιμητική τους.
Στην τωρινή λαϊκοδημοτική σκηνή συναντάμε εξαιρετικές περιπτώσεις αλλά και πολλά παρατράγουδα.
Λείπουν οι φωτισμένοι ηγέτες που θα βάλουν τις προικισμένες δυνάμεις στη σωστή στράτα, όπως έκανε π.χ. ο Σαββόπουλος με τον Χριστοδουλόπουλο στη Lyra.
Τα «παραπτώματα» ενισχύονται και επωφελούνται και από την απουσία ικανών αντίβαρων. Κάτι ανάλογο ισχύει και στο σημερινό νεολαϊκό.
Που θα πάει π.χ. κάποιος να ακούσει το συναισθηματικό ρεπερτόριο του Σούκα, του Ρεπάνη και άλλων μαστόρων; Πόσες επιλογές έχει; Και κάπως έτσι γεμίζουν αυτοί που… τα γεμίζουν.
Πάντως η έξαρση του λαϊκοδημοτικού είναι δεδομένη.
Θυμίζει «κρυφό σχολειό». Όλοι το ξέρουμε, αλλά επισήμως, δεν το λέει κανείς, ή το παραδέχονται λίγοι.
