Ανέκαθεν συνέβαινε αυτό, είτε μιλάμε για μουσικούς και ερμηνευτές «Θεούς», είτε για «καρικατούρες» που στην ουσία κάνουν «κακό» στο «σώμα» των άξιών. Δυστυχώς η πλάστιγγα όσο περνούν τα χρόνια γέρνει προς τη δεύτερη μεριά… Όμως και πάλι σε ποια είδη και «τρόπους» δεσπόζουν οι ικανοί και ταλαντούχοι;
Το ζήτημα είναι πως τα μουσικά media -και όχι μόνο- αγνοούν επιδεικτικά ένα «φαινόμενο» που αποτελεί μέσο «συσπείρωσης» και «έκφρασης» ενός πολυάριθμου κοινού…
Οι εκατοντάδες χιλιάδες που κάθε καλοκαίρι λειτουργούν «πανηγυριώτικα», όπως όλες και όλοι μας, λειτουργούν και αλλιώς! Δηλαδή όποιος τρώει σουβλάκια δύο φορές το μήνα δεν πηγαίνει ποτέ σε εστιατόριο διεθνούς κουζίνας;
Όποιος πάει στο πανηγύρι δεν θα πατήσει ποτέ το ποδάρι του στο κατώφλι συναυλίας ροκ, ποπ, έντεχνης μουσικής και αντίστροφα…
Δυστυχώς οι τάχα μου παντογνώστες «διαφημιστές», αναγνωρίζουν τη δεύτερη συμπεριφορά και αγνοούν την πρώτη. Γι’ αυτό και έριξαν έξω άπειρα καλά μαγαζιά.
Αναλόγως κινούνται και όσοι κρατούν τα ηνία της επικοινωνίας. «Μούγκα» επικρατεί «ολούθε» για τις μυριάδες λαού που σέρνουν χορούς και γλέντια κάθε καλοκαίρι, αλλά και τους χειμώνες, ενώ για μια μισογεμάτη βραδιά σε «σοβαρούς» χώρους γράφονται τα άγραφα…
Παρά ταύτα στην Ελλάδα ζούμε και στρατιές καλλιτεχνών εξακολουθούν να περιοδεύουν αλλά και να εμφανίζονται σε μόνιμα στέκια, διασκεδάζοντας κόσμο και ντουνιά που τους τιμά με την παρουσία και τον «οβολό» του.
Ο Ζάχος, ο Κόρος, ο Βασιλόπουλος, οι Σαλέηδες, οι Χαλκιάδες, η Πυργάκη, η Βέρρα, η Κολλλητήρη, ο Κάβουρας, ο Σκαφίδας, ο Καρναβάς, ο Κωνσταντίνου, ο Σαραγούδας και η Γιασεμή, ο Βασιλειάδης και η Χαλκιά και άλλοι πολλοί, δεν είχαν -και όσοι παραμένουν ζωντανοί κι αειθαλείς εξακολουθούν να μην έχουν- ανάγκες από «γραφιάδες» και «μηντιάρχες» για να επικοινωνήσουν με όσους τους διάλεγαν -και διαλέγουν- να γλεντήσουν μαζί τους.
Κι αυτό ήταν και είναι –γι’ αυτούς και για τους «συνεχιστές» τους- το γαλόνι τους.
Το ζήτημα είναι πως τα μουσικά media -και όχι μόνο- αγνοούν επιδεικτικά ένα «φαινόμενο» που αποτελεί μέσο «συσπείρωσης» και «έκφρασης» ενός πολυάριθμου κοινού…
Οι εκατοντάδες χιλιάδες που κάθε καλοκαίρι λειτουργούν «πανηγυριώτικα», όπως όλες και όλοι μας, λειτουργούν και αλλιώς! Δηλαδή όποιος τρώει σουβλάκια δύο φορές το μήνα δεν πηγαίνει ποτέ σε εστιατόριο διεθνούς κουζίνας;
Όποιος πάει στο πανηγύρι δεν θα πατήσει ποτέ το ποδάρι του στο κατώφλι συναυλίας ροκ, ποπ, έντεχνης μουσικής και αντίστροφα…
Δυστυχώς οι τάχα μου παντογνώστες «διαφημιστές», αναγνωρίζουν τη δεύτερη συμπεριφορά και αγνοούν την πρώτη. Γι’ αυτό και έριξαν έξω άπειρα καλά μαγαζιά.
Αναλόγως κινούνται και όσοι κρατούν τα ηνία της επικοινωνίας. «Μούγκα» επικρατεί «ολούθε» για τις μυριάδες λαού που σέρνουν χορούς και γλέντια κάθε καλοκαίρι, αλλά και τους χειμώνες, ενώ για μια μισογεμάτη βραδιά σε «σοβαρούς» χώρους γράφονται τα άγραφα…
Παρά ταύτα στην Ελλάδα ζούμε και στρατιές καλλιτεχνών εξακολουθούν να περιοδεύουν αλλά και να εμφανίζονται σε μόνιμα στέκια, διασκεδάζοντας κόσμο και ντουνιά που τους τιμά με την παρουσία και τον «οβολό» του.
Ο Ζάχος, ο Κόρος, ο Βασιλόπουλος, οι Σαλέηδες, οι Χαλκιάδες, η Πυργάκη, η Βέρρα, η Κολλλητήρη, ο Κάβουρας, ο Σκαφίδας, ο Καρναβάς, ο Κωνσταντίνου, ο Σαραγούδας και η Γιασεμή, ο Βασιλειάδης και η Χαλκιά και άλλοι πολλοί, δεν είχαν -και όσοι παραμένουν ζωντανοί κι αειθαλείς εξακολουθούν να μην έχουν- ανάγκες από «γραφιάδες» και «μηντιάρχες» για να επικοινωνήσουν με όσους τους διάλεγαν -και διαλέγουν- να γλεντήσουν μαζί τους.
Κι αυτό ήταν και είναι –γι’ αυτούς και για τους «συνεχιστές» τους- το γαλόνι τους.
