Κουκουρουκουκου σουπίτσα!
Σαν σήμερα 80, χρόνια πριν γεννήθηκε ένας πολύ σοβαρός καλλιτέχνης που άνοιξε έναν τρίτο δρόμο στο τραγούδι μας.
Δεν είναι απλή υπόθεση ο Γιώργος Μαρίνος. Υπάρχει πολλή ουσία κάτω απ’ την επιφάνεια. Όσοι τον έζησαν στην εποχή που μεγαλουργούσε το γνωρίζουν. Τότε που οι λέξεις sold out ήταν μικρές για να χαρακτηρίσουν την εικοσαετία (1972-1992) που δέσποζε στα μαγαζιά της Πλάκας και όχι μόνο. Πέρα από τον χαρακτηρισμό «ο πρώτος σόουμαν» που του αποδίδουν, ο Μαρίνος υπήρξε μοναδικός. Δεν τυχαίο πως τον τιμούσαν με τη φιλία αλλά και την εκτίμησή τους οι καλύτεροι.
Λέγεται πως όσο πληθωρικός υπήρξε στην τέχνη του, τόσο πιο «κλειστός» ήταν στη ζήση του. Όπως συμβαίνει και με πολλούς ακόμη μεγάλους. Ακόμα και στην ιδιαίτερη -λόγω του τρόπου που λειτούργησε και στη σκηνή- δισκογραφία του, αν ψάξει κανείς θα ξεχωρίσει αρκετά σκονισμένα διαμάντια…
Το 1982 ο Γιώργος Μαρίνος κυκλοφόρησε στη Minos το μεγάλο του δίσκο «Ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει» που σημείωσε επιτυχία. Άλλωστε ο ίδιος βρισκόταν στην ακμή του. Ένα χρόνο πριν είχε βγει το ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ «15 Χρόνια Παράσταση» και λίγο νωρίτερα ο δίσκος του με το σουξέ «Κάνε μου λιγάκι μμμ...». Στο «Ότι ανεβαίνει κατεβαίνει» υπήρχαν «σοβαρά» τραγούδια των Κατσαρού, Ιατρόπουλου, Πάριου, Τουρνά, Κουφιανάκη, Στίπα, αλλά αυτά που βγήκαν μπροστά ήταν το ομότιτλο της Δάφνης Γεωργίου και του Τάκη Καρνάτσου και αυτό του Νίκου Δανίκα σε στίχους του Γιάννη Ξανθούλη.
Κουκουρουκουκού σουπίτσα
Κουκουρουκουκού γιαχνί
Αυτό το τραγούδι έχει πολύ βαθύ νόημα.
Κάπως έτσι ο Ολυμπιακός πάει να γίνει ομάδα των «άκρων» ή καλύτερα των ακραίων παικτών. Καλοί όλοι αυτοί, αλλά να καταλήγουμε πως ο Σουντανί αποτέλεσε πόθο και επιλογή του Μαρτίνς, μου φαίνεται πως κάπου δεν το έχουν δει καλά το έργο στον Πειραιά.
Η ομάδα υπάρχει και με κατάλληλες προσθήκες μπορεί και να παίζει ωραίο ποδόσφαιρο και να παίρνει και τα αποτελέσματα στα παιχνίδια που μετράνε.
Ο Θρύλος πονάει στον άξονα. Θέλει σέντερ μπακ αξιώσεων και δεύτερο αμυντικό χαφ που να δαγκώνει -μιας και «ο χρόνος είναι βαρίδι» για όλους-, επιτελικό μέσο που να μπορεί να αντικαθιστά με επάρκεια τον Φορτούνη -δηλαδή άμα τραυματιστεί τι θα κάνουν στο λιμάνι, δεν θα κατέβουν στο γήπεδο- και σέντερ φορ που στο πάρε να απαντά με… βάλε και να «ξετρυπώνει» δίχτυα από μισή ευκαιρία στα ζόρικα. Και ταυτόχρονα ικανούς αντικαταστάτες αυτών καθώς μιλάμε για σεζόν όπου λογικά θα υπάρχουν πολλαπλές υποχρεώσεις, πλέι οφ εντός, Ευρώπη εκτός…
«Κουκουρουκουκού σουπίτσα» όμως και στο ερυθρόλευκο μπάσκετ με αβέβαιη ακόμη την επόμενη μέρα, είτε στα σαλόνια είτε στα… αλώνια. Τουλάχιστον να ξέρουν που, πως και με ποιους. Οι Αγγελόπουλοι όλα αυτά τα χρόνια έδωσαν δείγματα καλής γραφής και συμπεριφοράς, όμως με την κίνηση που έκαναν στην χειρότερη αγωνιστική στιγμή της ομάδας κατά την διάρκεια της θητείας τους, τείνουν να κηλιδώσουν όσα άξια έπραξαν. Είναι η βαριά η σημαία του συλλόγου που ως μπροστάρηδες ανεμίζουν. Μπορεί να σε τυλίξει και να σε εξαφανίσει δίχως να το καταλάβεις.
Κατά τα άλλα «Κουκουρουκουκού σουπίτσα» και σε άλλες γειτονιές και κυρίως στην Ελληνική Ομάδα Ποδοσφαίρου όπου κανείς δεν ξέρει τι ξημερώνει και πως θα έρθει η αυγή. Δεν μπορεί ν’ αφήνεται το Εθνικό μαγαζί στην τύχη του και να πηγαίνουμε διακοπές… όπως λέει και ο Μαρίνος:
Πέφτουν οι μπανάνες, πέφτουν οι χουρμάδες
Πέφτουν οι καρύδες, φεύγουν οι βδομάδες
Φεύγουνε οι μήνες και τα βάσανα…
Σαν σήμερα 80, χρόνια πριν γεννήθηκε ένας πολύ σοβαρός καλλιτέχνης που άνοιξε έναν τρίτο δρόμο στο τραγούδι μας.
Δεν είναι απλή υπόθεση ο Γιώργος Μαρίνος. Υπάρχει πολλή ουσία κάτω απ’ την επιφάνεια. Όσοι τον έζησαν στην εποχή που μεγαλουργούσε το γνωρίζουν. Τότε που οι λέξεις sold out ήταν μικρές για να χαρακτηρίσουν την εικοσαετία (1972-1992) που δέσποζε στα μαγαζιά της Πλάκας και όχι μόνο. Πέρα από τον χαρακτηρισμό «ο πρώτος σόουμαν» που του αποδίδουν, ο Μαρίνος υπήρξε μοναδικός. Δεν τυχαίο πως τον τιμούσαν με τη φιλία αλλά και την εκτίμησή τους οι καλύτεροι.
Λέγεται πως όσο πληθωρικός υπήρξε στην τέχνη του, τόσο πιο «κλειστός» ήταν στη ζήση του. Όπως συμβαίνει και με πολλούς ακόμη μεγάλους. Ακόμα και στην ιδιαίτερη -λόγω του τρόπου που λειτούργησε και στη σκηνή- δισκογραφία του, αν ψάξει κανείς θα ξεχωρίσει αρκετά σκονισμένα διαμάντια…
Το 1982 ο Γιώργος Μαρίνος κυκλοφόρησε στη Minos το μεγάλο του δίσκο «Ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει» που σημείωσε επιτυχία. Άλλωστε ο ίδιος βρισκόταν στην ακμή του. Ένα χρόνο πριν είχε βγει το ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ «15 Χρόνια Παράσταση» και λίγο νωρίτερα ο δίσκος του με το σουξέ «Κάνε μου λιγάκι μμμ...». Στο «Ότι ανεβαίνει κατεβαίνει» υπήρχαν «σοβαρά» τραγούδια των Κατσαρού, Ιατρόπουλου, Πάριου, Τουρνά, Κουφιανάκη, Στίπα, αλλά αυτά που βγήκαν μπροστά ήταν το ομότιτλο της Δάφνης Γεωργίου και του Τάκη Καρνάτσου και αυτό του Νίκου Δανίκα σε στίχους του Γιάννη Ξανθούλη.
Κουκουρουκουκού σουπίτσα
Κουκουρουκουκού γιαχνί
Αυτό το τραγούδι έχει πολύ βαθύ νόημα.
Κάπως έτσι ο Ολυμπιακός πάει να γίνει ομάδα των «άκρων» ή καλύτερα των ακραίων παικτών. Καλοί όλοι αυτοί, αλλά να καταλήγουμε πως ο Σουντανί αποτέλεσε πόθο και επιλογή του Μαρτίνς, μου φαίνεται πως κάπου δεν το έχουν δει καλά το έργο στον Πειραιά.
Η ομάδα υπάρχει και με κατάλληλες προσθήκες μπορεί και να παίζει ωραίο ποδόσφαιρο και να παίρνει και τα αποτελέσματα στα παιχνίδια που μετράνε.
Ο Θρύλος πονάει στον άξονα. Θέλει σέντερ μπακ αξιώσεων και δεύτερο αμυντικό χαφ που να δαγκώνει -μιας και «ο χρόνος είναι βαρίδι» για όλους-, επιτελικό μέσο που να μπορεί να αντικαθιστά με επάρκεια τον Φορτούνη -δηλαδή άμα τραυματιστεί τι θα κάνουν στο λιμάνι, δεν θα κατέβουν στο γήπεδο- και σέντερ φορ που στο πάρε να απαντά με… βάλε και να «ξετρυπώνει» δίχτυα από μισή ευκαιρία στα ζόρικα. Και ταυτόχρονα ικανούς αντικαταστάτες αυτών καθώς μιλάμε για σεζόν όπου λογικά θα υπάρχουν πολλαπλές υποχρεώσεις, πλέι οφ εντός, Ευρώπη εκτός…
«Κουκουρουκουκού σουπίτσα» όμως και στο ερυθρόλευκο μπάσκετ με αβέβαιη ακόμη την επόμενη μέρα, είτε στα σαλόνια είτε στα… αλώνια. Τουλάχιστον να ξέρουν που, πως και με ποιους. Οι Αγγελόπουλοι όλα αυτά τα χρόνια έδωσαν δείγματα καλής γραφής και συμπεριφοράς, όμως με την κίνηση που έκαναν στην χειρότερη αγωνιστική στιγμή της ομάδας κατά την διάρκεια της θητείας τους, τείνουν να κηλιδώσουν όσα άξια έπραξαν. Είναι η βαριά η σημαία του συλλόγου που ως μπροστάρηδες ανεμίζουν. Μπορεί να σε τυλίξει και να σε εξαφανίσει δίχως να το καταλάβεις.
Κατά τα άλλα «Κουκουρουκουκού σουπίτσα» και σε άλλες γειτονιές και κυρίως στην Ελληνική Ομάδα Ποδοσφαίρου όπου κανείς δεν ξέρει τι ξημερώνει και πως θα έρθει η αυγή. Δεν μπορεί ν’ αφήνεται το Εθνικό μαγαζί στην τύχη του και να πηγαίνουμε διακοπές… όπως λέει και ο Μαρίνος:
Πέφτουν οι μπανάνες, πέφτουν οι χουρμάδες
Πέφτουν οι καρύδες, φεύγουν οι βδομάδες
Φεύγουνε οι μήνες και τα βάσανα…
