Ο Αντώνης Ρεπάνης δε μένει πια εδώ. Έφυγε στις 30 Μαΐου του 2019. Όμως πολλά απ’ τα τραγούδια που ερμήνευσε αλλά και έγραψε θα μας συντροφεύουν παντοτινά.
Είχα την ευλογία να τον γνωρίσω από κοντά, να μου παραχωρήσει συνεντεύξεις, να μοιραστούμε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, να τον απολαύσω πολλές φορές και για πολλά χρόνια επί σκηνής, στο στέκι του στην «Αστροφεγγιά» στα Κάτω Πατήσια.
Γνώρισα και τους δικούς, την εξαίρετη συντρόφισσά του, τα παιδιά του. Ζεστή οικογένεια!
Μάλιστα ήμουν απ’ τους «υποκινητές» της συνύπάρξής του με τον Βαγγέλη Κορακάκη στο εξώφυλλο του Διφώνου την εποχή που ήμουν υπεύθυνος ύλης στο περιοδικό και ο Μιχάλης Κουμπιός διευθυντής.
Επιμελήθηκα και το cd που συνόδευε το τεύχος, όπου υπό τον τίτλο «Τ’ αγκάθια της καρδιάς σου» έσμιγαν Ρεπάνης και Στράτος Διονυσίου σε συνθέσεις του πρώτου. Μαζί με τον κύριο Αντώνη κάναμε τις επιλογές μετά από «άπειρες» συνομιλίες.
Στην έκδοση που υπέγραψα «Η Ιστορία του Λαϊκού Τραγουδιού» στη Vicrory, βιντεοσκοπήσαμε για τις ανάγκες της τις αλήθειες του με σκηνοθέτη τον Αντώνη Μποσκοΐτη και διευθυντή φωτογραφίας τον Δημήτρη Θεοδωρόπουλο.
Επίσης είχα τη μουσική επιμέλεια στην εκπομπή που πραγματοποίησε για εκείνον η Μάριον Μιχελιδάκη στη δημόσια τηλεόραση, ο Κώστας Χαρδαβέλλας αργότερα και νωρίτερα απ’ όλους η Σεμίνα Διγενή στα περίφημα δικά της τηλεοπτικά αφιερώματα.
Ο κοσμαγάπητος Ρεπάνης -δίχως να κάνει εκπτώσεις στο ρεπερτόριό του- πάντα σημείωνε υψηλά «νούμερα» και οι αρμόδιοι το γνώριζαν. Ο κόσμος βλέπετε δεν ξεχνάει τους εκλεκτούς του.
Και βέβαια όταν τον άκουγες να τραγουδά και να «κεντάει» με το μπαγλαμά του επί σκηνής, ήταν σαν «ιδιαίτερα μαθήματα» λαϊκού τραγουδιού. Και μετά ερχόταν και καθόταν στο τραπέζι μας, μέχρι να ξαναβγεί, να μοιραστούμε συνομιλίες για τραγούδια, λεπτομέρειες… και όχι μόνο.
Πέρναγε στη νεολαία, άρεσε στους μερακλήδες και στις γυναίκες ενώ κι εκείνος ήταν λάτρης του ωραίου φύλλου. Και φυσικά μέγας πλακατζής… αλλά σοβαρός. Με εκείνους που «ταίριαζε», όσο έπρεπε.
Με το που έσκαγε στο πατάρι μια γλυκιά ζεστή αύρα σε αγκάλιαζε. Είχε αυτό το κάτι! «Έγραφε» και το ήξερε! Είχε επίγνωση της μαστοριάς του, αλλά παρέμενε ταπεινός. Δεν επιζητούσε την προβολή.
Πολλοί που γνώριζαν τη σχέση εκτίμησης που είχαμε με προσέγγιζαν για να τους δώσει τραγούδια… μιας εκείνος αρνιόταν σχεδόν πεισματικά. Παράλληλα, με αυτή του την απόφαση, έλεγε όχι και σε υψηλά χρηματικά αντίτιμα, αφού η δισκογραφία ακόμη κινούνταν ικανοποιητικά. Και μιλάμε και για ερμηνευτές, αξιώσεων, παλαιότερους και νεότερους.
Όταν τον ρώτησα κάποια στιγμή, γιατί επιμένει στη θέση αυτή, αφού γνώριζα πως συνέχιζε να δημιουργεί, μου απάντησε: «Έχω γράψει την ιστορία μου στο βιβλίο: Λαϊκό Τραγούδι. Για να δώσω τραγούδια μου πρέπει να υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος. Όταν έχω γράψει Παλιατζή και Διπρόσωπη, τι παραπάνω να πω. Και ειδικά όταν οι συνθήκες και το γενικότερο κλίμα δεν είναι ευνοϊκά. Έχω αφήσει τις σφραγίδες μου, θέλω να παραμείνω κλασικός…»
Είχα την ευλογία να τον γνωρίσω από κοντά, να μου παραχωρήσει συνεντεύξεις, να μοιραστούμε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, να τον απολαύσω πολλές φορές και για πολλά χρόνια επί σκηνής, στο στέκι του στην «Αστροφεγγιά» στα Κάτω Πατήσια.
Γνώρισα και τους δικούς, την εξαίρετη συντρόφισσά του, τα παιδιά του. Ζεστή οικογένεια!
Μάλιστα ήμουν απ’ τους «υποκινητές» της συνύπάρξής του με τον Βαγγέλη Κορακάκη στο εξώφυλλο του Διφώνου την εποχή που ήμουν υπεύθυνος ύλης στο περιοδικό και ο Μιχάλης Κουμπιός διευθυντής.
Επιμελήθηκα και το cd που συνόδευε το τεύχος, όπου υπό τον τίτλο «Τ’ αγκάθια της καρδιάς σου» έσμιγαν Ρεπάνης και Στράτος Διονυσίου σε συνθέσεις του πρώτου. Μαζί με τον κύριο Αντώνη κάναμε τις επιλογές μετά από «άπειρες» συνομιλίες.
Στην έκδοση που υπέγραψα «Η Ιστορία του Λαϊκού Τραγουδιού» στη Vicrory, βιντεοσκοπήσαμε για τις ανάγκες της τις αλήθειες του με σκηνοθέτη τον Αντώνη Μποσκοΐτη και διευθυντή φωτογραφίας τον Δημήτρη Θεοδωρόπουλο.
Επίσης είχα τη μουσική επιμέλεια στην εκπομπή που πραγματοποίησε για εκείνον η Μάριον Μιχελιδάκη στη δημόσια τηλεόραση, ο Κώστας Χαρδαβέλλας αργότερα και νωρίτερα απ’ όλους η Σεμίνα Διγενή στα περίφημα δικά της τηλεοπτικά αφιερώματα.
Ο κοσμαγάπητος Ρεπάνης -δίχως να κάνει εκπτώσεις στο ρεπερτόριό του- πάντα σημείωνε υψηλά «νούμερα» και οι αρμόδιοι το γνώριζαν. Ο κόσμος βλέπετε δεν ξεχνάει τους εκλεκτούς του.
Και βέβαια όταν τον άκουγες να τραγουδά και να «κεντάει» με το μπαγλαμά του επί σκηνής, ήταν σαν «ιδιαίτερα μαθήματα» λαϊκού τραγουδιού. Και μετά ερχόταν και καθόταν στο τραπέζι μας, μέχρι να ξαναβγεί, να μοιραστούμε συνομιλίες για τραγούδια, λεπτομέρειες… και όχι μόνο.
Πέρναγε στη νεολαία, άρεσε στους μερακλήδες και στις γυναίκες ενώ κι εκείνος ήταν λάτρης του ωραίου φύλλου. Και φυσικά μέγας πλακατζής… αλλά σοβαρός. Με εκείνους που «ταίριαζε», όσο έπρεπε.
Με το που έσκαγε στο πατάρι μια γλυκιά ζεστή αύρα σε αγκάλιαζε. Είχε αυτό το κάτι! «Έγραφε» και το ήξερε! Είχε επίγνωση της μαστοριάς του, αλλά παρέμενε ταπεινός. Δεν επιζητούσε την προβολή.
Πολλοί που γνώριζαν τη σχέση εκτίμησης που είχαμε με προσέγγιζαν για να τους δώσει τραγούδια… μιας εκείνος αρνιόταν σχεδόν πεισματικά. Παράλληλα, με αυτή του την απόφαση, έλεγε όχι και σε υψηλά χρηματικά αντίτιμα, αφού η δισκογραφία ακόμη κινούνταν ικανοποιητικά. Και μιλάμε και για ερμηνευτές, αξιώσεων, παλαιότερους και νεότερους.
Όταν τον ρώτησα κάποια στιγμή, γιατί επιμένει στη θέση αυτή, αφού γνώριζα πως συνέχιζε να δημιουργεί, μου απάντησε: «Έχω γράψει την ιστορία μου στο βιβλίο: Λαϊκό Τραγούδι. Για να δώσω τραγούδια μου πρέπει να υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος. Όταν έχω γράψει Παλιατζή και Διπρόσωπη, τι παραπάνω να πω. Και ειδικά όταν οι συνθήκες και το γενικότερο κλίμα δεν είναι ευνοϊκά. Έχω αφήσει τις σφραγίδες μου, θέλω να παραμείνω κλασικός…»
