Ανάμεσα στα κονσέρτα του Joe Cocker εκεί κι ένα στην περιοχή της Emilia Romagnia, σε έναν κλειστό συναυλιακό χώρο κοντά στη Ferrara. Ήμουν ήδη πιστός του, και παρ’ ότι σαν φοιτητής στη γειτονική Bologna δεν διέθετα και άπλετο χρόνο και φράγκα για να παρακολουθώ τα αμέτρητα σημαντικά δρώμενα που λάμβαναν χώρα σχεδόν σε καθημερινή βάση, εντούτοις για το Joe Cocker έκανα την αναγκαία εξαίρεση.
Μαζί με τους «μαθητές» μου - νεότεροι, μεγαλύτεροι αλλά και συνομήλικοι συνοδοιπόροι στους οποίους δίδασκα από Καζαντζίδη μέχρι Stones και Battisti - πήραμε το τρένο και τραβήξαμε για εκεί που ανήκαμε. Σαν να λέμε το "With a little help from my friends" συναντά το "Up Where We Belong".
Το κλειστό ποδηλατοδρόμιο δεν ήταν γεμάτο… Δεν με εξέπληξε το γεγονός. Είχα δει κι άλλους μεγάλους να παίζουν σε μισογεμάτα γήπεδα. Ίσα το είδα σαν ευλογία. Κάθισα στο πάτωμα κοντά στη σκηνή με άνεση δεξιά κι αριστερά, με τους φίλους μου, κι είπα να μια ευκαιρία να χορτάσω αυτόν τον ιδιαίτερο τύπο με την απαράμιλλη χροιά αλλά και την ξεχωριστή τεχνική!
Ο μάγκας στα 50 του -πάνω κάτω- χρόνια, δικαιωμένος και χορτάτος, «καθαρός» μάλλον από τα «παρεμφερή»- για μιάμιση ώρα έκανε το καθήκον του, κέρασε τα δώρα του, μίλησε όσο πρέπει, αστειεύτηκε, έκανε το encore του, μάγεψε το κοινό που τον καταχειροκροτούσε και την έκανε. Το δρομολόι του βλέπετε περιελάμβανε κι άλλες στάσεις. Η μπάντα που τον συνόδευε άψογη, σαν να άκουγες δίσκο, κι ο ήχος για «πανεπιστήμιο».
Μέσα σε αυτό το «αυτοματοποιημένο» σκηνικό ο 50ρης ρόκερ έκανε τη διαφορά, σε κάθε φράση, συλλαβή, τσαλκάντζα, σπάσιμο, βρυχηθμό. Άλλωστε μιλάμε για μια φωνή που αποτελεί «κατηγορία» από μόνη της. Μόνο που η φωνή κουβαλάει την ψυχή, τις μνήμες, τις χαρές αλλά κυρίως τις πληγές και τα ραγίσματα… Και βέβαια την ευαισθησία, τα συναισθήματα. Κάποιοι είδαν το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα και δε γεύτηκαν τίποτα, άλλοι την ίδια ώρα έζησαν χίλιες ζωές σε μια αγκαλιά!
Και η στάση του στη σκηνή, σε συνδυασμό με το σουλούπι του, οι κινήσεις των χεριών, το τρέμουλο στα δάχτυλα, ο τρόπος που έπιανε το μικρόφωνο και το πώς τοποθετούσε τα χείλη του και το κορμί του σε απόσταση από αυτό, ήταν αλλιώτικη εμπειρία. Θυμάμαι πόσε με λύπησε η είδηση του θανάτου του…
Η μνήμη όμως είναι η περιουσία μας!
Ο Joe Cocker με την υψηλή τέχνη και τεχνική του απέδειξε για μια ακόμη φορά πως οι τραγουδιστές της κλάσης του είναι συνδημιουργοί των τραγουδιών, σε ίση τουλάχιστον μοίρα με τους συνθέτες και τους στιχουργούς. Από αυτούς τους ακριβούς που απογειώνουν χαρισματικά τις πρώτες ύλες, που αν είναι και εμπνευσμένες… τότε το τραγούδι γίνεται και ακούγεται αλλιώς!
Μαζί με τους «μαθητές» μου - νεότεροι, μεγαλύτεροι αλλά και συνομήλικοι συνοδοιπόροι στους οποίους δίδασκα από Καζαντζίδη μέχρι Stones και Battisti - πήραμε το τρένο και τραβήξαμε για εκεί που ανήκαμε. Σαν να λέμε το "With a little help from my friends" συναντά το "Up Where We Belong".
Το κλειστό ποδηλατοδρόμιο δεν ήταν γεμάτο… Δεν με εξέπληξε το γεγονός. Είχα δει κι άλλους μεγάλους να παίζουν σε μισογεμάτα γήπεδα. Ίσα το είδα σαν ευλογία. Κάθισα στο πάτωμα κοντά στη σκηνή με άνεση δεξιά κι αριστερά, με τους φίλους μου, κι είπα να μια ευκαιρία να χορτάσω αυτόν τον ιδιαίτερο τύπο με την απαράμιλλη χροιά αλλά και την ξεχωριστή τεχνική!
Ο μάγκας στα 50 του -πάνω κάτω- χρόνια, δικαιωμένος και χορτάτος, «καθαρός» μάλλον από τα «παρεμφερή»- για μιάμιση ώρα έκανε το καθήκον του, κέρασε τα δώρα του, μίλησε όσο πρέπει, αστειεύτηκε, έκανε το encore του, μάγεψε το κοινό που τον καταχειροκροτούσε και την έκανε. Το δρομολόι του βλέπετε περιελάμβανε κι άλλες στάσεις. Η μπάντα που τον συνόδευε άψογη, σαν να άκουγες δίσκο, κι ο ήχος για «πανεπιστήμιο».
Μέσα σε αυτό το «αυτοματοποιημένο» σκηνικό ο 50ρης ρόκερ έκανε τη διαφορά, σε κάθε φράση, συλλαβή, τσαλκάντζα, σπάσιμο, βρυχηθμό. Άλλωστε μιλάμε για μια φωνή που αποτελεί «κατηγορία» από μόνη της. Μόνο που η φωνή κουβαλάει την ψυχή, τις μνήμες, τις χαρές αλλά κυρίως τις πληγές και τα ραγίσματα… Και βέβαια την ευαισθησία, τα συναισθήματα. Κάποιοι είδαν το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα και δε γεύτηκαν τίποτα, άλλοι την ίδια ώρα έζησαν χίλιες ζωές σε μια αγκαλιά!
Και η στάση του στη σκηνή, σε συνδυασμό με το σουλούπι του, οι κινήσεις των χεριών, το τρέμουλο στα δάχτυλα, ο τρόπος που έπιανε το μικρόφωνο και το πώς τοποθετούσε τα χείλη του και το κορμί του σε απόσταση από αυτό, ήταν αλλιώτικη εμπειρία. Θυμάμαι πόσε με λύπησε η είδηση του θανάτου του…
Η μνήμη όμως είναι η περιουσία μας!
Ο Joe Cocker με την υψηλή τέχνη και τεχνική του απέδειξε για μια ακόμη φορά πως οι τραγουδιστές της κλάσης του είναι συνδημιουργοί των τραγουδιών, σε ίση τουλάχιστον μοίρα με τους συνθέτες και τους στιχουργούς. Από αυτούς τους ακριβούς που απογειώνουν χαρισματικά τις πρώτες ύλες, που αν είναι και εμπνευσμένες… τότε το τραγούδι γίνεται και ακούγεται αλλιώς!
