Όταν αναφέρομαι στο Θανάση Βασιλά, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Κι αυτό γιατί όπως ο Μανώλης Καραντίνης και ο Παναγιώτης Στεργίου, είναι φίλος και συνοδοιπόρος. Αλλά και με το Μανώλη Πάππο και άλλους πηγαίους μπουζουξήδες, μπορεί να μην κάνουμε παρέα, όμως, θέλω να πιστεύω, πως «είμαστε κοντά». Τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι εγώ. Στέκομαι, πάνω κάτω, σε αυτή τη γενιά, καθώς ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Θανάσης Πολυκανδριώτης, ο Δημήτρης Χιονάς αλλά και ο Χρήστος Παπαδόπουλος, με τον καθένα εκ των οποίων με συνδέουν πολύτιμα και ξεχωριστά, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο ανήκουν σε άλλες ηλικιακές ομάδες, στην ίδια οικογένεια πάντα. Κι εδώ να με συγχωρέσουν οι πολλοί γνωστοί και φίλοι μπουζουξήδες που δεν κάνω περαιτέρω αναφορά, καθώς ο κατάλογος θα ήταν μακρύς και δυσκολοδιάβαστος.
Άλλωστε, ελπίζω, πως η αγάπη και εκτίμησή μου, στην κατηγορία και στην τέχνη τους, πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
Με το Θανάση Βασιλά μοιραστήκαμε την πρώτη ολοκληρωμένη κατάθεσή μας στην δισκογραφία με τον ενδεικτικό τίτλο «Αθήνα - Ελευσίνα/Παράσταση Πρώτη» με ερμηνευτές την Κατερίνα Κούκα, τον Λάμπρο Καρελά, τον Γιάννη Ματσούκα, την Κορίνα Βένη και τον Χρήστο Νικολόπουλο.
Ειδικά η τραγουδιστική συμμετοχή του τελευταίου στο ομότιτλο τραγούδι «Αθήνα - Ελευσίνα», θυμάμαι, πως αποτέλεσε για μας μια μοναδική στιγμή. Το γιατί, αυτονόητο…
Τι έχει ο Βασιλάς και ξεχωρίζει; Το ότι μπορεί και στέκεται με αξιώσεις την ίδια ώρα και σαν σολίστας στην ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη αλλά και σαν το μπουζούκι -για χρόνια- του Γιώργου Μαζωνάκη και στη συνέχεια της Ελένης Βιτάλη. Οι δημιουργικές Αντιθέσεις συχνά είναι στοιχείο των προικισμένων.
Αυτή η διπλή ιδιότητα, στην πίστα, στη συναυλία αλλά και στη δισκογραφία, όταν γίνεται με τον τρόπο που πρέπει, υποδηλώνει τον πρωταγωνιστή και τον αληθινό, πηγαίο αλλά και άμεσο μπουζουξή.
Που όταν θέλει να δείξει τις ανησυχίες του θα καταθέσει οργανικούς δίσκους που κυριολεκτικά «κελαϊδάνε» από αρτιότητα αλλά και πρωτοπορία και που όταν σταθεί στο πατάρι δεν θα φανεί ακαδημαϊκός και άνευρος, έξω από την εποχή του.
Κάπως έτσι με το Θανάση, και με την αρωγή του Ηλία Μπενέτου, πήραμε και πλατινένιο δίσκο για ένα ιδιαίτερο ζεϊμπέκικο που ερμήνευσε η Πέγκυ Ζήνα.
Αργότερα δώσαμε και στον Γιώργο Μαργαρίτη κάποια τραγούδια που έγιναν ευαγγέλια για αρκετούς μερακλήδες.
Ο Θανάσης Βασιλάς χαράζει τη ρότα του στο σημερινό κόσμο του τραγουδιού με προσωπικό χαρακτήρα και τη φλόγα του ανθρώπου και καλλιτέχνη που θέλει να σηματοδοτήσει τα δεδομένα των καιρών του κρατώντας τη ρίζα του. Του το επιτρέπουν οι γνώσεις, οι σπουδές του, ο μόνιμα γόνιμος δημιουργικός εαυτός του, η αφοσίωσή του στο επάγγελμα και την τέχνη του, σεβόμενος ταυτόχρονα τους φίλους αλλά και την οικογένειά του.
Θέλω να του ευχηθώ από καρδιάς Χρόνια Πολλά, και μακάρι τα καινούργια μας, ή και τα καινούργια του με άλλους συναγωνιστές, να έχουν την ανταπόκριση που δικαιούνται από τις καταστάσεις και τα μέσα.
Είναι κρίμα τα όμορφα, να μένουν κρυμμένα. Ευτυχώς ένα ακροατήριο που «ψάχνεται» γνωρίζει να τιμά… δίχως μεσάζοντες -δεν υποτιμώ την ιδιότητα που τηρεί τον ρόλο της, ούτε τους φωτισμένους επαγγελματίες- αυτά που «πρέπει» να εκτιμούνται...
Άλλωστε, ελπίζω, πως η αγάπη και εκτίμησή μου, στην κατηγορία και στην τέχνη τους, πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
Με το Θανάση Βασιλά μοιραστήκαμε την πρώτη ολοκληρωμένη κατάθεσή μας στην δισκογραφία με τον ενδεικτικό τίτλο «Αθήνα - Ελευσίνα/Παράσταση Πρώτη» με ερμηνευτές την Κατερίνα Κούκα, τον Λάμπρο Καρελά, τον Γιάννη Ματσούκα, την Κορίνα Βένη και τον Χρήστο Νικολόπουλο.
Ειδικά η τραγουδιστική συμμετοχή του τελευταίου στο ομότιτλο τραγούδι «Αθήνα - Ελευσίνα», θυμάμαι, πως αποτέλεσε για μας μια μοναδική στιγμή. Το γιατί, αυτονόητο…
Τι έχει ο Βασιλάς και ξεχωρίζει; Το ότι μπορεί και στέκεται με αξιώσεις την ίδια ώρα και σαν σολίστας στην ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη αλλά και σαν το μπουζούκι -για χρόνια- του Γιώργου Μαζωνάκη και στη συνέχεια της Ελένης Βιτάλη. Οι δημιουργικές Αντιθέσεις συχνά είναι στοιχείο των προικισμένων.
Αυτή η διπλή ιδιότητα, στην πίστα, στη συναυλία αλλά και στη δισκογραφία, όταν γίνεται με τον τρόπο που πρέπει, υποδηλώνει τον πρωταγωνιστή και τον αληθινό, πηγαίο αλλά και άμεσο μπουζουξή.
Που όταν θέλει να δείξει τις ανησυχίες του θα καταθέσει οργανικούς δίσκους που κυριολεκτικά «κελαϊδάνε» από αρτιότητα αλλά και πρωτοπορία και που όταν σταθεί στο πατάρι δεν θα φανεί ακαδημαϊκός και άνευρος, έξω από την εποχή του.
Κάπως έτσι με το Θανάση, και με την αρωγή του Ηλία Μπενέτου, πήραμε και πλατινένιο δίσκο για ένα ιδιαίτερο ζεϊμπέκικο που ερμήνευσε η Πέγκυ Ζήνα.
Αργότερα δώσαμε και στον Γιώργο Μαργαρίτη κάποια τραγούδια που έγιναν ευαγγέλια για αρκετούς μερακλήδες.
Ο Θανάσης Βασιλάς χαράζει τη ρότα του στο σημερινό κόσμο του τραγουδιού με προσωπικό χαρακτήρα και τη φλόγα του ανθρώπου και καλλιτέχνη που θέλει να σηματοδοτήσει τα δεδομένα των καιρών του κρατώντας τη ρίζα του. Του το επιτρέπουν οι γνώσεις, οι σπουδές του, ο μόνιμα γόνιμος δημιουργικός εαυτός του, η αφοσίωσή του στο επάγγελμα και την τέχνη του, σεβόμενος ταυτόχρονα τους φίλους αλλά και την οικογένειά του.
Θέλω να του ευχηθώ από καρδιάς Χρόνια Πολλά, και μακάρι τα καινούργια μας, ή και τα καινούργια του με άλλους συναγωνιστές, να έχουν την ανταπόκριση που δικαιούνται από τις καταστάσεις και τα μέσα.
Είναι κρίμα τα όμορφα, να μένουν κρυμμένα. Ευτυχώς ένα ακροατήριο που «ψάχνεται» γνωρίζει να τιμά… δίχως μεσάζοντες -δεν υποτιμώ την ιδιότητα που τηρεί τον ρόλο της, ούτε τους φωτισμένους επαγγελματίες- αυτά που «πρέπει» να εκτιμούνται...
