Τη Δευτέρα 17 Ιουνίου στο Στάβλο στο Θησείο, ένας από τους πιο προικισμένους δεξιοτέχνες μπουζουξήδες των σύγχρονων καιρών θα δώσει το δικό του ξεχωριστό παρόν με κεντρικούς άξονες δημιουργίες των Μανώλη Χιώτη και Μίκη Θεοδωράκη (σημαντική η συμβολή του πρώτου στα πρώτα λαϊκά τραγούδια του δεύτερου στις αρχές του '60). Θα τον συντροφεύσουν εκλεκτοί φίλοι μουσικοί αλλά και η μεγάλη κυρία του τραγουδιού μας Μαίρη Λίντα καθώς και ο ταλαντούχος νέος ερμηνευτής Χάρης Μακρής. Ο Θανάσης Βασιλάς, σε νεαρή ηλικία θάμπωσε τους πάντες στο ξεκίνημά του με τη δεξιοτεχνία του συνοδεύοντας τη Λίντα στις εμφανίσεις της. Τότε όλοι μίλησαν για ένα νέο «Χιώτη». Με γοργά βήματα καθιερώθηκε ως ένας από τους αξιόπιστους επαγγελματίες, τόσο σε ζωντανές παραστάσεις όσο και στο στούντιο, συνοδεύοντας την πρώτη γραμμή του ελληνικού τραγουδιού. Συμμετείχε στους καινοτόμους Ραστ, κατέθεσε την πρώτη του δισκογραφική απόπειρα με τίτλο «Αθήνα - Ελευσίνα» σε στίχους του υπογράφοντος, ενώ κυκλοφόρησαν και αρκετά σκόρπια τραγούδια του. Σπουδαγμένος μουσικός αλλά και βαθύς γνώστης του τραγουδιού, πρωταγωνιστής αλλά και ακάματος εργάτης της τέχνης του, είναι εδώ χρόνια σολίστ στην ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη. Με τον ίδιο το Μίκη έχει αναπτύξει δεσμούς αλληλοεκτίμησης και σεβασμού. Καρπός αυτής της σχέσης μια εργασία με πρωτότυπες διασκευές του Βασιλά πάνω σε οργανικά θέματα και τραγούδια του Θεοδωράκη, για την οποία ακούγονται θερμά και ζηλευτά σχόλια. Δείγματα αυτής της δουλειάς θα παρουσιαστούν στο Στάβλο. Την ίδια ώρα δίχως παρωπίδες και στερεότυπα, ο Θανάσης Βασιλάς συνοδεύει λαμπερούς ερμηνευτές σε πίστες, μοντέρνα μαγαζιά και συναυλίες, όπως άλλωστε έκαναν κι άλλοι σπουδαίοι και ονομαστοί προκάτοχοί του.
Ο ίδιος θα μου εκφράσει συχνά τον προβληματισμό του για την τύχη του μπουζουκιού και του λαϊκού τραγουδιού τα νεότερα χρόνια: «Πιστεύω ότι μετά τον Χιώτη, το Ζαμπέτα και μερικούς άλλους, εμείς οι παίκτες δεν παλέψαμε για να παραμείνει το όργανο εκεί που ήταν. Εκτός από έναν Νικολόπουλο κι έναν Πολυκανδριώτη ποιος μπουζουξής συνέχισε να γράφει καλά λαϊκά τραγούδια για να πούμε ότι έχει μια συνέχεια και το “λαϊκό” σαν είδος. Επιτρέπεται να γράφουν “δήθεν” λαϊκά όλοι οι άσχετοι κι εμείς οι μπουζουξήδες να καθόμαστε να τους βλέπουμε; Και να πηγαίνουμε στo studio να τους βάζουμε εισαγωγές, γέφυρες και να βολευόμαστε. Κάποτε δεν υπήρχε περίπτωση να δουλεύεις με επώνυμο τραγουδιστή κι απ' έξω η ταμπέλα να μη γράφει μπουζούκι: ο τάδε, ενδεικτικό της αξίας και του ρόλου του παίκτη. Κι αυτό γινόταν γιατί οι μπουζουξήδες το απαιτούσαν. Και όταν γίνεσαι ολοένα και λιγότερο “απαραίτητος” πέφτει και η αξία της δουλειάς σου. Μου έχει τύχει σε σχήματα όπου κάποιοι ερμηνευτές παίρνουν εκατομμύρια, στους μουσικούς να παζαρεύονται ακόμα και τα 10 με 20 ευρώ. Προσωπικά δεν έχω παράπονο γιατί ευτύχησα να συνεργάζομαι με ανθρώπους που με σέβονται και με εκτιμούν ως εκτελεστή, αλλά η κατάσταση που επικρατεί σε γενικό επίπεδο, είναι αυτή που ανέφερα νωρίτερα… Τώρα δε με την οικονομική κρίση και την προβληματική δισκογραφική πραγματικότητα η κατάσταση για τους μουσικούς γίνεται ολοένα και πιο γκρίζα. Παλεύουμε κόντρα σε πολύ δύσκολους καιρούς. Το καλό ελληνικό τραγούδι μπορεί να λειτουργήσει ως διέξοδος στη σκληρή καθημερινότητα».
Ο ίδιος θα μου εκφράσει συχνά τον προβληματισμό του για την τύχη του μπουζουκιού και του λαϊκού τραγουδιού τα νεότερα χρόνια: «Πιστεύω ότι μετά τον Χιώτη, το Ζαμπέτα και μερικούς άλλους, εμείς οι παίκτες δεν παλέψαμε για να παραμείνει το όργανο εκεί που ήταν. Εκτός από έναν Νικολόπουλο κι έναν Πολυκανδριώτη ποιος μπουζουξής συνέχισε να γράφει καλά λαϊκά τραγούδια για να πούμε ότι έχει μια συνέχεια και το “λαϊκό” σαν είδος. Επιτρέπεται να γράφουν “δήθεν” λαϊκά όλοι οι άσχετοι κι εμείς οι μπουζουξήδες να καθόμαστε να τους βλέπουμε; Και να πηγαίνουμε στo studio να τους βάζουμε εισαγωγές, γέφυρες και να βολευόμαστε. Κάποτε δεν υπήρχε περίπτωση να δουλεύεις με επώνυμο τραγουδιστή κι απ' έξω η ταμπέλα να μη γράφει μπουζούκι: ο τάδε, ενδεικτικό της αξίας και του ρόλου του παίκτη. Κι αυτό γινόταν γιατί οι μπουζουξήδες το απαιτούσαν. Και όταν γίνεσαι ολοένα και λιγότερο “απαραίτητος” πέφτει και η αξία της δουλειάς σου. Μου έχει τύχει σε σχήματα όπου κάποιοι ερμηνευτές παίρνουν εκατομμύρια, στους μουσικούς να παζαρεύονται ακόμα και τα 10 με 20 ευρώ. Προσωπικά δεν έχω παράπονο γιατί ευτύχησα να συνεργάζομαι με ανθρώπους που με σέβονται και με εκτιμούν ως εκτελεστή, αλλά η κατάσταση που επικρατεί σε γενικό επίπεδο, είναι αυτή που ανέφερα νωρίτερα… Τώρα δε με την οικονομική κρίση και την προβληματική δισκογραφική πραγματικότητα η κατάσταση για τους μουσικούς γίνεται ολοένα και πιο γκρίζα. Παλεύουμε κόντρα σε πολύ δύσκολους καιρούς. Το καλό ελληνικό τραγούδι μπορεί να λειτουργήσει ως διέξοδος στη σκληρή καθημερινότητα».
