Εξαφάνισαν το δημοτικό τραγούδι από το ραδιόφωνο

Το «σχεδόν» για τις εξαιρέσεις και για όσες περιπτώσεις δεν έπεσαν στην αντίληψή μου.

Κι όμως η Πυργάκη σαν καλλιτέχνης και λατρεύτηκε στον τόπο μας εδώ και δεκαετίες και ισχυρό καλλιτεχνικό εκτόπισμα διέθετε.

Δηλαδή γιατί όταν έφυγε π.χ. η Cesaria Evora, ακούσαμε «σχεδόν» πανελλαδικά, τα τραγούδια της.

Τι διαφορετικό έχουν τα «δημοτικά» του Πράσινου Ακρωτηρίου απ’ τα δικά μας.

Απλώς μιλούν για ξενιτιές, πίκρες και χαρές δικές τους στη δική τους γλώσσα.

Κάθε καλοκαίρι, προ πανδημίας, σε όλη την Ελλάδα αμέτρητος κόσμος γλένταγε στα πανηγύρια.

Για να βρεις καλό κλαρίνο έπρεπε να κάνεις κράτηση…. απ’ τον Οκτώβρη!

Δε λέω πως δεν υπάρχουν, όπως και αλλού, ακρότητες, φτήνιες και λαϊκοδημοτικά εκτρώματα.

Όμως τελεία και παύλα όταν μιλάμε για την Πυργάκη, τον Στάθη Κάβουρα, τον Καρναβά, τον Τσαούση, την Κολλητήρη, τη Βέρρα, τον Σκαφίδα, τον Σαραγούδα, τον Κωσταντίνου, τον Κόρο, τον Βασιλόπουλο, το Ζέρβα και μια ολόκληρη γενιά καλλιτεχνών που είναι στα εικονίσματα των ανθρώπων. Και επαναλαμβάνω στέκομαι στον πλατύ και μεστό αφρό της δουλειάς τους. Αυτοί οι άνθρωποι αν γεννιόντουσαν σε άλλους τόπους θα ήταν παγκόσμιοι αστέρες.

Κι εμείς τι κάνουμε; Που είναι αυτό το ρεπερτόριο;

Επισήμως θάφτηκε! Ανεπισήμως το ακούει όλη η Ελλάδα!