οικονομικούς και «επικοινωνιακούς» όρους. Το πραξικόπημα της ΕΡΤ είναι ένα ακόμη ολοφάνερο παράδειγμα του τι και πως εξελίσσεται το «παιχνίδι». Δεν υπάρχει το παραμικρό ενδιαφέρον για τον ασθενή αλλά μόνο για την εγχείρηση και το «μετά». Δηλαδή, ποιος θα μακελέψει το κουφάρι. Σαφώς και ο άρρωστος χρειαζόταν θεραπεία. Το «κακό» είχε αρχίζει να μυρίζει έντονα. Όμως ο ασθενής είχε δυνατότητες, και με τα κατάλληλα γιατρικά, θα μπορούσε να λειτουργήσει ευεργετικά για τους συνανθρώπους του. Μια δολοφονία δεν εξαγνίζεται απ’ το αν το θύμα είχε περιορισμένο χρόνο ζωής. Άλλωστε ο δολοφόνος δε νοιάζεται, θα είχε σκοτώσει το ίδιο… και ως συνήθως θα επιστρέψει στον τόπο του εγκλήματος και θα «ξαναχτυπήσει» δημιουργώντας ένα νέο «σαράκι».
Μακάρι να βγω ψεύτης!
ΥΓ. Οι «συνένοχοι» στάζουν πάνω απ’ το φέρετρο κροκοδείλια δάκρυα και ορθώνουν κραυγές απελπισίας, αποτάσσοντας τις ευθύνες τους για το έγκλημα…
