Δεν τον χαρήκαμε όσο έπρεπε τον Ελευθερίου

Μαζί του πλούτιζες σαν άνθρωπος. Μάθαινες τόσα πράγματα… Βλέποντας τον πως συμπεριφέρεσαι γινόσουν καλύτερος.

Κι όμως εκείνος ήταν πάντα εκεί, πρόθυμος και προσιτός. Εμείς όλο τρέχαμε, με το ένα με το άλλο…

Και τώρα που έφυγε συνειδητοποιείς πόσα χάσαμε, πόσο γίναμε φτωχότεροι.

Αυτά ήταν πάνω κάτω τα λόγια, που αυθόρμητα μου ψιθύρισε, στο αντίο του Μάνου Ελευθερίου, ο Χρήστος Νικολόπουλος... που γέννησαν μαζί με τον ποιητή πράματα και θάματα.

Στεκόμασταν δίπλα, δίπλα στο νεκροταφείο.

Του απάντησα: Πόσο απλή αλλά και πόσο μεγάλη αλήθεια είπες.

Κι ο Χρήστος κατέληξε…: Α ρε γαμώτο!