Με το που φτάνω Ειρήνη, πέφτουν οι τίτλοι «τι θέλω εγώ εδώ, τι θέλω εγώ εδώ...». Τεράστιες οι εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού Σταδίου, θες που δεν είχα ξαναπάει, θες που ο κόσμος έφτανε κατά εκατοντάδες, από πού μπαίνουμε τώρα, ας πάμε όπου παν οι πολλοί… Ακολουθώ το πλήθος - σίγουρα από πόρτα δε μπήκα, μάλλον διαλυμένη περίφραξη το λες – θαυμάζω τις εγκαταστάσεις, κάδος απορριμμάτων ουδείς σε ακτίνα εκατοντάδων μέτρων, παρ’ όλα αυτά πολύς κόσμος να μοιράζει φυλλάδια, κατά συνέπεια το πλακόστρωτο είχε μεταβληθεί σε χαρτόστρωτο, χώρια οι λόφοι από άδεια μπουκάλια, μπύρες κτλ. Δεξιά κι αριστερά κατά μήκος της διαδρομής, κορίτσια με τηλεβόες να φωνάζουν οδηγίες στον κόσμο, εις μάτην, απλά δεν ακούγονται. Ακούω μόνο πως στο γήπεδο επιτρέπεται να πάρουμε μαζί μπουκαλάκια νερού, αλλά χωρίς το καπάκι τους – εννοείται πως μπήκα ΜΕ το καπάκι μου κι αυτό φυσικά, επειδή κανείς δεν τσέκαρε κι ούτε είχε και νόημα, καθώς μέσα στην αρένα μπορούσα ν’ αγοράσω πολλά μπουκαλάκια νερό με καπάκι.
Εν τέλει, βρίσκω το δρόμο και φτάνω στην αρένα, αφού έχω στριμωχτεί, πατηθεί, σπρωχτεί ουκ ολίγες φορές (αυτά όλα και στην ενεργητική φωνή, βέβαια). Θαυμάζω το Στάδιο κι από μέσα, θυμάμαι τις τελετές έναρξης και λήξης των περιβόητων Ολυμπιακών μας που είχα δει στην τηλεόραση. Πολύς λαός παντού κι ακόμα δεν έχουν μπει όλοι, αν και τελικά χωρούσαν κι άλλοι. Υπάρχει μια γενική ευδαιμονία απ’ την προσμονή, απ’ τις μπύρες, απ’ τα ντουμάνια…
Τα support groups τελειώνουν νωρίς και υπάρχει μεγάλο κενό μέχρι να ξεκινήσει η συναυλία. Διαπιστώνω πως είναι μάλλον αδύνατο να δω τη σκηνή απ’ την αρένα, και πως τα video wall στο αφιέρωμα του Καζαντζίδη στο Καλλιμάρμαρο, ήταν διπλάσια σε μέγεθος. Κάποτε, γύρω στις δέκα παρά αρχίζει, στη σκηνή επιτέλους οι Red Hot Chili Peppers! Γραφική ούσα, περιμένω ν’ ακούσω τον Anthony Kiedis να λέει κάτι για την Ελλάδα, αντ’ αυτού ακούω ένα “Athensss” απ' τον Flea. Οπτική δεν έχω, έχω όμως στενές επαφές με τους γύρω μου, ενώ το πρόγραμμα έχει αρχίσει, κάποια παιδιά προσπαθούν να χορέψουν, να δημιουργήσουν ένα κλίμα, δεν βγαίνει, τα παρατάνε.
Ο ήχος είναι ικανοποιητικός, αν και σίγουρα δε χρειάστηκα τις ωτοασπίδες που συνιστούν οι οδηγίες πίσω απ’ το εισιτήριο. Όποτε καταφέρνω να κλέψω μια ματιά στο video wall, διαπιστώνω πως κάνουν καλή δουλειά στην προβολή.
Μετά από καμιά ώρα, όμως, σκέφτομαι ν’ ακούσω το Under the bridge και να σηκωθώ να φύγω, είναι μάλλον υποτονικά τα πράγματα, δε φτάνουν τις προσδοκίες μου ή είχα τις τελείως άλλες. Ανταποκρίνεται ο κόσμος, χειροκροτεί και φωνάζει, ειδικά στα προφανή (Under the bridge, Californication, Give it away) και σε κάποιες κινήσεις του συγκροτήματος, όπως τη στιγμή που ο Kiedis πέταξε τη μπλούζα του στο κοινό, ή όταν ο Flea επανήλθε στη σκηνή μετά το διάλειμμα περπατώντας με τα… χέρια, όμως κάτι δεν “κάθεται” καλά, δε μπορώ να καταλήξω αν ανταποκρίνονται επειδή τους αρέσει και διασκεδάζουν ή απλά λειτουργεί το είδος της ομαδικής ψυχολογίας που «επιβάλλει» να κάνουμε πως περνάμε καλά, εφ’ όσον πληρώσαμε κι έτσι «συνηθίζεται». Υπάρχουν μεγάλα κενά μεταξύ των κομματιών και οι εξαιρετικοί – ομολογουμένως- μουσικοί παίζουν πολλά σόλο. Πιάνω κάποια σχόλια του τύπου «στον τάδε ήταν καλύτερα».
Τελικά, αποφασίζω να μείνω ως το τέλος, αλλά πηγαίνω προς τα πίσω κι αράζω στο πάτωμα. Δεν προλαβαίνω να κάνω δύο τσιγάρα κι ακούω να μιλάνε, μάλλον καληνυχτίζουν, δε μπορώ ν’ ακούσω καθαρά, όμως πιάνω τις λέξεις Greece και crisis. Κάποιος λέει πως μας αγαπάνε. Τι έγινε ρε παιδιά, τελείωσε; Τελείωσε! Α, τελείωσε! Ώρα δώδεκα παρά είκοσι. Τελευταίο δρομολόγιο από Ειρήνη προς Πειραιά 00:30. Μάλιστα. Ευχαριστούμε πολύ, να μας ξανάρθετε, αλλά την επόμενη φορά, μη μας ξεπετάξετε έτσι, αφού μας αγαπάτε… Και τώρα, «περπάτα να προλάβουμε το τρένο το τελευταίο».
