Μετά την αφήγηση στα «Άνθη του Κακού» νιώσαμε τη φωνή του ποιητή: Καλλιτέχνης του δρόμου ήμουν κι εγώ, ένας πλάνης μέσα στο πλήθος…
Στο δρόμο για Μονμάρτη στο μυαλό έρχεται ο Μarcuse «μοναδική ελπίδα της κοινωνίας είναι η ενεργοποίηση όσων έχουν χάσει κάθε ελπίδα».
Στο κάδρο τα υλικά, δυο χέρια ζεστά, μια ατάραχτη ψυχή.
Ο καλλιτέχνης σπάει τον χρόνο και την βουή.
Το αεράκι του Μάη (του ’68) φέρνει στο σούρουπο τα λόγια του Καμύ:
[το «καλό» και το «κακό» υπάρχουν ως τέτοια επειδή εμείς τα ονομάζουμε έτσι.
Στο τέλος μπορούμε να συμφωνήσουμε για την κατάντια μας ή την ελπίδα μας]
Στο δρόμο για Μονμάρτη στο μυαλό έρχεται ο Μarcuse «μοναδική ελπίδα της κοινωνίας είναι η ενεργοποίηση όσων έχουν χάσει κάθε ελπίδα».
Στο κάδρο τα υλικά, δυο χέρια ζεστά, μια ατάραχτη ψυχή.
Ο καλλιτέχνης σπάει τον χρόνο και την βουή.
Το αεράκι του Μάη (του ’68) φέρνει στο σούρουπο τα λόγια του Καμύ:
[το «καλό» και το «κακό» υπάρχουν ως τέτοια επειδή εμείς τα ονομάζουμε έτσι.
Στο τέλος μπορούμε να συμφωνήσουμε για την κατάντια μας ή την ελπίδα μας]
