Χθες το βράδυ έζησα μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Λίγο μετά τις δέκα κι αφού ο γιος μου τελείωσε την προπόνηση με την ομάδα του, τον πήρα για να πάμε στο σημείο που σκότωσαν τον Άλκη Καμπανό, λίγο πιο πάνω από το γήπεδο του Άρη στου Χαριλάου, για να αφήσουμε δυο λουλούδια και να του πούμε νοερά το τελευταίο «αντίο». (Δυστυχώς, ήταν αργά και δεν βρήκαμε ούτε ανθοπωλείο για λουλούδια, ούτε εκκλησία για κεριά κι έτσι πήγαμε με άδεια χέρια).
Έξω από το γήπεδο υπήρχαν «κλούβες» της Αστυνομίας, αφού λίγο πριν είχε διεξαχθεί το ντέρμπι μεταξύ του Άρη και της ΑΕΚ (μπράβο στον Αραούχο, ανεκδιήγητος ο Τζαβέλλας), ενώ στο σημείο που έγινε το φονικό, εκτός από τα δεκάδες κεριά και τα κασκόλ που άφησαν, κυρίως, φίλοι του Άρη, αλλά και άλλων ομάδων, ήταν μαζεμένοι αρκετοί φίλοι του Άλκη, για να κλάψουν και να αποχαιρετήσουν τον φίλο τους. Στο χώρο επικρατούσε ένα βουβό κλάμα κι ένα αναπάντητο «γιατί» για την απώλεια…
Παρκάραμε λίγο πιο μπροστά από το σημείο, βγήκαμε από το αυτοκίνητο και σταθήκαμε μπροστά στο άτυπο μνημείο που έστησαν από το πρωί οι Θεσσαλονικείς. Λίγο πιο πέρα κάποιοι μουρμούρισαν κάτι, αλλά δεν έδωσα σημασία, γιατί δεν κατάλαβα τι είπαν. Σε μισό, περίπου, λεπτό ήρθε ένας ευγενέστατος νεαρός και μου είπε: «Συγγνώμη φίλε, μην τους ακούς, έχασαν τον φίλο τους…Σας ευχαριστούμε που ήρθατε». «Δεν άκουσα κάτι, αλλά γιατί ζητάς συγγνώμη;» του απάντησα. «Να κάτι είπαν για τον ΠΑΟΚ, εντάξει δεν τρέχει τίποτα, καταλαβαίνεις» μου είπε. «Μπα, δεν τους άκουσα» του ξαναείπα. Γυρίζω προς τον γιο μου και βλέπω ότι το σορτσάκι που έκανε προπόνηση, είχε πάνω το σήμα του ΠΑΟΚ!!! Το είχε βάλει επειδή το σορτσάκι της ακαδημίας μας ήταν για πλύσιμο. Μοιάζει πολύ με της ακαδημίας μας και δεν το είχα προσέξει. Για να πω την αλήθεια, προς στιγμήν τα «ψιλοχρειάστηκα». «Τώρα τι γίνεται;» σκέφτηκα, «Θα μας την πέσουνε; Ήρθαμε για καλό και θα βρούμε και τον μπελά μας;»
«Κωνσταντίνε μπες στο αυτοκίνητο!» του είπα σιγανά. Με κοίταξε ατάραχος, χωρίς να κουνηθεί ούτε χιλιοστό. «Μπες μέσα» του ξαναείπα. «Στήλη άλατος» ο Κωνσταντίνος.
Ένας νεαρός που στεκόταν απέναντι από αυτούς που μουρμούριζαν, τους φώναξε: «Δεν θα γυρίσει ρε!!! Δεν θα γυρίσει!!!» Σαν να τους έλεγε «σταματήστε, δεν έχει νόημα να γκρινιάζετε».
Σε λίγο ήρθε άλλος ένας φίλος του Άλκη, ευγενέστατος κι αυτός: «Φίλε, καλά έκανες κι έφερες τον μικρό. Αφού παίζει μπάλα, ας δει από τώρα ότι δεν είναι όλα ρόδινα. Μην τους ακούς». «Τι να σου πω ρε φίλε;» του είπα.
«Δεν ήρθαμε να προκαλέσουμε. Αν είχα δει το σορτσάκι δεν θα τον έφερνα. Αλλά ήρθαμε κατευθείαν από την προπόνηση, το είχε βάλει εκεί και δεν πρόλαβε να αλλάξει». «Μην απολογείσαι» μου είπε, «δεν υπάρχει λόγος». Κι αρχίσαμε μια συζήτηση, σε πολύ καλό κλίμα, σχετικά με το θέμα, που κράτησε τρία – τέσσερα λεπτά. «Από την Καλαμαριά ήρθαμε» του είπα. «Εγώ τον Απόλλωνα υποστήριζα, αλλά εδώ και δυο- τρία χρόνια τρέχω πίσω από τον ΠΑΟΚ, λόγω του μικρού». Και τον παρέπεμψα στο άρθρο που έγραψα χθες στο «Όγδοο» για τον Άλκη.
«Να είσαι καλά. Ευχαριστούμε που ήρθατε» μου απάντησε. Καληνυχτίσαμε, ο μικρός μπήκε επιτέλους στο αυτοκίνητο και φύγαμε. Όταν του έκανα την παρατήρηση, ότι έπρεπε να μπει στο αυτοκίνητο, γιατί δεν σκέφτονται όλοι με τον ίδιο τρόπο και δεν ήξεραν τις προθέσεις μας, μου απάντησε: «Εγώ ρε μπαμπά, σκέφτηκα να βγάλω το σορτσάκι και να το αφήσω μαζί με τα κασκόλ, τι μου λες τώρα;»
Έγραψα για αυτό το περιστατικό μπας και το «ξορκίσω». Η σκηνή αυτή δεν λέει να φύγει από το μυαλό μου, από χθες το βράδυ…
-Η φωτογραφία προέρχεται από τη σελίδα του «Club Rossoneri Kalamarias est.'93» στο facebook.
Έξω από το γήπεδο υπήρχαν «κλούβες» της Αστυνομίας, αφού λίγο πριν είχε διεξαχθεί το ντέρμπι μεταξύ του Άρη και της ΑΕΚ (μπράβο στον Αραούχο, ανεκδιήγητος ο Τζαβέλλας), ενώ στο σημείο που έγινε το φονικό, εκτός από τα δεκάδες κεριά και τα κασκόλ που άφησαν, κυρίως, φίλοι του Άρη, αλλά και άλλων ομάδων, ήταν μαζεμένοι αρκετοί φίλοι του Άλκη, για να κλάψουν και να αποχαιρετήσουν τον φίλο τους. Στο χώρο επικρατούσε ένα βουβό κλάμα κι ένα αναπάντητο «γιατί» για την απώλεια…
Παρκάραμε λίγο πιο μπροστά από το σημείο, βγήκαμε από το αυτοκίνητο και σταθήκαμε μπροστά στο άτυπο μνημείο που έστησαν από το πρωί οι Θεσσαλονικείς. Λίγο πιο πέρα κάποιοι μουρμούρισαν κάτι, αλλά δεν έδωσα σημασία, γιατί δεν κατάλαβα τι είπαν. Σε μισό, περίπου, λεπτό ήρθε ένας ευγενέστατος νεαρός και μου είπε: «Συγγνώμη φίλε, μην τους ακούς, έχασαν τον φίλο τους…Σας ευχαριστούμε που ήρθατε». «Δεν άκουσα κάτι, αλλά γιατί ζητάς συγγνώμη;» του απάντησα. «Να κάτι είπαν για τον ΠΑΟΚ, εντάξει δεν τρέχει τίποτα, καταλαβαίνεις» μου είπε. «Μπα, δεν τους άκουσα» του ξαναείπα. Γυρίζω προς τον γιο μου και βλέπω ότι το σορτσάκι που έκανε προπόνηση, είχε πάνω το σήμα του ΠΑΟΚ!!! Το είχε βάλει επειδή το σορτσάκι της ακαδημίας μας ήταν για πλύσιμο. Μοιάζει πολύ με της ακαδημίας μας και δεν το είχα προσέξει. Για να πω την αλήθεια, προς στιγμήν τα «ψιλοχρειάστηκα». «Τώρα τι γίνεται;» σκέφτηκα, «Θα μας την πέσουνε; Ήρθαμε για καλό και θα βρούμε και τον μπελά μας;»
«Κωνσταντίνε μπες στο αυτοκίνητο!» του είπα σιγανά. Με κοίταξε ατάραχος, χωρίς να κουνηθεί ούτε χιλιοστό. «Μπες μέσα» του ξαναείπα. «Στήλη άλατος» ο Κωνσταντίνος.
Ένας νεαρός που στεκόταν απέναντι από αυτούς που μουρμούριζαν, τους φώναξε: «Δεν θα γυρίσει ρε!!! Δεν θα γυρίσει!!!» Σαν να τους έλεγε «σταματήστε, δεν έχει νόημα να γκρινιάζετε».
Σε λίγο ήρθε άλλος ένας φίλος του Άλκη, ευγενέστατος κι αυτός: «Φίλε, καλά έκανες κι έφερες τον μικρό. Αφού παίζει μπάλα, ας δει από τώρα ότι δεν είναι όλα ρόδινα. Μην τους ακούς». «Τι να σου πω ρε φίλε;» του είπα.
«Δεν ήρθαμε να προκαλέσουμε. Αν είχα δει το σορτσάκι δεν θα τον έφερνα. Αλλά ήρθαμε κατευθείαν από την προπόνηση, το είχε βάλει εκεί και δεν πρόλαβε να αλλάξει». «Μην απολογείσαι» μου είπε, «δεν υπάρχει λόγος». Κι αρχίσαμε μια συζήτηση, σε πολύ καλό κλίμα, σχετικά με το θέμα, που κράτησε τρία – τέσσερα λεπτά. «Από την Καλαμαριά ήρθαμε» του είπα. «Εγώ τον Απόλλωνα υποστήριζα, αλλά εδώ και δυο- τρία χρόνια τρέχω πίσω από τον ΠΑΟΚ, λόγω του μικρού». Και τον παρέπεμψα στο άρθρο που έγραψα χθες στο «Όγδοο» για τον Άλκη.
«Να είσαι καλά. Ευχαριστούμε που ήρθατε» μου απάντησε. Καληνυχτίσαμε, ο μικρός μπήκε επιτέλους στο αυτοκίνητο και φύγαμε. Όταν του έκανα την παρατήρηση, ότι έπρεπε να μπει στο αυτοκίνητο, γιατί δεν σκέφτονται όλοι με τον ίδιο τρόπο και δεν ήξεραν τις προθέσεις μας, μου απάντησε: «Εγώ ρε μπαμπά, σκέφτηκα να βγάλω το σορτσάκι και να το αφήσω μαζί με τα κασκόλ, τι μου λες τώρα;»
Έγραψα για αυτό το περιστατικό μπας και το «ξορκίσω». Η σκηνή αυτή δεν λέει να φύγει από το μυαλό μου, από χθες το βράδυ…
-Η φωτογραφία προέρχεται από τη σελίδα του «Club Rossoneri Kalamarias est.'93» στο facebook.
